fic naruto วิวาห์ปลดล็อคหัวใจ

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15

“เมื่อกี้ฉันได้ยินว่ามีเรื่องใช่ไหมคะ”เทมาริยิ้มแห้งๆเมื่อหญิงสาวถามแบบนั้น และพอมองกลับข้างหลังก็โดนสายตาดุดันของน้องชายขมขู่สำทับ ให้ตายเถอะ ทำไมเธอต้องเกี่ยวข้องเรื่องน่าลำบากใจแบบนี้ด้วยนะ

“อ่า นั่นสิ คันคุโร่นายรู้เรื่องกว่าพี่นี่ น่าจะตอบเธอได้”เทมาริโยนเรื่องหนักใจไปทางอีกคน เจ้าของชื่อสะดุ้งน้อยๆ หันมามองพี่สาวที่ชอบโยนงานยากๆมาให้ตลอด

“อะ เอ่อ ฮ่าๆ เรื่องเล็กน้อยน่าฮินาตะ ไม่สำคัญอะไรหรอก”ฮินาตะพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ ดวงตาหวานติดดื้อรันหันไปมองคนข้างหลัง กาอาระรีบปรับสีหน้าเรียบนิ่งทันที ทั้งที่เมื่อกี้ยังตีหน้าเหี้ยมข่มขู่พี่ทั้งสองอยู่เลย

“เห็นไหม ไม่มีอะไร มาเถอะ”กาอาระพูดเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าคมยิ้มน้อยๆ มันขัดกับบุคลิกยังไงไม่รู้ ร่างสูงเดินเข้ามาประคองฮินาตะแต่อีกคนขยับออกห่างก่อน กาอาระมองท่าทางนั้นอย่างอ่อนใจ ขนาดยังไม่ฟื้นตัวดีก็ออกอาการหัวแข็งกับเขาแล้ว ถ้าหายดีแล้วเขาคงต้องเจอเรื่องน่าปวดหัวมากแน่

“ฉันเดินเองได้”เมื่อร่างบางเดินเข้าห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดังไล่หลังมาทำให้รู้ว่าคนตัวเล็กคงโกรธเขาอีกแล้ว กาอาระมองประตูด้วยความหนักใจ สู้กับศัตรูนับร้อยยังง่ายกว่าปราบพยศเด็กดื้อของเขาเลย

“นั่นไง เห็นไหมว่าฮินาตะโกรธเลย สมน้ำหน้า”เทมาริเห็นท่าทางหงอยๆของน้องชายแล้วก็อดแซวไม่ได้

“ฮ่าๆ แบบนี้กาอาระนอนนอกห้องแน่เลย”คันคุโร่ว่าอย่างอารมณ์ดี นั่นเลยทำให้กาอาระตีหน้าขลึม หันมามองพี่ทั้งสองด้วยแววตาเรียบนิ่งแบบที่ชอบทำ

“ถ้าเธอรู้เรื่องนั้นล่ะก็ ผมจะให้งานให้ทำหนักๆเลย”พูดจบก็ทิ้งตัวลงที่เก้าอี้ทำงานประจำของตน แล้วไล่เปิดแฟ้มเอกสารไม่สนใจทั้งสองคนอีก คนที่ขึ้นชื่อว่าพี่ทั้งสองยิ้มค้าง หันมามองน้องชายจอมวายร้ายที่ชอบโยนงานหนักมาให้ไม่ได้พักได้ผ่อน แล้วก็นึกคาดโทษเจ้าน้องชายหนักๆ ขอให้มันโดนฮินาตะเมินไปยาวๆเลย ร้ายกาจดีนัก หึ!

กาอาระอ่านรายงานด้วยใบหน้าตึงเครียด ข้อมูลที่ให้ไปสืบมาได้ไม่มาก แถมสิ่งที่ได้นี่กลับยิ่งทำให้เขาปวดหัวตุบๆแทบจะระเบิด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ใครกันที่คิดจะทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ มันดูโง่มากถ้าคิดจะทำแบบนั้น  

“ทำอะไรอยู่น่ะ”ฮินาตะเดินออกมาจากห้องพัก ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้กลับบ้านเลย เนื่องด้วยอีกคนติดงานยาวดึกดื่น แถมยังไม่ยอมให้เธออยู่บ้านคนเดียวอีก ดังนั้นเขาไปซ้ายก็จะลากเธอไปด้วยทุกครั้งไป

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ”กาอาระรีบปิดเอกสารแล้วเดินเข้ามาหาร่างบางอย่างรวดเร็วจนอีกคนขมวดคิ้วมุ่น ท่าทางเขาแปลกๆตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาแล้ว มันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ

“ฉันอยากไปเดินเล่น”

“ได้ ฉันจะพาไป อยากไปไหนล่ะ”ฮินาตะมองหน้าตายของอีกคนที่อยู่ใกล้แล้วก็ชักสีหน้า

“ฉันจะไปคนเดียว”กาอาระส่ายหน้าเบาๆ มือหนารวบเอวบางเข้ามาใกล้ ฮินาตะรีบใช้มือยันอกแกร่งทันที อยู่ใกล้ไม่ได้ มือไม่เคยอยู่นิ่งๆเลยสินะ

“ปล่อยนะ”

“ฉันจะไปด้วย เดี๋ยวเธอหลงขึ้นมาทำไง”

“ฉันไม่ใช่เด็กนะ”ฮินาตะไม่ชอบสีหน้ากวนอารมณ์แบบนี้เลยยิ้มทั้งๆที่สีหน้าเคร่งเครียดเนี่ยนะ เธอละเชื่อเขาเลย

“ฉันกลัวเธอหนีกลับมากกว่า”

“งั้นก็ให้คนอื่นไปกับฉันสิ คุณมีงานต้องทำนี่”ฮินาตะไม่อยากจะเถียงเขาเรื่องหนีหรอก แต่พอย้อนไปถึงสาเหตุที่ทำให้เธอหอบหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านครั้งนั้นแล้วก็ใจไม่ดีขึ้นมา อดเงยหน้ามองอีกคนไม่ได้

“ฉันไม่ไว้ใจใคร”

“แม้แต่ฉันหรอ”เสียงเทมาริดังขึ้น ทำให้ฮินาตะรีบผลักอีกคนออกห่าง ถึงจะไม่อยากปล่อยแต่ก็ไม่อยากทำให้เธอต้องอาย

“ฉันจะไปกับคุณเทมาริ”ไม่พูดเปล่าจะเดินเข้าไปเกาะแขนแทนคำยืนยันของตนด้วย เอาสิ ถ้าเขาไม่ยอมให้เธอไป มีเรื่องแน่

“ว่าไง”เทมาริยกยิ้มนิดๆเมื่อเห็นท่าทางหัวเสียของกาอาระที่มองฮินาตะนิ่ง ซึ่งเจ้าตัวก็เชิดหน้าขึ้นไม่ยอมเหมือนกัน ดูสิ จะเอายังไง คนที่เด็ดขาดกับทุกเรื่องอย่างหมอนี่น่ะ

“ก็ได้ แต่อย่านานนะ”เทมาริลอบยิ้มอย่างเนียนที่สุด ไม่อยากเชื่อเลยว่าน้องชายเธอจะเปลี่ยนไปมมากขนาดนี้ ฮินาตะยิ้มกว้าง แล้วพาเทมาริออกจากห้องทำงานของคาเซะคาเงะอย่างอารมณ์ดีต่างกับคนข้างในที่ยังมีสีหน้าเครียดๆตาม

“ไม่มีวันยอมหรอก ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอแน่”

เทมาริพาฮินาตะมาเดินตลาด หญิงสาวเริ่มเป็นตัวของตัวเองจนเธอดูแล้วเหมือนเด็กซนคนหนึ่งที่วิ่งเล่นในที่แปลกถิ่น

“คุณเทมาริคะ ดูนี่สิ”เทมาริยื่นหน้ามาดูตามที่ฮินาตะชี้ เจ้าดอกไม้แสนสวยที่ทำจากน้ำตาลถูกเติมแต่งสีสันสวยงามน่ากิน

“อยากกินหรอ”เทมาริทำท่าจะควักเงินในกระเป๋าแต่ฮินาตะหยุดไว้ก่อน

“ไม่ใช่ค่ะ แต่ว่าอยากซื้อไปฝากฮานาบิ”พูดไปแล้วก็เม้มปากแน่น เธอคิดถึงคนที่หมู่บ้านโคโนฮะ คิดถึงพ่อ คิดถึงน้อง คิดถึงพี่ คิดถึงเพื่อนๆ เห็นใบหน้าหวานเศร้าลงแล้วก็รู้สึกสงสารแต่เหนือสิ่งอื่นใดนั้นคือรู้สึกผิดในใจ เพราะเธอแท้ๆเรื่องทุกอย่างเลยยุ่งไปหมดแบบนี้

“ฮินาตะ”

“คุณเทมาริจะพาฉันกลับได้ไหมคะ”เทมาริชะงักทุกความคิด เอาอีกแล้ว ความซวยนี้

“ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่ดีมากเลยค่ะ แต่ว่า ฉันอยากไปเยี่ยมทุกคนค่ะ ตอนมาก็ไม่ได้พูดลากันเลย มันเลยเหมือนค้างคาใจอยู่”เธอแค่อยากจะกล่าวลากับทุกคน ไม่ใช่จากมาดื้อๆแบบนี้

“ขอโทษแทนความเอาแต่ใจของกาอาระด้วยนะ”เทมาริและฮินาตะเดินออกจากร้านและเดินเรื่อยๆตามถนนที่มีคนพลุกพล่าน

“เขาก็เอาแต่ใจแบบนี้ตลอดไม่ใช่หรอคะ”ฮินาตะอดจะประชดไม่ได้ คนอะไรทำหน้าเป็นอยู่แบบเดียว แถมยังเอาแต่ใจสุดๆเลย

“อืม นั่นสินะ”เทมาริยิ้มๆ ก็น้องชายเธอเอาแต่ใจแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอและคันคุโร่ รู้ว่ากาอาระน่ากลัว แต่อีกคนก็พยายามต่อสู้กับทุกอย่างจนมาเจอกับนารูโตะ เขาเปลี่ยนกาอาระ หมอนั่นเป็นคนสอนในหลายๆเรื่อง จวบจนฮินาตะเข้ามา เทมาริก็รู้สึกได้ว่า หลายๆอย่างในตัวน้องชายเริ่มเปลี่ยนไป ทั้งท่าทางแข็งกระด้าง พายุอารมณ์ร้าย หรือจะการเด็ดขาดกับทุกอย่าง หมอนั่นดูอ่อนลง ทั้งหมดคงเพราะหญิงสาวข้างๆนี้ และเธอคิดว่า กาอาระรักผู้หญิงคนนี้ จากการกระทำหลายๆอย่าง และแววตาเวลามองฮินาตะ มันต่างจากมองผู้หญิงคนอื่น

“แต่ฮินาตะรู้ความหมายของแหวนไหม”เทมารินึกบางอย่างออก ฮินาตะทำหน้าฉงนก่อนจะยกมือข้างซ้ายขึ้นมาดู

“แหวนนี่หรอคะ”นั่นสิ ก็หมอนั่นเป็นคนให้เธอนี่นา

“ใช่ จุดเล็กๆข้างในคือทราย”เทมาริพูดแล้วยิ้ม หวนนึกถึงความหลังมากมาย

“กาอาระน่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคิดว่าท่านแม่ไม่ได้รัก เลยทิ้งเขาไว้ ถูกผู้คนรังเกียจ ประณามว่าเป็นปีศาจ เขาเลยเป็นคนเก็บตัวเงียบไม่สุงสิงกับใคร รู้สึกยังไงก็ไม่เคยพูด โกรธหรือเกลียดใครก็เก็บเอาไว้ พอรู้ตัว กาอาระก็อยู่ห่างจนเอื้อมไม่ถึง”ฮินาตะมองใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กๆของเทมาริเวลาเล่า

“จนเมื่อไม่นานมานี้ ถึงได้รู้ความจริง ว่าที่แท้แล้ว ท่านแม่รักเขามาก รักเสมอ ทรายที่คอยปกป้องเขา แท้จริงแล้วคือพลังของท่านแม่ที่แม้จากไปแล้วยังคงปกป้องเขาไม่ห่าง เพราะแบบนั้นเลยยิ่งทำให้กาอาระรู้สึกเสียใจที่เข้าใจผิดมาตลอด ถึงจะไม่พูดอะไร แต่ฉันรู้ ว่ากาอาระเองก็คงเจ็บปวดอยู่ ถึงฉันจะเป็นพี่ แต่ก็ดูไม่ออกเลยว่าตอนนี้หมอนั่นคิดจะทำอะไรอยู่ คอยแต่จะห่วงคนอื่นแต่ไม่เคยนึกถึงตัวเองเลย ปกป้องหมู่บ้านจนเกือบตาย ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่ยอมพักผ่อน จนบางครั้ง ฉันก็กลัวว่าเขาจะฝืนตัวเองเกินไป กลัวว่าวันหนึ่งจะต้องสูญเสียเขาเหมือนที่สูญเสียท่านแม่ไป”พอพูดถึงตรงหน้า ใบหน้าของเทมาริก็เศร้าลง หันไปมองฮินาตะที่หน้านิ่วคิ้วขมวดฟังอย่างตั้งใจ แล้วระบายยิ้มออกมา

“แต่ฉันเชื่อว่า สักวันจะต้องมีคนเปลี่ยนกาอาระได้”ฮินาตะหันมามองเมื่อโทนเสียงเปลี่ยนเป็นสดใส

“งั้นก็ดีสิคะ จะได้ไม่ต้องคอยเก็กหน้าดุแบบนั้นตลอดเวลา”ฮินาตะพูดแล้วก็ยู่หน้าเมื่อนึกถึงใบหน้าเรียบนิ่งที่ชวนโมโหนั่น เทมาริหัวเราะน้อยๆ

“นั่นสิ ผู้ชายอะไรชอบเก็กหน้าแต่แบบนั้น”เทมาริเห็นด้วยเลย

“ใช่ไหมล่ะคะ เข้าสังคมไม่เป็นแล้วยังทำหน้าโหดใส่อีก ใครจะอยากคุยกับเขากัน”ร่างบางบ่นโดยไม่ทันสังเกตเห็นแววตาที่เทมาริมองด้วยความพอใจ เธอเชื่อว่าคนที่จะเปลี่ยนหมอนั่นเป็นใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากหญิงสาวข้างกายคนนี้

“จริงสิ หมายความของแหวนที่ให้น่ะ”เพราะพูดเรื่องนี้เลยเริ่มตั้งแต่แรกเลย

“เอ๊ะ เอ่อ ฉันไม่อยากรู้หรอกค่ะ”จู่ๆก็เกิดกลัวขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ เทมาริอมยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“ทำไมล่ะ”ฮินาตะหลบสายตาเป็นพัลวัน ก็จากที่ฟังคร่าวๆมา ทรายคงมีความสำคัญกับเขามากนี่นา

“เอ่อ ฉันว่า”

“นี่ ฮินาตะ”เทมาริรู้ทันคนจะเปลี่ยนเรื่องเลยเรียกดักไว้ก่อน ทำให้อีกคนต้องหันมามองเมื่อได้ยินเสียงจริงจัง

“ทรายหมายถึงชีวิต ชีวิตทั้งหมดของเขายกให้เธอคนเดียว”เทมาริมองใบหน้าหวานที่ตะลึงงั้นไปด้วยรอยยิ้มเล็กๆ มือบางฉวยมือของฮินาตะมากุมไว้ สัมผัสแหวนสวยงามเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามามองเจ้าของแหวาน

“ชีวิตเขายกให้เธอ และฉันเชื่อ ว่าคนที่จะเปลี่ยนเขาได้น่ะ คือฮินาตะนะ ฉันเชื่อแบบนั้น”

“เอ๋ เอ่อ เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”ฮินาตะปฏิเสธ เรื่องแบบนั้นจะเป็นไปได้ยังไง

“ฉันเชื่อ ฉันเชื่อแบบนั้น”แววตาที่จริงจังของเทมาริทำให้ฮินาตะปฏิเสธไม่ออก แต่อย่างไรเสีย เธอก็ยังมั่นใจว่าไม่ใช่เธอแน่ๆ ก็เพราะเธอกับเขาไม่ได้รักกันนี่

*loveๆ รีดทุกคน  สวัสดีวันวาเลนไทน์นะคะ