ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter 9 40%
ในขณะที่น้ำอิงกำลังนั่งจดจ่อรอใครบางคนอยู่หน้าจอโทรศัพท์ สายเรียกเข้าก็ดังขึ้น สุนิสาโทรหาเธอเพราะนี่ก็เป็นเวลากลางวันแล้ว สุนิสาอยากจะทานอาหารอร่อยๆ เธอจึงนึกชวนน้ำอิง ให้ไปเจอกันที่ร้านประจำ
" ว่าไงสุ"
"ทำอะไรอยู่ ว่างงานหรือยัง ชวนพี่นัด ไปกินข้าวกันเถอะ"
"ได้สิ่ ร้านเดิมหรือป่าว"
"ใช่จ้า"
สุนิสารู้สึกได้ ถึงน้ำเสียงของน้ำอิง ที่ฟังดูเหมือนกับว่ากำลังไม่สบายใจเรื่องอะไรอยู่ เธอจึงเอ่ยถาม
"น้ำอิง เป็นอะไร มีเรื่องไม่สบายใจหรอ"
"แหม่ เธอนี่สมกับเป็นเพื่อนรักฉันจริงๆ เลยนะ รู้ทุกเรื่อง แต่ไม่ได้เป็นไรหรอก แค่ไม่สบายใจนิดหน่อย...เพราะนายโปรแกรมเมอร์นั่น อยู่ดีๆ เขาก็หายไป ไม่ยอมอ่านแม้กระทั่งไลน์ของฉัน"
เมื่อน้ำอิงพูดเช่นนั้น ทำให้อาชิที่นอนอยู่ตรงหน้า ถึงกับหูตั้ง เขาตั้งคอขึ้นในขณะที่ตัวยังนอนอยู่บนพื้น "นี่ที่แท้น้ำอิง ก็รอการตอบกลับไลน์จากฉันหรอเนี่ยะ"
"นี่...ต่อให้คุยกันถูกคอมากแค่ไหน แต่ฉันว่าแกอย่าพึ่งไปยึดติดกับเขาให้มากเลยดีกว่า แกยังไม่เคยได้สัมผัสตัวตนของเขาเลยนะ จะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นคนดี"
"ฉันก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน เพียงแค่รู้สึกว่า เมื่อได้คุยกันแล้วทำให้ฉันสบายใจขึ้น แถมปัญหาต่างๆ ที่ไม่สามารถแก้ไขได้ แต่เมื่อคุยกับเขาแล้ว เรื่องยากๆ มันกลับกลายเป็นเรื่องง่ายไปเสียหมด..."
"อย่างนั้นหรอ เธอรู้สึกดีกับเขาจริงๆ ใช่ไหม"
"อืม...แต่ฉันคิดว่า เขาคงจะไม่อยากคุยกับฉันแล้วล่ะ เขาคงจะเบื่อเพราะว่าฉันมีแต่ปัญหาไปให้เขา คงอยากจะตัดความสัมพันแล้วมั้ง"
อาชิรีบวิ่งเข้ามาเกาะที่ขาของน้ำอิงแน่น เขามองตาเธอแป๋วๆ เอียงคอไปมาอย่างฉงล จากนั้นก็ตะกายขาเธอระรัวเพราะอาการตื่นเต้น
"นี่...ไม่จริง ผมไม่เคยคิดที่จะตัดความสัมพันกับคุณเลย ผมชอบคุณจะตาย และผมก็สนุกทุกครั้งที่สามารถช่วยคุณแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้ น้ำอิงๆ ได้ยินไหมผมกำลังพูดอยู่กับคุณ"
"ร็อคกี้ หยุดตะกายเดี๋ยวนี้ เป็นอะไรลูก ทั้งเห่าทั้งตะกายขาแม่ มันเจ็บนะรู้ไหม"
น้ำอิงรู้สึกรำคาญและคิดว่าร็อคกี้คงจะหงุดหงิดเพราะความหิว เธอจึงเรียกพนักงานให้เข้ามาอุ้มร็อคกี้ออกไป ป้อนอาหาร จากนั้นเธอจึงหันมาคุยโทรศัพท์กับ สุนิสา ต่อ
"นี่น้ำอิง ฉันขอถามคำเดียวว่าตั้งแต่ที่คุยกันมา แกรู้จักชื่อจริง นามสกุลจริง ของเขาหรือยัง"
"ไม่อ่ะ...ฉันไม่เคยถาม เขาบอกแค่ชื่อเล่น ว่าชื่อ อาชิ"
"อาชิ ชื่อเหมือนผู้ชายที่ช่วยหมาของเธอเลย"
"นั่นสิ่ นี่สุ เธอคิดว่าจะเป็นคนเดียวกันไหม"
"ไม่รู้สิ่ อาจจะใช่หรือไม่ใช่ คนเราสมัยนี้ชื่อเหมือนกันมีออกเยอะแยะไป"
น้ำอิงนิ่งสักครู่ เธอพ้นลมหายใจออก ด้วยความที่คิดไม่ตกกับเรื่องนี้ ก่อนที่จะเอ่ยบอกกับสุนิสา "ฉันว่าเราไว้ค่อยคุยกันต่อเถอะ คิดว่าตอนนี้เรื่องกินน่าจะสำคัญที่สุดสำหรับพวกเรา เอาไว้ค่อยคุยกันต่อที่ร้านนะ"
จากนั้นเธอได้โทรหานัด เพื่อพักทานข้าวกลางวันกัน โดยปล่อยให้ อาชิในร่างของร็อคกี้คิดไม่ตก ไปพอๆ กับเธอ ในขณะที่อาชิกำลังคิดเขาก็ได้ถูกผู้ช่วยสัตวแพทย์พยายามป้อนอาหารให้ แต่เขาก็ยังเมินใส่อย่างไม่ใยดี ทั้งๆ ที่ตัวเองนั้นหิวไส้แทบขาด
"ตอนนี้น้ำอิงกำลังคิดว่าเราจะตัดสัมพันกับเธอ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว เพื่อให้น้ำอิง คิดว่าฉันยังเหมือนเดิม..เฮ้ย" อาชิ บ่นในใจเพียงผู้เดียว เขายังคงหลบหลีกการถูกป้อนอาหารจากผู้ช่วย และวิ่งหนีเข้าไปในครัวเพื่อพยายามจะบ่งบอกว่าเขาต้องการจะกินอะไร จนผู้ช่วยต้องวิ่งตามไปจับ
"ในครัวๆ มีอะไรกินบ้างเนี่ยะ" เขาสอดส่องสายตาไปทั่วบริเวณ เพื่อมองหาสิ่งที่สามารถสื่อสารกับผู้ช่วยสัตวแพทย์ได้ จนกระทั่งแผ่นโบว์ชัวร์ พิซซ่าและไก่ทอด บนโต๊ะทานข้าวเตะตาเข้าให้ อาชิจึงพยายามกระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้และคาบลงมา จากนั้นใช้ขาหน้าชี้ในสิ่งที่เขาอยากกินให้ผู้ช่วยเห็น จนผู้ช่วยสาวนั้นทำท่าทาง งงๆ เพราะไม่เคยเห็นกิริยาอาการของร็อคกี้เป็นเช่นนี้มาก่อน เมื่อน้ำอิงกลับมาถึงคลินิกผู้ช่วยสาวจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้กับเธอฟัง เธอนั่งคิดถึงพฤติกรรมของร็อคกี้อยู่นาน อาชิ นั่งแหงนหน้ามองเธอลิ้นห้อยออกมา แต่จมูกและลิ้นนั้นดูไม่ชุ่มฉ่ำเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่าเขากำลังจะขาดอาหาร น้ำอิงจึงหักแครกเกอร์ ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานป้อนให้หมาน้อยในสายตาของเธอ อาชิรีบกินอย่างผู้อดอยากและหิวโหย
จนกระทั่งแครกเกอร์ของน้ำอิงหมดห่อ น้ำอิงเฝ้าสังเกตอาการแปลกประหลาดของร็อคกี้แต่ยังคงวินิฉัยไม่ได้ ว่าอาการที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะอะไรกันแน่ เธอทดลองวางแครกเกอร์กับพื้นอยู่หลายครั้งแต่อาชิก็เลือกที่จะทานชิ้นที่ถูกป้อนด้วยมือมากกว่า โดยเมินใส่ชิ้นที่ถูกวางไว้บนพื้น
เมื่อเธอมองหน้าอาชิในร่างร็อคกี้เพื่อสังเกตอาการอันแปลกประหลาดนี้ ความรู้สึกวูบหนึ่งก็ได้เกิดขึ้นมาภายในใจ ซึ่งเป็นความรู้สึกคล้ายๆ กับเวลาที่เธอได้คุยอยู่กับ อาชิ และเธอนั้นก็ได้คิดถึงชายหนุ่มโปรแกรมเมอร์ขึ้นมาในทันที จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูความเคลื่อนไหวในไลน์ ร็อคกี้นั่งอยู่บนตักของเธอ เขาสังเกตเห็นข้อความที่น้ำอิงส่งให้อาชิเป็นครั้งสุดท้าย เขาอยากจะตอบคำถามตามที่เธอพิมพ์ส่งมาในไลน์แทบแย่ แต่ก็ไร้วิธีและหนทางที่จะทำเช่นนั้น
"ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าคุณจริงจังกับการคุยกับคนแปลกหน้าอย่างผมถึงขนาดนี้ ผมไม่เคยคิดที่จะตัดความสัมพันกับคุณเลยแม้แต่น้อย แต่ขณะนี้ผมก็ไม่รู้จะทำไงเพื่อสื่อสารกับคุณได้"
อาชินั่งคอตก ขณะนี้เขาคิดว่าอีกไม่นานน้ำอิงจะต้องลืมโปรแกรมเมอร์หนุ่มคนนี้แน่ๆ หากความสัมพันหยุดชะงักแบบนี้ไปเรื่อยๆ เขาจะต้องเสียเธอไปอย่างแน่นอน อาชิมองหน้าเธอด้วยความอาลัยอาวร แต่น้ำอิง ไม่ได้สนใจในตัวหมาน้อยเลย นอกจากนั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปมาเพื่อรอการตอบกลับจากชายหนุ่มนักโปรแกรมเมอร์ คนนั้น
" ว่าไงสุ"
"ทำอะไรอยู่ ว่างงานหรือยัง ชวนพี่นัด ไปกินข้าวกันเถอะ"
"ได้สิ่ ร้านเดิมหรือป่าว"
"ใช่จ้า"
สุนิสารู้สึกได้ ถึงน้ำเสียงของน้ำอิง ที่ฟังดูเหมือนกับว่ากำลังไม่สบายใจเรื่องอะไรอยู่ เธอจึงเอ่ยถาม
"น้ำอิง เป็นอะไร มีเรื่องไม่สบายใจหรอ"
"แหม่ เธอนี่สมกับเป็นเพื่อนรักฉันจริงๆ เลยนะ รู้ทุกเรื่อง แต่ไม่ได้เป็นไรหรอก แค่ไม่สบายใจนิดหน่อย...เพราะนายโปรแกรมเมอร์นั่น อยู่ดีๆ เขาก็หายไป ไม่ยอมอ่านแม้กระทั่งไลน์ของฉัน"
เมื่อน้ำอิงพูดเช่นนั้น ทำให้อาชิที่นอนอยู่ตรงหน้า ถึงกับหูตั้ง เขาตั้งคอขึ้นในขณะที่ตัวยังนอนอยู่บนพื้น "นี่ที่แท้น้ำอิง ก็รอการตอบกลับไลน์จากฉันหรอเนี่ยะ"
"นี่...ต่อให้คุยกันถูกคอมากแค่ไหน แต่ฉันว่าแกอย่าพึ่งไปยึดติดกับเขาให้มากเลยดีกว่า แกยังไม่เคยได้สัมผัสตัวตนของเขาเลยนะ จะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นคนดี"
"ฉันก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน เพียงแค่รู้สึกว่า เมื่อได้คุยกันแล้วทำให้ฉันสบายใจขึ้น แถมปัญหาต่างๆ ที่ไม่สามารถแก้ไขได้ แต่เมื่อคุยกับเขาแล้ว เรื่องยากๆ มันกลับกลายเป็นเรื่องง่ายไปเสียหมด..."
"อย่างนั้นหรอ เธอรู้สึกดีกับเขาจริงๆ ใช่ไหม"
"อืม...แต่ฉันคิดว่า เขาคงจะไม่อยากคุยกับฉันแล้วล่ะ เขาคงจะเบื่อเพราะว่าฉันมีแต่ปัญหาไปให้เขา คงอยากจะตัดความสัมพันแล้วมั้ง"
อาชิรีบวิ่งเข้ามาเกาะที่ขาของน้ำอิงแน่น เขามองตาเธอแป๋วๆ เอียงคอไปมาอย่างฉงล จากนั้นก็ตะกายขาเธอระรัวเพราะอาการตื่นเต้น
"นี่...ไม่จริง ผมไม่เคยคิดที่จะตัดความสัมพันกับคุณเลย ผมชอบคุณจะตาย และผมก็สนุกทุกครั้งที่สามารถช่วยคุณแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้ น้ำอิงๆ ได้ยินไหมผมกำลังพูดอยู่กับคุณ"
"ร็อคกี้ หยุดตะกายเดี๋ยวนี้ เป็นอะไรลูก ทั้งเห่าทั้งตะกายขาแม่ มันเจ็บนะรู้ไหม"
น้ำอิงรู้สึกรำคาญและคิดว่าร็อคกี้คงจะหงุดหงิดเพราะความหิว เธอจึงเรียกพนักงานให้เข้ามาอุ้มร็อคกี้ออกไป ป้อนอาหาร จากนั้นเธอจึงหันมาคุยโทรศัพท์กับ สุนิสา ต่อ
"นี่น้ำอิง ฉันขอถามคำเดียวว่าตั้งแต่ที่คุยกันมา แกรู้จักชื่อจริง นามสกุลจริง ของเขาหรือยัง"
"ไม่อ่ะ...ฉันไม่เคยถาม เขาบอกแค่ชื่อเล่น ว่าชื่อ อาชิ"
"อาชิ ชื่อเหมือนผู้ชายที่ช่วยหมาของเธอเลย"
"นั่นสิ่ นี่สุ เธอคิดว่าจะเป็นคนเดียวกันไหม"
"ไม่รู้สิ่ อาจจะใช่หรือไม่ใช่ คนเราสมัยนี้ชื่อเหมือนกันมีออกเยอะแยะไป"
น้ำอิงนิ่งสักครู่ เธอพ้นลมหายใจออก ด้วยความที่คิดไม่ตกกับเรื่องนี้ ก่อนที่จะเอ่ยบอกกับสุนิสา "ฉันว่าเราไว้ค่อยคุยกันต่อเถอะ คิดว่าตอนนี้เรื่องกินน่าจะสำคัญที่สุดสำหรับพวกเรา เอาไว้ค่อยคุยกันต่อที่ร้านนะ"
จากนั้นเธอได้โทรหานัด เพื่อพักทานข้าวกลางวันกัน โดยปล่อยให้ อาชิในร่างของร็อคกี้คิดไม่ตก ไปพอๆ กับเธอ ในขณะที่อาชิกำลังคิดเขาก็ได้ถูกผู้ช่วยสัตวแพทย์พยายามป้อนอาหารให้ แต่เขาก็ยังเมินใส่อย่างไม่ใยดี ทั้งๆ ที่ตัวเองนั้นหิวไส้แทบขาด
"ตอนนี้น้ำอิงกำลังคิดว่าเราจะตัดสัมพันกับเธอ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว เพื่อให้น้ำอิง คิดว่าฉันยังเหมือนเดิม..เฮ้ย" อาชิ บ่นในใจเพียงผู้เดียว เขายังคงหลบหลีกการถูกป้อนอาหารจากผู้ช่วย และวิ่งหนีเข้าไปในครัวเพื่อพยายามจะบ่งบอกว่าเขาต้องการจะกินอะไร จนผู้ช่วยต้องวิ่งตามไปจับ
"ในครัวๆ มีอะไรกินบ้างเนี่ยะ" เขาสอดส่องสายตาไปทั่วบริเวณ เพื่อมองหาสิ่งที่สามารถสื่อสารกับผู้ช่วยสัตวแพทย์ได้ จนกระทั่งแผ่นโบว์ชัวร์ พิซซ่าและไก่ทอด บนโต๊ะทานข้าวเตะตาเข้าให้ อาชิจึงพยายามกระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้และคาบลงมา จากนั้นใช้ขาหน้าชี้ในสิ่งที่เขาอยากกินให้ผู้ช่วยเห็น จนผู้ช่วยสาวนั้นทำท่าทาง งงๆ เพราะไม่เคยเห็นกิริยาอาการของร็อคกี้เป็นเช่นนี้มาก่อน เมื่อน้ำอิงกลับมาถึงคลินิกผู้ช่วยสาวจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้กับเธอฟัง เธอนั่งคิดถึงพฤติกรรมของร็อคกี้อยู่นาน อาชิ นั่งแหงนหน้ามองเธอลิ้นห้อยออกมา แต่จมูกและลิ้นนั้นดูไม่ชุ่มฉ่ำเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่าเขากำลังจะขาดอาหาร น้ำอิงจึงหักแครกเกอร์ ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานป้อนให้หมาน้อยในสายตาของเธอ อาชิรีบกินอย่างผู้อดอยากและหิวโหย
จนกระทั่งแครกเกอร์ของน้ำอิงหมดห่อ น้ำอิงเฝ้าสังเกตอาการแปลกประหลาดของร็อคกี้แต่ยังคงวินิฉัยไม่ได้ ว่าอาการที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะอะไรกันแน่ เธอทดลองวางแครกเกอร์กับพื้นอยู่หลายครั้งแต่อาชิก็เลือกที่จะทานชิ้นที่ถูกป้อนด้วยมือมากกว่า โดยเมินใส่ชิ้นที่ถูกวางไว้บนพื้น
เมื่อเธอมองหน้าอาชิในร่างร็อคกี้เพื่อสังเกตอาการอันแปลกประหลาดนี้ ความรู้สึกวูบหนึ่งก็ได้เกิดขึ้นมาภายในใจ ซึ่งเป็นความรู้สึกคล้ายๆ กับเวลาที่เธอได้คุยอยู่กับ อาชิ และเธอนั้นก็ได้คิดถึงชายหนุ่มโปรแกรมเมอร์ขึ้นมาในทันที จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูความเคลื่อนไหวในไลน์ ร็อคกี้นั่งอยู่บนตักของเธอ เขาสังเกตเห็นข้อความที่น้ำอิงส่งให้อาชิเป็นครั้งสุดท้าย เขาอยากจะตอบคำถามตามที่เธอพิมพ์ส่งมาในไลน์แทบแย่ แต่ก็ไร้วิธีและหนทางที่จะทำเช่นนั้น
"ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าคุณจริงจังกับการคุยกับคนแปลกหน้าอย่างผมถึงขนาดนี้ ผมไม่เคยคิดที่จะตัดความสัมพันกับคุณเลยแม้แต่น้อย แต่ขณะนี้ผมก็ไม่รู้จะทำไงเพื่อสื่อสารกับคุณได้"
อาชินั่งคอตก ขณะนี้เขาคิดว่าอีกไม่นานน้ำอิงจะต้องลืมโปรแกรมเมอร์หนุ่มคนนี้แน่ๆ หากความสัมพันหยุดชะงักแบบนี้ไปเรื่อยๆ เขาจะต้องเสียเธอไปอย่างแน่นอน อาชิมองหน้าเธอด้วยความอาลัยอาวร แต่น้ำอิง ไม่ได้สนใจในตัวหมาน้อยเลย นอกจากนั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปมาเพื่อรอการตอบกลับจากชายหนุ่มนักโปรแกรมเมอร์ คนนั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น