doggy love พรหมสื่อรัก ภาษามะหมา

ลำดับตอนที่ #10 : chapter 10%

"บอกแล้วไง ว่าไปเองได้ ไม่เห็นจะต้องลำบากมารับเลย" 

เพชรพราวเดินออกจากรั้วบ้าน ล็อคประตู ก่อนที่จะหันมาพูดกับชายหนุ่มที่ยืนพิงพิงประตูรถเก๋งอยู่ด้านผู้โดยสาร 

"กลัวว่าจะมีเด็กดื้อเบี้ยวงานหน่ะ ก็เลยต้องคุมกันหน่อย"  เพชรพราวทำหน้ายู่ใส่เจ้าของคำพูด เธอไม่มีความพอใจเท่าที่ควร สำหรับคำพูดของนัดที่ทำดั่งกับว่าเธอเป็นนักโทษ

"นี่ ฉันมีผู้ปกครองคนเดียวคือพี่ชายก็พอแล้ว คุณอย่าทำตัวเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการหน่อยเลย ฉันไม่ชอบ" 

นัดรับทราบด้วยคำพูดว่า "ครับ" รากเสียงยาว พร้อมเปิดประตูรถให้กับเพชรพราว เธอขึ้นรถไปด้วยสายตาที่ไม่พอใจเขาเท่าไหร่นัก

"คือจริงๆ แล้วที่ผมมารับคุณได้ เพราะมันเป็นทางผ่านหรอกนะ อย่าเข้าใจผิดว่าผมมาคุม ทางเดียวกันไปด้วยกัน ประหยัดดี" 

"ขอบคุณค่ะ"  เพชรพราวตอบรับคำขอบคุณในขณะที่ทั้งสองกำลังมุ่งหน้าไปที่คลินิกน้ำอิง

"แต่ว่าคุณทำงานที่โรงพยาบาลสัตว์หนิ่ ไม่ใช่คลินิกของคุณน้ำอิงซะหน่อย อีกอย่างโรงพยาบาลก็อยู่ก่อนถึงคลินิกตั้งไกล คุณจอดที่โรงพยาบาลนั่นล่ะ เดี๋ยวฉันขึ้นรถต่อไปเอง"

"ไม่เป็นไรครับ ผมไปส่งให้ถึงที่ดีกว่า"

"ไปทำงานสายโดนหักเงินเดือนไม่รู้ด้วยนะ"

"ไม่มีปัญหาเพราะผมเป็นเจ้าของโรงพยาบาล"

เพชรพราวชำเรืองตามองหมอนัดเมื่อได้ยินเขากล่าวเช่นนั้น เธอนั่งกอดอกแน่น นัดจึงชำเรืองมองเธอพร้อมแอบส่งยิ้มบางๆ ด้วยความรู้สึกที่เอ็นดูในกิริยาท่าทางของหญิงสาว

"ทำไมสุนัขที่นี่ถึงไม่มีใครมองฉันออกเลยนะ แย่จริงๆเลย"  อาชิสี่ขาเดินเตร็ดเตร่อยู่ภายในคลินิก เขาบังเอิญเดินผ่านห้องพักฟื้นสุนัข ที่มีสุนัขนอนอยู่ในกรงซ้อนกันเป็นคอนโด ทั้งที่ถูกให้น้ำเกลือ และที่นอนรอให้ครอบครัวมารับกลับบ้าน "เฮ้ย...ห้องนี้หมาเยอะจัง" เขาหยุดเดือนและเอียงคอมองเข้าไป เห็นผู้ช่วยสัตวแพทย์กำลังให้ยาสุนัขบางตัวอยู่

"เฮ้ ว่าไงพวก อยากจะเข้ามาอยู่กับพวกฉันหรือไง" ปอมเพศผู้กล่าวทักทายเขา "เอ่อ...คือว่า พวกนายป่วยกันอยู่หรอ" อาชิถาม ด้วยความสงสัย

"ใช่สิ่ แต่ว่าฉันหายแล้วนะ กำลังรอแม่มารับกลับบ้านอยู่"  อาชิหันสายตาไปตามเสียงเล็กๆ นั่น แล้วพูดขึ้นว่า

"หายซะที่ไหน ที่ขาของเธอยังมีสายน้ำเกลืออยู่เลย"  เขาตอบกลับชิสุเพศเมียทีรุ่นราวคราวเดียวกัน  "เอ๊ะ นาย ดูไม่เหมือนกับพวกเราเลยนะ" ชิสุเพศเมียตัวเดิมเอ่ยทักเขาเพราะมีบางอย่างที่เธอสามารถรู้สึกได้

"อะไรหรอ ที่ไม่เหมือน นี่เธอหมายความว่าไง"  อาชิรีบถามกลับโดยพลัน   "นัยตาและท่าทางการพูดของเธอไม่เหมือนสุนัขอย่างพวกเรา ฉันรู้สึกได้"  ชิสุเพศเมียตอบอย่างมั่นใจ จากนั้นเจ้าปอมเพศผู้ตัวเดิมก็ได้เอ่ยขึ้นตามมา "ใช่ ฉันก็รู้สึก นายไม่ใช่หมาเหมือนพวกเราใช่มะ"
จากนั้นเสียงของสุนัขอีกหลายๆ ตัว ก็ได้ถามตามเป็นเสียงเดียวกัน ว่าเขานั้นไม่ใช่หมาเหมือนกับพวกมันใช่ไหม

"แปลกแฮะหมาที่อยู่ในห้องนี้ สามารถรับรู้และสัมผัสฉันได้ ไม่เห็นเหมือนหมาฝากเลี้ยงที่อยู่ในสนามและสระน้ำหลังคลินิกเลย"  เขาคิดในใจเพียงผู้เดียว จากนั้นจึงได้ตอบคำถามที่พวกสุนัขถามกัน "เอ่อ ใช่ๆ ฉันเป็นคนที่จิตหลุดเข้ามาสิงอยู่ในร่างหมา แล้วตอนนี้ก็กำลังหาวิธีกลับคืนร่างเดิมอยู่ มีใครช่วยฉันได้บ้างไหม" 

สุนัขทั้งหลายเอาแต่มองหน้ากันงึกงักไปมา จากนั้นเมื่อผู้ช่วยฯสาว ให้ยาสุนัขเสร็จ เธอจึงอุ้มร็อคกี้ออกไปให้กับน้ำอิง "เฮ้ เดี๋ยวสิ่อย่าพึ่งอุ้มผมไป" เขาพยายามดิ้น แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากแรงของคนอุ้มได้

"เฮ้พวก เดี๋ยวฉันกลับมาคุยด้วยใหม่นะ"  เขาจึงตะโกนกลับไปภายในห้องนั้น แต่ผู้ช่วยฯ สาวสามารถรับรู้ได้เพียงแค่เสียงเห่าของร็อคกี้สามครั้ง

"หน้าที่ของเพชรพราว คือการลงบัญชีรายรับรายจ่ายของคลินิก ซึ่งที่นี่จะแยกบัญชีออกเป็นสามส่วน คือ 1. ส่วนที่เป็นคลินิก 2. ส่วนที่เป็นเนิสเซอร์รี่สุนัข และส่วนที่สาม คือ ส่วนที่เกี่ยวกับการอาบน้ำตกแต่งขน โดยระบบคอมพิวเตอร์ของแต่ละฝ่ายที่นี่ จะออกรายงานสรุปมาให้ จากนั้นเพชรพราว จะต้องเก็บรายงานของแต่ละวันให้ดีเมื่อถึงสิ้นเดือนก็นำมาทำสรุปให้พี่ตรวจสอบอีกทีนึง" 

เพชรพราวนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานที่ทางคลินิกจัดไว้ให้ โดยมีน้ำอิงกำลังเทรนระบบงานให้กับเธออยู่ 

"เข้าใจแล้วค่ะ"  เพชรพราวรับทราบด้วยถ้อยคำห้วนๆ น้ำอิงยิ้มรับคำตอบของเธอ ก่อนที่จะเดินไปอุ้มร็อคกี้ที่ผู้ช่วยฯสาวอุ้มมาให้

"ว่าไงร็อคกี้ กินข้าวหมดจานเลยนะวันนี้ อาหารคงถูกปากสิ่ท่า" วันนี้น้ำอิงทดลองนำไก่ทอด ที่คิดว่าร็อคกี้คงอยากกิน มาฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ คลุกกับข้าวสวยให้กับเขา "อืม..ถึงแม้ว่าจะไม่ได้กินไก่เคเอฟซีเหมือนที่ผมบอก แต่ก็ยังดีที่ได้กินอาหารเหมือนที่คนเขากินกัน" เขาทำเสียงงุ๊งงิ๊งๆ ใส่น้ำอิงในขณะที่เธออุ้มเขาอยู่ 

"เอ๊ะ นี่มันระบบเดียวกับที่พี่อาชิทำหามรุ่งหามค่ำเลยนี่นา หรือว่า...."

พราวจำระบบหน้าตาแบบนี้ได้ เพราะอาชิเคยให้เธอทดลองใช้ก่อนที่จะให้นักศึกษาฝึกงานที่อาชิสอนพิเศษอยู่ในมหาวิทยาลัย นำมาติดตั้งให้ภายในคลินิก โดยคิดราคาถูกแสนถูก

"ว่าไงเพชรพราว พอเข้าใจระบบไหม" 

น้ำอิงหันมาถามเพชรพราวอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

"อ๋อ เขาใจค่ะ ระบบนี้ใช้ไม่ยาก"

เพชรพราวหันหน้ามาตอบเธอในขณะเดียวกันอาชิก็ได้เห็นใบหน้าของน้องสาวสุดที่รักอย่างจัง

"ยัยพราว...ยัยพราวจริงๆ ด้วย"

เมื่ออาชิเห็นหน้าพราวเท่านั้น เขาพยายามตะเกียกตะกายลงมาจากอ้อมกอดของน้ำอิงให้ได้ น้ำอิงทนแรงข่วนของเขาไม่ไหว จึงต้องปล่อยลง เพียงเท่านั้นร็อคกี้ตัวแสบในสายตาของทุกคนก็กระโจนเข้าหาเพชรพราวด้วยความดีใจอย่างสุดขีด

เขายกขาหน้าขึ้นและตะกายขาของพราวไม่หยุดในขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงาน ด้วยความเอ็นดูสาวน้อยอย่างพราวจึงรีบอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนตักและเกาคางให้ด้วยความยินดีที่เห็นร็อคกี้ชอบเธอ

"อะไรกันร็อคกี้ ชอบพี่พราวขนาดนั้นเลยหรอลูก แปลกนะพึ่งเห็นกันครั้งแรกแต่ทำไมถึงดีใจได้ขนาดนี้" 

น้ำอิงพูดก่อนที่จะยิ้มด้วยความยินดีที่เห็นเพชรพราวยิ้มได้ และดูมีความสุขขึ้นเมื่อเห็นเจ้าร็อคกี้

"น่ารักจังเลย สงสัยคงจะถูกชะตากันสิ่นะ" เพชรพราวเกาไปที่หัวของร็อคกี้ ด้วยความเอ็นดู อาชิสะบัดหางและดิ้นดุ๊กดิ๊กๆ ไม่หยุด น้ำอิงยืนมองด้วยความสงสัย ว่าทำไมร็อคกี้ถึงดีใจอย่างสุดขีดขนาดนี้เมื่อได้เห็นเพชรพราว