fic naruto วิวาห์ปลดล็อคหัวใจ

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 100%

ฉันมึนเบลอจนพูดไม่ออก หลังจากที่เขาพูดจบก็มอบสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปาก เพียงแค่แตะเบาๆด้วยความอ่อนโยนทะนุทะนอมราวกับฉันเป็นแก้วที่เปราะบางถ้าเพียงสัมผัสลึกซึ้งกว่านี้อาจจะแตกได้ เพียงแค่สัมผัสเบาๆแต่ก็เรียกเสียงหัวใจของฉันได้เป็นอย่างดี และมันก็ทำให้ฉันมั่นใจตัวเองมากขึ้น ว่ายังไงฉันก็ยังรักเขาอยู่ไม่เปลี่ยน เพียงแต่ความใกล้ชิดของกาอาระทำให้ฉันสับสน แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็กลับไปหานารูโตะคุงไม่ได้อยู่ดี ต่อให้เขาจะยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็นได้แต่ฉันยอมให้สิ่งที่ฉันเป็นทำร้ายเขาไม่ได้  ทางเดียวที่จะจบเรื่องนี้คือต้องเดินออกไปเท่านั้น และคนที่ควรออกจากชีวิตของเขาก็คือฉัน

“แล้วพรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวอีก”เขาบอกลาก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากมนแล้วเดินหนีไปทิ้งให้ฉันต้องขำกับความเหม่อลอยของตัวเอง แต่สายตาก็ไปสะดุดเขากับสองสาวที่มองฉันด้วยสายตาเหยียดๆทำให้พึงสำนึก หันหลังกลับเข้าตระกูลทันที

ฉันตัดสินใจถูกต้องแล้ว ฉันควรจะไปจากเขาเพื่อตัวของเขาเอง

“กาอาระ!!!”เทมาริหอบหืดอยู่ที่บานประตูห้องน้องชายตัวเอง นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอตะโกนเรียกน้องชายให้ออกจากห้อง ไม่รู้เป็นบ้าอะไรถึงขังตัวเองอยู่แบบนี้มาตั้งแต่เมื่อคืน

แต่ก็ยังคงมีเพียงความเงียบเป็นคำตอบอยู่ดี นั่นทำให้พี่สาวอย่างเธออยู่ไม่สุข เดินวนเวียนอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เทมาริ นี่พี่จะเดินอีกนานไหม กินข้าวเหอะ เดี๋ยวพอหิวกาอาระมันก็ออกมาเองแหละ”คันคุโร่พูดอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่มัตสึริทำสีหน้าไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มาถึงโคโนฮะไม่ถึงอาทิตย์ก็มีแต่เรื่องวุ่นวายจนไม่ได้ไปเที่ยวชมความงามของหมู่บ้านเลย

“แกก็พูดได้สิ ไม่ได้เป็นคนทำนี่”คันคุโร่หยักไหล่ไม่ใส่ใจ แต่หญิงสาวอีกคนกลับขวมดคิ้ว

“พี่เทมาริทำอะไรหรอคะ”เอ่ยถามเสียงซื่อ

“อย่าใส่ใจเลย กินข้าวกันดีกว่า”ตัดบทดื้อ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร

“ไม่เข้าใจกาอาระมันเลยว่ะ ทำแบนี้เพื่ออะไร จะได้อะไรถ้าเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆแบบนั้นน่ะ อยากถามจริงๆเลย ว่ามันรู้สึกยังไงกับฮินาตะ ถึงได้ทำเรื่องเลวๆกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แถมยังไม่แสดงการรับผิดชอบอะไรเลย”เทมาริบ่นยืดยาว

“ก็มันก็แต่งงานแล้วไง”คันคุโค่ขัด เทมาริตวัดดวงตาขุ่นมัวไปมองทันที

“เออ ใช่ พวกผู้ชายมันก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ คิดว่ารับผิดชอบด้วยการแต่งงานน่ะ ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกผู้หญิงบ้างเลย มีใครบ้างอยากแต่งงานเพราะโดนข่มขืน”

กาอาระชะงักมือที่จะเปิดประตูเพราะทนกับเสียงแหลมๆของพี่สาวไม่ไหว เขาได้ยินทุกอย่างและประโยคสุดท้ายก็กระแทกเข้ากับความรู้สึกเขาอย่างจัง ก่อนจะเปิดหน้าต่างแล้วกระโดดออกไป หวังว่าอากาศเย็นๆจะช่วยให้ดีขึ้นแต่กลับกลายเป็นว่ามาเห็นภาพบาดตาเสียนี่ อีกหนึ่งคือเพื่อนสนิทและอีกหนึ่งคือภรรยาของเขาที่เพิ่งบอกหย่ากันไป มือหนากำหมัดแน่นอย่างลืมตัวเมื่อพบว่าเธออยู่ในอ้อมกอดชายอื่นอีกแล้ว แม้จะเป็นเพื่อนอย่างนารูโตะแต่เขากลับไม่เข้าใจตัวเองที่โมโหยิ่งกว่าครั้งไหนๆอาจเพราะเขากำลังขอร้องให้เธอกลับไปหา นั่นก็เท่ากับว่า เขากำลังจะสูญเสียเธอไป เหมือนอย่างที่นารูดตะสูญเสียเธอให้กับเขา กาอาระแค่นยิ้ม นึกโมโหตัวเองหนักขึ้นกว่าเดิมเมื่อพบว่า เขาไม่สามารถตัดใจจากเธอได้ ทั้งๆที่เขาควรยินดีกับทั้งสองสิ แต่นี่กระไร กลับโมโหจนตัวเองก็ยังควบคุมอารมณ์ไม่ได้ อาจเพราะ ผู้หญิงที่เพื่อนต้องการเธอเป็นของเขาแล้วและของของเขา มันก็ต้องอยู่กับเขาและมีควรมีแค่เขาที่จะสามารถจับจ้องได้

ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก้าวขาขึ้นขั้นบันไดเพื่อขึ้นไปบนบ้านแทบไม่ออก เมื่อพบว่าใครคนหนึ่งกำลังนั่งคุยกับท่านพ่ออย่างสนุกออกรส

“อ้าว ฮินาตะ กลับมาแล้วหรอลูก มานี่สิ กาอาระมาหาน่ะ”ท่านพ่อเรียกเสียงยิ้มแย้ม มองปราดเดียวก็รู้ว่าท่านคงหายโกรธกาอาระและอารมณ์ก็ดีขึ้นมาจนฉันเองก็นึกไม่ถึง สายตาเรียบนิ่งตวัดมามอง ถ้าฉันตาไม่ฟาด ฉันว่า แววตาเขามีประกายไฟคุกรุ่นอยู่ ไม่รู้จะเลี่ยงยังไง สุดท้ายก็ต้องไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

“ไม่เจอกันนาน สบายดีนะคะ”ฉันเป็นฝ่ายทัก แต่คำพูดของฉันทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้ว แน่สิ ก็เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้เองนี่

“ฉัน...ควรเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่า”ครานี้ฉันรู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกไปจากทุกที แววตาของขาทำให้รู้สึกแปลกๆ มันน่ากลัวยังไงบอกไม่ถูก

“ฉันสบายดี”ไม่สนใจอีกฝ่ายหันไปคุยกับท่านพ่อ

“ลูกขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ พอดีเพลียๆน่ะคะ”ไม่ทันได้ยันกายลุกก็ต้องตวัดสายตาไปมองคนพูดทันที

“เพลีย? หึ ไปทำอะไรมางั้นหรอถึงได้เพลียขนาดสามีมาหายังไม่สนใจใยดีจะต้อนรับ”ถึงตอนนี้ ฉันแน่ใจแล้วว่า การกลับมาของเขาครั้งนี้แตกต่างไปจากทุกทีจริงๆ แววตาของเขาเปล่งประกายเมื่อแกล้งฉันสำเร็จ และดูเหมือนจะพอใจจนมุมปากยกขึ้น ร้ายกาจ!

“ขอโทษนะคะ พอดีไม่ได้เป็นคนใฝ่ต่ำเหมือนความคิดต่ำๆของท่านหรอกค่ะ”ฉันเองก็แก้แค้นกลับอย่างไม่ยอมแพ้ และก็เป็นฉันอีกครั้งที่ต้องอึ้งเมื่อริมฝีปากหยักหนาเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เห็นครั้งแรก

“เสียดายจังนะ ที่คนต่ำๆอย่างฉันก็คือสามีที่ถูกต้องทั้งนิตินัยและพฤตินัยทุกอย่าง”

“นี่นาย!”

“พอเถอะ ทั้งคู่เลย”ท่านพ่อปราม พร้อมกับดึงแขนฉันที่ชี้หน้ากาอาระลง รู้สึกโกรธจนหนาร้อนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“เอาล่ะ ฮินาตะ ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้าไม่ใช่หรอ”คำพูดของท่านดึงสติฉันกลับมาอีกครั้ง เดินทาง?

“ไปไหนคะ”

“อ้าว ก็ กาอาระจะมารับลูกไปซึนะไง สามีอยู่ที่ไหน ภรรยาก็ต้องอยู่ที่นั่นสิ จริงไหม ท่านคาเซะคาเงะ”ท่านพ่อหันไปถามแต่ฉันที่เหมือนโดนอะไรหนักๆทุบหัวจนมึนเบลอไปหมด

“ใช่ครับ หน้าที่ของภรรยาคือต้องดูแลสามีให้ดี หลังจากที่ผมได้ให้เวลาเธอทำใจและพิสูจน์จนแน่ใจแล้วว่า เธอเหมาะสมกับว่าที่ภรรยาของคาเซะคาเงะอย่างไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องใช้ชีวิตร่วมกันอย่างจริงจังสักที”

บอกฉันทีว่าทุกอย่างมันคือความฝัน! ตวัดดวงตาขุ่นมัวมองคาเซะคาเงะที่เลื่อนปิดประตูหลังจากที่คุยธุระกับท่านพ่อเสร็จ ท่านก็ให้พาเขามาพัก แต่ ทำไมต้องเป็นห้องเดียวกับฉัน!!

“อธิบายทุกอย่างมาเดียวนี้!”ฉันเท้าสะเอวมองชายหนุ่มรูปงามที่เดินเข้ามาหา

“หาว~ ง่วงจัง ขอนอนก่อนนะ”ไม่สนใจแถมยังล้มตัวนอนบนเตียงราวกับเป็นบ้านตัวเองเสียนี่

“นี่ กาอาระลุกขึ้นมาคุยกับฉันนะ”เข้าไปเขย่าแขนแต่ไม่ทันระวังตัว ฉันก็ตกอยู่ใต้อาณัติของอีกฝ่ายแล้ว ฉันเบิกตาโตกำลังจะร้องแต่ก็ถูกอีกฝ่ายบดจูบลงมาเสียก่อน ดิ้นรนขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดได้ไม่นานก็ต้องหยุดเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจจนเรี่ยวแรงอ่อนไปหมด จงใจบดจูบแล้วค่อยๆละเมียดละไมริมฝีปากบางราวกับต้องการลบรอยจูบของใครอีกคนที่เคยประทับลงบนนี้

“ยะ หยุดนะ”ฉันพูดขณะหอบไปด้วย เมื่อเหมือนเขาจะไม่มีหูเลยยิ่งทำตรงกันข้ามคือ ถอดชุดประจำที่ฉันชอบใส่ออกจากร่างกายโดยที่ฉันไม่ทันได้ห้าม กว่าจะรู้ตัวก็ถูกสายตาดุดันของเขาโลมเลียไปทั่วร่างแล้ว

“ปะ ปล่อย นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ เราหย่ากันแล้ว”มือที่ผลักไสหน้าอกเขาถูกรวบไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว งอขาเพื่อปกปิดของสงวนแต่ดูเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลย เนื้อตัวขึ้นสีแดงเรื่อเมื่อสายตาอีกฝ่ายมองไม่กะพริบ อยากจะขยับตัวหนีแต่ก็ทำได้ยากเมื่อเขารู้ทันไปเสียหมด

“ไม่ได้ไปทำอะไรมาใช่ไหม”เอ่ยถามแต่สายตาเขาโลมเลียไปทั่วกายแล้ว

“ปล่อยนะ”

“ตอบ”ครานี้ตวัดดวงตาดุดันมาจ้องหน้าฉัน และนั่นทำให้ฉันต้องยอมตอบแต่โดยดี ราวกับว่าถ้าไม่ยอมเอ่ยปากพูดเขาจะยิ่งทำหนักกว่านี้

“อะ อือ ไม่ได้ไปทำอะไรมา ทีนี้ก็ปล่อย”ยังไม่ทันจบประโยค อีกฝ่ายก็ดันตัวองมานั่งคร่อมเอวฉันไว้ พร้อมกับปล่อยมือให้เป็นอิสระ ฉันรีบอกมาปิดบังปธุมงามทันที ใบหน้าร้อนผ่าวจนไม่ต้องเดาว่าตอนนี้คงแดงไปหมดแล้ว

"กรี๊ดด”แต่ต่อมาก็ต้องแทบสิ้นสติเมื่ออีกฝ่ายเล่นถอดเสื้อบนตัว แถมความเป็นตัวตนของเขายังสัมผัสกับหน้าท้องจนฉันสั่นไปทั้งตัว ถึงจะเคยมีอะไรกับเขาหลายครั้งแต่ทุกครั้งเพราะเหล้าเป็นต้นเหตุ แต่ ตอนนี้ล่ะ มันเกิดจากอะไร ความใคร่หรือความต้องการแก้แค้นอยากจะเอาคืนกันแน่

“อยากเรียกให้ทุกคนมาดูหรอ”เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนเป็นฉันเองที่เบี่ยงหน้าหลบ หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองศึก

“ปล่อยนะ นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันอีก เราอย่ากันแล้วนะ”แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเรียวแขนของอีกฝ่ายสัมผัสกับหน้าท้องแบนราบ ไล้ขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงแขนที่ฉันใช้ปกปิดปธุมงามไว้ ไว้ขึ้นมาตามแขน ก่อนจะประสานนิ้วมือลงกับนิ้วมือของฉัน

“ฉันตอบตกลงว่าจะหย่ากับเธอตอนไหน”เขากระซิบถามข้ามใบหู แถมยังงับเบาๆจนฉันขนลุกซู่ การกลับมาครั้งนี้ ราวกับต้องการปั่นป่วนหัวใจฉันยังไงอย่างนั้น แต่ถ้าเขาต้องการ ตอนนี้เขาทำสำเร็จแล้วเพราะฉันกำลังอ่อนปวกเปียกเพียงเพราะความอ่อนโยนจากเขา

“ละ ลุกก่อน ฉันหนาว”และฉันก็เพิ่งตระหนักได้ว่า เขาก็เป็นผู้ชายที่ไร้กาจไม่แพ้คนอื่นๆหรืออาจจะร้ายยิ่งกว่าด้วยซ้ำ ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งนั้น อาจเคลือบไปด้วยยาพิษที่เมื่อไหร่คุณเผลอมันก็พร้อมจะสาดพิษใส่

“หนาว? หึ อีกไม่นานก็หายหนาวแล้ว เพราะฉันจะตะกองกอดเธอไว้แอบอกทั้งคืนและก็ จะเป็นแบบนี้เรื่อยไป จนกว่า...เราจะตายจากกันไปข้าง”ไม่ทันรู้ตัวอีกคนก็ดึงมือที่สั่นน้อยๆของฉันขึ้นจุมพิตที่ริมฝีปาก และนั่นทำให้ฉันต้องสบตากับเขา พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง

“ภรรยาของฉัน จะต้องอยู่กับฉัน และจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องอีก”เป็นฉันเสียเองที่เบิกตากว้าง เขา...แปลกไป และต่างไปจากทุกที เขาดูเหมือนจะรุกฉันหนักจนฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ที่ปฏิเสธนารูโตะถูกหรือเปล่า ถ้าให้ต้องเลือกระหว่างเขากับนารูโตะ ฉันควรต้องเลือกใครล่ะ ถ้าไม่ใช่นารูโตะคุง

“นะ นายพูดจาเลอะเทอะใหญ่แล้ว งะ ง่วงไม่ใช่หรอ ไปนอนสิ”เพราะไม่อยากตกหลุมร้ายของคนเจ้าเล่ห์เลยออกปากไล่ พร้อมกับดึงมือกลับแต่อีกคนไม่ยอมง่ายๆ จับมือแน่นจนฉันต้องสบตาอีกครั้ง

“อยากให้พิสูจน์งั้นหรอ ได้สิ จะบอกให้ฟังทั้งคน จนถึงเช้า เล่นให้ไม่มีแรงเดินทางกันไปข้างเลย ดีไหม? ”

“อะ อะไรนะ พะ พูดบ้าอะไรของนาย ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”ใบหน้าเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นอีกครั้ง โน้มตัวลงมาใกล้จนริฝีปากสัมผัสกันเบาๆ ก่อนจะขยับเอื้อนเอ่ย จนเรียกหัวใจเต้นโครมครามเพราะความใกล้ชิดที่สนิทเนื้อแนบเนื้อ ไม่มีอะไรมาปิดกั้น ราวกับว่า เส้นบางๆที่เรียกว่าทิฐิได้ถูกจอมเจ้าเล่ห์ทำลายพังไปเสียแล้ว

“เพราะอย่างนี้ไง ถึงต้องรักเธอให้ถึงเช้า จะได้ไม่มีแรงขัดขืนการเดินทางของเรา”

**ท่านกาอาระ เป็นอะไรไปป จู่ๆทำไมพูดแบบนี้ เขาเขิลนะ เอ๊ะๆ ไม่ใช่เรานี่นา แบบนี้ฮินาตะก็แย่น่ะสิ

***กรี๊ดๆๆ ท่านกาอาระ เขาชอบโหมดนี้