คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
โคโนฮะ ได้จัดการเฉลิมฉลองเมื่อสงครามที่คุกคามมานานได้จบลงเสียที ซึ่งถือเป็นโอกาสดีที่เหล่านินจาจะได้พักผ่อนหลังจากสู้รบเหน็ดเหนื่อยกันมานาน
รวมถึงคาเซะคาเงะที่มาพักที่โคโนฮะเพื่อแสดงความยินดีกับเพื่อนเขาอย่าง อุซึมากินารูโตะที่ได้ขึ้นเป็นโฮคาเงะรุ่นที่ 7 ไปแล้ว แถมยังเป็นที่สนใจสาวๆ จนไม่ขาดมือเลยทีเดียว ดังนั้น งานเลี้ยงครั้งนี้จึงจัดยิ่งใหญ่กว่าครั้งไหนๆ เพื่อคืนความสุขให้กับทุกคนในโลกนินจา
“โอ๊ย ปวดหัวชิบ”ชายหนุ่มนามชิกามารุซึ่งบัดนี้ได้เป็นผู้ช่วยโฮคาเงะไปเรียบร้อยแล้วจะด้วยการบังคับก็ตามแต่
ชิกามารุตื่นขึ้นด้วยอาการปวดหัว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมื่อวานนี้เขาดื่มหนักแค่ไหน กวาดสายตามองเพื่อนๆเหล่านินจาแต่ละคนที่สภาพไม่ต่างจากเขามากนัก บางคนก็ได้สติแต่บางคนก็ยังหลับไม่รู้เรื่อง
“โอ๊ย เมื่อวานดื่มเยอะหรอวะ”เสียงโฮคาเงะรุ่น 7 เอ่ยพลางยันกายพิงกับขาเก้าอี้ ทุกคนสลบกันเป็นแถวในห้องจัดงานเลี้ยงนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
“ไม่เยอะเลยมั้ง”ชิกามารุย้อน เพราะ อุซึมากิ นารูโตะ หรือ โฮคาเงะรุ่นที่ 7 นั่นแหละตัวดี
“ก็ไม่เยอะนี่ เอ๋ ว่าแต่ กาอาระมันหายไปไหนวะ เมื่อวานนั่งดื่มด้วยกันตรงนี้อยู่นี่นา”นารูโตะพูดพลางนึกย้อนไปถึงเมื่อวานงานเลี้ยง
“อย่าบ้าน่ะ เมื่อวานกาอาระไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่ไง”ชิกามารุค้อนใส่ อีกคนที่เพิ่งนึกได้ได้แต่เกาหัวแกร๊กๆ นั่นสินะ เขาลืมไปได้ยังไงว่าหมอนั่นไปเข้าห้องน้ำและป่านนี้คงกำลังนอนอยู่บนห้องของมันซึ่งอยู่ด้านบนของสถานที่จัดเลี้ยงนี้ คนอย่างมันคงไม่ยอมลงมานอนหมดสภาพให้คนอื่นต้องหัวเราะแน่ๆ
ด้านบน
“ทำแบบนี้คิดดีแล้วใช่ไหม?”
“ก็เออสิ ขืนปล่อยไว้มีหวัง ต้องเนรเทศตัวเองออกไปอยู่คนเดียวกลางทะเลทรายแหงๆ ”
“แล้วแบบนี้มันจะไม่โกรธหรอ”
“ก็อย่าให้รู้สิ นายงี่มัน!”
“ทำอะไรกันอยู่น่ะ”เสียงบุคคลที่สามแทรกขึ้นทำให้การสนทนาระหว่างชายหญิงคู่นี้ต้องหยุดลง หันไปมองคนที่มา นั่นคือ ชิกามารุและนารูโตะ
“ตื่นเช้าเหมือนกันนี่ เทมาริ คันคุโร่”เจ้าของชื่อได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไป พรางนึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่ หวังว่าสองคนนี้คงไม่ได้ยิน ไม่งั้นถูกจับผิดแน่
“ว่าแต่ มาทำอะไรที่หน้าห้องกาอาระ”ชิกามารุถามพลางหรี่ตามองอย่างจับผิด
“กะ ก็มาปลุกมันไง ปลุกๆ ”
“ใช่ๆ”คันคุโร่รีบรับรองอีกคน และนั่นมันทำให้อีกสองคนอดสงสัยกับท่าทีกระวนกระวายของสองคนนี้ไม่ได้ และเพื่อกลบเกลื่อนเทมาริเลยเป็นคนเปิดประตูห้องน้องชายตัวเองทันที แต่แล้วภาพเบื้องหน้าก็ทำเอาหัวใจหยุดเต้นไปสองวิ เมื่อทุกอย่างผิดคาดหมด
“นะ นะ นี่มันอะไรกัน!”เทมาริร้องเสียงหลงทำให้อีกสามคนต้องรีบมาดูแต่แล้วทุกคนก็เหมือนต้องสาปเมื่อพบกับสภาพภายในห้อง
ผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยถูกถอดทิ้งไว้ตามพื้น ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงของเทมาริปลุกให้คนที่อยู่ในห้วงนิทราค่อยๆปรือตาขึ้น สบตากับคนทั้งสี่อย่างงง
“พวกแก มาทำไม”เขาถามโดยไม่ดูสภาพตัวเอง ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสะบัดหัวไล่ความมึนงง แต่แล้วผ้าห่มข้างๆตัวก็ขยับทำให้ชายหนุ่มชะงักแขนที่จะเสยผม สายตามรกตสะดุดเข้ากับเสื้อผ้าหญิงสาวที่กระจายบนพื้นห้องแล้วรู้สึกตัวเย็นวาบ
นะ นี่มัน...
ว่าพลางเลิกผ้าห่มดูข้างในแล้วก็ต้องหน้าเสียเมื่อมันเป็นอย่างที่คิดจริงๆ นี่เขา บ้าจริง! ลืมไปได้ไงถ้าดื่มมากๆเขาจะมีอารมณ์จนคุมตัวเองไม่อยู่
ก่อนที่จะคิดฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้ ร่างบางที่นอนตะแคงหันหลังให้เขาซึ่งเป็นทิงตรงข้ามกับประตูก็ขยับอีกครั้ง ดวงตาเอกลักษณ์ที่บ่งบอกถึงสายเลือดค่อยๆปรือขึ้นอย่างยากลำบากก่อนจะรู้สึกตัวว่าถูกมองเลยหันหลังมาดูคนที่ทำลายเธอไปโดยไม่ตั้งใจ ดวงตากาอาระเบิกโพรงเมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาวที่เขาเผลอทำร้ายเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ หญิงสาวเองก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อสบตากับชายหนุ่มที่พรากเอาสิ่งสำคัญของเธอไป
“ฮินาตะ...”แต่แล้วเสียงที่เหมือนหมดเรี่ยวแรงของใครก็ดังขึ้น ฉุดให้หญิงสาวได้สติ มองเลยชายหนุ่มไปด้านหลังก่อนจะพบกับใครคนหนึ่งที่แสนสำคัญของเธอ ดวงตาหวานค่อยๆเบิกโพรงอย่างตกใจพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวราวกับกลองศึก
“นะ นารูโตะคุง!”
Hinata
ในงานวันฉลองแท้ๆแต่ฉันกลับรู้สึกมึนหัวเพราะกลิ่นเหล้าที่มันแรงจนขึ้นจมูก นารูโตะคุงที่เห็นฉันอาการไม่ค่อยดีเลยเดินมาส่งข้างบนห้องเขา
“ฮินาตะ เป็นไงบ้าง ดีขึ้นยัง”คำถามเป็นห่วงเป็นใยทำให้ฉันดีใจจนหัวใจเต้นแรง
“อะ อื้ม”ฉันบอกเสียงเบา ไม่กล้าสบตาด้วย อีกฝ่ายเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ทำให้ต้องเงยหน้าไปมอง เขายิ้ม ยิ้มที่ทำให้ฉันใจละลาย
“ฉัน มีเรื่องอยากจะบอก...”
“คะ?”
“คือ คือ ตะ”
“ท่านโฮคาเงะ! ท่านกาอาระเรียกครับ”
“บ้าจริง”
“ฮินาตะ รอฉันนะ ฉันจะกลับมาพูดให้จบ”เขาสถบอย่างอารมณ์เสียพร้อมทิ้งท้ายไว้แถมยังจูบเบาๆที่มือจนทำให้ฉันอาย ฉันได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ หลุบตาต่ำไม่กล้ามองหน้าเขา จวบจนเขาออกไปนั่นแหละ
ทั้งๆที่ฉันควรนอนอยู่ในห้องของนารูโตะคุง รอคอยให้เขามาบอกเรื่องสำคัญแต่ แต่ ทำไม
“ฮือๆ ฮึก”ทำไม ฉันถึงมานอนอยู่ในห้องของคาเซะคาเงะแห่งแคว้นซึนะ แถม แถมเขายังเมาจน... บ้าจริง ทั้งที่ฉันควรปกป้องตัวเองแต่สุดท้าย ฮึก สุดท้าย....
“ฮือๆ”ฉันปล่อยโฮออกมารอบที่ร้อยกว่าเพราะตั้งแต่นอกจากห้องที่สร้างความทรงจำที่เลวร้ายนั่นก็ร้องไห้ไม่หยุด ยิ่งเห็นนารูโตะคุง ยิ่งทำให้ฉันอยากตาย...ยิ่งแววตาที่มองมาบ่งบอกว่าผิดหวัง ก็เหมือนว่าโลกใบนี้ไม่มีอะไรเหลืออยู่อีกเลย
“ท่านฮินาตะ”ฉันเอาหมอนมาบิดหูรอบที่ 10 ได้มั้ง เพราะพี่เนจิที่ขึ้นมาเรียกหลายรอบตั้งแต่เช้าจนตอนนี้บาเข้าไปบ่ายๆกว่าแล้วแต่ฉันก็ไม่ยอมขานตอบ ไม่ยอมเปิดประตูให้ใคร ไม่อยากพบหน้าใครทั้งนั้น อับอายอย่างไรก็สู้กับนารูโตะคุงมองฉันไม่เหมือนเดิมไม่ได้ ทั้งๆที่ ทั้งๆที่ เรากำลังจะมีความสุขด้วยกัน...
ถ้าวันนั้นฉันไม่ออกไป ถ้าหากฉันยอมจนและนั่งอยู่กับทุกคน เรื่องแบบนี้ ฮึก เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
“ท่านฮิอาชิให้มาตามไปห้องรับรองครับ”เสียงพี่เนจิยังพูดกล่อมฉันที่หน้าประตู ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าท่านพ่อเรียกฉันไปทำไม ถ้าไม่ใช่เรื่องเมื่อคืน เดาไม่ยากเลยหากท่านจะรู้ในเมื่อคนที่เห็นเหตุการณ์มีมากกว่า 1 คน และนั่นก็หมายรวมถึงความลับที่ปิดไม่มิดด้วย
“ฮินาตะ...”เสียงใครอีกคนที่จำขึ้นใจทำให้เสียงสะอื้นชะงัก เสียงที่คอยกล่อมพูดกลอกข้างๆหูแทบทั้งคืน จำได้แม้กระทั้งกลิ่นกายเขาทั้งๆที่กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง
“ฉันรู้ว่าเธอเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ เธอวางใจเถอะ ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่าง”รับผิดชอบ? น่าขำ คนอย่างเขาน่ะหรอจะรับผิดชอบ ขนาดขืนใจผู้หญิงยังไม่มีคำว่าขอโทษออกมาจากปากซักคำ
“ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง ฉัน...จะแต่งงานกับเธอ”
ฉันที่กำลังเสียใจอยู่เป็นต้องสะดุ้งเมื่อเขากล่าวแบบนี้นออกมา ตะ แต่งงาน? บ้าน่า คนอย่างหมอนี่เนี่ยน่ะจะยอมแต่งงานเพื่อรับผิดชอบฉัน การแต่งงานไม่ใช่การขายของนะ อีกอย่างเขาน่ะเป็นพวกที่เกลียดการผูกมัดไม่ใช่หรอ??(ได้ยินมาจากพวกสาวๆที่หลงใหลเขา)
“ฉันพูดจริงๆ และตอนนี้ก็กำลังคุยเรื่องงานกับพ่อของเธอ”
พรึ่บ!
“อย่ามาล้อเล่นนะ!”ไม่รู้เมื่อไหร่ที่สองขาพาตัวเองมายืนตรงประตูพร้อมกับเลื่อนเปิดอย่างตกใจกับคำพูดบ้าๆของเขา
“ฉันพูดจริง ทำจริง”ยิ่งเห็นแววตาที่นิ่งเรียบของเขายิ่งทำให้ฉันเกลียดเขามากขึ้นไปอีก ตอนแรกว่าจะไม่เกลียดนะ แต่พอเห็นแววตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกผิดของเขาทำให้ฉันอดไม่ไหวจริงๆ หึ รับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับคนเย็นชาไร้หัวใจเช่นเขาน่ะหรอ ไม่มีทางซะหรอก!
“ไม่จำเป็น ฉันไม่ต้องการให้นายมารับผิดชอบด้วยการแต่งงานหรืออะไรทั้งนั้น!”ฉันโพลงออกไปอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ พี่เนจิที่มองดูสถานการณ์ถึงกับอึ้งเพราะไม่เคยเห็นฉันโมโหถึงขนาดนี้ และนี่เป็นครั้งแรกและอาจจะมีครั้งต่อๆไปถ้าหากยังเห็นหน้าผู้ชายเย็นชาตรงหน้า
“แล้วเธอต้องการอะไรล่ะ”เขาถามเสียงเรียบพลางจ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉัน
“ออกไปจากที่นี่ซะ แล้วก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก!”
“ไม่ได้!”จบประโยคไม่ทันไรเสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้น ทำให้เราทั้งสามหันไปมองต้นเสียง
“ทะ ทานพ่อ”ฉันครางอย่างแผ่วเบา ยิ่งเมื่อเจอสายตาเหมือนตำหนิกรายๆยิ่งทำให้ฉันปล่อยน้ำตาออกมามากขึ้น
“ลูกต้องแต่งงานกับท่านคาเซะคาเงะ”
“ไม่ค่ะ ลูกไม่แต่ง ลูกไม่ได้รักเขา”ฉันค้านทั้งน้ำตา ฉันจะต่อต้านให้ถึงที่สุด ยังไงก็ไม่มีวันยอมเอาชีวิตไปผูกกับคนไร้หัวใจอย่างเขาแน่ๆ
“แต่นี่คือคำสั่ง ลูกต้องแต่ง! รู้ไหมตอนนี้ข่าวแพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้านแล้วว่าลูกน่ะเป็นเมียของคาเซะคาเงะ!”ฉันตัวชาวาบ เหมือนหัวใจหยุดเต้นในบัดดล อะ อะไรนะ
“มะ ไม่ใช่จริงใช่ไหมคะ ท่านพ่อ”เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ มองหน้าท่านพ่อพลางส่ายอย่างไม่เชื่อ แค่ครึ่งเช้า ทำไมข้าวมันถึงได้รวดเร็วแบบนี้
“เฮ้อ ฮินาตะ ลูกโตแล้วนะ พ่อจะโกหกลูกทำไม”
“มะ ไม่จริง”เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่ได้รักเขา ไม่รักเขา คนที่ฉันรักคือ
“มันเป็นเรื่องจริง”ฉันมองเลยท่านพ่อไปข้างหลังก่อนจะพบคนที่เฝ้ารออยู่ทุกลมหายใจ
“นารูโตะคุง...”เอ่ยเรียกเสียงสั่นเทา ดวงตาพร่าไปหมดเพราะน้ำตาบดบัง นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกับฉัน
“ทุกคน...รู้หมดแล้ว”เขาพูดพลางสบตากับฉันแน่วแน่ เหมือนต้องการยืนยันคำตอบ นั่นยิ่งทำให้ฉันรับไม่ได้ ยิ่งเห็นแววตาที่เจ็บปวดของเขายิ่งทำให้ฉันอยากหยุดหายใจไปซะตอนนี้
“เธอ...แต่งงานกับกาอาระเถอะนะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากอ่านต่อ ต้องเม้นนะจ้ะ >_<
ความคิดเห็น