คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : #35
แ่แเนียลไม่ไ้ทำอย่าที่เธอบาหวัไว้ พอเาไ้สิ็ยยิ้ม้าหนึ่แววาสมหวับาอย่า ราสะอื้นหนัว่าเิม ร่าเพรียวบาเถอยหลัไปอย่าหมแร ส่ายใบหน้าอย่าไม่เ้าใ ทำไมแววาอเาถึแห้แล้เหมือนสะใที่ไ้เห็นวามปวร้าวอเธอ
“ผมำลัอยาใหุ้มาพอี รา” เสียหอบระเส่าเพราะร่าสมาร์ทำลัเลื่อนไหวทำ่อในสิ่ที่ทำ้าไว้
“ใระ แเนียล” เรส้าถาม ายหนุ่มยนิ้วี้แะปาไม่ให้สาวสเปนถามอะไรในอนนี้
ราเอ่ยอร้อพร้อมับสะอื้นฮั “บอันสิะ ว่าุแ่สนุั่วรั้ั่วราว อโทษันสิะ แเนียล” น้ำาไหลราวับทำนบถูโถมทำลายนสายน้ำล้นทะลั
“ื่นาฝันหวานไ้แล้วสาวน้อย ุเป็นไ้แ่นมหวานอผมเท่านั้น ส่วนผู้หิที่ผมำลัมอบวามสุือนรัอผม เราะแ่านันเร็ว ๆ นี้... อา” แเนียลั้ใใ้วาาทิ่มแทหัวใรานเป็นบาแผลรร์ท้ายประโยเายัราใส่ รอยยิ้มและแววาราวับไฟที่ำลัเผาผลาิใที่บอบบา
“ไม่ริใ่มั้ยะ ุำลัแล้ัน ไม่รินะแเนียล” ใบหน้าเรียวส่ายไปมา
“ริ... เป็นเรื่อริรา” เาพูย้ำ้วยเสียแหบพร่า
“ไม่... ันไม่เื่อ ฮือ ๆ” เธอพยายามหลอัวเอทั้ที่เห็นภาพำา ใบหน้าสวยสั่นไปมารวเร็ว น้ำาไหลพรา
ราไม่เยเผื่อใสันิว่าะถูหลอ เธอร้อไห้สะอึสะอื้น มอเาร่วมรัับผู้หิอีน้วยวามเ็บปว วามบอบ้ำพาเธอำิ่ นทำอะไรไม่ถู ารเลี้ยูที่ประบประหมมาเินไป ทำให้หิสาวไม่มีภูมิุ้มันที่ะรับมือับเรื่อเสียใ เ้าอร่าเพรียวบา้าวถอยหลัเื่อ้า ร้อไห้แทบาใ เายัส่รอยยิ้มสะใมาพร้อมับารยับเร่
เสียราที่บ่บอให้รู้ว่าทั้สอถึฝั่ ระุ้นให้รามีสิ เท้าที่ถูรึเริ่มยับ แล้ว็วิ่ออไปาบ้านพั ทั้ที่ยัร้อไห้สะอื้นอย่าหนั หิสาวึ้นรถและับออารีสอร์ไปอย่ารวเร็ว น้ำาที่ิว่ามันไม่มีวันหยุไหล สั่ให้มือทีุ่มพวมาลัยรถเบนออาทิศทาที่ะลับโรแรมเวียรา
นถูหลอับรถวนไปวนมาน่ำ น้ำารินไหล่อเนื่อหลายั่วโมเหือแห้ เพราะเธอไม่มีน้ำาะไหลอี่อไป หิสาวับรถเ้าโรแรมเวียราและรไปบ้านอนิ่หน้ารั้ว วาบวมเป่มาพร้อมับอาารปวศีรษะและเ็บอ แ่อาารเหล่านี้ไม่ไ้อยู่ในวามสนใอนเ็บ้ำ เสียโทรศัพท์มือถือัึ้น
ราไม่รับรู้อะไรทั้สิ้น เธออยาะายหายไปาโลนี้ เ้าอวาบอบ้ำรู้ีว่าัวเออ่อนแอ ถ้าเ้มแ็สันิไม่มีนโ่มานั่เสียใแบบนี้ เสียเาะระรถ ทำให้แววาแห้ผาเหลือบมอ ใบหน้าอมาิโอแนบที่ระหน้ารถ มือนุ่มเปิประูรถ ้าวาเื่อ้าออมายืนมอพี่ายในแสสลัว แล้วเธอ็โผเ้าอร่าสูให่
“พี่ิโอ” ร่าเพรียวบาปล่อยเสียโฮออมา น้ำาไม่รู้มาาไหนหลั่ไหลออมามามาย
“รา! เป็นอะไร ไปไหนมา ลุับป้าเป็นห่วมา โทรหา็ไม่รับสาย” มาิโอเรียน้อสาวอย่าใ พร้อมับำถามพรั่พรู้วยวามเป็นห่ว
“อย่าบอพ่อับแม่นะ พี่ิโอรับปารา” เธอร้ออเสียสั่นเรือ ผละออมา้อหน้า
“รา้อบอพี่ว่าเิอะไรึ้น” เสียนเป็นพี่เริ่มเ้มึ้น แม้ะ่อน้ามื แ่วามแวววาวาหยาน้ำในวาทำให้เาเห็นว่ามีแ่วามเสียใายัอยู่เ็ม
“อ...” เธอสะอื้นทำให้เสียาหาย พอรวบรวมลมหายใไ้ ็พูรวเียวบ “
อเวลาราหน่อยนะะ” แล้ววิ่หนี เปิประูเ้าบ้านพั บิามาราที่รออยู่ร้อเรีย แ่รารีบวิ่เ้าห้อนอนปิประูล็อ
“รา!” สอสามีภรรยาร้อเรียลูสาวพร้อมัน มาิโอเินามเ้ามา ใบหน้า้อใอเอลเปโรและธันามุ่รมาที่เา
“อเวลาให้ราสัพันะรับ เี๋ยวผมัารให้เอ” นเป็นหลานอธิบาย่อนที่ผู้สูวัยทั้สอะทันไ้ถาม
“ราเป็นอะไริโอ บอลุมาเี๋ยวนี้” เอลเปโรสะวามุ่นเือถาม้วยน้ำเสียริั
“ผมยัไม่รู้เหมือนัน แ่ผมสัาว่าะหาำอบให้ไ้รับ” มาิโอให้สัาหนัแน่น เาเอเป็นห่วราเ่นัน แววาอนเป็นพ่อและแม่มีแ่วามัวล
ความคิดเห็น