คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : #19
เ้าวัน่อมา ธันาอยู่ในห้อพัอโรแรม ธันสวมวิผมยาวเหมือนน้อสาวเ้าไปที่สำนัานอลุ่มโรแรมอัลริโเอเีย ร่าสูแ็แร่ออีสามีเินเ้ามาในห้อทำานอเาล็อประู และเินเ้ามาหาเธอทันที
“ว่าไาน่า ผมแทบะรอพบุไม่ไหว” เอลเปรโรบอพร้อมับส่มือมาเล้นออวบ ธันแอ่นอรับอย่ารีบร้อน เาัมือลับเลิแะ้อร่าายอหิสาวทันที
“ุมาาสเปนเมื่อไหร่” เอลเปรโรถามพลาเินถอยห่าออมา ถามเสียห้วนับอีภรรยา
“ุรู้!” แฝนพี่ึ่สวมรอยมาเป็นน้อสาวอุทานอย่าระหน
“น้อสาวฝาแฝอุ บริสุทธิ์เินว่าะอบสนอรุนแรแบบนี้” วาาเปรียบเทียบที่ทำให้แฝพี่รู้สึว่าัวเอ้อยว่า ึทำให้รู้สึเียแ้นทั้สามีและน้อสาวที่มีรูปร่าหน้าาเหมือนัน เธอระาวิผมยาวออาศีรษะ
เ้าอผมบ๊อบสั้นนั่มอสามีทำาน ้วยอารม์รุ่นโรธ เาทำราวับว่าเธอไม่มีัวน ถ้าเป็นเอลเปรโรนเิม ป่านนี้เาะ้อ่าว่ารุนแรและไล่ราวับเธอไม่ใ่น
่อนเที่ย เ้าอร่าโปร่บอบบาเินออาห้อทำาน เลาหน้าห้อมอ้วยวามแปลใ ทีู่่ๆ ผมยาวอเธอลายเป็นผมบ๊อบสั้น ธันไม่สนในมอ และเินไปเ้าลิฟ์ เมื่อลมาเรียบร้อยเธอออไปาอาารอย่ารวเร็ว
สาวลูรึ่ไม่รู้ว่า ถูใรนหนึ่ามไปทุหนทุแห่ เธอิแ่เรื่ออน้อสาว และ้อให้ธันา่อนัวสัพั ไม่เ่นนั้นเอลเปรโระไม่ยอมืนี้วย
“ูเหมือน... ุะหลเสน่ห์น้อสาวันมาเินไปแล้ว เปรโร” ริมฝีปาอิ่มเิบ่นออมาอย่าไม่พอใ
สาวลูรึ่ไปเินเที่ยวามห้าสรรพสิน้า สุท้ายเธอนั่สั่อาหารที่ภัาารอาหารีน ธันรุ่นิหาทาที่ะทำให้น้อสาวหายไปาเอลเปรโร อันับแร้ออให้อยู่แ่ในโรแรมนั่น่อน เธอ่อโทรศัพท์หาธันาทันที
‘เป็นยัไบ้าธั่า ืนีันรึยั’ ปลายสายถามอย่าัวล
“ยัเลย อร้อาน่า อย่านึไ้มั้ย” นเป็นพี่อ้อนเสียเรือ
‘ไ้สิ’ นเป็นน้ออบรับอย่าระือรือร้น
“่วนี้อย่าเพิ่ออมาให้ใรเห็นหน้านะ นว่าันะบอว่าเปรโรเายโทษให้ันแล้ว” ำอร้ออพี่สาวทำให้ปลายสายสะอึ ถ้าเธอไม่เอพี่เย เรื่อราวไม่วุ่นวายนานี้
“ว่าไล่ะรับปาพี่ไ้รึเปล่า” ธันเห็นปลายสายเียบไป ึใ้วามสนิทสนมที่มีมาามสายเลืออ้อนวอน
‘ไ้ นาะไม่ออไปไหนนว่าธั่าะบอให้นาออาโรแรมนี้ อให้ืนีันเร็วๆ นะ’ นเป็นน้ออวยพร้วยวามรู้สึแปลแปร่ในหัวใ แ่ร่าายเป็นอเาเท่านั้น มันสร้ารอยแผลในใให้ับเธอถึเพียนี้เียวหรือ
ธันไม่รับรู้ว่าแฝน้อะรู้สึยัไ เธอแ่ทำวาม้อารอัวเอให้สมวามั้ใ็เพียพอแล้ว หลัาอที่อยู่อสามีาน้อสาว ริมฝีปาอิ่มเิยิ้มออมาพร้อมับเริ่มิแผนารที่ะทำให้เอลเปรโรใอ่อน หิสาวนั่รุ่นิอยู่นระทั่ท้อฟ้ามื
เ้าอร่าโปร่บอบบา นั่แท็ี่มาลที่อนโมิเนียมอเอลเปรโร อนโมิเนียมแห่นี้ปลูอาารอยู่ลึาถนนถึห้าร้อยเมร ถนนที่มุ่สู่ัวอาารไม่สว่าเท่าที่วรเพราะาริั้ไฟทาที่ห่าเินไป เธอให้นับแท็ี่อปาทาเ้าอนโมิเนียม สาวลูรึ่ลารถแล้วเินเ้าไปเรื่อยๆ
นที่สะรอยามมาลอเวลา ้อมอ้วยแววาอาาแ้น และอาศัยัหวะที่ธันเินไปถึุที่มี้นไม้่อน้ามา ึพุ่เ้า้านหลัแล้วลาเธอเ้าไปในสนามห้าึ่มีพุ่มไม้หนา เธอิ้นและ่อสู้อย่าแร
“ว้าย! ่วย้วย อุ้บ” เ้าอผมบ๊อบรีร้อไ้เพียสามำ ็ถูมือปิปา
ผู้ามล่าหยิบเือที่ิัวมา ้วยมือ้าเียว แล้วนำมาวนรอบลำออสาวลูรึ่
“อื่อ อื๊อ” แฝนพี่ิ้นรนสุีวิ พยายามเปล่เสียร้ออวาม่วยเหลือ แ่ปาถูมือปิไว้แน่น
นที่ม้วนเือไว้ในมือเริ่มออแรึ วาสีน้ำาลเหลือลาน มืออนที่ถูรัอทั้ทุบและี เธอถูผลัให้ล้มลนอนบนพื้นห้า ึยาที่สวมส้นสูึ้นระแทหลันที่ำลัึเือให้รัอเธอแน่นึ้น มือที่ปิปาไว้ปล่อยออ และนำมาึปลายเืออี้าหนึ่
“่วย...้วย...อ้อๆ” เพราะลำอถูรัแน่นึ้น เสียอเธอึออมาแผ่วเบาระท่อนระแทน าม้วยเสียสำลัเพราะำลัหายใไม่ออ
สอมือที่ำเือไว้ออแรึมาึ้น...มาึ้น...สุแร วาสีน้ำาลสวยเหลือนแทบถลน สอมืออนที่ถูรัอพยายามึเือให้ผ่อนออาอนเอ แ่ไม่ทันเสียแล้ว ลิ้นออมาุที่ริมฝีปาอิ่มเิ วาถลนเหลือลาน สอมือล้าาย ร่าโปร่บอบบาระุ ลมหายใไม่สามารถผ่านเ้าไปไ้ วิาถูระาออาร่า
ผู้ล่าปล่อยร่าที่หมลมหายใ ทิ้ลบนพื้นห้าอย่าโหเหี้ยม มือที่ปลิีพหิสาว ึเือที่พันรอบอออม้วนเ็บใส่ระเป๋านเอ แล้วเินออมาามถนนอโราร เมื่อออมาถึปาทาึโบรถแท็ี่ไปาที่แห่นี้
ความคิดเห็น