คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 19
คันคุโร่ถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อที่ทำงานคาเซะคาเงะเปิดไฟสว่างจ้า
แล้วเจ้าของห้องก็กำลังนั่งทำงานที่โต๊ะด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
แถมยังมือหนายังเต็มไปด้วยเลือดแห้งติดซึ่งเจ้าของมือไม่มีทีท่าว่าจะสนใจทำแผลเช็ดความสกปรกออกเลยสักนิด
แบบนี้เดี๋ยวก็อักเสบกันพอดี
“เฮ้”
“ออกไป”เสียงเข้มเอ่ยทั้งที่ไม่ยังไม่เงยหน้ามอง
คันคุโร่ถอนหายใจอย่างยอมจำนน กาอาระดื้อแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร
ต่อให้เอาไม้มาตีจนก้นลาย หมอนี่ก็ไม่ยอมทำตามที่บอกแน่
“ฉันแค่จะอยู่เป็นเพื่อน
ไม่ว่ากันนะ”คันคุโร่ร้องบอกแล้วมานั่งโซฟาใกล้ๆ
มองดูกาอาระที่กำลังยุ่งกับกองเอกสารแล้วให้หวั่นใจ เป็นห่วงจริงๆ
“ไม่กลับบ้านหรอ”
“ออกไป”เสียงเข้มดังลอดมาเหมือนเดิมจนทำให้คันคุโร่หมดความพยายามที่จะชวนคุย
ทิ้งตัวลงนอนโซฟาอย่างสบายใจไม่วายหยิบขนมมากินด้วยท่าทางสบายอารมณ์ นั่นทำให้คนที่ทำงานอยู่ปรายตามองเล็กน้อยแล้วทำงานต่อ
“ฉันไม่รู้หรอกนะ
ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้านายยังอยากมีเธออยู่ ก็อยากให้คิดดีๆ”มือหนาที่กำลังเขียนข้อความบางอย่างลงบนกระดาษชะงัก
“ถ้าคิดว่าปล่อยเธอไปแล้วดีต่อตัวนายก็ไม่ต้องลังเลหรอก
เธอจะได้มีความสุขสักที”คันคุโร่บอกพลางลุกขึ้น เก็บขนมนั่นวางที่เดิม
เดินเข้ามาหากาอาระที่ชะงักค้าง
“แต่บอกไว้เลยนะ
กาอาระ นายเสียเธอไปครั้งนึงแล้ว ถ้าเสียอีกครั้งที่สอง
รับรองว่าไม่ได้เธอมาอยู่ข้างกายเหมือนครั้งแรกแน่”เหมือนว่าคันคุโร่อ่านใจเขาออกว่ากำลังทำอะไร
พอพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้เขาจมอยู่กับความคิดตัวเอง นั่นสิ
ถ้าเสียเธอไปครั้งนี้แล้วไม่มีโอกาสจะได้กลับคืนมาแน่ เพราะฉะนั้น
คนอ่อนแออย่างเขาควรจะเข้มแข็งสิ ทำไมพอเป็นเรื่องของเธอแล้วถึงได้หวั่นไหวเอาง่ายๆแบบนี้
ร่างสูงตัดสินใจฉีกข้อความที่เขียนได้เล็กน้อยทิ้งลงใส่ถังขยะ
มือหนากอดอกแล้วทิ้งตัวผิงกับพนัก ดวงตาเข้มกวาดมองไปยังด้านนอกที่มืดสลัว
มีแสงไฟของชาวบ้านประปายอยู่
แม้จะดูเห็นแก่ตัว
แต่เขาจะขอเก็บเธอไว้ข้างกายแบบนี้ และจะไม่ยอมให้เธอมีอันตรายเด็ดขาด
ฮินาตะตื่นขึ้นมาด้วยอาการระบมที่หลัง
ไม่อยากเชื่อว่าแรงจะเยอะขนาดนี้
แล้วก็ต้องชะงักเมื่อขยับกายลุกแล้วสายตาสะดุดเข้ากับแขนหนาที่เกี่ยวเอวบางไว้
หันควับไปยังข้างๆก็พบว่าเป็นใครอีกคนที่ไม่ใช่เทมาริ บ้าจริง
นี่เธอหลับไม่รู้เรื่องเลยหรือ
“ขอหลับอีกหน่อย”ไม่พูดเปล่าแต่ยังดึงร่างของเธอให้นอนลงพร้อมกับกอดแน่นจนหายใจอึดอัดไปหมด
“ปล่อยนะ”ฮินาตะค้าน
เรื่องอะไรต้องยอมให้เขา ไม่เข้าใจเลยว่าเขากำลังทำอะไร
เมื่อวานออกไปเพราะโมโหไม่ใช่หรือไง แล้วมานอนกอดเธอได้อย่างไร
“อีกนิด”เสียงหนาพึมพำแล้วสูดดมกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์ของหญิงสาวเข้าปอดแล้วหลับตาพริ้มหลับอย่างสบายใจ
ต่างกับคนเมื่อวานนี้โดนสิ้นเชิง ฮินาตะขยับกายอย่างอึดอัด ก็คนไม่อยากนอนแล้ว
“ฮินาตะ”เสียงเข้มติปราม
นั่นทำให้ดวงตาสีขาวดั่งไข่มุกตวัดดวงตาขุ่นมัวไปมอง
กับคนคนนี้เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ปล่อย
ฉันจะเข้าห้องน้ำ”กาอาระเลยยอมปรือตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก
ดวงตาคล้ำเพราะอดหลับอดนอน เห็นแล้วก็รู้สึกเห็นใจนิดหน่อยแค่นิดเดียวเท่านั้น
“งั้นเดี๋ยวจะพาเข้า”ฮินาตะเด้งตัวออกห่างเมื่อเขายอมปล่อยแล้วลุก
เธอรีบลุกไปอีกด้านของเตียงทันที
“ไม่ต้อง”บอกเสียงห้วนและรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
กดล็อคแน่นหนาทันที เขามันคนบ้าที่สุดเลย
“งั้นเดี๋ยวรอข้างล่างนะ”เสียงเข้มดังขึ้นที่หน้าห้องน้ำก่อนจะได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู
ฮินาตะถอนหายใจแล้วก็ขบคิดเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาอย่างบ้าคลั่ง ทำแบบนี้ทำไม
ต้องการอะไรกันแน่
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
จึงเดินลงมาข้างล่าง เห็นชายหนุ่มกำลังก้มๆเงยๆอยู่ที่ครัวแล้วก็ขมวดคิ้วเดินเข้าไปหาอย่างสงสัย
“มาแล้วหรอ
รอก่อน กำลังทำกับข้าวให้กิน”ฮินาตะชะงักเท้าที่จะก้าวเข้าไปอีก
มองร่างสูงสมส่วนเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติในครัวแล้วให้รู้สึกแปลกตาชอบกลจะว่าไปไม่เคยเห็นเขามุมนี้เลย
“ถ้ายังมอง
ฉันจะหยุดทำกับข้าวแล้วกินเธอแทน”ฮินาตะหน้าแดงเมื่ออีกคนพูดจาตรงไปตรงมา
สะบัดหน้าหนีไปอีกทางอย่างเง้างอนน่ารัก ทิ้งตัวลงกับโต๊ะกินข้าว
แต่สายตามิวายหันไปแอบมอง ท่าทางคล่องแคล่วแบบนี้คงทำอาหารบ่อยสินะเนี่ย
ไม่อยากเชื่อว่าเขาก็ทำอาหารเป็นด้วย
“เสร็จแล้ว”กาอาระยกยิ้มเล็กๆที่มุมปากเมื่อหันไปเจอว่าเธอมอง
หญิงสาวก็สะบัดหน้าไปอีกทางอย่างน่ารัก ก่อนจะยกอาหารเช้ามาให้ เป็นหมูผัดขิง
ซุปมิโซะ และข้าวเปล่า 2 ถ้วย และนั่นทำให้เห็นว่ามือของเขายังไม่ได้ทำแผลเลย
แม้เลือดจะแห้งไปแล้วแต่โดนน้ำแบบนี้ ไม่แสบบ้างหรือไง
“แล้วทำไมไม่ทำแผลล่ะ”ฮินาตะถามขณะที่กำลังตักข้าวกิน
กาอาระมองใบหน้านวลด้วยสายตาอ่อนโยน
“อยากให้เมียทำให้น่ะ”ฮินาตะที่กำลังซดน้ำซุปร้อนๆถึงกับสำลัก
เงยหน้ามองคนพูดจาไม่เข้าหูแต่เช้า อะไรของเขา เธอตามไม่ทันจริงๆ
“ไหนภรรยาคุณหรอ”เอ่ยถามแล้วทำหน้าใสซื่อจนคนมองนึกหมั่นเขี้ยวในใจ
“ก็อยู่ตรงหน้า”ไม่พูดเปล่าแต่นิ้วเรียวยาวยังชี้มาทางหญิงสาวนั่งอยู่
นั่นทำให้มือบางที่กำลังจะตักข้าวใส่ปากชะงัก ตวัดดวงตาขุ่นมัวมาให้
“หยุดพูดไปเลย
ฉันจะกินข้าว”ไม่อยากเถียงกับเขาอย่างเขาจริงๆ เถียงไปมีแต่เข้าเนื้อเปล่าๆ จะว่าไป
รสชาติใช้ได้เลยนะเนี่ย ฮินาตะแอบชมในใจ ชายหนุ่มนั่งมองภรรยาสาวกินข้าวเงียบๆ
นั่นทำให้ข้าวตรงหน้าไม่พร่องลงเลย อยากจะมองเธอ
อยากจะจดจำเรื่องราวดีๆเหล่านี้ไว้ เพราะไม่รู้เมื่อไหร่ หญิงสาวจะไปจากเขา
ในวันที่เธอทนเขาไม่ได้ เขาคงไม่เห็นเธออีก เพราะแบบนั้น
จึงอยากใช้เวลาที่มีทุกนาทีร่วมทำกันกับเธอ
ความคิดเห็น