คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ep.3
ใบหน้าหวานเ็บวามไม่พอใให้รุ่นอยู่ภายใน เพราะถูปรามาสาหนุ่มทะเลทราย ันัวเล็แล้วยัไ เถียอยู่ในใ แ่เสียที่เปล่ออไปือ
“อบุมานะะ ที่่วย...” ปานฤทัยยัพูไม่บอย่าที่ั้ใ เสียห้าว็แทรึ้นเสีย่อน
“ไม่อยาเห็นนสวยเป็นเหยื่อแร้าน่ะ” เาสวนำพูยียวน้วยเสียห้วนระ้าเ่นเย
หนุ่มทะเลทรายพูาห้วนันแบบนี้หรือไนะ สสัยหน้าาโหเถื่อน ถึ้อใ้ผ้าปิบัไว้...ิ สาว่าถิ่นที่ไม่รู้ประเพีอาวอาหรับ่อว่าอยู่ในใ แล้วเสียห้าวที่ถามึ้น ็ทำให้นัวเล็รีบยิ้มลบเลื่อน
“ุมาทำอะไรที่นี่” ถามพลายอาหารมาวารหน้าหิสาว
“มาทำาน” เธออบสั้นๆ ลับไปบ้า สายาเพ่พิศหน้านถามภายใ้ผ้าที่ปิบัไว้ แ่็ไม่เห็นอะไรมาไปว่าวามหวาน
ผู้ายอะไราหวานะ นึหมั่นไส้ผู้ายาสวยอยู่ในใ ถึระนั้นเธอยัสบาเาั้อมนร์ และเผลอเปล่เสียวิาร์ออมาเป็นภาษาไทย
“ผู้ายนนี้าสวยหวานแฝวามมุเอาไว้ แ่็นั่นล่ะ...ถ้าเปิผ้าออมาหน้าอาะเหมือนโร็ไ้ใระไปรู้” ปานฤทัยลืมัวไปั่วะนึว่านเอมอภาพถ่าย
“บ่นอะไรอุ แล้ว้อาผมทำไม มีอะไรที่าอผม” สำเนียภาษาอัฤษที่ถามมาทำให้นที่ำลัเผลอ้อมอถึับสะุ้
ายล่ะ! ันพูออไปไ้ยัไ ีนะที่พูไทย เธออุทานอยู่ในใ พลาเสมอไปที่อื่นหลบสายาเา
เ้าอเสียห้วน้อมอสำรวใบหน้าเรียวรูปไ่บ้า ใบหน้าสวยหวานเหมาะเาะับวาลมโสใสรับับิ้ว มู และปา เป็นเรื่อหน้าที่ทำให้เามอไม่เบื่อ ผิวเนียนละเอียาวอมมพู ูน่าทะนุถนอม ทำไม้อมาลำบาลาทะเลทรายเพียนเียว อิ้วยวามสสัยไม่ไ้
“เอ่อ...ันำลัิว่า ุเป็นใร” ำอบแ้เ้ออสาว่าถิ่น ลายเป็นำถามที่รเินไป นเธอเอรู้สึว่าเป็นำพูที่เสียมารยาทมา วามหวานที่ำลัื่นมหิสาวถึับอมยิ้ม แ่รอยยิ้มนั้นเธอ็ไม่มีโอาสไ้เห็น
“ผมไม่ใ่โร็แล้วัน ุะไปที่ไหนล่ะ ผมะไ้ไปส่” วาใสใสูื่นระหน ทำให้เสียเาระ้าน้อยล พอปานฤทัยบอื่อบริษัทที่ำลัะไปทำาน ำพูเา็ลับมาห้วนระ้าูถูผู้หิอีในวามรู้สึอนฟั
“ผู้หิัวเล็แ่นี้ ะไปทำอะไรไ้” นถามมวิ้ว้วยวามไม่เ้าใ มาว่าะูถูวามสามารถอหิสาว ยิ่เห็นร่าบอบบาแบบนี้็นึเป็นห่ว
“ันมาทำานบัี ในสำนัานอบริษัท” อบลับ้วยวามไม่พอใ เธอลับิไปว่า หนุ่มทะเลทรายนนี้อบูถูเพศหิ และยัมาว่าเธอัวเล็อี ถึันะัวเล็ริๆ ็เหอะ โ้อบัวเอในใ
“อืม...” ใบหน้าภายใ้ผ้าลุมพยัึ้นลอบรับในลำอ และเ้าใไ้ทันทีว่า เาเอ็ลืมนึถึานในสำนัาน มัวแ่ไปิถึไ์าน
“ินาวาร์มา รอท้อ่อนสิ เสร็แล้วผมะพาไปส่” เสียทุ้มลายวามระ้า พลาหยิบแนวิ ม้วนไส้เนื้อแะพร้อมับรินน้ำาส่ให้ หิสาวพยัหน้ายิ้มรับไมรี ึ่ะนี้ระเพาะอเธอำลัยินีปรีาเป็นพิเศษ ที่ำลัะไ้ทานอาหาราวทะเลทราย เรียวปาอิ่มส่ยิ้มว้าไปให้อย่านึอบุ
ร่าให่ในุันูราลอบมอนรหน้า รอยยิ้มสใสอเธอ รารึในเา้อประทับไว้ในวามทรำ
“ุื่ออะไร” ริมฝีปาหยับาวนุย
“ปานฤทัย่ะ” เธออบพร้อมส่รอยยิ้มอีรั้
มือหนา้อับที่หน้าอ้ายนเอ เพราะยิ้มหวานอหิสาวทำให้รู้สึว่าโลใบนี้สว่าไสวน่าอยู่ึ้นมา และรอยยิ้มนี้็ระแทใเาอย่าั หัวใเ้นแรราวับื่นเ้นอะไรนัหนา นึบ่นนเอว่าท่าะเป็นเอามา
“ุ...เป็นอะไรรึเปล่าะ” เห็นเาับที่หน้าอ ภาพบิาที่ับหน้าอ้อนทับึ้นมา แล้วท่าน็หัวใวาย นำไปส่โรพยาบาล็ไม่สามารถยื้อีวิไว้ไ้ แววาหิสาวสลล และื่นระหนไปพร้อมัน
“เปล่าๆ ผมไม่ไ้เป็นอะไร รีบทานเถอะ เี๋ยวะมืเสีย่อน” รีบปิเสธ พร้อมับเอามือนเอออาหน้าอ
นัวให่รีบ้มหน้าหลบสายา้นหาอหิสาว เธอเห็นว่าเาไม่ไ้เป็นอะไร ึรีบทานอาหาร่อ เพราะอยาะไปให้ถึที่พัใะา รู้สึเหนียวัวไปหม
ความคิดเห็น