fic naruto วิวาห์ปลดล็อคหัวใจ

ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 18

“นารูโตะคุง”ฮินาตะพึมพำออกมาทั้งน้ำตา เสียงแผ่วเบาแต่กลับได้ยินชัดเจน ฮินาตะตั้งสติแล้วกะพริบตาอีกครั้งก่อนจะพบว่าเป็นกาอาระไม่ใช่นารูโตะที่เธอคิด นั่นทำให้หญิงสาวเบิกตากว้างเล็กน้อย เขาควรจะอยู่กับมัตสึริในร้านเหล้านั่นไม่ใช่หรือ ไม่ทันได้สบตาอีกฝ่าย กาอาระก็หันหลังไปหาศัตรูก่อน ฮินาตะพยุงร่างอ่อนปวกเปียกของตนเองอย่างลำบาก

“แกเป็นใคร ต้องการอะไร”กาอาระเค้นเสียงต่ำเรียบ มองอีกฝ่ายอย่างประเมิน และเมื่อสบตานั่น มันทำให้รู้สึกแปลกๆในอก

“หึ ”คนสวมหน้ากากเพียงแค่นหัวเราะก่อนจะปาระเบิดควันแล้วหนีไปทันที กาอาระอยากตามไปแต่ใจเป็นห่วงหญิงสาว เดินเข้ามาใกล้ ถอดเสื้อคลุมคาเซะคาเงะไปสวมให้หญิงสาว พร้อมกับช้อนร่างบอบบางขึ้นสู่อ้อมแขนแล้วพากลับบ้าน ฮินาตะก้มหน้านิ่ง ในเมื่ออีกฝ่ายไม่พูด แล้วเธอควรจะพูดงั้นหรือ จะให้พูดอะไรดีล่ะ ขอบคุณ? หรือคุณมาได้ยังไง?หรือว่าคุณคิดจะทำอะไรอยู่? เรื่องราวดูยุ่งยากและซับซ้อนจนเธอไม่แน่ใจแล้วว่า ตนควรจะอยู่ที่นี่จริงๆน่ะหรือ ควรจะอยู่ข้างๆเขาแล้วเป็นภรรยาของเขาอย่างนั้นหรือ

กาอาระข่มความรู้สึกเจ็บปวดไว้ในใจ ยามที่เห็นสภาพของภรรยาแล้วให้ใจหาย แต่วินาทีต่อมาก็เจ็บหนึบไปทั่วร่างราวกับถูกยาชาจนขยับไม่ได้ชื่อของชายคนนั้นที่หญิงสาวรักหลุดออกมาในตอนนั้น บ่งบอกได้อย่างดีเลยว่าคนที่เธอโหยหาและต้องการมากที่สุดในเวลานี้คือใคร กาอาระแค่นยิ้มกับความโง่เขลาของตนเอง ทั้งที่ไม่มีทางชนะเลยแต่กลับยืนยันจะทำ ทั้งๆที่สุดท้ายแล้ว ตัวเขานั่นแหละที่จะเจ็บ

เมื่อมาถึงบ้าน กาอาระก็พาฮินาตะขึ้นห้อง วางหญิงสาวลงกับเตียงนุ่มที่เธอเองก็เงียบผิดปกติ นั่นยิ่งตอกย้ำให้เขาแน่ใจ กาอาระเก็บความเจ็บปวดไว้แล้วเดินไปหายามาทาให้ เมื่อได้ยาแล้วจึงค่อยๆทาลงบนลำคอขาวที่เห็นรอยแดงกระจายทั่ว เห็นหญิงสาวนิ่วหน้าและกัดปากบางแล้วก็รู้สึกว่าตนนั้นไร้ความสามารถจริงๆ ถ้าหากเขาไปไม่ทันอะไรจะเกิดขึ้น กาอาระข่มอารมณ์ไว้ เมื่อทาเสร็จจึงเดินอออกจากห้องไป นั่นทำให้ฮินาตะรู้สึกสับสน แต่จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา แม้จะพยายามเช็ดเท่าไหร่มันก็ยิ่งไหลมากขึ้นเท่านั้น ท่าทางแบบนั้น หมายความว่ายังไง หมายความว่าเบื่อเธอหรือกำลังจะทิ้งเธอแล้วใช่หรือเปล่า

กาอาระลงมาข้างล่าง รู้สึกเจ็บที่หัวใจจนชาไปหมด แต่เหนือสิ่งอื่นใด คงโกรธตัวเองมากกว่าที่ปล่อยให้เธอถูกทำร้ายแบบนั้น แล้วแบบนี้ยังจะมีหน้าไปบอกเธอว่าจะปกป้องอีกหรือ เธอจะเชื่อและไว้ใจงั้นหรอ แค่ที่ผ่านมา มันก็ยังไม่ชัดเจนเลยว่าหญิงสาวคิดยังไงกับตน สิ่งเดียวที่เธอแสดงออกมาคือความเกลียดชังที่มีให้เขาเท่านั้น เพราะเขาเธอถึงต้องมาติดเกง็กอยู่ที่นี่ เขาทำเสียเรื่อง ทำให้เธอกับนารุโตะต้องจากกัน ทุกอย่าง เพราะเขาทั้งหมด

บ้าเอ้ย

กาอาระสถบอย่างสุดทน มือหนายกมือชกที่หนังอย่างต้องการระบาย ตั้งแต่เด็กจนโต สร้างแต่ปัญหาให้คนอื่น เขามันปีศาจเหมือนอย่างที่ใครๆเขาพูดกันนั่นแหละ และปีศาจเช่นเขาไม่ควรจะดึงใครเข้ามาในชีวิตแบบนี้

“กาอาระ หยุดนะ”เทมาริกับคันคุโร่ที่ได้รับรายงานว่ามีคนบุกเข้าหมู่บ้านจึงเร่งออกมา แล้วก็แวะมาที่บ้านเผื่อกาอาระอยู่ และก็จริง อยู่และกำลังสติแตกอยู่ด้วย

“กาอาระ”เทมาริกำลังจะเข้าไปห้ามแต่คันคุโร่ห้ามไว้ก่อน

“ทำอะไร ปล่อยนะฉันจะไปห้าม”

“ปล่อยมันทำให้พอใจเถอะ”

“แต่ว่า”เทมาริมองที่มือหนาที่ชกจนมีเลือดออกนั่นแล้วก็รู้สึกเจ็บแทน ใบหน้างามเหยเก น้ำตาปริ่มที่ขอบตาอย่างห้ามไม่อยู่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้ว แล้วทั้งเทมาริและคันคุโร่ก็ต้องมองไปทางบันไดเมื่อเห็นว่าฮินาตะยืนอยู่ตรงนั้นและมองกาอาระจากทางด้านหลังด้วยความตกใจ ใบหน้านวลซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เทมาริและคันคุโร่เห็นว่าเธอสวมเสื้อคลุมของน้องชายและยังมีร่องรอยทำร้ายบนลำคอขาวนวลนั่นอีก เทมาริเลยเดินไปหาเธอขณะที่ฮินาตะเดินลงมาด้วยความตกใจและหวาดหวั่น กลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นเหมือนตอนนั้นแล้วก่อพายุทะเลทรายขึ้นอีก

“ฮินาตะเกิดอะไรขึ้น”เทมาริเอื้อมมือจับมือบางไว้ ฮินาตะเองก็หน้าเสียไม่น้อย

“เธอถูกทำร้ายนี่”เทมาริพูดและนั่นเหมือนมีบางอย่างสะกิดให้คนที่รัวหมดกับผนังหยุดชะงัก ทั้งสามจึงหันไปมองชายหนุ่มเป็นสายตาเดียว

กาอาระหลับตาแน่นแล้วจึงหันหลังเดินออกจากบ้านโดยไม่หันกลับมาอีก นั่นทำให้คนที่มองอยู่ก่อนตกใจจนไม่กล้ามีใครเรียก สีหน้าตอนนี้บ่งบอกได้อย่างดีเลยว่าไร้อารมณ์ขนาดไหน

“เขาโกรธฉันหรอคะ”ฮินาตะเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจเลย และไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแคร์เขามากขนาดนี้

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น พอจะเล่าให้ฟังได้ไหม”เทมาริถามแล้วพาฮินาตะไปนั่งที่โซฟา เห็นร่องรอยบวมช้ำที่ดวงตาแล้วให้สงสาร ทำไมกาอาระกับฮินาตะถึงได้ทะเลาะกันไม่เว้นว่างแบบนี้กัน นี่เธอทำถูกแล้วหรือ

ฮินาตะเล่าว่าไปหาเขาที่ร้านเหล้าแต่เธอโกหกว่าไม่เจอเขา เลยกลับบ้าน ระหว่างนั้นก็มีคนจะมาทำร้ายแต่กาอาระมาช่วยพอดี

“อืม แล้วหมอนั่นจะโกรธเธอด้วยเรื่องอะไรเนี่ย”เทมาริเองก็ไม่เข้าใจเอาเสียเลย ในเมื่อก็ช่วยฮินาตะได้ หรือว่าจะโกรธตัวเองที่ทำให้เธอตกอยู่ในอันตรายแบบนี้

ฮินาตะเม้มปากแน่น นั่นสิ เธอเองก็ไม่เข้าใจเลย แล้วยังท่าทางเรียบนิ่งนั่นอีก เธอไม่เข้าใจว่าทำอะไรให้ไม่พอใจ

“เรื่องนั้นช่างก่อนเถอะ แล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”เทมาริไม่อยากเดาจนมันปวดหัว กาอาระเองก็โตแล้วเธอไม่อยากเข้าไปวุ่นวายมากนัก เชื่อว่าอีกฝ่ายจะต้องจัดการเรื่องนี้ได้ด้วยตนเอง

“เอ่อ เจ็บหลังนิดหน่อยค่ะ”

“งั้นเดียวคืนนี้นอนเป็นเพื่อนนะฮินาตะ ส่วนคันคุโร่ก็กลับไปพักเถอะ”เทมาริหันไปหาคันคุโร่และส่งสายตานัยๆว่าให้พักนั่นคือให้ไปหากาอาระสักหน่อย อดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ อีกฝ่ายพยักหน้ารับรู้

“โอเค แล้วเจอกัน”เมื่อคันคโร่ออกไปแล้ว เทมาริเลยลุกไปล็อคประตูและพาฮินาตะขึ้นไปพักผ่อน