fic naruto วิวาห์ปลดล็อคหัวใจ

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17

ฮินาตะนั่งเซ็งๆอยู่ในห้องทำงานรอคนเจ้าอารมณ์กลับมาเพื่อจะคุยกันให้รู้เรื่อง จนประตูถูกเคาะแล้วเปิดออก ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นอย่างรีบร้อนแล้วก็ต้องผงะไปเมื่อพบว่าเป็นคันคุโร่

“อ้าว กาอาระล่ะ เวลาแบบนี้ต้องทำงานอยู่นี่นา”คันคุโร่เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายุ่ง

“เอ่อ เขาออกไปนานแล้วค่ะ”คันคุโร่หรี่ตามองท่าทางของฮินาตะแล้วถอนหายใจเบาๆ

“ทะเลาะกันหรอ”ฮินาตะเม้มปากแน่น เงยหน้ามาสบตากับพี่ชายของกาอาระ

“เปล่านะคะ ฉันแค่ขอจะกลับหมู่บ้าน”คันคุโร่พยักหน้ารับเบาๆ ไม่ทะเลาะเล้ย แค่หัวข้อสนทนาก็เรียกความโกรธของหมอนั่นได้แล้ว

“ฉันรู้เรื่องที่มีคนจะทำร้ายแล้วค่ะ แล้วก็เลยเสนอความเห็นว่าให้ฉันกลับโคโนฮะ เขาจะได้ไม่ต้องปวดหัวเพราะเรื่องของฉัน”คันคุโร่ยิ้มแหยๆเมื่อรับฟังเรื่องราว ไม่น่าล่ะ หมอนั่นจึงไม่ยอมทำการทำงาน ก็ใจมันไม่มีจะทำนี่นะ

“ที่มันไม่ยอมบอกเพราะกลัวว่าเธอจะเครียดและกลัว”คันคุโร่พูด บางทีถ้ารอให้กาอาระพูดเขาคงต้องทนเห็นมันอาลาวาด เสียสติอีกแหงๆ

“กาอาระเป็นห่วงเธอมากนะ ที่ยอมทำทุกอย่าง อดหลับอดนอน ทุ่มเวลากับการสืบเรื่องนี้เพราะเป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอเป็นอันตราย”

“ถ้างั้นทำไมไม่ส่งฉันกลับล่ะคะ ฉัน”

“ก็เธอเป็นภรรยาของมันไง ภรรยาที่มันต้องปกป้องดูแล ภรรยาที่มันจะไม่ยอมให้เป็นอันตรายเด็ดขาด”คันคุโร่มองสีหน้าตื่นตกใจของฮินาตะแล้วยิ้มน้อยๆ หญิงสาวคงลืมไปแล้วว่าเธอมาที่นี่เพราะอะไร

“ตะ แต่ฉัน” 

“เชื่อฉันเถอะ หมอนั่นเป็นห่วงเธอมากจริงๆ”ฮินาตะเงยหน้ามองพี่ชายของกาอาระแล้วให้หายใจไม่ทั่วท้อง ปากบางเม้มแน่น

“แล้วทำไมจะต้องห่วงด้วย ถึงจะบอกว่าเป็นภรรยาแต่เขาก็ไม่ได้อยากมีนี่ คุณก็รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นอุบัติเหตุ”ฮินาตะพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมากไป

“หึๆ นั่นสินะ ทำไมต้องห่วงขนาดนี้ด้วย”ฮินาตะไม่ชอบเลยที่อีกฝ่ายยิ้มล้อเลียนแบบนี้

“ไปถามมันเองสิตอนนี้น่าจะอยู่ที่ร้านขาประจำนั่นแหละ ร้านเหล้าเล็กๆที่ถัดจากบ้านเธอไง”

ฮินาตะเกิดคำถามในใจ นี่เธออยากได้คำตอบจนต้องหอบมาถึงที่ร้านเลยหรือ ร้านเหล้าเนี่ยนะ ป่านนี้เนี่ยนะ ใบหน้าหวานขมวดคิ้วไม่ชอบใจ เธอแพ้กลิ่นเหล้า และไม่อยากเข้าใกล้ของพวกนี้ด้วย แล้วอีกอย่างคันคุโร่ก็ไม่ยอมมากับเธอ บอกติดงานอยู่ ดังนั้นเลยต้องมาคนเดียวแบบนี้ ชั่งใจอยู่นานกว่าจะยอมเปิดประตูร้านไป และทันทีที่เปิดเท่านั้นแหละ ร่างบางราวกับถูกสาปเป็นหิน ยืนนิ่งมองภาพเบื้องหน้าด้วยความคาดไม่ถึง

กาอาระกำลังจูบกับหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ และพอสังเกตดีๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกับที่มาทวงของจากเธอ ฮินาตะกำมือแน่น รีบหันตัวเดินออกจากร้านทันที

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ หรือว่าทุกอย่างที่ทำดีกับเธอ กำลังเล่นละครฉากหนึ่งเท่านั้น

 กาอาระผลักมัตสึริออก แววตายังฉายแววสับสนมึนงง ดวงตาเข้มมองเลยไปยังประตูที่เพิ่งปิดนั่นแล้วให้รู้สึกใจหายแปลกๆชอบกล ราวกับได้กลิ่นหอมของหญิงสาวคนหนึ่ง

“ท่านกาอาระคะ”หญิงสาวข้างกายเบียดตัวเข้ามาใกล้ กาอาระเลยรีบลุกเดินออกจากร้านไปทันที

“บ้าจริง”มัตสึริกัดปากแน่น มองกาอาระที่จากไปด้วยสายตาแน่วแน่จะอย่างไร เธอก็ไม่ปล่อยชายหนุ่มที่เฝ้ารอมานานถูกผู้หญิงคนอื่นเอาไปหรอก จะอย่างไร ท่านกาอาระต้องเป็นของเธอเพียงผู้เดียว

ฮินาตะสับสน เหตุใดต้องรู้สึกหน่วงๆในอกแบบนี้ กะพริบตาถี่ๆเมื่อรู้สึกว่าความอ่อนแอภายในจิตใจกำลังแสดงออกมาผ่านน้ำตาเม็ดโต เร่งสาวเท้าเพื่อกลับไปยังบ้าน สถานที่แรกที่มาถึงซึนะแห่งนี้ แต่เพียงใกล้ถึง ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ร่างบางหันหลังไปมองเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างตามมา แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า สงสัยเธอคงคิดมากเกินไป พอหันกลับเท่านั้นแหละ ฮินาตะก็เบิกตากว้าง กระโดดถอยห่างจากคนสวมหน้ากากสีดำนั่นทันที แววตาหวานตื่นตระหนกเมื่อคนสวมหน้ากากแต่งตัวด้วยชุดดำทั้งชุด แย่จริง ไม่มีอาวุธด้วย

“หึๆ สวย สวยงาม”เสียงทะเล้นเปล่งออกมาพร้อมกับดวงตาทั้งสองข้างเชยชมร่างงามตรงหน้าอย่างสายตาน่ารังเกียจ

“แกเป็นใคร”ฮินาตะตั้งท่ามวยอ่อน แม้จะหวั่นต่อสายตาเข้มน่ากลัวไม่น้อย

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่ตอนนี้เธอกำลังจะเป็นเมียฉัน”ไม่พูดเปล่าแต่ดวงตายังเต็มไปด้วยความปรารถนาที่คนมองถึงกับสั่นไหว และไม่ทันตั้งตัว ฮินาตะก็ล้มกระแทกกับพื้นแข็งจนเจ็บร้าวไปทั่วแผ่นหลัง คนสวมหน้ากากตามติดอย่างรวดเร็วพร้อมกับมือหนาที่คว้าหมับที่คอแล้วออกแรงบีบทันที

แฮ่ก

ฮินาตะกำลังจะขาดอากาศหายใจ มือบางจับที่มือนั่น พยายามแกะมืออกด้วยเรี่ยวแรงที่เริ่มลดลง สบตากับคนเบื้องหน้าผ่านดวงตาน่ากลัวของมัน ราวกับกำลังถูกดูดเข้าสู่อีกโลกที่ไม่รู้จักและสัมผัสได้แต่เพียงความมืดและความเหน็บหนาว

แฮ่กๆ

ก่อนที่จะหมดลมหายใจ คนสวมหน้ากากก็ปล่อยมือจากคอ ทำให้หญิงสาวสำลักอากาศรีบเอากาอาศเข้าปอดทันที แล้วก็ต้องผวาไปทั้งตัวเมื่อคนสวมหน้ากากกระชากเสื้อที่ใส่จนขาดวิ่น เผยให้เห็นบราสีสวยที่หอบหุ้มทรวงอกสวยทั้งสองข้างไว้ ฮินาตะขยับกายเพื่อหนีแต่ไม่ทันเมื่อคนสวมหน้ากากชกเข้าที่ท้องน้อยพร้อมกับมือหนาที่คว้าหมับที่คำขอขาวแล้วออกแรงบีบอีกครั้ง ฮินาตะเจ็บจนน้ำตาไหล อากาศและเรี่ยวแรงก็หมดลงดื้อๆ จนเมื่อรู้สึกว่าโลกกำลังจะดับลง อีกคนจึงปล่อยเธอเป็นอิสระ ร่างบางเจ็บร้าวไปทั่วทั้งกาย น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างอดสู มองคนเบื้องหน้าที่กำลังเอื้อมมือลงหมายจะจับอกอิ่มด้วยความกลัว ใครก็ได้ ช่วยด้วย

ตุบ

ไม่ทันที่จะได้แตะ ร่างหนาก็ถูกใครบางคนกระชากออกห่าง ฮินาตะสบตากับเขาผ่านม่านน้ำตาที่เปรอะเปื้อน เห็นภาพคนตรงหน้าซ้อนทับมาเป็นใครคนหนึ่งที่มักจะช่วยเหลือยามเธอเป็นอันตรายเสมอ

            “นารูโตะคุง”