คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สู่มนตร์ขลังแดนไอยคุปต์-1
“อโทษนะรับ ผมแทบไม่อยาเื่อ ว่ามิสาิศิลาะบอเอร์แล้ว” วิลเลียมวนุยอย่าสุภาพ ะเรื่อเหินสู่ท้อฟ้าออียิป์เรียบร้อย
“ทำไมะ
ันูไม่น่าเื่อถือหรือ” พิมพ์นาราละสายาาหน้า่าอเรื่อบินหันมาถามลับ
พร้อมส่ยิ้มให้อย่ามีไมรี
“ไม่ใ่รับ ผมเห็นหน้าุอ่อนมา
หรือว่าุเป็นอัริยะบอเอร์เร็วว่าปิ”
อเอร์หนุ่มอเมริัน ส่เสียปิเสธเป็นพัลวัน แล้วอธิบาย่อ
เรียเสียหัวเราะให้ับหิสาว
“เรื่อบเร็ว็อาะมีส่วนนะะ
อนนี้ันอายุเือบะยี่สิบเ้าปีเ็มแล้ว ไม่น่าะเี่ยวับอัริยะหรอ่ะ...อเอร์านส์” หิสาวเห็น้วย เพราะเธออาะเรียนบปริาเอเร็วว่าบิา
“ผู้หิไทยหน้าอ่อนว่าอายุแบบนี้ทุนรึเปล่ารับ
ผมู มิสาิศิลาแล้วิว่าุน่าะอายุยี่สิบ้นๆ เท่านั้น” วาสีฟ้าอหนุ่มผมทอวามอทั่วใบหน้าอ่อนว่าวัย อู่สนทนา้วยวามรู้สึทึ่
“ันถือว่า เป็นำมแล้วันนะะ เอิ่ม...เรียันว่าพริมีว่า่ะอเอร์” อเอร์นสวยอบรับำมพร้อมรอยยิ้ม
“ั้นุพริม
็เรียผมว่าวิลเลียมีว่ารับ เพราะถ้าเรียอเอร์ะหันันหลายน” วิลเลียมพูบ็หัวเราะเบาๆ และ่า็บารสนทนาันไปโยปริยาย
ศ.ร.อนุสร์ไ้แ่มอารสนทนาอหนุ่มสาว
แม้ะหวลูสาวแ่เาให้เียริพิมพ์นาราเสมอ
เพราะเธอไม่เยทำให้บิา้อผิหวัหรือหนัใสัรั้
รั้นบารสนทนาพิมพ์นารา็หันหน้าออ
มอที่หน้า่าเรื่อบิน วิวที่มอลไปเห็นแ่ทะเลทราย
ส่วนที่ใล้ับแม่น้ำไนล์นั้นยัอุมสมบูร์มา
มีแ่วามเียวอุ่ม หิสาวไม่แปลใสันิที่ลำน้ำไนล์เป็นเส้นเลือให่ึ่หล่อเลี้ยาวอียิป์มาั้แ่รั้โบราาล
วาลมโำสนิท เ็บภาพวามให่โอสนามบินลัอร์ไว้ในวามทรำ
่อนะเินามบิา และผู้ร่วมทาอีหนึ่น ึ่เินนำอยู่หน้าสุ
นัโบราีาวอเมริันและศาสราารย์าวไทยหัวหน้าะโบราี พาอเอร์สาว ้ามไปฝั่ะวันอแม่น้ำไนล์หลัลารถยน์ที่โยสารมา
พิมพ์นารา็แหนอมอรูปสลัหินทรายนาให่สอรูปสูราว
20 เมร เธอรู้สึื่นาื่นใที่ไ้เห็นอริ
“อนุสาวรีย์แห่เมมนอนใ่รึเปล่าะพ่อ” ถามพลาี้ไปที่รูปสลัหินทรายสูให่
“ใ่
พริมำไ้ว่าเิมเป็นวิหารฝัพระศพอฟาโรห์อเมนโนฟิสที่สาม” ศ.ร.อนุสร์พยัหน้ารับ พร้อมยายวาม
“ำไ้สิะพ่อเป็นเพราะเิแผ่นไหวเมื่อ27ปี่อนริสาล ทำให้วิหารพัลทั้หลั เหลือแ่รูปสลัสอรูปนี้เท่านั้น” พิมพ์นาราอบพร้อมรอยยิ้มเ่นเิม
“มีอะไรให้ผม่วยรึเปล่ารับ” ร.วิลเลียม หันลับมาถามสอพ่อลู
“ผม้ออโทษอเอร์วิลเลียม้วย
ที่เราสอพ่อลูเสียมารยาท ุยันเป็นภาษาไทย” ผู้อาวุโสที่สุ
นึึ้นไ้ึรีบเอ่ยอโทษ ทั้ที่นเอเป็นผู้ให่แ่ลับลืมรัษามารยาท
“ริ้วย่ะ ัน็้ออโทษ้วย มัวแ่ื่นเ้นับสิ่ที่ศึษามาลอ
เพิ่ะไ้เห็นับา็วันนี้เอล่ะ่ะ”
หิสาวนเียวรีบล่าวอโทษามบิา ทั้สอึไ้รับรอยยิ้มาผู้ร่วมทา
“ไม่เป็นไรรับ
ผมเห็นแววาอุพริม็พอะรู้ว่าำลัื่นเ้นับรูปสลัสูให่นั่น เพียแ่...ผมอยาะร่วมบรรยายับโปรเฟสเอร์้วยเท่านั้นเอ” หนุ่มอเมริันุย และะลอฝีเท้ามาเินเีย้าสาวไทย และ้มศีรษะให้บิาอเธอ
แสแเริ่มร้อนแรึ้น พิมพ์นารายับหมวปีว้าลให้บัใบหน้า
เสื้อผ้าฝ้ายแนยาวที่เธอสวมใส่่วยระบายอาาศไ้ี วิลเลียมพาหิสาวและบิาอเธอเินผ่าน
The
Valley of the Kings
“ที่นี่ือเอะแวลลีย์ออฟเอะิส์
น่าเสียายวันนี้เราไม่มีโอาสเ้าไปเยี่ยมม
ไว้โอาสหน้าผมพามาม ที่ฝัพระศพอฟาโรห์ทั้ 62 พระอ์นะรับ” เ้าอวาสีฟ้า ้มใบหน้ายาวาเหลี่ยมมาบอสาวสวย้วยวามสุภาพ
“อบุ่ะ
แ่ันลัวะเยี่ยมมไม่หมในวันเียว น่ะสิะ เพราะแ่ละหลุมไลันร้อยสอร้อยเมร
และ้อลไปลึอี้วย” อเอร์นสวยอบุามมารยาท เธอั้ใแล้วว่าถ้าไ้พัาานะมาเที่ยวหุบผาษัริย์แห่นี้เพียนเียว
ทั้สามนึ้นรถที่มารอรับเินทาไปยัสุสาน
ึ่อยู่ห่าไปอีราว 95
ไมล์ ระหว่าทา ศ.ร.อนุสร์หัวหน้าะโบราีและร.วิลเลียม
ไ้เล่าถึาร้นพบสุสานฟาโรห์แห่ใหม่เมื่อสิบปีที่ผ่านมาว่า เนินทรายว้าให่ที่สูถึ 7.9 เมร ถูพายุลูให่พันเนินทรายหายราบไปหเมร และทำให้ยอพีรามิโผล่พ้นทรายึ้นมา ึ่มีนาพอประมาไม่ยิ่ให่เท่าพีรามิิ่า
“ปี 2004 เิพายุทะเลทรายรุนแรมา นสุสานที่พวเราำลันั่รถไปน่ะ โผล่ึ้นมาใน่วเวลาเียวับทีมานนัโบราีามหาวิทยาลัย
เมมฟิส ประเทศอเมริา นำโยอเอร์ ออโ
้นพบสุสาน KV63 ที่เอะแวลลีย์ออฟเอะิส์รับ” ร.วิลเลียมเล่าถึที่มาอสุสานึ่ถูเนินทรายสูเือบแปเมรทับถมปิไว้เสียมิิ
“ัน็เยไ้ยิน่าวมาบ้าเหมือนัน
ว่าทีมอ ร.ออโ ้นพบสุสาน KV63 และพบมัมมี่อสรีใ่รึเปล่าะ”
ร.พิมพ์นาราำไ้แม่นยำ แ่เธอถามเพื่อให้เียริับอเอร์หนุ่มึ่อาวุโสว่านเอพอสมวร
“ใ่รับ ทามหาวิทยาลัยอเรา ึไ้รับาริ่อารับาลอียิป์
โยร.ออโและทีมอเา เ้าสำรววามเสียหายหลัาพายุสบ และไ้เห็นยอแหลมอยู่ไลมา าารล้อส่อทาไล ็เลยพาันมาสำรวู
ึไ้แนะนำรับาลอียิป์ให้ทีมอผมเ้ามาสำรว” นัโบราีาวอเมริัน ยัวนสาวไทยุยอย่า่อเนื่อ
“แล้วทำไมพ่ออัน
ถึไ้มาเป็นหัวหน้าะไ้ล่ะะ”
เรื่อราวเี่ยวับาร้นพบสุสาน เป็นเรื่อที่ทำให้ร.พิมพ์นาราสนใไ้ลอเวลา
และเธอ็ยัไม่ทันไ้ถามบิา ว่ามาร่วมานนี้ไ้อย่าไร
อีอย่าหนึ่เห็นท่านเอาแ่ใส่หูฟัะฟัรายานาร้นพบเ่นเย ึไม่อยารบวน
“ปีนั้น โปรเฟสเอร์อนุสร์ เพิ่ไ้รับำแหน่ทาวิาาร
เป็นศาสราารย์พอี วามอาวุโสและผลานอท่าน
ทำให้ะอเราเ้าที่ประุมในมหาวิทยาลัยลมิเิ
โปรเฟสเอร์อนุสร์มาเป็นหัวหน้าะรับ” วิลเลียมเล่าพลา ้มศีรษะให้ผู้อาวุโสเล็น้อย
เพราะเหลือบเห็นท่านถอหูฟั
“ถึแล้วลู ไว้ไปุยัน่อในแมป์ีว่า ไปรับอเอร์ านส์”
ศ.ร.อนุสร์บอับบุรสาวและหันไปพยัหน้าับเ้าอวาสีฟ้า ึ่นเป็นพ่อเห็นเามอพิมพ์นาราลอเวลา ราวับลัวะลืมใบหน้าเธอระนั้นแหละ
ความคิดเห็น