คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #5
หลัาอาบน้ำเรียบร้อย รานั่หวีผมหน้าระ หิสาวไม่เ้าใทำไม้อิถึแเนียล หลัม่านามีแ่รอยยิ้มสุภาพอหนุ่มหน้าเ้มนนั้น เสียโทรศัพท์มือถือทำให้ร่าเพรียวบาสะุ้สุัว
“สวัสี่ะ” ราัสินใอยู่นานว่าะรับสายเบอร์แปล
‘สวัสีรับ ุรา ผมโทรมาปลุุรึเปล่ารับ’ แเนียล ล่าวทัอย่าเรใ
“ไม่่ะ ันยัไม่หลับ” วาสีน้ำาลมออบัวเอในระเา เห็นแ้มระเรื่ออนมาพร้อมับวามรู้สึแปล ๆ ในหัวใ
‘อโทษนะรับที่โทรมารบวนึมานานี้ แ่ผมทนิถึุไม่ไหวริ ๆ รับ’ ำหวานับเสียทุ้มนุ่มแทบทำให้นฟัละลาย
หิสาวเป็นัแ้วาวใ ที่บิาสุรัสุหวไม่เยปล่อยให้ไปเผิโลภายนอเพียลำพั และเวลานี้เธอำลัรู้สึีับายหนุ่มที่เพิ่พบันวันแร
“แล้วุไ้เบอร์โทรศัพท์อันมาไ้ยัไะ” ราถามอย่าสสัย
‘ผมอับุมาิโอร ๆ รับ ผมเื่อัวเอว่าะไม่มีวันทำเรื่อเสียหาย ผมริใ และ้อารแสให้เห็นว่าผมรไปรมา’ ปลายสายอธิบายยาว เรียรอยยิ้มเินให้ับสาวสวย
“เหรอะ” ราพูอะไรไม่ออไ้แ่ยิ้ม ลืมแม้แ่ะอวาสาย
‘ุรา อาะไม่เื่อผม แ่ไม่เป็นไร เอ่อ... พรุ่นี้ผมอไปที่โรแรมไ้มั้ยรับ’ แเนียลยัไม่ยอมเลิสนทนา่ายนั
“ไม่้อมาอันหรอ่ะ ันไม่ใ่เ้าอโรแรมะหน่อย” ริมฝีปาบายิ้มว้าึ้น
‘อบุรับ ั้นผมไม่วนแล้ว อใหุ้นอนหลับฝันี แล้วอย่าลืมฝันถึผมบ้านะรับ ส่วนผม... ิถึุทั้ืน’ พูบแเนียล็ัสายทันที
รานำโทรศัพท์ออาหู เอามามอ หน้าร้อนวาบึ้นโยที่ไม่สามารถบัับไ้ นไม่เยมีแฟนยิ้มอายอยู่นเียว ร่าเพรียวบาลุาหน้าระมานอนลบนเีย้วยใบหน้าประับรอยยิ้ม แล้วเธอ็เ้าสู่นิทราอย่าอิ่มใ
เ้าวัน่อมา
เอลเปโรับธันา้อรีบลับรุเทพ และ้อึ้นเรื่อบิน่อไปยัประเทศสิโปร์ แ่ลูสาวสุรัสุหวไม่ยอมามไป้วย ทำให้นเป็นพ่อเริ่มลัเล
ธันาึเลี้ยล่อมบุรสาว พลาส่แววาไปหาสามีอย่าัวล “แม่ว่า ราไปสิโปร์้วยันเถอะลู”
“ไม่เป็นไราน่า เราส่ผู้ัารไปแทนแล้วัน ปล่อยลูอยู่เที่ยว่อให้สบายใ” เอลเปโรรัและามใ หวลูสาวนยอมเสียาน
“ุไม่ไปรั้นี้ไม่ไ้นะะเปโร ประมาารไรมาสหน้าอสาาที่สิโปร์ ้อมีุเป็นประธานในที่ประุม่ะ” ภรรยาทำเสียเ้มส่สายาุให้สามี นเป็นแม่รัและเป็นห่วลูสาวไม่่าัน แ่ไม่หวมาเินว่าเหุแบบพ่อ
“พ่อไปทำานให้สบายในะะ ราสัาว่าอยู่ทานี้ะไม่ออไปไหนนเียว และะไม่ื้อับพี่ิโอ้วย่ะ” เ้าอร่าเพรียวบายมือสัา
รารู้ี ถ้ามีื่อมาิโอเ้ามาให้ำยืนยัน บิามัะยอมใอ่อน เพราะเื่อใหลานาย หัวใวน้อยที่ำลัหวั่นไหว ลัวว่าแเนียลมาโรแรมแรน์อัลาในวันนี้ะไม่พบเธอ ึยอมอยู่ห่าาบิามาราเป็นรั้แร เอลเปโรฟัลูสาว เาไม่พูไ้แ่ยืนนิ่อยู่ในวามิ
“นะะพ่อ ั้แ่ราเรียนบ ยัไม่เยไ้เที่ยวเลย” หิสาวับท่อนแนบิาส่เสียอ้อน และทำให้นเป็นพ่อถึับใอ่อน ถอนหายใออมาอย่าแร
“เฮ้อ... ็ไ้ แล้วอย่าื้อับพี่เ้าล่ะ ิโอลุฝาน้อ้วยนะ” เอลเปโรับศีรษะลูสาวอย่าเอ็นู เาหันไปบอับหลานาย
“รับรอรับลุเปโร ผมะูแลราไม่ให้ลาสายา” มาิโอรับำาาิผู้ให่หนัแน่น
“อบใมา ั้นลุไปล่ะ ูแลัวเอี ๆ ล่ะรา ไป่อนนะมาเโล ิ้า ฝาหลาน้วย” เอลเปโรบไหล่หลานายแล้วหันไปำับับลูสาว ่อนะหันไปโบมือให้น้อายและน้อสะใภ้
ความคิดเห็น