รักต้องลุ้น ชุลมุนรัก

ตอนที่ 1 บทนำ

ณ เชียงราย  

ท้องฟ้ายามเช้าแสนบริสุทธิ์ อากาศหนาวเย็นที่มาเยือนผสมผสานกับแสงอาทิตย์ที่กำลังจะโผล่พ้นของฟ้าขึ้นมาเพื่อพาเราเข้าสู่อีกช่วงเวลาของวันใหม่ แสงอุ่นๆ กระจายเต็มทั่วบริเวณ เสียงนกร้องเสมือนเป็นนาฬิกาจากธรรมชาติ ให้สัญญาณในการเริ่มต้น เมรินสูดอากาศเข้าปอดอย่างแรง รู้สึกว่าตัวเองหลุดพ้นจากเรื่องราวที่น่าปวดหัวและวุ่นวายของเมืองกรุงในแต่ละวัน สู่อ้อมกอดของธรรมชาติที่แสนอบอุ่น 

เธอหวนคิดถึงเหตุการณ์ที่แสนจะวุ่นวายในบ้านเมื่อวาน เหตุการณ์ที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องมาอยู่ที่นี่และต้องอยู่ไปสักระยะหนึ่ง เพื่อหยุดปัญหาต่างๆ ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหาได้หรือไม่ก็ตาม 

“พรุ่งนี้แกต้องไปพบคุณหญิงนภากับแม่นะ ลูกชายเขากลับมาจากเมืองนอกได้อาทิตย์นึงแล้ว เขาเคยเจอแกตอนงานเลี้ยงวันเกิดคุณหญิงอำพร เขาชอบแกมากอยากจะทาบทามให้มาเป็นลูกสะใภ้”คุณหญิงมัทนา สิริกัลยา มารดาผู้ให้กำเนิดเธอเอ่ยขึ้นอย่างมีความหวังว่าเมรินจะยินยอม

“เมไม่ไป” เมรินตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินหนีมารดาไปที่สระน้ำ 

“ไม่ได้ แม่รับปากเขาแล้วว่าจะพาแกไปให้ได้” ก่อนจะเดินตามลูกสาวมาที่สระน้ำ “แกก็อายุจะ 30 สิบแล้วนะ แม่ว่าแกควรแต่งงานได้แล้ว แต่ก่อนนี้แม่ตามใจแกทุกอย่างอยากเรียนอะไรก็เรียน อยากทำอะไรก็ทำ แต่เรื่องคู่ครองแม่ขอแกได้ไหมให้แม่เป็นคนเลือกให้แกได้ไหม ฉันก็อายุปูนนี้แล้วอยากเห็นลูกเป็นฝังเป็นฝากับกับเขาบ้าง”คุณหญิงมัทนานั่งลงคุยกับลูกสาวอย่างจริงจัง

“แม่ก็รู้ว่าเมไม่ชอบให้ใครมาคลุมถุงชน ไม่รู้จัก ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ ทำไมจะต้องแต่ง ถ้าแต่งไปแล้วอยู่ด้วยกันไม่ได้จะทำอย่างไร ต้องมาทนอยู่ด้วยกันมันจะไม่ดีทั้งสองฝ่ายนะคะแม่”เมรินให้เหตุผล

“แม่ก็ไม่ได้ให้แกแต่งวันนี้พรุ่งนี้สักหน่อย แค่ไปพบปะพูดคุยกัน ทำความรู้จักกันได้ไหม”มัทนาแย้ง

ติ้ง! เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือของเมรินดังขึ้น

“เม อีก 2 วันฉันจะแต่งงานแล้วนะ ตกลงแกจะมางานแต่งงานฉันไหมที่เชียงรายอะ ฉันถามไปคราวก่อนแกยังไม่ให้คำตอบฉันเลยนะ ฉันคิดถึงแกมากๆ อยากให้แกมาเป็นเพื่อเจ้าสาวจ้า ยัยนก ยัยส้ม ยัยโอปอก็มานะ นานๆจะได้เจอกัน”เพ็ญนภาเพื่อนสาวที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันส่งข้อความทักเธอมา เมรินยิ้มอย่างมีทางออก

“ถ้าแม่คิดอย่างนั้น ก็ได้ค่ะ เมจะไปกับคุณแม่ คุณแม่พอใจไหมคะ”เมรินตอบอย่างมีเลศนัย

“จริงนะยัยเม”มัทนาตอบอย่างดีใจ “พรุ่งนี้แกแต่งตัวสวยๆ แล้วไปเจอแม่ที่ร้านอาหารไทยในโรงแรมโมเดิร์นไทยแลนด์นะ ตอนเที่ยงแม่จะรอแกที่นั้น”ก่อนจะเดินอารมณ์ดีกลับเข้าไปในบ้าน

“เมขอโทษนะแม่ เมยังไม่อยากแต่งงาน”เมรินพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันไปส่งข้อความกลับหาเพื่อน

“ไปสิ เพื่อนแต่งงานทั้งที อีกอย่างจะได้เจอเพื่อนๆด้วย เดี๋ยวฉันไปเก็บกระเป๋าเดินทางคืนนี้เลยจ้า รอรับฉันพรุ่งนี้ด้วยเดี๋ยวหลงทาง”เมื่อส่งข้อความหาเพื่อนแล้วเธอจึงเดินไปเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ลงกระเป๋าเดินทาง ช่วงค่ำๆ เมื่อเห็นแม่ของเธอเข้านอนแล้วจึงเตรียมออกเดินทางไปยังจุดหมายปลายทาง

“พี่เม พี่จะไปไหน”เสียงของมาริสาเอ่ยถามพี่สาวที่กำลังจะออกจากบ้านพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

“มา อย่าบอกแม่นะ พี่ขอร้อง”เมรินขอร้องน้องสาว “แม่จะให้พี่แต่งงานกับใครที่ไหนไม่รู้พี่ยอมไม่ได้หรอก”พลางจับมือน้องสาวมากุมไว้ “พี่จะหนีเรื่องวุ่นวายไปเชียงรายสักพัก ไปงานแต่งงานเพื่อนที่นั้น กะจะไปอาศัยอยู่กับเพื่อนพี่สักพักแล้วพี่จะกลับมานะ”ก่อนจะหันไปหยิบกระเป่าเดินทางเตรียมจะออกไป

“แม่จะโกรธพี่นะ พี่ก็รู้ว่าแม่เป็นคนอย่างไร”มาริสาค้าน

“แม่อาจจะโกรธ แต่สักพักแม่ก็จะหายโกรธ ถึงเวลานั้นพี่จะมาขอโทษแม่เอง เชื่อใจพี่เถอะ”ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินทางใส่ท้ายรถเก๋งคู่ใจแล้วขับออกไป มาริสามองพี่สาวอย่างเป็นห่วงแต่ก็ไม่สามารถขวางพี่สาวได้ เมื่อเย็นเธอกลับมาจากมหาวิทยาลัยก็เห็นแม่กับพี่สาวมีปากเสียงกัน พอจะจับใจความได้ว่าแม่จะให้พี่สาวแต่งงานกับคนที่แม่เลือกให้ แต่พี่สาวไม่ยอมจนเป็นเหตุให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เธอถอนหายใจแรงก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน

“เพ็ญแกถึงไหนแล้ว ฉันมารอแกตรงที่แกบอกให้รอแล้วนะ ไม่เห็นมีใครเลย”หลังจากสูดอากาศยามเช้าที่แสนจะสดชื่นหลังจากขับรถมาไกลจากกรุงเทพถึงเชียงราย ลงมาบิดตัวซ้ายขวาขับไล่ความปวดเมื่อยจากการเดินทาง แล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสาวเมื่อมาถึงจุดนัดหมายแล้วแต่ไม่เจอใครเลย

“ฉันติดงานด่วน ส่งคนไปรับแล้วน่าจะใกล้ถึงแล้วละ  รอแป็บนะ”เพ็ญนภาตอบกลับ

“โอเคจ้า เดี๋ยวกันนั่งรอในร้านกาแฟคนดอยนะ บอกคนที่มารับด้วย เดี๋ยวหากันไม่เจอ”

“ได้จ้า”เพ็ญนภาตอบกลับก่อนจะวางสายไป เธอจึงเดินไปยังร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ๆกับจุดนัดหมาย

“ร้านกาแฟคนดอยสวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ”พนักงานสาวถามเสียงสุภาพ

“เอสเปรสโซหวานปกติค่ะ”

“รับเอสเปรสโซหวานปกตินะคะ ราคา 75 บาทค่ะ ชำระเงินแล้วนั่งรอสักครู่นะคะ”เมรินชำระเงินค่ากาแฟเสร็จแล้ว จึงมานั่งรอที่โซฟา สักครู่พนักงานก็เอากาแฟมาเสิร์ฟ เธอดื่มกาแฟไปสักพักคนที่มารับเธอก็ยังไม่มา เธอจึงหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูข้อมูลสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดเชียงรายจนเผลอหลับไป…

กรุ๊งกริ๊ง เสียงกริ่งหน้าประตูทางเข้าร้านกาแฟคนดอยดังขึ้นพร้อมเสียงต้อนรับของพนักงานสาวทำให้เมรินสะดุ้งตื่น พลางหยิบโทรศัพท์มาดูก็เห็นว่าเธอไม่ได้รับโทรศัพท์ของเพ็ญนภาจึงรีบโทรกลับทันที

“เพ็ญฉันเผลอหลับไปอะ”เมรินรีบกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ทันทีที่เพ็ญนภารับสาย

“โอเค ฉันก็เป็นห่วงไม่เห็นเธอรับโทรศัพท์”

“คนที่จะมารับฉันละ”พลางหันมองซ้ายขวา “ฉันหลับไปกี่รอบละยังไม่เห็นคนที่จะมารับเลย”เมรินเริ่มบ่น

“พี่ชายฉันเขาเจอเธอแล้วจ้าแต่เห็นเธอหลับเลยไม่กล้าปลุก”

“พี่ชายเธอรู้จักฉันเหรอถึงรู้ว่าฉันคือคนไหน ฉันก็มองหาทั้งร้านแล้วเนี่ยไม่เห็นมีใคร”เมรินรีบลุกขึ้นหันไปมาเพื่อหาคน

“อุ๊ย!”เมรินชนเข้ากับอกกว้างสมส่วนของผู้ชายคนหนึ่งในร้านเข้าอย่างจัง เขาหน้าตาดีมากเธอมองจนไม่อยากจะละสายตาเลย “หล่อมาก”เธอเผลอหลุดปากชมเขาโดยไม่ตั้งใจ “เออ..ขอโทษค่ะ”เมื่อได้สติจึงเอ่ยขอโทษเขาก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนสาวต่อ “ฉันว่าพี่ชายเธอลืมฉันแล้วหละ” 

“เมริน”เสียงชายหนุ่มเอ่ยสวนเธอกลับมาอย่างเร็วพลันเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินจากไป “ผมพีทพี่ชายของเพ็ญนภา เขาวานให้ผมมารับคุณครับ”เมรินหันมามองตามเสียงหล่อที่เอ่ยออกมา คนอะไรหน้าตาก็ดีเสียงก็ยังเพราะอีก 

“เพ็ญพี่เธอชื่ออะไร”เมรินถามเพื่อนทางโทรศัพท์เพื่อย้ำความมั่นใจว่าไม่ผิดคน สายตาก็จ้องมองที่ชายหนุ่มตลอดเวลา

“พี่พีท พัชระ มงคลไพศาล เธอเจอเขาแล้วใช่ไหม”

“ใช่เจอแล้ว”ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับพัชระ “พี่เธอหล่อมาก แค่นี้นะ”เมรินกระซิบกระซาบกับเพ็ญนภาก่อนจะวางโทรศัพท์ไป

“เออ..ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน”เมรินเอ่ยปากขอโทษชายหนุ่ม

“ไม่เป็นไรครับ ผมเห็นคุณหลับอยู่เลยไม่กล้าปลุก น่าจะเพลียจากการเดินทาง”พัชระตอบเสียงสุภาพ มองหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มตรงหน้า ท่าทางเขอะเขินของเธอทำให้เขาอดอมยิ้มไม่ได้

“ทำไมพี่พีทรู้ว่าเมเป็นเพื่อนเพ็ญละคะ”หญิงสาวถามด้วยความสงสัย เพราะเขากับเธอไม่เคยเจอกันมาก่อน อีกอย่างเธอหลับเขาก็อุตส่าห์มานั่งรออีก

“เพ็ญเขาส่งรูปมาให้ดูอะครับ”ก่อนจะกดโทรศัพท์เปิดรูปภาพที่เพ็ญนภาส่งมาให้ดู

“อุ๊ย! นั่นรูปสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเลยนะคะ ขี้เหร่มากๆเลยค่ะ” เมรินอุทานด้วยความตกใจกับรูปที่เพ็ญนภาส่งมาให้พัชระ “น่าจะเอารูปสวยๆหน่อย”

“น่ารักออกครับ เป็นธรรมชาติดีครับ”เขาชมจนเมรินเริ่มแก้มแดงด้วยความเขินอาย

“งั้นเรากลับกันเลยดีกว่าค่ะ เดี๋ยวเพ็ญจะรอ”เมรินรีบตัดบทก่อนที่เธอจะเขินไปมากกว่านี้

“ครับ”ชายหนุ่มเดินนำหญิงสาวไปยังรถที่จอดอยู่ “คุณค่อยๆขับรถตามผมมานะครับ ประมาณ 40 กิโลเมตร”

“ค่ะ”เมรินรับคำพัชระก่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วขับตามพัชระไป

**********************************