คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5
ความรักคืออะไร นั่นคือสิ่งที่ฉันพร่ำถามตัวเองเมื่อปล่อยน้ำตารินไหลจนหมด เปลือก ใช้หลังมือปาดน้ำตาลวกๆ เป็นอีกครั้งที่ไม่เข้าใจตัวเอง บอกเลิกอีกฝ่ายแต่กลับกลายเป็นฉันเสียเองที่เสียใจอยู่แบบนี้ ทั้งที่ตอนแรก ก็ไม่ใช่แบบนี้เลย ฉันเกลียดเขาจนอยากจะฆ่าให้ตายด้วยสองมือ เกลียดที่เขาทำลายความสุขที่อยู่เพียงเอื้อมมือของฉันเท่านั้น เกลียดสายตาเฉยชาที่มองมาราวกับไม่รู้สึกอะไร เกลียด เกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันต่างไป ราวกับมีบางอย่างกำลังก่อเกิดโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่รู้แค่ว่า ฉันไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เพราะมันก็ไม่ต่างจากหญิงหลายใจที่เลือกไม่มั่นคง
“ฮินาตะ พี่เข้าไปได้ไหม”เสียงพี่เนจิดังขึ้นที่หน้าประตู ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะเช็ดน้ำตาดีๆและปรับสีหน้าให้ปกติที่สุก
“เชิญค่ะ”สิ้นเสียง พี่เนจิก็เลื่อนประตูเปิดออก เราสบตากันเงียบๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินเข้ามา
“ท่าน...เป็นอย่างไรบ้างครับ”แม้จะไม่ใช่พี่แท้ๆแต่พี่เนจิก็ทำให้ฉันไว้ใจและเชื่อว่า เขาเป็นพี่ชายฉันจริงๆ
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แล้ว ท่านพ่อ เป็นยังไงบ้างคะ”
“อาการท่านทรุดหนักกว่าเดิม”หน้าฉันถอดสี จนพี่เนจิเดินเข้ามาใกล้ๆ มือหนาเอื้อมมือมาสวมกอดฉันไว้ในอ้อมแขนอบอุ่น
“ท่านเป็นห่วงท่านฮินาตะ จนนอนไม่หลับมาหลายคืนติดต่อกันจนทำให้สุขภาพท่านแย่ลงมาก ยิ่งถ้ารู้...”เสียงพี่เนจิขาดหายใจ ฉันเม้มปากแน่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสิ่งที่พี่เนจิจะพูดต่อจากนี้คืออะไร ถ้าท่านพ่อรู้ว่าฉันกำลังจะหย่ากับกาอาระ ท่านจะเป็นอย่างไรไม่อาจนึกถึงเลย
“พี่เนจิ ฉันควรจะทำยังไงดี ตอนนี้ฉันมืดแปดด้านไปหมดแล้ว”ฉันถามเสียงสั่น ความสับสนกลับเจ้ามาอีกครั้งจนต้องกอดอีกฝ่ายแน่นเพื่อหาที่ยึด พี่เนจิลูบหัวเบาๆพลางเอ่ยประโยคกับฉัน
“ผมอยากให้ท่านลองเปิดใจให้กว้าง สิ่งที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป เริ่มต้นใหม่สิครับ เริ่มต้นใหม่กับชีวิต ให้อดีตมันเป็นบทเรียน เรากลับไปแก้ไขอะไรมันไม่ได้แล้ว จงอยู่กับปัจจุบันและทำให้มันดีที่สุด”
“แล้วฉัน...ควรจะทำยังไงคะ”ฉันเงยหน้ามองพี่ชายต่างสายเลือดที่มองมาที่ฉันเช่นกัน
“ท่านไม่ต้องทำอะไร ทำตัวปกติ ใช้ชีวิตเหมือนอย่างเคย ปล่อยให้เวลาพิสูจน์ความรู้สึกของตัวท่านเอง”
“ฮินาตะ ลูกเป็นยังไงบ้าง”ท่านพ่อเอ่ยถามอย่างห่วงใย ความจริงฉันควรเป็นคนถามประโยคนี้มากกว่า แต่ท่านเล่นเดินมาหาเองถึงที่ห้องฉันก็ไม่รู้จะหลบไปทางไหน ความจริง ฉันมักจะไปดูท่านแค่ตอนที่ท่านหลับเท่านั้น เพราะกลัวหากว่าไปเจอซึ่งๆหน้าท่านอาจถามถึงเรื่องของเขาอีก ซึ่งมันทำให้ฉันไม่รู้จะพูดยังไงถึงจะทำให้ท่านคลายเครียดได้
“ท่านพ่อ ลุกออกมาเดินแบบนี้ทำไมคะ หนูกำลังจะไปหา”ฉันรีบเข้าไปประคองท่านทันที
“แน่ใจหรอว่าจะไป”ฉันยิ้มแห้งๆ ก่อนจะประคองท่านไปนั่งกับเตียง
“จงใจหลบหน้าพ่อทำไม”พอฉันทิ้งตัวลงกับพื้นท่านก็เอ่ยถามทันที
“อะ เอ่อ ท่านพ่อ คือ...”ฉันเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นตอนไหนก่อน ความจริงก็คือความจริงยังไงสักวันท่านก็ต้องรู้
“ได้ข่าว ว่ากาอาระกลับมาแล้ว ทำไมไม่มาหาลูกล่ะ”คำถามนั้นทำให้ฉันเงียบยิ่งกว่าเดิม
“หรือว่า เขายังโกรธอยู่”คงไม่ใช่แค่โกรธแต่ป่านนี้คงเกลียดแล้วล่ะ ฉันฝืนยิ้มส่งไปให้ท่าน
“ลูก มีบางอย่าง อยากจะบอกท่านพ่อค่ะ”สุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยปากบอก หัวใจของฉัน ฉันขอกลับคืนมาแล้วกัน ขอฮินาตะคนเดิมกลับคืนมา อย่างที่พี่เนจิบอก อดีตก็คืออดีต กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว มีแต่ต้องเริ่มต้นใหม่เท่านั้น และทำให้มันดีกว่าเดิม
“คือ ลูก”
“ขอโทษครับ ท่านฮินาตะ ท่านอิอาชิ”กำลังจะหลุดปากบอก เสียงพี่เนจิก็ดังขึ้นซะก่อน
“มีอะไรเนจิ”ท่านพ่อเป็นคนถาม
“ท่านโฮคาเงะมาครับ”ฉันหันไปสบตาบิดาทันที รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่ใช่อย่างที่คิด เมื่อนารูโตะเพียงแต่มาชวนฉันไปเดินเล่นเท่านั้น ซึ่งท่านพ่อเองก็ไม่ขัดข้องอะไร ตอนนี้ พวกเราเลยนั่งกินลมเล่นที่เขาใกล้หมู่บ้าน นารูโตะบอกว่าเขาอยากออกมาเที่ยว แล้วอยากได้เพื่อนด้วย ฉันก็เลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง อีกอย่างท่านพ่อเองก็ไม่ได้ขัดอะไร ออกมาเดินเล่น ผ่อนลายความเครียดเสียหน่อยก็ดีเหมือนกัน
“ดอกไม้สวยจัง”ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสกับมัน ก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อมือของคนตัวสูงแตะลงมาทับมือฉัน หันไปสบตาอีกฝ่ายด้วยความสงสัย ก่อนจะถูกสายตาจริงจังของเขาเล่นงานจนไม่กล้าขยับ
มือหนีที่แสนอบอุ่นของเขากอบกุมมือของฉันแล้วประสานด้วยสองมือของเขาแนบกับหน้าอก อบอุ่นปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ใกล้และมันก็ทำให้ฉันมีความสุขทุกครั้ง แต่...บางสิ่งในตัวฉันมันไม่ได้บอกแบบนั้นในตอนนี้ ไม่ได้มีความสุขเหมือนอย่างเคยแต่กลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกหน่วงๆในอก
“นารูโตะคุง พูดอะไรคะ”คนที่มีราคีอย่างฉัน ไม่คู่ควรกับเขาสักนิด
“ฉันพูดจริงๆ ตอนนั้นเพราะต้องการรักษาชื่อเสียงของเธอ แต่ตอนนี้ ฉันเข้าใจแล้วว่าตัวเองตัดสินใจผิด ฉันน่าจะบอกกับทุกคนว่าคนที่ทำเลวกับเธอคือฉัน เราจะได้แต่งงาน เหมือนอย่างที่หวังไว้”ฉันหลบสายตาเจ็บปวดของเขา ถึงต่อให้เขาไม่พูด แต่ก็ยังมีอีกหลายปากที่ต้องพูดแน่ๆถ้าเขาทำอย่างที่พูดจริงๆ ไม่อยากให้เขาต้องเสียชื่อโฮคาเงะทั้งที่งานยังไม่เริ่ม จำต้องยอมปล่อยเลยตามเลย จนถึงตอนนี้ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำถูกรึเปล่า เหมือนกับฉันผลักตัวเองลงไปในเหวลึกจนไม่สามารถปีนขึ้นมาได้อีก
“นารูโตะคุง อย่างฉันน่ะ ฉันเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้”เม้มปากแน่น เธอต้องทำได้สิ ฮินาตะ เธอต้องทำได้
“ฮินาตะ ฉัน”
“ขอโทษนะ นารูโตะคุง แต่ฉันไม่อยากให้นารูโตะคุงต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง นารูโตะคุงเป็นวีรบุรุษ เป็นโฮคาเงะของหมู่บ้านนี้ เป็นแบบอย่างที่ดีของหลายๆคน เพราะอย่างนั้น อย่าพาตัวเองมาเปรอะเปื้อนสิ่งสกปรกอย่างฉันเลย”
“แต่...ฉันรักเธอ ฉันรักเธอได้ยินไหม ฉันสูญเสียเธอไปไม่ได้ คนที่อยู่เคียงข้างฉันเสมอมา คนที่คอยมองตามฉันทุกครั้ง จนถึงตอนนี้ ที่ฉันรักเธอหมดหัวใจ จะปล่อยไปง่ายๆไม่มีทางหรอก”เขาบีบมือแน่นราวกับจะไม่ยอมปล่อยไปไหน ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งในหัวใจ คำว่ารัก ของเขาในวันนี้ ทำให้ฉันเสียใจยิ่งกว่าครั้งไหน ทั้งที่เป็นคำพูดที่อยากได้ยินมากที่สุด และเป็นสิ่งเดียวที่ต้องการตลอดมา
“นะ นารูโตะคุง แต่คนที่เปื้อนไปด้วยโคลนอย่างฉันจะคู่ควรกับคนบนฟ้าอย่างนารูโตะคุงได้ยังไง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นทางออกเลย ”น้ำตาเอ่นล้นจากขอบตาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเอื้อมมือเช็ดให้อย่างอ่อนโยน พร้อมกับรอยยิ้มที่มักจะเห็นประจำ
“คนบนฟ้าอย่างฉันก็ยังต้องเดินบนดิน ต่อให้หลีกเลี่ยงยังไงก็หลีกหนีโคลนไม่ได้ เพราะเราคือคน ต่อให้สูงเทียมฟ้า ก็หนีทำครหานินทาไม่ได้อยู่ดี”
“แต่ฉันไม่อยาก...”มือหนาแตะริมฝีปากเป็นเชิงห้าม
“ชีวิตฉัน ฉันขอกำหนดเอง ต่อให้ต้องลงนรกถูกเผาทั้งเป็น ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม เพราะไม่ว่าอย่างไร หัวใจของฉันมันก็คือเธอคนเทียวเท่านั้น”
-
**100% จร้าาา กาอาระจำทำไงต่อนะ
ความคิดเห็น