fic naruto วิวาห์ปลดล็อคหัวใจ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3

“มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า”ฮิอาชิเอ่ยถามเมื่อเห็นคันคุโร่กับเทมาริมาแอบมองหน้าห้องลูกสาวอย่างสงสัย

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วเผยสีหน้าลำบากใจ คันคุโร่พยักหน้าให้เทมาริเหมือนให้บอกอะไรไปสักอย่าง

“นี่ท่านฮินาตะยังไม่ตื่นอีกหรอครับ”เนจิที่เดินมาเลยเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ฉัน ฉันขอโทษด้วยนะคะ”เทมาริพูดพลางโค้งตัวให้ฮิอาชิ

“ขอโทษ?”

“คะ คือ กาอาระน่ะ เวลาเมาแล้วมักจะควบคุมตัวเองไม่อยู่”เทมาริเอ่ยในที่สุด เพราะแบบนี้หมอนั่นเลยไม่ค่อยดื่มเหล้า แต่ก็ไม่ได้เว้นจากการดื่ม แต่ทุกครั้งที่ดื่มมันก็ไม่เคยดื่มมากขนาดจนเมาเหมือนเมื่อคืนงานและเมื่อคืนนี้

“...”

“แล้ว ทำไมหรอครับ”เมื่อเห็นว่าฮิอาชิเงียบ เนจิเลยเป็นฝ่ายถาม

“กาอาระมันไม่ได้เมามานานมากแล้ว จนเมื่อวันจัดงานฉลองที่ดื่มกับพวกนารูโตะ แต่ก็ดื่มเพื่อความยินดีให้กับนารูโตะเท่านั้นไม่คิดว่าจะ...เกิดเรื่องขึ้น และ เมื่อคืนนี้ไม่รู้เป็นบ้าอะไรทั้งๆที่รู้ว่าถ้าตัวเองเมาอาจจะไปทำอะไรใครก็ได้แต่มันก็ยังดื่ม...”

“นี่อย่าบอกนะ”เนจิขึ้นเสียงสูง พลางหันไปมองห้องของฮินาตะอย่างตกใจ เทมาริค่อยๆพยักหน้าช้าๆก่อนจะยอมสารภาพ

“เมื่อคืน ฉันขอโทษจริงๆค่ะ ฉันไม่รู้ว่าควรจะเอามันไปไว้ตรงไหน เลย เลย”

“นี่เธอบ้าไปแล้วรึไง ถ้าเป็นแบบที่ว่า ท่านฮินาตะก็แย่น่ะสิ”

“แต่ฉันคิดว่าถ้าเป็นฮินาตะที่โดนทำร้ายล่ะก็เธอต้องปกป้องตัวเองแน่ๆ ตะ แต่ว่า”แต่ไม่รู้ทำไมเรื่องถึงผิดคาดไปหมด ตั้งคืนนั้นและตอนนี้เธอยังไม่อยากนึกสภาพของหญิงสาวเลยว่าจะเป็นยังไง

“บ้าไปแล้ว ท่านฮินาตะแพ้กลิ่นเหล้า”

“หะ หา!”เทมาริมองเนจิสลับกับฮิอาชิที่ทำหน้าลำบากใจ ก่อนจะหันมามองคันคุโร่ที่ตาโตไม่แพ้กัน  เพราะแบบนี้ เรื่องแบบนั้นเลยเกิดขึ้นจริงๆ

“แล้วตอนนี้ท่านฮินาตะจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย”เนจิทำท่าจะเข้าไปดูแต่เสียงของฮิอาชิเอ่ยขึ้นซะก่อน

“เนจิ อย่าไปรบกวนเลย”

“ท่านฮิอาชิ”

“เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไงก็คงต้องให้เป็นสามีภรรยากันจริงๆแล้วล่ะ”

“แต่ว่าท่านฮินาตะ...”

“ฉันมั่นใจ ว่าคาเซะคาเงะจะดูแลเธอได้ดี”เทมาริ คันคุโร่และเนจิหันมาสบตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย ถ้าเรื่องมันง่ายขนาดนั้นก็คงดีน่ะสิ

กาอาระขยับกายลุก ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความมึนงง นี่เขาเมาอีกแล้วหรอ สายตากวาดมองรอบห้องก่อนจะพบว่าเป็นห้องของฮินาตะ หากแต่เจ้าตัวหายไปไหนแล้วไม่รู้ พอขยับกายลุกเท่านั้นแหละ ความรู้สึกเหมือนว่างเปล่าก็แล่นเข้ามาทันที ร่างกายชาวาบเมื่อพบว่าตัวเองนั่นไร้อาภรณ์ใดๆปิดกั้น อย่าบอกนะ ว่าเขาเผลอทำร้ายเธออีกแล้วน่ะ ไม่รอช้ารีบลุกขึ้นตรงไปอาบน้ำทันที แต่งตัวเสร็จไม่ถึงสิบนาทีออกมาก่อนจะพบเทมาริเป็นคนแรก

“เฮ้ นายเป็นไงบ้าง แล้วฮินาตะล่ะ”เทมาริถามพลางชะเง้อหน้าเข้าไปมองด้านใน

“เธอไม่เห็นหรอ”กาอาระขมวดคิ้ว นั่นทำให้เทมาริต้องเลื่อนสายตามามองน้องชายตัวเอง

“เธอไม่ได้อยู่กับนายหรือไง”คำพูดซ่อนความหมายบางอย่างของเทมาริไม่อาจปิดบังเขาได้ แบบนี้ต้องไม่ต้องถามแล้วสินะ ว่าเขาทำร้ายเธอจริงๆหรือเปล่า ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามแต่ออกตัววิ่งไปอีกทางทันที

“อะ อะไรของเขาเนี่ย รีบร้อนไปไหน”ก่อนที่สายตาที่หันมามองเตียงนอนที่ยับยู่ยี่แล้วหน้าก็แดงเรื่อ รู้สึกสงสารฮินาตะอย่างบอกไม่ถูก

“ฮึก ฮือ”เอาอีกแล้ว ฉันร้องไห้อีกแล้ว บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าร้องไห้เพราะคนใจร้ายอย่างเขาไม่มีค่าพอให้ต้องเสียน้ำตา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังห้ามมันไม่ได้ มือบางวักน้ำขึ้นมาล้างแขนตัวเองพลางเช็ดถูแรงๆจนเป็นรอยแดงไปหมด ทำไมทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้  ก่อนจะลงโทสะกับธารน้ำใสๆที่อยู่ไกลออกจากหมู่บ้านไม่มากนัก ฉันออกมาก่อนที่อีกฝ่ายจะทันรู้ตัว แต่รู้อะไรไหม เพียงแค่ขยับกายลุกร่างทั้งร่างก็เจ็บระบมไปหมด รอยแดงจ้ำที่ปรากฏทั่วเรือนกายทำให้ขยะแขยงร่างกายเน่าๆนี้ ทั้งๆที่เจ็บช่วงท้องน้อยมากขนาดนั้นแต่ฉันก็ฝืนร่างกายมาถึงลำธารเล็กๆใกล้ๆหมู่บ้าน ไม่รอช้าที่จะทิ้งตัวลงกับลำธารทันที ก่อนจะล้างเนื้อล้างตัวจนเปียกไปหมด ตัวก็เย็นจนรู้สึกชา  มองน้ำใสๆที่พอฉันนิ่งแล้วก็ปรากฏใบหน้าหม่นหมองของตัวเองชัดเจน เธอมันน่าสมเพช ตายๆไปซะเลยจะดีกว่า ใช่ ทางเดียวที่จะปลดปล่อยฉันจากความเจ็บปวดนี้ได้ มีแค่ความตายเท่านั้น ร่างฉันค่อยๆทิ้งตัวลงกับลำธารจนจมอยู่ใต้น้ำ แต่เพียงไม่ถึงนาทีร่างก็ถูกรั้งขึ้นมาจากน้ำแล้ว

“ปล่อยนะ!”ฉันตวาดเสียงดังเมื่อพบว่าใครมาช่วยฉัน

“อย่าคิดโง่ๆฆ่าตัวตายไปหน่อยเลย”กาอาระพูดเสียงหอบ มีเหงื่อซึมตามไรผม แต่ฉันก็เลือกที่มองข้ามไปเพราะเขาคงกลัวว่าถ้าฉันตายอาจจะทำให้เขาเสียชื่อได้

“อย่ามายุ่งกับฉัน ไปให้พ้น!”พูดพลางผลักไสเขาออกห่าง

“ตัวเธอเย็นมาก ไม่สบายรึเปล่า”เขาถามพลางมองร่างกายที่เปียกโชก ซึ่งฉันคาดว่าตอนนี้เขาอาจจะเห็นรอยแดงที่เขาเป็นคนสร้างไว้หมดแล้วก็ได้

“ก็บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง ออกไปไสหัวไปซะ”

“จะไม่ให้ยุ่งได้ไง เธอเป็นเมียฉันนะ”อีกฝ่ายก็ของขึ้นไม่ต่างจากฉัน

“เมีย เมียที่ฉันไม่เต็มใจจะเป็น เมียที่นายเองก็ไม่คิดจะมีไม่ใช่หรือไง”

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าไม่อยากมี”คำสวนกลับของอีกฝ่ายทำฉันนิ่งค้าง ก่อนจะแสยะยิ้มร้าย

“ก็เพราะนายแค่ต้องการของเล่น ที่พอเล่นสนุกแล้วก็ทิ้งน่ะสิ”

“เธอบ้าไปใหญ่แล้ว”

“นายต่างหากที่ไม่ยอมรับความจริง คนเลวๆมักสรรหาคำพูดให้ตัวเองดูดีเสมอ”

“ฮินาตะ โอเคๆ เธอจะมองว่าฉันเป็นคนยังไงก็ตามใจ แต่ตอนนี้ขึ้นข้างบนก่อน หน้าเธอซีดมาก”เขายอมยกธงขาวให้ ทำท่าจะเดินเข้ามาแต่ฉันก็ถอยห่างพร้อมประกาศกร้าว

“อย่าเข้ามานะ! ไปให้พ้น ไปซะ”

“ฮินาตะ”

“ฉันบอกให้ไปไง ไม่อยากเห็นหน้า ไปนะ”ร้องบอกพลางก็ถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายย่างกรายเข้ามา

“บอกแล้วไงว่าจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเธอจะขึ้นข้างบน”

“ไม่ไปใช่ไหม ได้”คราวนี้ฉันระดมวักน้ำใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง จนคนไม่ทันตั้งตัวต้องสำลักน้ำไปตามๆกัน

“ไป ไปให้พ้น!”ฉันหอบหายใจอย่างเหนื่อยเมื่อใช้แรงทั้งหมดวักน้ำใส่อีกฝ่ายจนหมดแรง ทั้งตัวเขาเลยเปียกไปหมดเหมือนกับฉัน แต่เขาก็ยังไม่หนีไปไหน ยังอยู่ที่เดิมจนฉันรำคาญและโมโหมากกว่าเดิม เดินเข้าไปหาเขาและระดมทุบตี ผลักไสอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นให้ฉันได้ระบายอารมณ์

เพี้ยะๆ

ทั้งตีอกตีแขนจนมือเผลอไปตบหน้าเขาเข้าจนได้ ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบก่อนจะค่อยๆหันกลับมามองฉันที่จ้องมองเขาทั้งน้ำตา ทำไมถึงไม่ยอมหนีไป ทำไมต้องให้ฉันทำร้ายร่างกายเขาโดยที่ไม่ปกป้องตัวเองเลยสักนิด

 “พอใจรึยัง”เขาถามเสียงเรียบ แต่ฉันไม่ตอบเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่อีกฝ่ายไม่ยอมคว้ามือฉันไว้แล้วกระชากเข้าตัว

“ปล่อยฉัน บอกให้ปล่อยไง”ฉันดิ้นรนอยู่ในอ้อนแขนของอีกฝ่ายที่ใช้มือมารวบเอวบางให้ติดกับหน้าท้องกระสอบของเขา

“อยากจะทุบจะตียังไงก็เชิญ”กาอาระเอ่ยเสียงเรียบแต่แววตาจริงจังของเขาสะกดให้ฉันหยุดนิ่ง

“นายทำแบบนี้เพื่ออะไร นายจะดึงรั้งเรื่องแบบนี้ไปถึงไหน”

“...”

“ที่ยอมแต่งงานกับฉันเพราะชื่อเสียงฉันรู้ แต่ฉันไม่เข้าใจ นายทำร้ายฉันทำไม มันสนุกมากหรอที่เห็นฉันเจ็บปวด สนุกมากรึไง”ร้องถามเสียงแหบพร่าแต่สิ่งที่ได้ตอบมามีเพียงความเงียบและแววตาเฉยชา

“....”

“นายทำลายความสุขของฉัน พรากทุกสิ่งที่ฉันรักไปจนหมด ฉันเกลียดนาย ได้ยินไหม ฉันเกลียดนาย!”

“...”

“เกลียดนายที่สุด!”

ทุกคนในบ้านดูแปลกใจที่เห็นทั้งฉันและคาเซะคาเงะเปียกไปทั้งตัว แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามอย่างใด พอฉันระบายความรู้สึกออกมาจนหมดเขาก็พูดแค่ว่า แค่นี้ใช่ไหม แล้วก็อุ้มฉันออกจากน้ำ แล้ววางลงบนพื้น จากนั้นถอดเสื้อคลุมของตัวเองที่เปียกน้ำไม่แพ้ เสื้อฉันมาคลุมร่องรอยอัปยศก่อนจะโน้มตัวลงมาอุ้มฉันอีกครั้งแล้วออกตัววิ่งกลับหมู่บ้านทางลัดที่ไม่มีคน ฉันทำได้เพียงร้องไห้เงียบๆ เพราะไม่ว่าจะพูดยังไงอีกฝ่ายก็เอาแต่เงียบ คำปลอบโยนใดๆไม่หลุดออกจากริมฝีปากหนา ถึงฉันจะดิ้นรนขัดขืน ทุบตี ทำร้ายเขามากเพียงใด สุดท้ายก็มีเพียงความเงียบกับความเฉยชาที่ได้รับมาเท่านั้น มันทำให้ฉันเหนื่อย ร่างกายก็ล้าไปหมด  สุดท้ายก็ยอมให้อีกฝ่ายทำตามใจ

กาอาระค่อยๆวางฉันลงกับแอ่งน้ำอุ่นที่อยู่ในห้องน้ำอย่างเบามือ ก่อนจะเอื้อมมือมาปลดเสื้อคลุมของเขาออกและจัดการกับเสื้อฉันโดยที่ฉันไม่ขัดขืนใดๆ จนสุดท้าย ปราการชิ้นสุดท้ายก็หลุดออกจากเรียวขางามไป ฉันหลับตาลงพร้อมกับพิงหัวกับขอบสระอย่างเหนื่อยล้า มันล้าไปหมด ร่างกายระบมจนฉันเองยังแทบฝืนมันไม่ขึ้น เลยปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจไปแบบนั้น อีกอย่าง ร่างกายเริ่มรู้สึกหนาวๆร้อนๆคล้ายจะเป็นไข้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อมีบางอย่างรวบเอวฉันไว้ ฉันค่อยๆปรือตาที่แทบจะปิดแล้วของตัวเองขึ้น ก่อนจะพบว่ากาอาระนั่นเองที่ลงมาแช่น้ำด้วย แถมยังรวบเอวฉันเข้าไปกอดโดยที่ฉันหันหลังให้อีกฝ่าย กาอาระขยับเข้ามาใกล้จนแผ่นหลังแนบชิดไปกับแผงอกแข็งแกร่ง ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายที่เย็นเชียบของฉัน ความดุดันที่สัมผัสได้ไม่อาจทำให้ร่างกายที่ระบมของฉันตื่นขึ้นได้ ทิ้งตัวลงทับอีกฝ่ายอย่างไม่คิดจะขัดขืน ดวงตาค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ ก่อนจะหลับไปเพราะความอบอุ่นนั้น สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ประทับบนหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน พร้อมกับอ้อมแขนที่กอดรัดแน่น ราวกับไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่มีวันปล่อยมือนี้เด็ดขาด



-------------------------------------------------------------------------------------
กาอาระอบอุ่นแบบนี้ น่ารักกก