fic naruto วิวาห์ปลดล็อคหัวใจ

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8

ร่างสูงเจ้าของฉายา คาเซะคาเงะผู้เย็นชาจากทะเลาทรายกำลังกวาดสายตามองใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างไม่รู้เบื่อ  รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปากเล็กๆ มันยากนักหากจะหารอยยิ้มจากคนตัวสูงได้

ทำให้คนที่เดินเข้ามาพร้อมกับน้องชายชะงัก สบตากันเงียบๆ เมื่อน้องสุดท้องเริ่มแสดงความรู้สึกเหมือนคนมีหัวใจขึ้นมาบ้าง ดีใจที่อย่างน้อยมันยังมีความรู้สึกเหมือนคนทั่วไป แต่ไม่รู้จะเสียใจหรือสงสารสาวน้อยเบื้องหน้าดี ที่ไม่รู้ว่า วันดีคืนดีอารมณ์ร้ายลึกที่ถูกผนึกไว้จะถูกปลดเมื่อใด

“กาอาระ เอาเขามาแบบนี้ น่าสงสารแย่นะ ว่าไหม”เทมาริไม่อยากขัดนักหรอกนะ แต่ว่า เรื่องที่มันทำกับหญิงสาวก็ไม่ถูกต้องเช่นกันและเธอเองก็รู้สึกผิดอย่างมากที่ทำลายชีวิตหญิงสาว

เจ้าของชื่อดึงสติกลับมาก่อนจะถอดเสื้อคลุมคาเซะคาเงะแล้วห่มให้ร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟาห้องรับแขก คาดว่าคงรอเขาจนเผลอหลับไป หันไปสบตากับพี่ๆทั้งสองด้วยสายตาเรียบนิ่งเหมือนเคย ทิ้งตัวลงกับพื้นหันหลังกับร่างบางที่หลับอยู่ คนที่ขึ้นชื่อว่าพี่มองการกระทำเงียบๆแล้วเดินมานั่งกับพื้นตรงหน้าน้องชายจอมวายร้าย

“เธอเป็นภรรยาของผม ผมอยู่ที่ไหนเธอก็ต้องอยู่ที่นั่น นั่นแหละครับ ถูกต้องแล้ว”พูดหน้าตายจนคนเป็นพี่นึกหวั่นใจ เจ้าน้องคนนี้มันอารมณ์ลึกลับอย่างบอกไม่ถูก ขนาดอยู่กันมานานยังนึกหวั่นๆกับอารมณ์มันเลยแล้วนี่ สาวน้อยนี่ล่ะ อดนึกไม่ได้จริงๆเชียว

“เห้อ แล้วจะเอายังไงต่อ”มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็อดหวั่นใจไม่ได้จริงๆ เทมาริมองเลยน้องชายไปยังหญิงสาว

“ก็ปกตินี่ครับ”เขาว่าก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องงานจนดึกดื่น เทมาริและคันคุโร่ถอนหายใจยาวๆ แม้จะแต่งงานแล้วแต่มันก็ยังบ้างานไม่เลิก

จวบจนเวลาเลยเที่ยงคืนกว่าๆ ร่างทั้งสามจึงแยกย้ายไปพักผ่อน กาอาระช้อนตัวหญิงสาวจอมดื้อขึ้นสู้อ้อมแขน นำพาไปที่ห้องนอนค่อยๆวางหญิงสาวลงกับเตียง ยกยิ้มมุมปากนิดๆแล้วเดินเข้าไปชำระตัวที่ห้องน้ำ พักสักก็ออกมาแล้วแทรกตัวขึ้นไปนอนข้างๆหญิงสาว

ใช่ ใช้ชีวิตปกติ แต่สิ่งที่เพิ่มขึ้นมา คือร่างเล็กๆที่เขาจะกกกอดเธอแนบอกต่างหาก

จูบเบาๆที่ริมฝีปากแดงเรื่อ ก่อนจะขยับตัวเข้าไปกอดหญิงสาวอย่างสุขใจ ความเมื่อยล้าจากการเดินทางหายเป็นปลิ้ดทิ้งเพียงแค่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างเล็กเท่านั้น นับวัน เธอยิ่งมีอิทธิพลกับเขามากจนน่ากลัว นึกภาพไม่ออกจริงๆหากวันหนึ่งที่ต้องเสียเธอไป เขาจะใช้ชีวิตอย่างไร

“อุ้ย!”ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆก็ถูกสวมกอดจากด้านหลัง หันไปมองอย่างตกใจแต่แล้วหัวใจก็ต้องเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อริมฝีปากของฉันสัมผัสแก้มเขา รับหันกลับมาพร้อมกับหัวใจที่เต้นโครมคราม เป็นบ้าอะไรของเธอ ฮินาตะ!

“กลิ่นหอมจัง”ไม่พูดเปล่าแต่ยังเบียดร่างหนาเข้ามาชิดอีก เกยคางกับไหล่มนก่อนจะก้มจูบเบาๆที่แก้มเนียนใสของภรรยา

“ทำบ้าอะไรน่ะ!”ฉันเกร็งตัวแล้วดันตัวออกห่างแต่ก็ไม่ได้เพราะเขาไม่ยอมปล่อย แถมยังรัดแน่นกว่าเดิมจนสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่เริ่มคุ้นเคย เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาก็อยู่ในอ้อมกอดเขาอีกแล้ว มันแปลกๆ รู้สึกไม่ชอบที่เขาเป็นแบบนี้ เพราะท่าทางแบบนี้ มันอันตรายต่อหัวใจเกินไป!

“ทำอะไรเนี่ยหอมจัง หิวแล้วด้วย”ฉันเม้มปากแน่น พยายามสะกดอารมณ์ตื่นเต้นไว้ แกะมืออีกฝ่ายออก เมื่อเขาไม่ยอมจึงเอียงหน้าหันไปขึงตาใส่

“ปล่อยได้แล้ว ฉันจะทำกับข้าว”พยายามแกะมือจนสุดท้ายก็ยอมปล่อย ฉันรีบเด้งตัวออกห่างจากอีกฝ่าย ใช้สายตาไม่พอใจส่งไปให้ ก่อนจะเลี่ยงตัวออกไปล้างผัก แต่เขาก็ยังตามมาวอแวจนฉันเริ่มโมโห ไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบกลับโคโนฮะ มาทนทำอะไรบ้าๆแบบนี้อยู่ทำไมกัน

“นี่!”

“มา เดี๋ยวช่วย ต้องทำอะไรบ้าง”ไม่พูดเปล่าแต่ยังแย่งผักที่ถืออยู่ไปล้างหน้าตาเฉย

“ไม่มีงานทำแล้วหรอวันนี้”ฉันเอ่ยถามอย่างไม่ได้ เลี่ยงไปที่หม้อใช้ช้อนคนน้ำซุปอย่างช้าๆ

“ไม่ล่ะ อยากอยู่บ้านกับเมีย”จู่ๆไม่รู้ไอร้อนที่ไหนมารวมอยู่บนหน้าจนร้อนผ่าว หันไปขึงตาใส่เขาอย่างอดไม่ไหว

“ล้างผักไปเลย!”

หลังจากมือเช้าที่แสนวุ่นวาย(หัวใจ) กาอาระก็ได้พาฉันมาเดินสำรวจหมู่บ้านพร้อมทั้งคณะนินจาผู้อาวุโสที่ต้องร่วมเดินทางด้วย ฉันเลยวางตัวไม่ถูก ขยับไปทางไหนก็คอยมีแต่สายตาขวางๆหันมามองตลอดเวลา แถมคนของเขายังมองฉันแล้วยิ้มแปลกๆจนฉันแทบหายใจไม่ออกอยู่แล้วนะ!

ไหนว่าไม่ทำงาน! แล้วนี่ มันอารายยย

“ฮินาตะ”ท้าวจะกำลังจะเดินชะงัก พร้อมกับเบิกตาโตเมื่อคนตัวสูงประชิดตัวเมื่อไหร่ไม่รู้แถมยังมือหนาที่รวบเอวบางอย่างรวดเร็วนี่อีกล่ะ

“ทะ ทำอะไรน่ะ!”ฉันขืนตัวออกห่างเมื่อรับรู้ว่ายังมีสายตาอีกหลายคู่หันมามอง นี่มันนอกบ้านนะ ช่วยดูตาม้าตาเรือหน่อยเถอะ คาเซะคาเงะบ้าอะไรเนี่ย!

“อยากกอด ไม่ได้หรอ”ฉันเม้มปากแน่น มองสีหน้าเรียบนิ่งของอีกฝ่ายที่ยื่นเข้ามาใกล้ อ้อนหน้าตาย เชื่อเหอะ แต่ทำไมหัวใจฉันมันเต้นล่ะ

“ปะปล่อยเลย คนมองใหญ่แล้ว”

“ช่างเขาสิ หวง มีเจ้าของแล้ว ห้ามยุ่ง”ฉันอ้าปากค้าง มองคนเอาแต่ใจไม่ทัน เขานี่ อะไรกันเนี่ย ก่อจะเดินตามแรงดึงของเขาไปตามทางข้างหน้า พยายามดันตัวออกห่างแต่เขาก็ไม่ยอมแถมยังรัดแน่นพร้อมกับสายตาจริงจังมาด้วยแล้ว ยิ่งคิดว่าหลุดยาก เห้ออ ชีวิตฉัน ชีวิตที่แสนสงบสุข ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย!

มุมมืดด้านหนึ่ง

“แก! นังสารเลว แย่งท่านไปจากฉัน!”ดวงตาสีเข้มกวาดมองภาพเบื้องหน้าด้วยริษยา เธอเฝ้ามองและรอคอยเขามานาน แต่จู่ๆกลับมีหญิงที่ไหนไม่รู้มาโฉบเอาไป แบบนี้เธอไม่ยอมหรอกนะ เธอจะทวงคืนของของเธอคืน ไม่ว่าสิ่งนั้นจะต้องแลกด้วยอะไร!

“บอกความปรารถนาของเจ้ามาสิ สาวน้อย ข้าทำให้มันเป็นจริงได้”จู่ๆเสียงปริศนาก็ดังขึ้นจากข้างหลัง เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเหลือบไปมองยังบุรุษปริศนาที่ปกปิดใบหน้า

“บอกมาสิ ความปรารถนาของเจ้า”รอยยิ้มขยับบนใบหน้าหญิงสาว หันไปมองภาพเบื้องหน้าด้วยแววตาชิงชังแค้นรัก

“ที่ตรงนั้น ฉันอยากไปยืนอยู่ข้างเขา ท่านกาอาระ ของฉันเพียงคนเดียว!”