คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
“อือ~”ความรู้สึกปวดหัวเป็นอย่างแรกที่รู้สึกก่อนจะตามมาด้วยร่างกายที่เจ็บระบมไม่แพ้กัน ขนตายาวค่อยๆปรือขึ้นอย่างลำบาก มือบางทับศีรษะอย่างอ่อนแรง ทรมานจนหัวหมุนไปหมด
“ตื่นสักทีนะ เธอหลับไป 2 วันเต็มๆเลย”ฉันปรายตามองคนพูดที่ยกถาดข้าวต้มมาวางไว้ใกล้เตียง ก่อนจะนั่งลง จังหวะเดียวกับที่ช่วยฉันพยุงร่างกายอันไร้เรี่ยวแรงผิงหัวเตียง สายตาประสานกันอีกครั้ง และไม่ว่าจะกี่ครั้ง ฉันก็สัมผัสถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายไม่ได้เลย ราวกับคนตรงหน้าเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ไร้หัวใจ
“...”
ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง จนเป็นฉันเองที่หลบสายตาคมคายของเขา เพราะถึงต่อให้พูดหรือทำยังไง ต่อให้ฉันร้องไห้จนขาดใจ สิ่งที่ได้มาคงมีเพียงความว่างเปล่าในสายตามรกตคู่นี้
“กินข้าว จะได้กินยา”เมื่อเห็นฉันนิ่งเงียบอีกฝ่ายเลยเอ่ยพลางยกชามข้ามต้มมาไว้ใกล้ๆ แต่ฉันก็ยังนิ่ง
“งั้น เดี๋ยวฉันป้อนนะ”เขายังไม่ละความพยายาม ตักลงบนช้อนแล้วส่งมาให้ แต่ฉันก็ยังนิ่งเหมือนเดิม ไม่แม้แต่จะปรายตามองเขา
“จริงสิ เดี๋ยวเป่าให้”ฉันเม้มปากแน่น เมื่อช้อนที่จ่อปากถูกอีกฝ่ายเอาไปเป่าเบาๆก่อนจะส่งกลับมาจ่อที่ปาก เขาทำแบบนี้ทำไม ทำแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา
“ฮินาตะ กินหน่อยเถอะ เดี๋ยวเธอจะแย่เอานะ ตัวยังร้อนอยู่เลย”ไม่พูดเปล่าแต่ยังเอื้อมมือมาอังหน้าผากฉัน นั่นแหละทำให้ความอดทนสิ้นสุดลง
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”ไม่เข้าใจว่าฉันเป็นคนเจ้าน้ำตาตั้งแต่เมื่อไหร่ เพียงแต่เห็นหน้าอีกฝ่ายน้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนมากมายพร้อมจะทลักออก ปัดมืออีกฝ่ายออกพลางมองด้วยความรังเกลียด
กาอาระ นิ่งอึ้ง มือที่ถูกปัดทิ้งยังชากับความเจ็บที่ไร้รับ มืออีกข้างที่ถือช้อนวางลงกับชามอย่างพยายามใจเย็น ฉันแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ อาการที่เห็นมันก็แค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น
“ออกไป ออกไปจากห้องฉัน!”ฉันแผดเสียงอย่างห้ามอารมณ์ไม่อยู่ ทั้งๆที่รู้ว่าผลออกมาจะเป็นยังไงแต่ฉันก็ยังทำ ฉันกลายเป็นคนโมโหร้ายตั้งแต่ได้พบกับคนคนนี้ ซาบาคุโนะ กาอาระ คนที่พรากเอาความสุขทั้งหมดในชีวิตฉันไปอย่างเลือดเย็น
“กินข้าวเถอะ”อีกฝ่ายทำทีกับไม่เห็นท่าทีของฉัน ตักข้าวต้มแล้วส่งมาให้
“บอกว่าให้ออกไปไง ไม่ได้ยินหรือไง!”ยิ่งเขายิ่งเฉย ไร้อารมณ์ ฉันยิ่งเหมือนสติแตกให้ได้
“กินเถอะ”
เพล้ง!!
เพียงชั่วพริบตาที่ปล่อยให้ความโกรธอยู่เหนือสติ มือบางปัดช้อนที่เขาส่งมาให้ทิ้งอย่างไม่ใยดี และมันก็ดันไปโดนชามข้าวต้มที่เขาถือจนหล่นลงกับพื้น ข้าวต้มร้อนๆเปรอะเต็มพื้นรวมถึงมือของอีกฝ่ายที่โดนลูกหลงเข้าจังๆ
ฉันได้แต่อึ้งมองมือของเขาที่ยังมีเม็ดข้าวเละๆของข้าวต้มเปื้อนอยู่
“กาอาระ เกิดอะไรขึ้น!”เสียงท่านพ่อเอ่ยอย่างตกใจพร้อมกับเปิดประตู รวมทั้งเนจิ และเทมาริด้วย คนที่มาต่างพากันตกใจไม่ต่างจากคนที่ทำอย่างฉัน
กาอาระใช้มืออีกข้างปัดเศษข้าวพวกนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี พร้อมกับเอ่ยเสียงเข้ม
“เป็นยังไง ”
“...”
“พอใจรึยัง”ฉันเม้มปากแน่น มันจุกจนพูดไม่ออก สมองมันตื้อไปหมด เงยหน้ามามองอีกฝ่ายที่มองฉันก่อนอยู่แล้วด้วยความรู้สึกแปลกๆ ยิ่งเห็นแววตาที่แปลกไปของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด
“ตายแล้วกาอาระ มือนาย”เทมาริร้องเสียงหลงและก็เรียกความสนใจจากทุกคนเป็นอย่างดี ฉันเลื่อนสายตามามองแล้วก็ต้องเบิกโพรงตา เพราะมันแดงช้ำจนน่ากลัว มือบางทำท่าจะยกไปดูแต่แล้วก็ต้องทิ้งลงข้างตัวอย่างอ่อนแรง
“ถ้าฉันตายไปคงสะใจยิ่งกว่านี้ใช่ไหม!”ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่ออีกฝ่ายพูดเสียงดังจนน่ากลัว เคลื่อนกายออกห่างจากฉันไปโดยไม่หันมามองแม้แต่หางตา
“กะ กาอาระ”เทมาริแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองก่อนจะรีบตามไปทันที ฮิอาชิหน้าเครียดไม่ต่างจากเนจิที่อยู่ในเหตุการณ์
คนเป็นพ่อค่อยๆเดินมาหาลูกสาวที่นั่งร้องไห้เงียบๆด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“ท่านพ่อ”ฉันโผล่เข้ากอดทันทีที่ท่านทิ้งตัวลงกับเตียง ที่ที่กาอาระเคยนั่งอยู่ และเขาก็กำลังบอกให้ฉันกินข้าว เอาใจใส่อย่างที่ไม่เคยคิดว่าคนที่พบหน้ากันไม่กี่ครั้งจะทำแบบนี้ได้
ท่านพ่อลูบผมฉันเบาๆ และถอนหายใจหนักหน่วงออกมา ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ กลายเป็นคนเอาแต่ใจ โมโหร้าย แบบนี้ แล้วบางอย่างที่มันกำลังเกิดขึ้นตอนนี้มันคืออะไร บางอย่างที่กำลังทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม
ฉันเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้การควบคุม นั่งถอดสายตามองออกไปไกลอย่างไม่รู้จุดหมาย
1 อาทิตย์สินะ ที่เขาไม่มาให้เห็นหน้าอีก เขาหายไปจากชีวิตฉันราวกับเป็นแค่สายลมที่แวะมาทักทายแล้วก็หายจากไป เขาหายไป ฉันควรจะดีใจไม่ใช่หรอ มันเป็นสิ่งที่ต้องการแต่แรก แล้วทำไม ทำไมฉัน
แหมะ
ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ทั้งที่พยายามกลั้นน้ำตาแต่สุดท้ายมันก็ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาคู่งามเสียอย่างนั้น มือบางพยายามเช็ดเท่าไหร่แต่สุดท้ายมันก็ยังเปรอะเปื้อนใบหน้าจนหมด
เข้มแข็งไว้ ฉันจะอ่อนแอไม่ได้ จะต้องใช้ชีวิตให้เหมือนปกติที่สุด ใช่แล้ว ชีวิตที่เหมือนเมื่อก่อน ที่ไม่ต้องมานั่งเศร้ากับนี้ ชีวิตที่มีนารูโตะคุงแต่ไม่มีเขา ซาบาคุโนะ กาอาระคนนั้น!
แต่แล้วเหมือนโชคชะตาเล่นตลกให้เราได้กลับมาพบกันอีกครั้งในเทศกาลดอกไม้ไฟ ทั้งที่ฉันพยายามลืมเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น พยายามเริ่มชีวิตใหม่อีกครั้ง แต่เขากับกลับมาพร้อมกับผู้หญิงอีกคนที่ติดตัวไม่ยอมห่างไปไหนมาตอกย้ำ
ซ้ำร้ายกลับประกาศกร้าวว่าเธอคนนั้นคือคนรู้ใจ พลางสวมกอดกันอย่างรักใคร่ต่อหน้าชาวบ้านอย่างไม่อายใคร
จากนั้นเสียงซุบซิบนินทาก็เกิดขึ้น และมันมากขึ้นเรื่อยๆจนฉันทนไม่ไหว
“นี่ๆ สรุปแล้วที่ท่านคาเซะคาเงะทีคนรักอยู่แล้วหรอ”
“นั่นดิ ท่าทางจะรักกันมาก”
“สงสัยคนฮิวงะนั่นมันต้องใช้มันลวง หลอกให้ท่านกาอาระแต่งงานด้วยแน่เลย”
“ใช่ๆ เห็นมีคนบอกว่าเจอกันไม่กี่ครั้งก็แต่งงานแล้วอ่ะ สงสัยใช้แผนสกปรกจับท่านกาอาระแน่ๆเลย ”
“ฉันว่าต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ ไม่งั้น ท่านกาอาระคงไม่ควงผู้หญิงอื่นออกนอกหน้าแบบนี้หรอก”
“ใช่ๆ”
“มือที่สามทำลายความรักคนอื่น”
“คิดว่าเรียบร้อยน่ารักแบบนี้ ไม่น่าจะทำเรื่องเลวๆเลย”
“จับปลาสองมือ”
“ผู้หญิงสองใจ นางวันทองชัดๆ”
และอีกหลายข้อหาที่ถูกกล่าวหา จนฉันกลัวว่าเรื่องนี้จะไปถึงหูท่านพ่อ และกลัวว่าจะทำให้อาการของท่านทรุดหนักลงยิ่งกว่าเก่า เพราะตั้งแต่วันนั้น ท่านก็ล้มป่วยจนถึงตอนนี้
“นายต้องการอะไร!”ฉันโพลงถามอย่างโมโหเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังพาหญิงสาวข้างกายเดินเตร่แถวๆริมน้ำที่ไม่มีคนพลุกพล่าน หากแต่อีกฝ่ายยังทำท่ามองไม่เห็นและไม่ได้ยิน ฉันกำหมัดแน่น ความรู้สึกมันตีกันยุ่งไปหมด อ้อมกอดที่อ่อนโยน น้ำเสียงอ่อนโยน สีหน้าอ่อนโยน หรือแม้กระทั่งเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเขา กำลังเป็นของผู้หญิงตรงหน้าจนฉันรู้สึกเจ็บหน่วงๆ ความห่วงใยที่เคยมีให้กลับกลายเป็นความเฉยชาแทน เขาเปลี่ยนไปจนฉันรับแทบไม่ไหว
“ขอร้องล่ะ หยุดเถอะ”ฉันพูดเสียงสั่น พยายามกะพริบตาไล่น้ำตาอย่างสุดความสามารถ ฉันนี่แย่ที่สุด ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่ที่ได้พบเขา
“...”
หากแต่ยังคงมีเพียงความเงียบเท่านั้น ฉันเดินไปขวางทางก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินออกไป ไม่สิ ต้องเรียกว่าประคองกันน่าจะดีกว่า เพราะกาอาระนั้นดูแลหญิงสาวราวกับไข่ สายตาของเราประสานกันอีกครั้ง และอีกครั้งที่ฉันต้องเจ็บจนจุกในอก เพราะเพียงแค่เห็นหน้าฉัน ทั้งสีหน้า แววตา ท่าทาง เปลี่ยนเป็นคนละคนทันที
ฉันยิ้มเศร้า ฉันมันทำผิดมากเลยหรอ ผิดมากจนเขาต้องใช้วิธีนี้แก้แค้นเลยใช่ไหม
“เอ่อ ฉัน ขอตัวก่อนดีกว่านะคะ”ผู้หญิงคนนั้นเอ่ย และเรียกความสนใจจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“ไม่ต้องหรอก อยู่นี่แหละ”ไม่พูดเปล่ายังรวบเอวเธอเข้ามาแนบอก สุดท้าย น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลอาบแก้มใสอย่างช้าๆพร้อมกับหัวใจที่เจ็บร้าวอยู่ในอก มันเจ็บยิ่งกว่าตอนที่เสียนารูโตะเสียอีก นี่ฉันกำลังเจ็บปวดเพราะเขางั้นหรอ ฉันแสยะยิ้มให้ความคิดของตัวะเอง
เขาคงเกลียดฉันมากหรือไม่ ก็ไม่ต้องการฉันตั้งแต่แรกแล้ว ใช่ ที่เขาทำแต่งงานเพราะต้องการรับผิดชอบ ทั้งๆที่มีคนรักอยู่แล้ว อ้อ จริงสิ เขาคงอยากให้ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของเขามากกว่าฉันสินะ เพราะเขาต้องการแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้ว ถึงได้พูดแบบนั้นออกมา
“แล้วรู้ได้ไงว่าฉันไม่อยากมี”
ใช่สิ ฉันนี่โง่จริงๆ ที่ผ่านมาเป็นเพียงละครฉากหนึ่งที่เขาสร้างขึ้น ทั้งความอ่อนโยน และความห่วงใยที่เคยสัมผัสได้ มันก็แค่สิ่งจอมปลอมที่เขาสร้างขึ้นเพื่อหลอกทุกคนเท่านั้น รวมทั้ง เธอเองก็ด้วย ฮิวงะ ฮินาตะ
ฉันยิ้มทั้งน้ำตา เลื่อนสายตาจากเขามามองมือที่กุมอยู่ของพวกเขา สุดท้าย ส่วนเกินที่เคยดูถูกเขากลับกลายเป็นฉันเสียเอง ก่อนจะละจากมือทั้งสองที่ประสานกันมาสบตาอีกฝ่าย ฉันยิ้มอีกครั้ง ยิ้มให้กับความโง่เขลาของตัวเอง ที่ปล่อยให้อีกฝ่ายเข้ามามีอิทธิพลกับตัวเองจนต้องเจ็บในอกแบบนี้ เพราะแบบนี้ ฉันถึงได้เกลียดความอ่อนโยนที่เขามอบให้คนอื่น และฉันก็ฝืนทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ไม่อยากถลำลึกมากไปกว่านี้
“เราหย่ากันเถอะ”
“เราหย่ากันเถอะ”
เสียงหวานของผู้หญิงคนนั้นยังตรึงหัวใจเขาให้เจ็บหน่วงๆ พร้อมกับการเดินจากไปของเธอทั้งน้ำตา อยากจะเอื้อมมือไปคว้าแล้วกอดปลอบ แต่...เขาก็ยังยืนยิ่ง
“ท่านกาอาระ”หญิงสาวข้างกายเอ่ยอย่างเป็นกังวล พอหญิงสาวลับหลัง กิริยาท่าทางที่เคยแสดงออกมาก็มลายหายไปในพริบตาและทุกแทนที่ด้วยความเฉยชาราวกับคนไร้หัวใจ
“มัตสึริว่า”
“ฉันอยากอยู่คนเดียว”
เขาตัดบทและเดินจากไปเงียบๆ มัตสึริมองตามด้วยสายตาเป็นกังวล ก่อนจะหันไปตามทางที่หญิงสาวอีกคนเดินไป เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ เธอควรจะทำยังไงดี
ฉันปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดก่อนจะหันกลับตระกูลแต่แล้วก็ต้องเจอดวงตาสีน้ำทะเลที่คุ้นเคยของใครคนหนึ่ง ที่ฉันแอบรักมาตลอดตั้งแต่เด็ก
“นารูโตะคุง”
“ทำไมเป็นแบบนี้ ”เขาเอ่ยถามเสียงสั่นไม่แพ้กัน ฉันเม้มปากแน่น มองเขาผ่านม่านน้ำตาที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มันไหลอาบแก้มใส
และไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ มือหนาเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา เราสบตากันด้วยหัวใจที่ร้าวไม่ต่างกัน
“อย่าร้องไห้ รู้ไหม ฉันเกลียดเวลาเธอร้องไห้ที่สุด เพราะมันทำให้ฉันเจ็บ”ยิ่งเขาพูดยิ่งเรียกเสียงสะอื้นจากฉัน
“นารูโตะคุง ฉัน ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ฉัน”
“ไม่ต้องคิดแล้ว ใจเย็นๆ ฉันอยู่ข้างๆเธอเสมอ”
เขาพูดก่อนจะดึงฉันเข้าสู่อ้อมแขน ฉันปล่อยโฮออกมาสุดจะกลั้น ความรู้สึกหลากหลายตีกันจนยุ่งไปหมด เอื้อมมือกอดเขาแน่น ฉันเกลียด เกลียดความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่เหมือนฉันกำลังทรยศความรักของนารูโตะคุง
“เงียบได้แล้ว คนดี”ยิ่งเขาปลอบฉันยิ่งเกลียดตัวเอง แต่ฉันก็พูดอะไรไม่ออก นอกจากร้องไห้บนอกแกร่งจนชุ่มไปด้วยน้ำตา ฉันหวัง หวังว่าถ้าตื่นขึ้นพบกับวันใหม่ ฉันจะเป็นคนใหม่ที่เข้มแข็งเหมือนเดิม และเรียกเอาหัวใจของฉันกลับคืนมาเหมือนเดิม
นัยต์ตามรกตมองดูคู่รักกอดกันด้วยความรักอย่างท่วมท้น ก่อนจะแสยะยิ้มสมเพชตัวเอง เธอคงดีใจจนร้องไห้เลยล่ะสิ ที่กำลังจะมีความสุขกับคนที่รักแล้วน่ะ นั่นสินะ เขาทำถูกแล้ว คืนเธอให้กับคนที่เธอรัก มันเป็นสิ่งที่เขาควรจะทำตั้งแต่แรก เพราะเพื่อนคนเดียวที่ดึงเขาจากความมืด เขาควรตอบแทนเพื่อนและ...ตอบแทนเธอที่สอนให้เขารู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดที่ไม่ได้รับมาก่อน
“เรา อย่ากันเถอะ”
ไม่ว่าจะพยายามลืมเท่าไหร่แต่มันกลับเด่นชัดมากขึ้นเท่านั้น สัมผัสหวาบหวิวที่เคยลิ้มลอง เสียงหวานที่ครางกระเซ่าข้างหู ทำใจเขาสั่นไหวจนน่าตกใจ เนื้อนุ่มๆที่เพียงแค่แตะยังเรียกความต้องการได้ไม่ยาก เสียงหวานๆที่คอยเรียกชื่อเขาตลอดเวลารักเธอ โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ต่อแต่นี้ไป เขาจะไม่มีโอกาสที่จะได้ยินอีกแล้วใช่ไหม ร่างกายที่เป็นของเขาหากแต่ใจเธอนั้นเป็นของเพื่อนรัก เขาที่เป็นส่วนเกินต้องเดินออกมาจริงๆแล้วสินะ
ถึงคราต้องไปจากกันจริงๆแล้ว ...
-----------------------------------------------------------------------------------------
ไม่รู้ใครน่าสงสารกว่ากันนะคะ แต่บอกเลย ต่างคนต่างเจ็บค่ะ
มาลุ้นกันว่ากาอาระจะยอมหย่าจริงๆรึเปล่า 555 อย่าโกรธไรท์น๊าาา
ความคิดเห็น