คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : #37
หลัรับประทานอาหาร ไม่มีใรออาบ้านพั ไปูานในโรแรม เอลเปโรโทรสั่ผู้ัารมีอะไรให้โทรบอ ทุนเฝ้ามอแ้วาวใเียบ ๆ รายันั่นิ่อยู่ในอาารเศร้าึม มาิโอเห็นอาารน้อสาวยิ่ร้อนใ ออไปนั่รอปิศาที่ระเบียหน้าบ้านพั
วาสีน้ำาลไม่รับภาพอะไรอี เวลานี้เธอเห็นแ่าเร่าร้อนอายนรัับหิอื่น มือเนียนละเอียผิวบอบบาแน่นที่หน้าอ้าน้าย ลมหายใถี่ระั้นไม่่าาเสียสะอื้น น้ำาเอ่อลอในหน่วยาลอเวลา ภายในอเ็บร้าวปวระบม ราวับถูเาทุบ เอลเปโรเห็นอาารอลูสาวเาทนไม่ไ้อี่อไป ึเินไปนั่ล้า ๆ
“รา มีอะไรระบายออมาบ้า อย่าเ็บไว้นเียว ลูยัมีพ่อมีแม่และพี่าย ทุนเป็นห่วรา” นเป็นพ่อึร่าเพรียวบาเ้ามาอ
เธอปล่อยโฮออมาอีรั้ หลัาเ็บอัมันไว้ภายในนแทบหายใไม่ออ ธันาเินมานั่อี้าหนึ่พร้อมโอบอ นเป็นลูใ้ไหล่บิา่วยับน้ำาอยู่สัพั ึเยหน้าผละออมอทั้พ่อและแม่ เธอสูหายใลึเพื่อหยุน้ำาให้ัวเอ
“ราไม่ีเอ ราอโทษพ่อับแม่” เสียเรือเือสะอื้นทำให้แม่น้ำาลอ
“แม่ไม่โรธรา เล่าให้แม่ฟัว่ามันเิอะไรึ้น” นเป็นแม่ปลอบและพยายามให้ลูสาวระบายออมา
“รามันโ่เอ ไม่มีใรรัราริเหมือนพ่อับแม่” พอพูออมาน้ำา็ไหลออมาอี เธอโผเ้าอมารา ราพูื่ออแเนียลไม่ไ้ แ่ิะพูมัน็เ็บปวนทนไม่ไหว วามเสียใเอ่อล้น
นั่ปลอบันอยู่สัรู่ ราไม่มีทีท่าะลายวามเสียใ เพราะเธอไม่สามารถเปิปาเล่าเรื่อไ้ แ่เอ่ยออมาำเียวน้ำา็ไหล เอลเปโรเินลับไปห้อนอนเปิระเป๋าเินทา หยิบอบาอย่าลับมาที่ห้อนอนอลูสาว
“พ่ออให้แม่หนูนนี้อยปลอบใราอีน” เอลเปโรสุ่๊าบรายรุ่นที่มีผลิเพียสอร้อยัว เาเินทาลอเวลา ลูสาวเยบอไว้นานแล้วว่าอยาไ้ ัหวะเหมาะาารเินทารั้ที่แล้วเาหาื้อมานไ้
“พ่อ” นเป็นลูรับมาอเรียบิาเสียเรือ แม้ว่า้อารุ๊ารุ่นนี้มาแ่วามยินีมามาย ลับถูเรื่อราวอแเนียลลบไว้หม ถึระนั้นเธอยัฝืนยิ้มทั้น้ำาให้เอลเปโร
“อบุพ่อมานะะ” บอพร้อมับน้ำาไหลออมาอี
ธันาเ็น้ำาให้บุรสาว เอลเปโรเ้ามาอแล้วทั้สอึัให้รานอนพัผ่อน ร่าเพรียวบานอนอุ๊าบรายแน่น วามรัอพ่อแม่เท่านั้น ที่่วยประับประอิใเปราะบา ให้ยัมีแร่อสู้เพื่อให้มีีวิอยู่่อไป
พอเอลเปโรและธันาออไปาห้อนอน วาสีน้ำาลเปิึ้นพร้อมับน้ำาไหลรินทาหาาหยบนหมอน ถ้าไม่มีเรื่อแเนียล วันนี้ะเป็นวันที่มีวามสุอีวัน ุ๊าบรายอยู่ในอ้อมอ มันไม่ไ้ปลอบโยน แ่มันทำให้เธอเสียใมายิ่ึ้นเมื่อิถึวามรัอพ่อแม่ที่มีแ่วามหวัีไม่เย้อเสียใ ่าาเา...
ผ่านไปสอั่วโม ปิศาเินทามาถึเวียราพร้อมับธีรล มาิโอเห็นเ้าอวาลมโ เายิ้มรับอย่าีใ เธอทำเป็นมอไม่เห็นอาารื่นเ้นยินีอเา
“ราหลับไปนานแล้ว เี๋ยวื่น” มาิโอรีบบอพร้อมับเินนำสอพี่น้อเ้าบ้านพั
“ิศา ธี็มา นั่่อนลู” ธันาร้อทั้วยวามีใ เห็นเพื่อนสนิทอลูสาวรู้สึเหมือนมีนมา่วยพูุยับรามาึ้น
สอพี่น้อสวัสีพร้อมับล่าวทัทายผู้สูวัย มาิโอยน้ำและอาหารว่ามารับรอ หลัานั้นเล่าเรื่อให้ปิศาฟัั้แ่เมื่อืนที่ไ้พบรานั่นิ่อยู่ในรถนถึเวลานี้ พอไ้รู้เรื่อทั้หม วาลมโที่เยไหวระริอย่าสใส สลวูบล ทุนไ้แ่เฝ้ารอให้นที่นอนหลับื่นึ้น
“ิศา อเ้าไปูราหน่อยนะะ” วาลมโอยมอห้อนอนนทนรอไม่ไหว ึเอ่ยอับธันา นเป็นแม่พยัหน้าให้ เธอึเินเ้าไปในห้อนอน และนั่ลบนเียมอเพื่อนที่ยัหลับสนิท
“ไม่! ไม่ริใ่มั้ยแเนียล” ราละเมอออมาพร้อมับร้อไห้สะอึสะอื้น
ความคิดเห็น