fic naruto วิวาห์ปลดล็อคหัวใจ

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11

ฮินาตะกะพริบตาถี่ๆ และเร่งเก็บเสื้อผ้าที่นำจากตระกูลมาไม่กี่ชิ้นอย่างเร่งรีบ หัวใจดวงน้อยเต้นด้วยจังหวะหนักหน่วง ทำไมทำไมต้องเจ็บปวดแบบนี้ด้วย เพราะถูกหลอกหรือเพราะเริ่จะเชื่อใจเขามากขึ้นกันนะ

ฮินาตะสลัดความคิดและตั้งใจอย่างหมายมาดว่าตนจะกลับโคโนฮะภายในวันนี้ เร่งออกเดินทาง หลบนินจาซึนะตามทาง เพื่อมาตามจุดนัดพบกับผู้หญิงของเขาที่จะช่วยเธออกจากซึนะ ฮินาตะเธอต้องเข้มแข็ง ใจเย็นไว้ เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว หญิงสาวบอกตัวเอง

ก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคงและเซถอยหลังเมื่อถูกใครบางคนมาจับข้อมือบางไว้ พอหันกลับไปแล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนความเสียใจและความรังเกียจ

“ปล่อย”ไม่พูดเปล่าแต่ยังออกแรงดึงแขน ขณะที่อีกคนไม่ยอมปล่อย ขมวดคิ้วมุ่น

“เป็นอะไรไป ฮินาตะ แล้วเสื้อผ้าข้างหลังจะเอาไปทำอะไร”กาอาระเอ่ยอย่างใจเย็น ดีนะที่มาตรวจงานแถวนี้ และสายตาดันหันไปมองหญิงสาวที่ดูเหม่อลอยเข้า

“ปล่อยฉันนะ คนเลว”แม้จะเจ็บจนแขนเล็กแดงปื้นไปหมด หญิงสาวก็ยังไม่ยอมหยุดดิ้น จนเป็นกาอาระเสียเองที่กลัวว่าข้อมื้อน้อยๆของเธอจะหักคามือ เปลี่ยนจากมือมาเป็นอวบเอวบางเข้ามาแทน แต่หญิงสาวก็ยังต่อต้านรุนแรง และบอกให้เขาปล่อยอยู่แบบนั้น

“ปล่อยฉันนะ คนเลว ปล่อยสิ คนไร้หัวใจ”ฮินาตะไม่รู้ว่าความรู้สึกอย่างไหนมันมากกว่ากัน เธอรู้แค่ว่า ตอนนี้สับสนไปหมดและอยากหนีจากเขาไปให้ไกล

“เป็นอะไร เมื่อวานยังดีอยู่เลยนะ ใครทำอะไรบอกฉันมา”กาอาระเองก็เริ่มฉุน เริ่มเย็นไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เมื่อเห็นท่าทางต่อต้านของเธอจนทำให้เขาหงุดหงิดใจ

“ฉันจะกลับโคโนฮะ แล้วเราก็ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก”ฮินาตะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด แต่มันกลับทำให้คนฟังต่างพากันตกใจ คันคุโร่ที่เดินเข้ามาเนื่องด้วยดูจากสีหน้าทั้งสองแล้วไม่ค่อยดี พอเข้ามาใกล้พอได้ยินเท่านั้นแหละ เจอประโยคเด็ดเลย

“อะไรนะ”กาอาระถามเสียงเย็น แต่คนที่กำลังเสียใจไม่คิดมองมัน สบตากับเขาอย่างเอาเรื่องเช่นกัน

“ฉันจะกลับโคโนฮะ แล้วคุณก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก”พูดจบก็ผลักชายหนุ่มออกห่าง กระชับสัมภาระที่ติดมือมาชิ้นน้อย จ้องมองเขาด้วยสายตาเสียใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกกระชากมือบางให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา ไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกมา ก็ถูกปากหนาบดขยี้จูบรุนแรงและป่าเถื่อนเข้าให้แล้ว ฮินาตะเบิกตากว้างอย่างตกใจ สัมภาระหลุดจากมือบางก่อนที่จะให้สองมือทุบตีเขาอย่างเสียใจ

เพี้ยะ

ร่างบางของฮินาตะวาดแขนใส่ใบหน้าหล่ออย่างเต็มแรง หอบหายใจรุนแรงจ้องมองอีกคนด้วยความโกรธ

“เลวไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ ”ว่าพลางก้มลงเก็บสัมภาระก่อนจะถูกมือหนากระชากไปอย่างป่าเถื่อน

“นี่คุณ!”

“คิดว่าจะให้ไปง่ายๆหรอ พูดไปตั้งกี่ครั้งเคยเข้าใจบ้างไหม ”ร่างสูงส่งเสียงดังน่ากลัวจนคนที่ได้ยินต้องลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ เวลามันโกรธนี่น่ากลัวอย่าบอกใครเลย ให้ตายเถอะ

“ฉันก็บอกคุณไปกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่อยากพบหน้าคุณ อยากไปจากที่นี่”

“อ้อ คงอยากไปหานารูโตะมากสินะ เรียกร้องจะหนีทุกวันทุกคืน”ฮินาตะโกรธจนร่างงามสั่นเทิ่ม เขามันก็ได้แค่นี้แหละ ดีแต่ทำร้ายคนอื่นด้วยการกระทำและคำพูดที่โหดร้ายนั่น

“อย่าพาดพิงถึงนารูโตะคุง เขาไม่เกี่ยว”ทั้งหมดมันก็เพราะตัวคุณเองต่างหาก ฮินาตะต่อประโยคในใจ แต่ยิ่งเธอแก้ตัวให้อีกคนมากเท่าไหร่ เขายิ่งเหมือนสูญเสียการควบคุม นี่เธอรักมันมากขนาดนั้นเลยหรอ

“หึ ปกป้องมันมากหรอ รักมันมากหรือไง ห๊า”ไม่พูดเปล่าแต่ยังเข้ามากระชากไหล่บางทั้งสองติดมือไปด้วย ฮินาตะนิ่วหน้าเมื่ออีกคนออกแรงกด

“ฉันถามว่ารักมันมากหรอ”

“ใช่ ฉันรักนารูโตะคุงมากมากกว่าชีวิตฉัน พอใจรึยังคะ ถ้าพอแล้วก็ปล่อยฉัน”ฮินาตะสบตากับเขาอย่างไม่หวาดหวั่น ในเมื่ออยากจะรู้นักเธอก็จะบอก บอกให้หมด ให้เขารู้ตัวสักทีว่า มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งเธอไว้ และควรปล่อยเธอกลับไปได้แล้ว

กาอาระยิ้มเย็น จ้องมองเหยื่อโอชะของตนด้วยสายตาวาวโรจน์ ลืมทุกสิ่งอย่างจัดการช้อนร่างงามเข้าสู้อ้อมแขนแล้วผละไปอีกทางทันที

คันคุโร่มองตามแล้วให้ต้องหนักใจ สามีคู่นี้ทะเลาะกันไม่เว้นวัน จะไปกันรอดหรือเปล่าและถ้าไม่รอด เรื่องราวมันจะลงเอยยังไงกัน คิดไม่ออกจริงๆเลย

ฮินาตะขัดขืนและพยายามต่อสู้สุดแรงแต่สุดท้ายก็สู้แรงไม่ไหว ถูกกดลงกับเตียงที่รันแต่จะสร้างความเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก

“อย่าทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะเกลียดคุณไปจนวันตาย”กาอาระที่กำลังกระชากเสื้อหญิงสาวชะงัก ดวงตาหม่นมองเขาสบตากับเธอ หัวใจดวงแกร่งเจ็บปวดเสียดลึกถึงข้างใน

“เอาเลยสิ ฮินาตะ ยังไงฉันคนนี้ก็ไม่เคยเป็นคนดีในสายตาเธออยู่แล้ว จะมองว่าฉันเลว จะเกลียดฉัน ฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ”ฮินาตะน้ำตารื้นทางหางตา  มือบางทุบตีอกกว้างอย่างสุดเจ็บใจ ก่อนจะโดนจูบอย่างอุจอาจ และมือหนาที่เริ่มสำรวจเรือนร่างของเธออีกครา ร่างงามสั่นไปทั้งตัว ยิ่งเขาจงใจกดเน้นย้ำมันยิ่งทำให้เธอทรมาน

“ฉันจะเกลียดคุณจนวันตาย ฮึก”พูดได้เท่านี้ ร่างบางก็ต้องกัดปากบางแน่นเมื่อเขาแทรกตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เจ็บจนน้ำตาหยดไหลหยดแต่เขาไม่คิดเห็นใจเดินเกมส์ต่อไปอย่างไม่หนักเหนื่อย กำราบเธอจนสิ้นแรงและนอนหมดแรงใต้ร่าง

“จะเกลียดฉันก็ไม่เป็นไร ขอแค่มีเธออยู่ข้างๆฉัน แค่นั้นพอแล้ว ฮินาตะ แค่มีเธอข้างๆก็พอแล้ว”

ฮินาตะตื่นมาด้วยความอ่อนเพลีย ขยับกายเพื่อจะนอนได้อย่างเต็มที่ พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับสีผนังที่แปลกไป ร่างบางผุดลลุกขึ้นนั่ง สำรวจห้องแล้วสุดท้ายสำรวจตัวเองต่อมา เธอสวมใส่เสื้อผ้าใหญ่โคร่งของกาอาระและไม่มีซับในซักชิ้น จำได้ว่าเมื่อวานอยู่ที่บ้าน คนเลวนั่นขืนใจเธอนี่ แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ร่างบางพยุงร่างอ่อนแรงของตนเดินไปยังประตู ยังไม่ทันถึงก็ต้องทรุดฮวบลงเนื่องด้วยไม่สามารถยืนหยัดได้ด้วยสองเท้าได้ มันอ่อนแรงลงดื้อๆ ฮินาตะเม้มปากแน่น พยายามลุกด้วยตัวเอง แต่ปานประตูก็ถูกเปิดออกจากข้างนอกเสียก่อน ฮินาตะขยับกายหนีเมื่อรู้ว่าเป็นใคร และรับรู้แล้วว่า เธอจะต้องทำทุกวิถึทางเพื่อหลบหนีจากปีศาจร้ายตนนี้ให้ได้

กาอาระมองท่าทางหวาดหวั่นของเธอแล้วก็เจ็บปวด คงกลัวเขาไปหมดแล้วสินะ เดินเข้าไปเพื่อประคองแต่

“ยะ อย่าเข้ามานะ คุณมันปีศาจ”ร่างหนาร่างกายชาดิก ตัวแข็งทื่อก้าวไม่ออก และทันที่คันคุโร่และเทมาริเข้ามาทันได้ยิน ทั้งสองอ้าปากค้างอย่างตกใจ

นิ้วที่ชี้สั่นไปหมด ทั้งตัวเธอสั่นไปหมดเช่นกัน สบตากับอีกคนที่เหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอก นาทีต่อมา เขาก็หัวเราะร่วนออกมาอย่างกับคนบ้าและมันทำให้เธอเริ่มกลัว

“เป็นบ้าอะไรของคุณ”

“แม้แต่เธอ”ฮินาตะสับสนไม่เข้าใจ เมื่อมองเห็นความเจ็บปวดรวดร้าวบนใบหน้าของเขา

“แม้แต่เธอ ก็หาว่าฉันเป็นปีศาจ ฮ่าๆ”กาอาระไม่เคยรู้สึกเหมือนโลกมันพังทลายเหมือนตอนนี้เลย ทุกสิ่งทุกอย่าง ความหวังทั้งหมด มันถูกพังทลายไปหมดแล้ว ร่างหนาก้าวถอยหลัง ขณะที่ดวงตาเข้มนั้นเต็มไปด้วยความปวดร้าว ก่อนจะหันตัวออกไปทันที

“กาอาระ นายจะไปไหน”เทมาริห่วงน้องชายมาก เพราะเขาน่ะ เชื่อใจเธอมาตลอดว่าจะไม่มีวันทำร้ายเขาด้วยคำพูดแบบนั้น แต่ตอนนี้เธอคนนั้นกลับต่อว่าแบบนั้น ไม่รู้มันจะเป็นยังไงบ้าง

“เดี๋ยวผมไปดูเอง พี่ไปดูฮินาตะเถอะ”เทมาริพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาว แล้วก็ต้องสะท้อนในใจเมื่อเห็นเธอเอามือปิดปากร้องไห้อยู่ เดินเข้าไปใกล้ๆ มือบางค่อยๆวางลงบนบ่า หญิงสาวสะดุ้ง ก่อนจะโผล่เข้ากอดเมื่อเห็นว่าเป็นเทมาริ

“ไม่ต้องร้องแล้ว ใจเย็นๆ”เทมาริไม่รู้ว่าควรจะเริ่มปลอบเธอจากตรงไหน เพราะจิตใจของตนเองก็บอบบางเช่นกัน

แงๆ เรื่องวุ่นไปใหญ่แล้วนา กาอาฮินะ