[BNK 48] จุดเริ่มต้น♥ [เฌอสิค] [Yuri]

            ......เสียงรถยนต์สัญจร ผู้คนเดินไปมาบนถนนอันกว้างใหญ่ ฉันมองเหม่ออกไป มันผ่านมาเท่าไหร่แล้วนะ 3ปี 4ปี อืม...มันน่าจะเข้าปีที่ 5 และนะตั้งแต่ที่ฉันออกจากวง bnk 48 แต่การที่ฉันเข้าไปที่วงนั้น มันทำให้ฉันได้เรียนรู้หลายๆอย่าง เพื่อน การแสดงออก การเต้น การร้องเพลง หลายอย่างที่ฉันทำไม่ได้และไม่เคยมี โดยเฉพาะ......

            “พีเฌอๆ เหม่อไรอ่ะ ทุกคนกินกันจะหมด จนจะไปตักเพิ่มแล้วนะ เหลือพี่เฌอเนี่ยย” เสียงมิวสิคเรียกทำให้ฉันหลุดออกจากวิวข้างนอกหันมาหาเธอได้

          .....แฟน.....

          “นั้นหน่ะสิพี่ เหม่อไร นี่นานๆทีเราจะรวมตัวกันนะมาสนุกกันหน่อยสิ เอ้าชนนนน!!!” อรเรียกฉันและเอนเตอร์เทนเพื่อนๆในวง

            “เฮ้!!!!!!!!” เสียงทุกๆคนในวงยกแก้วขึ้นมาชนกัน

                        นั้นหน่ะสิ วันนี้เรามารวมตัววงกันนิ เรารวมตัวกันอย่างนี้ทุกๆปีเพื่อที่จะมาพูดคุยสรรค์สังกัน ฉันเหงยหน้าหาคนที่นั่งตรงข้ามฉัน ที่หันไปชนแก้วกับเพื่อนๆ แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อแบบไม่สนใจใคร กินอย่างกับก๊อตซิล่า

            “นิ พี่เฌอจ้องน้องอยู่ได้ มีไรหรอ” มิวสิคเหงยหน้าขึ้นถาม ฉันอมยิ้มเบาๆแล้วส่ายหน้า

            “เอ๋ สองคนนี้ยังไงกันๆ มาสรรค์สังกันทุกปี ก็ดูมีลับลมคนในตลอด ตกลงจะต่อเรือกันต่อหรอออ” เสียงเปี่ยมพูดขึ้นมา ถามจริงนะ เรดาร์ความอยากรู้อยากเห็นแกเร็วขนาดนั้นหรอ

            “ฮิ้วววววววว” เสียงทุกคนฮิ้วใส่ฉันและมิวสิค

            “ก็เฉยๆอ่ะ ไม่คิดต่อหรอก ตั้งแต่จิ้นกันพี่ก็ต้องทำตามที่พี่จ๊อบบอกอยู่ตลอด จะให้ทำไง” ฉันหันหน้าไปตอบเปี่ยม แต่เปี่ยมก็ยังทำหน้าเจ้าเล่ห์หันมามองฉัน

                        ฉันหันหน้าไปหามิวสิคที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้ากินไม่สนใจใครเลย ก็มีแต่เหงยหน้าขึ้นมาคุยกับคนนู้นคนนี้ แต่ไม่ใช่กับฉัน ฉันเลยลองสะกิดเท้ามิวสิคดูแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะมิวสิคไม่หันขึ้นมาเลย และไม่สนใจฉันเพิ่มอีก ฉันเลยเป็นคนเริ่มเปิดการสนทนา

            “มิวมิว พาพี่ไปตักเพิ่มหน่อยสิ” นั้นไงเหงยขึ้นมาละ

            “ค่ะ”

                        เฮือก ทำไมตอบแค่นี้...

ระหว่างทางเดิน

            “มิว โกธรไรพี่หรอ”

            “..............”

            “ดีกันนะ” ฉันยื่นนิวก้อยเข้าไปเกี่ย

            “ : )” สำเร็จ มิวสิคยิ้มแล้ว แล้วมิวสิคก็เอานิ้วก้อยเข้ามาเกี่ยว

            “ไม่ได้โกธร แค่รู้สึกนอย์ด เพราะทุกปีพี่ก็ตอบปัดๆนอย์ดๆแบบนี้”

                        มิวสิคเดินไปทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ฉันทำได้แค่จับมือเท่านั้นเพราะอยู่ข้างนอกเราทำข้อตกลงว่าจะไม่ทำเกินนอกจากจับมือ เนื่องจากฉันเป็นคุณครูแล้วต้องรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ เผื่อเด็กนักเรียนที่ฉันสอนจะมองฉันไม่ดี อ่ะจริงสิฉันลืมบอกไปเลย หลังจากที่ฉันออกจากวงไป ก็เรียนต่ออย่างหนักและหวังที่จะเป็นนักวิจัยหรือไม่ก็ครูสอนแต่ฉันกลับมาเป็นครูสอนเพราะเจ้าเด็กตัวเตี้ยกว่าฉันเนี่ยมันอยากให้ฉันเป็นครู มิวสิคก็เป็นหนึ่งในนักเรียนของฉันเพราะมิวสิคขึ้นปี 1 ที่มหาวิทยลัยมหิดลเหมือนกับฉัน

            “หรอ พี่ขอโทษนะ”

            มิวสิคหันมายิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ มิวเข้าใจ มิวไม่โกธรพี่หรอก”

            “จ้ะ แม่คนเก่ง”

            “อ่ะ ถึงแล้วไปเลือกกันนนนนน” แล้วมิวสิคก็วิ่งไปหาของกินที่ตักเป็นบุฟเฟ่ อย่างรวดเร็ว ฉันกลั้นขำกับท่าทางของเด็กน้อยคนนี้อยู่

.

.

.

.

.

                        ตั้งแต่เหมือนไรกันนะที่เรารู้สึกอยากจะดูแล ปกป้อง คอยสอน คอยทำทุกอย่างให้เด็กคนนี้ นั้นหน่ะสิ ตอนไหนกันที่ความรู้สึกของเรามันไม่เหมือนเดิม จากพี่น้อง กลายเป็น........คนรัก

.

.

.

.

.

.

อะเฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกก สวัสดีทุกๆท่าน ข้าน้อยไรท์เฟิร์นคนเดิมมิเคยเปลี่ยนเเปลง555555

รีดเดอร์ทุกคน ฟังข้าน้อยก่อนนะ เรื่องนี้เเต่งมาเพื่อความบันเทิง มิได้ต้องการให้ศิลปินเสียหายเเต่อย่างใด หายทุกท่านชอบจะเป็นบุญเเก่ตัวข้ายิ่งนัก 

ไม่มีไรมากทักทายเเค่นี้ บายบูยยย♥