ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 7
ที่โรงพยาบาล เพชรพราวมาถึงก่อนใคร เธอจับมือพี่ชายด้วยความโหยหา อยากจะให้เขาฟื้นคืนมาพูดคุยด้วย ใจแทบขาด แต่ไร้วี่แววการตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น มีเพียงน้ำเสียงอันสั่นคอ ที่พยายามบอกเขาให้รับรู้ว่าน้องสาวอันเป็นที่รักในตอนนี้ใจจะขาดอยู่ตรงหน้าเสียให้ได้ กระทั่งนัดและน้ำอิงเดินเข้ามาใกล้จนถึงขอบเตียง ทั้งสองยืนมองเธออยู่ฝั่งตรงข้าม พร้อมรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดร้าวระทมอย่างแสนสาหัส "เพชรพราว ทานอะไรมาหรือยัง"
นัดสอบถามเธอด้วยความเป็นห่วงจากใจ แต่ไร้การตอบโต้จากหญิงสาวที่เอาแต่นั่งจ้องพี่ชายอยู่อย่างนั้น น้ำอิงมองหน้าคนเจ็บที่นอนนิ่ง ด้วยความสำนึกผิด แต่ด้วยใบหน้าที่ปูดบวมพร้อมพ่วงเครื่องช่วยหายใจระโยงระยาง เธอจึงไม่สามารถจำหน้าโปรแกรมเมอร์หนุ่มที่คอยเป็นทั้งที่ปรึกษาและเพื่อนคุยแก่เธอยามเหงาได้ แน่นอนว่าใบหน้าที่แท้จริงกับในโปรไฟล์ย่อมแตกต่างกัน เธอไม่เอะใจเลยแม้แต่น้อยว่าเขาคนนี้ คือนายอาชิ เพื่อนคุยทางไลน์อย่างสนิทใจของเธอ
น้ำอิงยังคงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอเป็นพักๆ ในขณะที่หมอนัด ก็เอาแต่ยืนจ้องมองเพชรพราวด้วยความสงสารอย่างจับใจ
"หมอบอกว่าพี่อาชิไม่มีอาการตอบสนองใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งๆที่สแกนสมองแล้วก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ หมอหาสาเหตุไม่ได้ในกรณีที่เขาไม่ฟื้นขึ้นมา แล้วก็ไม่สามารถบอกได้ว่า จะฟื้นกลับคืนมาได้เมื่อใด"
นี่คือเสียงตอบกลับอันสั่นครอของหญิงสาวผู้ร่ำไห้อย่างอาลัยอาวร ถึงกับทำให้นัดและน้ำอิงหันหน้ามองกันแบบไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี นอกจากคำปลอบใจที่เคยปฏิบัติมาแบบซ้ำๆ เดิมๆ
"เพชรพราว ผมกับน้ำอิง ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม เรื่องของพี่ชายคุณ และคุณ ชีวิตเราต้องเดินต่อไปนะ ไม่ได้อยู่กับที่ ต่อจากนี้ไปเราจะต้องมาทำข้อตกลงร่วมกัน ว่าจะมีแนวทางการดำเนินชีวิตกันต่อไปอย่างไรดีในขณะที่รอให้พี่ชายของคุณฟื้นขึ้นมา"
นัยตาอันบวมเป่งของหญิงสาว หันมามองหน้านัดและน้ำอิง ด้วยความหมดอะไรตายอยาก และทั้งหมดก็ได้มานั่งคุยกันอยู่บริเวณร้านกาแฟภายในโรงพยาบาล
"พราว ไปทำงานกับคณน้ำอิงในคลินิกก็ได้ค่ะดีกว่าอยู่เฉยๆ แล้วคิดมาก เดี๋ยวจะเป็นบ้าตายกันพอดี"
"มันต้องอย่างนี้สิ่ เยี่ยมมากเพชรพราว ผมเชียร์คุณอยู่นะ แล้วจะเก็บของมาเลยไหมเดี๋ยวผมไปช่วย"
"เก็บของอะไรคุณ ฉันบอกว่าจะมาทำงานด้วย ไม่ได้จะมาอยู่ด้วยสักหน่อย"
"พราวแน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้" น้ำอิงทวนถามเพชรพราวอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง เธอไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้าตอบรับ เท่านั้น น้ำอิงไม่ได้คัดค้านอะไร เธอเพีงแต่ตอบกลับไปว่า
"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ แล้วจะเริ่มมาทำงานเมื่อไหร่"
"พรุ่งนี้ละกัน" คำพูดที่ฟังดูสั้นๆ ห้วนๆ ทำให้คนฟังรู้สึกไม่สบายหูสักเท่าไหร่นัก
"ตัดสินใจเร็วดีนิ่เรา เยี่ยมเลย" นัดพยายามอวยเธอทุกอย่าง เขาคิดว่าอาจจะทำให้เธอมีความสบายขึ้นมาได้บ้าง
นัดสอบถามเธอด้วยความเป็นห่วงจากใจ แต่ไร้การตอบโต้จากหญิงสาวที่เอาแต่นั่งจ้องพี่ชายอยู่อย่างนั้น น้ำอิงมองหน้าคนเจ็บที่นอนนิ่ง ด้วยความสำนึกผิด แต่ด้วยใบหน้าที่ปูดบวมพร้อมพ่วงเครื่องช่วยหายใจระโยงระยาง เธอจึงไม่สามารถจำหน้าโปรแกรมเมอร์หนุ่มที่คอยเป็นทั้งที่ปรึกษาและเพื่อนคุยแก่เธอยามเหงาได้ แน่นอนว่าใบหน้าที่แท้จริงกับในโปรไฟล์ย่อมแตกต่างกัน เธอไม่เอะใจเลยแม้แต่น้อยว่าเขาคนนี้ คือนายอาชิ เพื่อนคุยทางไลน์อย่างสนิทใจของเธอ
น้ำอิงยังคงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอเป็นพักๆ ในขณะที่หมอนัด ก็เอาแต่ยืนจ้องมองเพชรพราวด้วยความสงสารอย่างจับใจ
"หมอบอกว่าพี่อาชิไม่มีอาการตอบสนองใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งๆที่สแกนสมองแล้วก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ หมอหาสาเหตุไม่ได้ในกรณีที่เขาไม่ฟื้นขึ้นมา แล้วก็ไม่สามารถบอกได้ว่า จะฟื้นกลับคืนมาได้เมื่อใด"
นี่คือเสียงตอบกลับอันสั่นครอของหญิงสาวผู้ร่ำไห้อย่างอาลัยอาวร ถึงกับทำให้นัดและน้ำอิงหันหน้ามองกันแบบไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี นอกจากคำปลอบใจที่เคยปฏิบัติมาแบบซ้ำๆ เดิมๆ
"เพชรพราว ผมกับน้ำอิง ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม เรื่องของพี่ชายคุณ และคุณ ชีวิตเราต้องเดินต่อไปนะ ไม่ได้อยู่กับที่ ต่อจากนี้ไปเราจะต้องมาทำข้อตกลงร่วมกัน ว่าจะมีแนวทางการดำเนินชีวิตกันต่อไปอย่างไรดีในขณะที่รอให้พี่ชายของคุณฟื้นขึ้นมา"
นัยตาอันบวมเป่งของหญิงสาว หันมามองหน้านัดและน้ำอิง ด้วยความหมดอะไรตายอยาก และทั้งหมดก็ได้มานั่งคุยกันอยู่บริเวณร้านกาแฟภายในโรงพยาบาล
"พราว ไปทำงานกับคณน้ำอิงในคลินิกก็ได้ค่ะดีกว่าอยู่เฉยๆ แล้วคิดมาก เดี๋ยวจะเป็นบ้าตายกันพอดี"
"มันต้องอย่างนี้สิ่ เยี่ยมมากเพชรพราว ผมเชียร์คุณอยู่นะ แล้วจะเก็บของมาเลยไหมเดี๋ยวผมไปช่วย"
"เก็บของอะไรคุณ ฉันบอกว่าจะมาทำงานด้วย ไม่ได้จะมาอยู่ด้วยสักหน่อย"
"พราวแน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้" น้ำอิงทวนถามเพชรพราวอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง เธอไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้าตอบรับ เท่านั้น น้ำอิงไม่ได้คัดค้านอะไร เธอเพีงแต่ตอบกลับไปว่า
"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ แล้วจะเริ่มมาทำงานเมื่อไหร่"
"พรุ่งนี้ละกัน" คำพูดที่ฟังดูสั้นๆ ห้วนๆ ทำให้คนฟังรู้สึกไม่สบายหูสักเท่าไหร่นัก
"ตัดสินใจเร็วดีนิ่เรา เยี่ยมเลย" นัดพยายามอวยเธอทุกอย่าง เขาคิดว่าอาจจะทำให้เธอมีความสบายขึ้นมาได้บ้าง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น