fic naruto วิวาห์ปลดล็อคหัวใจ

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9

โคโนฮะ

“ท่านโฮคาเงะ เหม่ออีกแล้วน้า ใจคอจะไม่ทำงานเลยหรือไงห๊ะ!”เสียงตวาดลั่นของหญิงสาวดังสนั่นห้องทำงานอีกครั้ง เจ้าของชื่อหลุดจากภวังค์ สะดุ้งยืดตัว กวาดรปากกาลงบนกระดาษอย่างไม่ลืมหูลืมตา

“เฮ้ยย อาการท่าจะหนัก!”ชิกามารุรีบฉวยปากกาที่เจ้าของมือกำลังวาดบางอย่างลงบนหน้ากระดาษแล้วส่ายหัวแรงๆ

“นารูโตะ ไหวป่ะเนี่ย”ซากุระเดินมาหาเพื่อนอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่ที่รู้ว่าฮินาตะไม่ได้อยู่หมู่บ้าน ใจคอมันก็ดูเหมือนจะลอยตามเธอออกไปด้วยอย่างนั้นแหละ

“ไหววว”ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มหัวเราะร่า แล้วก็ทำท่าบ้าๆบ็องๆจนกองเอกสารมากมายร่วงหล่นมาทับเจ้าของร่างจนนิ่งไป

“เฮ้อออ”เสียงถอนหายใจพร้อมกันสองเสียง ซากุระและชิกามารุสบตากันเงียบๆ คนที่รักใครไม่เป็น คนที่ไม่เคยมีใครรัก บัดนี้ กำลังเสียศูนย์เพราะรักที่มันเริ่มเรียนรู้แต่สุดท้าย พระเจ้ากลับเล่นตลก พรากของสำคัญไปจากมันได้ ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

“ถ้าฮินาตะกับกาอาระรู้ว่านายเป็นแบบนี้ คิดหรอว่าทั้งสองคนจะมีความสุข”ซากุระถามพลางมองปฏิกิริยาของเพื่อนไปด้วย ใบหน้าที่พยายามยิ้มแหยๆนั่น มันชวนให้เธอรู้สึกหงุดหงิดใจชอบกล

“ฉันก็กำลังทำงานนี่ไง พวกเธอนี่นา”

“เลิกทำเหมือนไม่เป็นอะไรได้แล้ว ถ้านายไม่ไหว พวกฉันก็อยู่ข้างๆนี่ไง ไม่มีใครทิ้งนายไปไหนเสียหน่อย นารูโตะ มองดูให้ดีสิ เพื่อนไม่ได้ไปไหน ไม่ได้ทอดทิ้งนาย แล้วนาย จะทอดทิ้งพวกเราลงหรอ”เจ้าของชื่อค่อยๆเบิกโพรงตาก่อนจะค่อยๆกลับสู่สภาวะปกติ เพื่อนที่ไม่ทิ้งพวกเขา แต่เขาต่างหากที่กำลังทิ้งพวกเขา บางที เขากับเธออาจไม่ได้ถูกกำหนดให้มาคู่กัน แต่ถูกกำหนดให้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากกว่า

“อ่า ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงเลย ฮ่าๆ”

“มันต้องอย่างนี้สิ มันถึงจะสมเป็นนาย นารูโตะ”

กาอาระทำงานนั้นแสนเหน็ดเหนื่อยและปวดหัว เพราะมีเรื่องชวนปวดหัวจนน่าหงุดหงิดใจแต่สุดท้ายเขาก็สามารถแก้ปัญหาได้ ไม่มีอะไรที่เกินกว่าความสามารถของเขา แต่ยกเว้นเรื่องหนึ่งน่ะ ที่ตอนนี้เขายังไม่สามารถจัดการกับมันได้สักที นั่นก็คงไม่พ้นเรื่องของหัวใจ

ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายวันหายเป็นปลิ้ดทิ้งเมื่อกลับมาถึงบ้าน เอ่อ ความจริงก็เรียกมันไม่เต็มปากสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้สามารถเรียกได้เต็มปากแล้วเพราะเจ้าของตัวจริงมาอยู่แล้วนี่ กาอาระค่อยๆแทรกตัวขึ้นไปนอนบนเตียงที่มีหญิงสาวหลับใหลอยู่ เขาทำงานดึกดื่นจนไม่มีเวลามาเจอหน้าภรรยามาหลายคืน กลับมาเธอก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลียเสียแล้ว กาอาระยิ้มอย่างสุขใจ ที่ในที่สุดเขาก็มีเธอมาอยู่ข้างๆกาย ร่วมสร้างครอบครัวกับเธอ ถึงแม้ว่าตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเธออยากจะร่วมเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเขารึเปล่า แต่เขาจะเสี่ยง แม้จะแลกกับความเจ็บปวดเขาก็ไม่กลัว

สวมกอดหญิงสาวแผ่วเบา จูบเบาๆที่ริมฝีปากเหมือนที่ทำมาตลอดหลายคืน

“ราตรีสวัสดิ์ ภรรยาของฉัน”

วันนี้เป็นวันที่ 3 หลังจากที่โดนลักพาตัวมาที่ซึนะ เอ๊ะ จะว่าลักพาตัวคงไม่ได้ เพราะครอบครัวของเธอรู้เรื่อง อืม งั้น โดนบังคับขืนใจลากมา แล้วก็โดนทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวตั้งหลายวัน เจ้าของบ้านตัวจริงไม่มาปรากฏตัวให้ฉันเห็นอีกนับจากวันนั้นที่ก่อเรื่องให้ฉันต้องอับอายต่อสายตาทุกคนในหมู่บ้าน  

เห้อ แล้วนี่ ฉันมาทำอะไร งงตัวเองเหมือนกันที่ยอมทนอยู่บ้านตั้งหลายวัน หรือเพราะต้องการเคลียร์เรื่องระหว่างฉันกับเขา หรือเพราะ รออะไร หือๆ บ้าจริงๆเลย

ผลึ่บ

ฉันผุดลุกขึ้นยืน ไม่อยากอยู่รอแล้ว อยากจะทำงานตายไปไหนก็เชิญเลย ฉันจะกลับบ้านของฉัน

สาวเท้าออกมาจากตัวบ้านเดินตรงไปยังทางเข้าหมู่บ้านทันที ฉันไม่ผิดในเมื่อเขาจงใจหลบหน้า ถ้างั้นก็อย่ามาให้เห็นตลอดชีวิตเลยนะ!

“ท่านหญิง”ฉันชะงัก มองนินจาสาวเบื้องหน้าที่ยิ้มแย้มให้ฉันอย่างใจดี

“วะ ว่าไง”ท่านหญิง? รู้สึกไม่คุ้นเลยแหะ คนที่นี่ต่างพากันเรียกท่านหญิงไปหมด บอกว่าไม่ต้องเรียกก็ไม่เชื่อ บอกว่ามันดูไม่สมเกียรติหากจะเรียกเธอสนิท

“มาหาท่านคาเซะคาเงะหรอคะ”ฉันหน้าเหวอนิดหน่อย ก่อนจะรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้างามเมื่ออีกคนส่งสายตาหยอกล้อ

“ปะ เปล่านะ ฉัน”

หมับ!

“เอ๊ะ”

“มาค่ะ ฉันจะพาไปหา ตอนนี้ท่านคาเซะคาเงะกำลังเดินสำรวจหมู่บ้านค่ะ”ไม่ทันพูดจบผู้หญิงตรงหน้าก็คว้าหมับที่แขน แล้วลากฉันไปอีกทางทันที เฮ้ย ใครเขาจะไปหาคนบ้านั่นกัน!

สุดท้าย ฉันก็ต้องยอมเดินตามแรงของเธอมาเรื่อยๆ ลัดเลาะหลายต่อหลายทางจนมึน ก่อนที่ร่างหนาที่คุ้นเคยกำลังทำสีหน้าครุ่นคิด เคร่งเครียด จะปรากฏเบื้องหน้า ฉันถูกลากเข้าไปใกล้มากขึ้น แต่ไม่ทันที่นินจาสาวจะทันได้พูด ก็มีเสียงหนึ่งเรียกขึ้นมาเสียก่อน

“ท่านกาอาระคะ”เสียงใสๆของเธอดึงให้ใบหน้าตึงหันไปมอง พร้อมกับการโถมตัวใส่จากผู้หญิงคนนั้น ร่างสูงผงะเล็กน้อย มือหนาตวัดรัดโอบกอดร่างไว้ เธอผละออกจากเขาก่อนจะจูบแก้มสากหนึ่งที แล้วส่งยิ้มหวานให้และฉันจำได้ดีเลยว่า ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขาพาเธอไปที่โคโนฮะ คนที่เป็นคนรักของเขา  จู่ๆ บางอย่างมันก็ตีตื้นขึ้นมาจนหัวใจเจ็บหน่วงๆ มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันจุกๆอย่างพูดไม่ออก

“ท่านคาเซะคาเงะคะ”ฉันสะดุ้งจากภวังค์ที่เผลอมอง ก่อนจะรีบหลบสายตาเมื่อสายตาคมกริบเลื่อนมามอง บางอย่างสั่งการให้ฉันหันหลังหนี แต่เดินไปได้ไม่ถึงสองก้าวก็ต้องหันมาเผชิญหน้ากับเขาอีก

“บอกให้อยู่บ้าน ทำไมไม่เชื่อฟัง”ฉันเม้มปากแน่น อยู่บ้าน เป็นผู้หญิงโง่ๆที่ยอมให้เขาหลอก ทั้งๆที่ตัวเองก็มีคนรักอยู่แล้วแท้ๆ ฉันสะบัดแขนที่จับจนหลุดออก หันหลังเดินหนี ไม่อยากพูดอะไรกับเขาอีก คนเย็นชา คนไร้หัวใจ

หมับ!

แต่แล้วก็ต้องใจหล่นวูบเมื่อร่างทั้งร่างถูกมือหนารวบเอวดึงปะทะอกแกร่งท่ามกลางสายตานินจาทั้งหลาย

“ปล่อยนะ ทำบ้าอะไรของนาย!”ฉันดิ้นรนเมื่อพบว่าสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองอย่างสนใจ

“พูดได้แล้วงั้นหรอ นึกว่าเป็นใบไปแล้ว”กาอาระยอมปล่อยมือที่รวบเอวบางแต่จับมือบางแทน ยิ่งเจ้าตัวพยายามแกะเท่าไหร่ เขายิ่งเพิ่มแรงมากขึ้นเท่านั้น หลายวันมานี้เขาต้องทนเก็บอารมณ์ กัดฟันเก็บทนความรู้สึก เพราะต้องกลับดึกตื่นเช้าหลายวัน จนทำให้เหมือนเขาไม่ได้กลับเลย ทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่เคยไม่กลับหากว่าที่บ้านนั้นมีเธออยู่

“ปล่อยนะ คนมองเต็มแล้ว”ฉันบอกเสียงรอดไรฟัน พยายามดึงมือออก แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นเพียงความเงียบ สายตาเรียบนิ่งมองฉันนิ่ง ก่อนที่มุมปากจะกระตุกยิ้มนิดๆ

“ท่านกาอาระ ไปเถอะค่ะ”ผู้หญิงคนเมื่อกี้ดินเข้ามาหาพร้อมกับจับมือของกาอาระอีกข้าง ฉันรู้สึกหน้าชาจนบอกไม่ถูก สะบัดข้อมือจนหลุดจากการจับกุม มีคนรักอยู่แล้ว ทำไมต้องมาแกล้งทำเหมือนสนใจด้วย

“อืม”เขาตอบแค่นั้น ก่อนจะเดินผ่านฉันไปราวกับเป็นแค่เศษฝุ่น จากคนที่ให้ความสนใจแต่บัดนี้ ฉันกลับกลายเป็นแค่อากาศที่เขามองข้าม ปากบางเม้มแน่น พยายามไล่น้ำตาที่กำลังจะลื่นออกจากดวงตาคู่สวย กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้ากับเนื้อ

“ทะ ท่านหญิง”นินจาสาวที่พาฉันมาถึงกับหน้าซีด มองเห็นว่าคันคุโร่กำลังเดินมาทางนี้ เฉยชา มองไม่เห็นใช่ไหม ได้ ถ้าอยากเล่นเกมส์ไร้ความรู้สึก เธอก็จะขอเล่นด้วยคน!

หมับ!

“เฮ้ย/ท่านหญิง”คันคุโร่กับนินจาสาวร้องเสียงหลงพร้อมกันเมื่อฉันเดินเข้าไปควงแขนคันคุโร่และดังพอที่จะหยุดใครอีกคนที่เดินนำไปก่อนหันกลับมามอง นัยตาสีมรกตหรี่ลงอย่างดุๆ

เด็กดื้อของเขาจะทำอะไรอีกเนี่ย!

“ฉันอยากกลับโคโนฮะ นายพาฉันกลับหน่อยนะ เดินทางคนเดียวมันเหง๊าเหงา”พูดพลางซบไหล่ของอีกคนจนขนในกายลุกซู่ มองฉันด้วยสีหน้าตื่นๆจนดูตลก และฉันก็เผลอยิ้มก่อนจะเพิ่มความหวานเข้าไปอีกจนอีกคนหน้าขึ้นสี

“ยะ อย่าเล่นแบบนี้นะ ฮินาตะ เดี๋ยวก็ได้เรื่องหรอก”อีกคนเค้นเสียงหวั่นๆ แต่ใครสน ในเมื่อเขาต้องการ ฉันก็จะสนองให้ แฟร์ๆ ทั้งสองฝ่าย

“ไปเถอะค่ะ ฉันอยากเห็นหน้านารูโตะคุงจะแย่”ฉันพูดพร้อมกับดึงเขาเดินไปอีกทาง คันคุโค่เห็นทางหางตาแวบๆแล้วก็ต้องถอนหายใจยาวๆ พร้อมกับมือก่ายหน้าผาก น้องชายเขา ฟิวส์ขาดซะแล้ว ให้ตาย

“เธอนี่นา หาเรื่องจริงๆเลย”ฉันเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหน้าเหวอเมื่อจู่ๆร่างตัวเองก็โดนใครบางคนกระชากออกจากคันคุโร่แล้วไปอยู่ในอ้อมแขนที่แสนคุ้นเคย

“อย่ายุ่งกับเมียกู!”ฉันถึงกับหน้าร้อนเห่อ มองอีกคนอย่างตกใจสุดขีด ไม่ทันได้พูดอะไรร่างทั้งร่างก็ลอยไปอยู่ในอ้อมแขนพร้อมๆกับทรายจำนวนมากที่ก่อตัวใต้เท้าของเขาแล้วลอยปรือออกจากตรงนั้นโดยที่ฉันไม่ทันได้อ้าปาก

“ทะ ทำบ้าอะไรของนาย!”ฉันแว้ดใส่พร้อมกับพยายามดิ้นออกจากการอุ้มของเขา แต่สายตาเย็นเฉียบที่มองมาทำให้ร่างทั้งร่างกลายเป็นน้ำแข็งจนไม่กล้าดิ้นอีก น่ากลัว น่ากลัวเกินไปแล้วนะ! แต่ใครจะกลัว

“ฉันจะกลับโคโนฮะ”ฉันบอกพร้อมเชิดหน้าขึ้นมองตาเขาไม่ยอมละ แม้ใจจะสั่นกับสายตาดุดันของเขาก็ตาม อีกคนแสยะยิ้มร้าย อย่างที่ฉันหวาดกลัว คนนิ่งๆแบบเขา เวลาโกรธแล้วน่ากลัวสุดๆแต่ฉันมันก็บ้าที่กลัวแต่ยังสั่นสู้

“กลับง่ายๆ ก็ไม่ใช่ซึนะสิ”ฉันอ้าปากกว้าง ดิ้นรนออกจากเขา แต่อีกคนไม่ยอมยังกอดแน่นจนฉันกัดไหล่เขาเต็มแรง อีกคนสะดุ้งจนเผลอปล่อย ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านที่เพิ่งจากมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมง แต่ก็ต้องผวาเมื่อร่างของฉันลอยปรือไปอยู่บนไหล่ของเขา

กรี๊ดๆๆ ปล่อยนะคนบ้า ฉันดิ้นเร่าๆ ทั้งจิกทั้งข่วน ทำร้ายเขาสารพัด ก่อนจะจุกเมื่อเขาทุ่มตัวฉันลงกับเตียง โอ๊ย นุ่มแค่ไหนฉันก็จุกจนลุกไม่ขึ้น ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเขาโถมกายเข้ามาหาก่อนจะตะปบจูบแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ฉันหอบหายใจสะท้าน พยายามปัดป้องอีกคน แต่ยิ่งดิ้นแรงที่ตอบกลับยิ่งมากจนฉันแทบจะแหลกคามือเขา

“หยุดนะ นายทำบ้าอะไร!”ฉันร้องถามเสียงสั่นๆ พยายามยื้อชุดสวยที่เขากำลังทึ้งออกจากตัวจนผ้าบาดผิวขาวๆจนแดงเถือก

“ผมจะเสกกาอาระน้อยเข้าท้องเธอ”ฉันเบิกโพรงตากว้าง จะร้องค้านกลับถูกเขาปิดปากแน่น พยายามหลับตาแน่นขณะที่ขืนร่างกายสุดฤทธิ์แต่สุดท้าย แรงอันน้อยนิดก็ถูกสูบจนหมดตัว

อร้ายๆๆ มาแล้วๆ คิดถึงกันบ้างไหมอ่า