คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8
เสียเอะอะโวยวายัลั่นห้อ
อารมเสียั้แ่ื่นนไม่มี่ใรเ้าหน้าิ แถมยั้อมามาียา เาเลียที่สุ
ฮินาะทำหน้ามึนเมื่อเปิประูมาแล้วพบับ้าวอหล่นระเะระะ
หมอ พยาบาล ลูน้อ ้มหน้า้มาอย่าสำนึ
บุรุษผู้ป่วยนั่หน้าถมึทึมอมาทาเธอราวับปีศาที่อยาะ่าเหยื่อหนัหนา
ฮินาะะพริบาปริบๆอย่าไม่เ้าใ
“นายหิน้อย”ใรนหนึ่พู
่อนที่นที่เหลือะหันไปทาเธอเป็นุเียวนนถูมอรู้สึไม่ีามไป้วย
“อะ
อะไระ”ร้อถามเสียหล เธอ็แ่อัวไปเ้าห้อน้ำ
แล้วบัเอิเอเพื่อนสมัยเรียน็เลยุยนานไปนิเท่านั้น
“หายไปไหนมา
อยาายหรอถึล้าออห่าาห้อทั้ที่ันไม่อนุา!!”
“เป็นบ้าอะไรอนายเนี่ย
ันแ่ไปห้อน้ำ”
“ห้อน้ำที่ไหนไปเ้านานสอนาน
แอบไปหาิ๊หรอ”พอเอ่ยถามถึบุลที่สาม วาสีน้ำทะเล็แ็ร้าวทันที
“บ้าสิ!”ใบหน้าามแ่านเพราะวามอาย หมอนี่
โรธแล้วพาลลอแล้วนที่้อรอรับอารม์็ไม่ใ่ใรที่ไหนหาไม่ใ่เธอนนี้
“แล้วหายไปไหนมา”พูเสียเ้ม
วาสายาสำรวเรือนร่าาวบารหน้าอย่าหวแหน เาสลบไปแ่วันเียวเธอริอ่านไปมีผู้ายั้นหรอ
่อนที่สายาะสะุเ้าับออาวเนียนที่มีรอยแประทับอยู่ วาวาวโรน์ทันที
“ันแ่ไปห้อน้ำมาริๆ”
“เินมานี่!”
“อะไรนะ”
“บอให้หาไ
ถ้าไม่มาะไปหาเอ”เาทำท่าะึสายน้ำเหลือออนหิสาว้อรีบสาวเท้าเ้าไปหา
อีฝ่ายทำมือบอให้นอื่นที่อยู่ในห้อออไปเียบๆ
ฮินาะหยุลใล้ๆเียนป่วย่อนะหันไปมอนสุท้ายที่เินออาห้อ้วยสายาละห้อย
อึ้นอะไรอีล่ะเนี่ยเา
“ว้าย!”ฮินาะที่ไม่ทันระวััวร้อเสียหลทันทีเมื่อู่ๆนที่เาอารม์ไม่ออ็ระาเธอลับเียพร้อมับแทรายลมาระหว่าาทั้สอ้านระโปรที่ใส่เลิึ้นมาอที่เอวนเผยั้นในัวิ๋วให้อับอาย
“ทะ
ทำอะไรน่ะ หยุนะ”ไม่รอให้เสียเวลา ายหนุ่ม็โน้มใบหน้าเ้ามาใล้
สำรวเรือนร่าบอบบาที่รู้สึหวแหนไปั้แ่อนไหนไม่ทราบ
“รี๊
หยุนะ!”ร่าบาะโนใส่เาอย่าใ
ว่าะรู้ัว็ถูับเปลื้อผ้าั้นนอออาายพร้อมับปาร้ายๆที่สำรวเรือนายราวับเป็นเ้าอ
ริมฝีปาบาเม้มแน่น
ลั้นไม่ให้เสียน่าอายหลุออไปเมื่อริมฝีปาหนาอายหนุ่มเลื่อนมาสำรวบริเวอสวน
“หยุนะ
พอไ้แล้ว เลิเอาแ่ใแบบนี้สัทีไ้ไหม”ร้อบอเสียสั่นเมื่อายหนุ่มละริมฝีปาออห่าายสาว
“นี่ืออะไร”เ้นถามเสียเ้ม ราวับนที่พยายามสะอารม์ัวเอร่อมรอ
ฮินาะน้ำาึม มอเาอย่าาโทษ
“ะอะไรล่ะ
นาย็ิเอเออเอไปแล้วนี่”
“รอยรอ
มันืออใร เธอไปทำอะไรมา!”นารูโะาลุวาวราวับปีศาที่พร้อมะย้ำเหยื่อ
ฮินาะมอเา้วยสายาัพ้อ พยายามิ้นให้หลุาารพันธนาารอเา
“บอให้อบ!”พร้อมับบีบมือบาแน่น ฮินาะหันหน้าหนีอย่าไม่สนใ นนารูโะบรามแน่น
มืออี้าอบุมปทุมาม นหิสาวสะุ้หันมาอบแทบไม่ทัน
“็อนายไ!”
พูไป็อยาะร้อนั เาะทำให้เธออับอายไปถึไหน
ราวับถู้อนทุบนทรุฮวบ
นารูโะะั้าทุอย่า มอเธออย่าไม่อยาเื่อ
่อนที่ะนึย้อนไป็หน้าึยิ่ว่าเิม นี่เา เป็นบ้าอะไรวะ ร่าสู่อยๆปล่อยมือามือบามอูเธอหยิบเสื้อมาสวม้วยมื้อที่สั่นเทาพร้อมับึระโปรที่ถูเลิึ้นไปอที่เอวให้ลับสภาพเรียบร้อย
“เี๋ยวสิ”เมื่อเธอยับายะลาเีย็รีบว้าร่าบามาอไว้ทันที
ฮินาะพยายามสบิสบใ ัืนแรอีฝ่ายอย่าโมโห ไม่เื่อใันเลย
นี่เาิว่าเธอเป็นนยัไันแน่เนี่ย ถึูถูันแบบนี้
“ะไปไหนอี”
“ไปให้พ้นานเ้าอารม์”ใบหน้าที่เือบะสบอนารูโะเป็น้อหุหิอีหน แนหนาปล่อยล้าลำัวทันที เมื่อวามอบอุ่นลาย วามเหน็บหนาว็เ้ามาแทน ฮินาะเลื่อนสายาไปสบาับเา
“ยัไม่ิที่ะไปอีหรอ
ยัอยาะไปอีหรือไ!”เอ่ยถามอย่าผิหวันนฟัที่เพียประเพราะอารม์หน้าเสีย
ถ้าเธอะไปไม่อยู่รอให้เาฟื้นหรอ ทำไมเาไม่ิบ้า ทำไม
ไม่มอเธอในแ่ที่ีบ้า
“อบสิ”
“ใ่่ะ
ันอยาะไปาุลอเวลา”มือหนาเผลอำหมัแน่น
มอร่าบาที่มออบนิ่ๆแล้วโมโหอยาะระาเธอมาสั่สอนให้รู้สำนึที่ล้าะไปาเาเสีย
“ั้น็เิ!”พูเสียัไม่พอ
แ่มือหนาอี้า็ี้ไปรประูพร้อมับล่าวไล่สียั้ำ
“อยาไปายที่ไหน็ไปให้พ้น!”วามรู้สึที่เือบีถูเททิ้อีรั้เพราะอารม์อนใร้าย
ฮินาะเม้มปาแน่น มอเา้วยวามเสียใ ทำไมนะ
ทุรั้ที่รู้สึเหมือนว่าะเ้าับเาไ้ ้อลายมาเป็นพัแบบนี้ทุที
และทุรั้ที่รู้สึเหมือนัวเอสำัับเา แ่็ลายเป็นเธอเอที่ิไปฝ่ายเียว
เพราะนอย่าเา ไม่เยมีหัวใเลยสันิ ลุเินรไปยัประู่อนะเอ่ยำลา
“ล่า่อน่ะ
นารูโะุ”
**เี๋ยวๆ นารุ ไล่ัน่ายๆแบบนี้เลยหรอ ทั้ๆที่หวนานั้นน่ะ ฮิๆ ามอารม์นารุไม่ทัน่ะ
ความคิดเห็น