ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 6
"น้ำอิง กลับมาแล้วหรอ เป็นไงบ้าง" นัดเอ่ยถามในขณะที่ในมือกำลังถือสแน็กเพื่อที่ตั้งใจจะป้อนเจ้าร็อคกี้ แต่มันดันใช้เท้าหน้าเขี่ยทิ้งอยู่ตลอดเวลา
"เรียบร้อยดีค่ะ บ้านของเธอก็ดูมีฐานะอยู่พอสมควร แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ที่จะปล่อยให้อยู่คนเดียวตามลำพัง"
ในขณะที่น้ำอิงกับนัดคุยกัน อาชิในร่างร็อคกี้ก็รีบโผลเข้าหาน้ำอิง ตะกายขาแคกๆ เพื่อหวังให้เธอสนใจเขา น้ำอิงจึงก้มตัวลงไปลูบหัว และคุยกับนัดไปด้วยพร้อมกัน
"ช่วงนี้ปล่อยเธอไปก่อนเถอะนะให้สงบจิตสงบใจไปก่อน แล้วยังไงพี่จะช่วยพูดกับเธอให้ " น้ำอิงสังเกตแววตาของนัดในขณะที่พูดถึงเพชรพราว จนทำให้เธออดไม่ได้ที่จะพูดถึงใครอีกคนขึ้นมา
"ดูเหมือนว่าพี่นัดจะให้ความสนใจกับเด็กคนนี้เป็นพิเศษนะคะ....แต่จะว่าไปแล้วหน้าตาของเพชรพราวดูคล้ายคลึงกับ...อืมช่างเถอะถ้าน้ำอิงเอ่ยชื่อคนนั้นขึ้นมาจะพาให้พี่นัดคิดมากอีกป่าวๆ"
"เพชรพราวงั้นหรอ สองคนนี้พูดถึงเพชรพราว ชื่อเหมือนน้องสาวเราเลย จะใช่ไหมนะ"
อาชิพยายามพูดและคิดตามในสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน แต่กระนั้นเขาก็ยังคงไม่หยุดใช้ขาหน้าตะกายน้ำอิง ดูเหมือนว่าเจ้าร็อคกี้กำลังเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่
"ทำไม ร็อคกี้ หิวหรอลูก เดี๋ยวแม่หาอะไรให้กินนะ" เธอนั่งลงที่พื้นและรูปหัวเขาด้วยความเอ็นดู แต่ความแปลกประหลาดในตัวของร็อคกี้ทำให้หมอนัดสงสัย
"แปลกนะ พี่ให้อาหารร็อคกี้แล้วแต่ว่าเขาไม่ยอมกินอะไรเลย ทั้งอาหารเม็ดก็ไม่สน พอให้ซีซ่ารสโปรดก็ไม่กิน สแน็กที่เคยชอบมากๆ แต่คราวนี้พอพี่ให้ก็เมินใส่ซะงั้น งงมากเลย"
เมื่ออาชิได้ยินนัดพูดเช่นนั้น เขาก็หันหน้ามาเห่าใส่เสียงแหลมจนคนอยู่ใกล้ๆ แสบแก้วหู แต่ในเสียงเห่าของภาษาหมานั้น จริงๆ แล้วเขาพยายามจะสื่อสารว่า
"โห...ไอ้ตาแว่นหน้าจืด อาหารที่นายให้มาแต่ละอย่างมันเป็นของหมาทั้งนั้นเลย ทั้งเหม็นทั้งเค็ม จะให้ฉันกินลงได้ยังไงกันล่ะ " พอบ่นนัดเสร็จเขาก็หันไปอ้อนน้ำอิงอีกเหมือนเคยโดยพยายามใช้ขาหน้าตะกายไปที่ขาของเธอ
"น้ำอิงๆ ผมอยากกินข้าวผัด หรือไม่ก็ข้าวไข่เจียวก็ได้แบบง่ายๆ อ่ะ ช่วยทำให้กินหน่อยได้ไหม ผมหิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ยะ"
"วันนี้ร็อคกี้เจอเรื่องร้ายๆ มามาก คงจะทำให้เครียด บวกกับอาจจะมีอาการป่วยที่เกิดจากอุบัติเหตุเลยทำให้เบื่ออาหาร เดี๋ยวพรุ่งนี้คงจะดีขึ้นเอง"
น้ำอิงวินิฉัยอาการของเขาตามสถานการณ์ เธอคุยกับนัดในขณะที่สายตาเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ ทำทีเป็นสนใจร็อคกี้แต่แบบไม่จริงจัง เพราะตั้งแต่บ่ายเธอได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้อาชิได้รับรู้ แต่ไม่มีวีแววของการอ่านไลน์เลยแม้แต่น้อย จึงทำให้น้ำอิงทวีคูณความไม่สบายใจขึ้นไปอีก โดยเฉพาะเรื่องของเพชรพราวที่เธอเล่าให้เขาฟังผ่านไลน์ในความเคืองขุ่นที่ทำให้พี่ชายของเขาเป็นเจ้าชายนิทรา
จนนัดสังเกตได้ว่าน้ำอิงต้องการเวลาส่วนตัว เขาจึงเอ่ยลาน้ำอิงกลับบ้าน
"วันนี้เราก็ได้เสร็จสิ้นภาระกิจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวกลับบ้านก่อนนะน้ำอิง ถ้ามีอะไรคืบหน้าก็โทรหาได้ตลอดเวลา"
"ขอบคุณพี่นัดมากเลยนะคะ สำหรับวันนี้ ไว้ว่างๆ น้ำอิงจะเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทน"
นัดตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะกลับไป
น้ำอิงยังคงจดจ่อนั่งรอการตอบกลับไลน์ของอาชิ แต่ยังคงไม่มีวี่แวว
"น้ำอิง เป็นอะไรหรอ ดูสีหน้าเครียดจังเลย" อาชิพยายามกระโดดขึ้นไปหาน้ำอิงบนโซฟา ที่เธอกำลังนั่งพักกายอยู่ในขณะนั้น หน้าแหลมยื่นชะเง้อดูหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความสงสัย ว่าทำไมเธอจึงจ้องโทรศัพท์อยู่เช่นนั้น ถึงจะอยู่ในร่างสุนัขแต่สมองและจิตวิญญาณของเขายังคงความเป็นอาชิอยู่ไม่แปลเปลี่ยน
"นี่คุณกำลังรอคุยกับผมอยู่หรอ พึ่งรู้จริงๆ ว่าคุณให้ความสำคัญกับผมถึงขนาดนี้ ถ้าเมื่อเช้าผมกล้าสักหน่อยที่จะพิมพ์ข้อความขอออกเดทกับคุณ เราอาจจะมีความสุขกันในค่ำคืนนี้ไปแล้วก็ได้"
อาชิในร่างร็อคกี้มองหน้าเธอด้วยความรู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมาระหว่างเขากับเธอ แต่น้ำอิงสัมผัสได้เพียงแค่แววตาอันใสซื่อของสัตว์กำลังเรียกร้องความสนใจกับเธอเท่านั้น มืออันบอบบางได้ลูบไล้ลงบนหัวของหมาน้อยอย่างอ่อนโยน
"ว่าไงร็อคกี้ ได้เวลาพักผ่อนแล้วนะ"
"นี่ผมขอโทษนะที่วันนี้ผมไม่ได้คุยกับคุณเลย ตอนนี้คุณคงจะกำลังเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้ผมรู้อยู่แน่ๆ ซึ่งผมก็อยากเล่าความมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นกับผมใจจะขาด แต่ก็ไม่มีปัญญาที่จะสื่อสารให้คุณได้เข้าใจหรอกนะ"
ดวงตาแป๋วๆ จ้องมองเธอด้วยความอาวร น้ำอิงเกิดความรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปในแววตาร็อคกี้ เซึ่งโดยปกติแล้ว จะไม่มีความรู้สึกอะไรในเวลาที่ร็อคกี้ทำท่าอ่อนแบบนี้ นอกจากความเอ็นดู แต่ความรู้สึกในขณะนี้เธอไม่สามารถเข้าใจได้ ว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันแน่
"เรียบร้อยดีค่ะ บ้านของเธอก็ดูมีฐานะอยู่พอสมควร แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ที่จะปล่อยให้อยู่คนเดียวตามลำพัง"
ในขณะที่น้ำอิงกับนัดคุยกัน อาชิในร่างร็อคกี้ก็รีบโผลเข้าหาน้ำอิง ตะกายขาแคกๆ เพื่อหวังให้เธอสนใจเขา น้ำอิงจึงก้มตัวลงไปลูบหัว และคุยกับนัดไปด้วยพร้อมกัน
"ช่วงนี้ปล่อยเธอไปก่อนเถอะนะให้สงบจิตสงบใจไปก่อน แล้วยังไงพี่จะช่วยพูดกับเธอให้ " น้ำอิงสังเกตแววตาของนัดในขณะที่พูดถึงเพชรพราว จนทำให้เธออดไม่ได้ที่จะพูดถึงใครอีกคนขึ้นมา
"ดูเหมือนว่าพี่นัดจะให้ความสนใจกับเด็กคนนี้เป็นพิเศษนะคะ....แต่จะว่าไปแล้วหน้าตาของเพชรพราวดูคล้ายคลึงกับ...อืมช่างเถอะถ้าน้ำอิงเอ่ยชื่อคนนั้นขึ้นมาจะพาให้พี่นัดคิดมากอีกป่าวๆ"
"เพชรพราวงั้นหรอ สองคนนี้พูดถึงเพชรพราว ชื่อเหมือนน้องสาวเราเลย จะใช่ไหมนะ"
อาชิพยายามพูดและคิดตามในสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน แต่กระนั้นเขาก็ยังคงไม่หยุดใช้ขาหน้าตะกายน้ำอิง ดูเหมือนว่าเจ้าร็อคกี้กำลังเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่
"ทำไม ร็อคกี้ หิวหรอลูก เดี๋ยวแม่หาอะไรให้กินนะ" เธอนั่งลงที่พื้นและรูปหัวเขาด้วยความเอ็นดู แต่ความแปลกประหลาดในตัวของร็อคกี้ทำให้หมอนัดสงสัย
"แปลกนะ พี่ให้อาหารร็อคกี้แล้วแต่ว่าเขาไม่ยอมกินอะไรเลย ทั้งอาหารเม็ดก็ไม่สน พอให้ซีซ่ารสโปรดก็ไม่กิน สแน็กที่เคยชอบมากๆ แต่คราวนี้พอพี่ให้ก็เมินใส่ซะงั้น งงมากเลย"
เมื่ออาชิได้ยินนัดพูดเช่นนั้น เขาก็หันหน้ามาเห่าใส่เสียงแหลมจนคนอยู่ใกล้ๆ แสบแก้วหู แต่ในเสียงเห่าของภาษาหมานั้น จริงๆ แล้วเขาพยายามจะสื่อสารว่า
"โห...ไอ้ตาแว่นหน้าจืด อาหารที่นายให้มาแต่ละอย่างมันเป็นของหมาทั้งนั้นเลย ทั้งเหม็นทั้งเค็ม จะให้ฉันกินลงได้ยังไงกันล่ะ " พอบ่นนัดเสร็จเขาก็หันไปอ้อนน้ำอิงอีกเหมือนเคยโดยพยายามใช้ขาหน้าตะกายไปที่ขาของเธอ
"น้ำอิงๆ ผมอยากกินข้าวผัด หรือไม่ก็ข้าวไข่เจียวก็ได้แบบง่ายๆ อ่ะ ช่วยทำให้กินหน่อยได้ไหม ผมหิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ยะ"
"วันนี้ร็อคกี้เจอเรื่องร้ายๆ มามาก คงจะทำให้เครียด บวกกับอาจจะมีอาการป่วยที่เกิดจากอุบัติเหตุเลยทำให้เบื่ออาหาร เดี๋ยวพรุ่งนี้คงจะดีขึ้นเอง"
น้ำอิงวินิฉัยอาการของเขาตามสถานการณ์ เธอคุยกับนัดในขณะที่สายตาเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ ทำทีเป็นสนใจร็อคกี้แต่แบบไม่จริงจัง เพราะตั้งแต่บ่ายเธอได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้อาชิได้รับรู้ แต่ไม่มีวีแววของการอ่านไลน์เลยแม้แต่น้อย จึงทำให้น้ำอิงทวีคูณความไม่สบายใจขึ้นไปอีก โดยเฉพาะเรื่องของเพชรพราวที่เธอเล่าให้เขาฟังผ่านไลน์ในความเคืองขุ่นที่ทำให้พี่ชายของเขาเป็นเจ้าชายนิทรา
จนนัดสังเกตได้ว่าน้ำอิงต้องการเวลาส่วนตัว เขาจึงเอ่ยลาน้ำอิงกลับบ้าน
"วันนี้เราก็ได้เสร็จสิ้นภาระกิจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวกลับบ้านก่อนนะน้ำอิง ถ้ามีอะไรคืบหน้าก็โทรหาได้ตลอดเวลา"
"ขอบคุณพี่นัดมากเลยนะคะ สำหรับวันนี้ ไว้ว่างๆ น้ำอิงจะเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทน"
นัดตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะกลับไป
น้ำอิงยังคงจดจ่อนั่งรอการตอบกลับไลน์ของอาชิ แต่ยังคงไม่มีวี่แวว
"น้ำอิง เป็นอะไรหรอ ดูสีหน้าเครียดจังเลย" อาชิพยายามกระโดดขึ้นไปหาน้ำอิงบนโซฟา ที่เธอกำลังนั่งพักกายอยู่ในขณะนั้น หน้าแหลมยื่นชะเง้อดูหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความสงสัย ว่าทำไมเธอจึงจ้องโทรศัพท์อยู่เช่นนั้น ถึงจะอยู่ในร่างสุนัขแต่สมองและจิตวิญญาณของเขายังคงความเป็นอาชิอยู่ไม่แปลเปลี่ยน
"นี่คุณกำลังรอคุยกับผมอยู่หรอ พึ่งรู้จริงๆ ว่าคุณให้ความสำคัญกับผมถึงขนาดนี้ ถ้าเมื่อเช้าผมกล้าสักหน่อยที่จะพิมพ์ข้อความขอออกเดทกับคุณ เราอาจจะมีความสุขกันในค่ำคืนนี้ไปแล้วก็ได้"
อาชิในร่างร็อคกี้มองหน้าเธอด้วยความรู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมาระหว่างเขากับเธอ แต่น้ำอิงสัมผัสได้เพียงแค่แววตาอันใสซื่อของสัตว์กำลังเรียกร้องความสนใจกับเธอเท่านั้น มืออันบอบบางได้ลูบไล้ลงบนหัวของหมาน้อยอย่างอ่อนโยน
"ว่าไงร็อคกี้ ได้เวลาพักผ่อนแล้วนะ"
"นี่ผมขอโทษนะที่วันนี้ผมไม่ได้คุยกับคุณเลย ตอนนี้คุณคงจะกำลังเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้ผมรู้อยู่แน่ๆ ซึ่งผมก็อยากเล่าความมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นกับผมใจจะขาด แต่ก็ไม่มีปัญญาที่จะสื่อสารให้คุณได้เข้าใจหรอกนะ"
ดวงตาแป๋วๆ จ้องมองเธอด้วยความอาวร น้ำอิงเกิดความรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปในแววตาร็อคกี้ เซึ่งโดยปกติแล้ว จะไม่มีความรู้สึกอะไรในเวลาที่ร็อคกี้ทำท่าอ่อนแบบนี้ นอกจากความเอ็นดู แต่ความรู้สึกในขณะนี้เธอไม่สามารถเข้าใจได้ ว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันแน่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น