ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter 8 60%
"เฮ้ย..." อาชิในร่างร็อคกี้ นอนพุงราบไปกับพื้นอยู่ในห้องทำงานของน้ำอิง "ทำไมน้ำอิงไม่กลับมาสักที ไปไหนนานจังเลย" เสียงบ่นพรึมพรำ ของเขาที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี สักพักเขาก็ได้ยินเสียงสุนัขมากมาย ที่กำลังพูดคุยกันอยู่ อาชิรีบดีดตัวลุกขึ้นหูชี้ตั้ง และรีบวิ่งตามเสียงเหล่านั้นไป จนถึงข้างหลังของคลินิก มีสนามหญ้าสีเขียวสดใส ทั้งสระว่ายน้ำขนาดย่อม ใช่แล้วมันคือสวรรค์น้อยๆ ของเหล่าบรรดาสุนัข เพราะที่นี่ไม่ใช่เป็นเพียงแค่คลินิกรักษาสัตว์ แต่ยังเป็นทั้งศูนย์รับฝากเลี้ยงสุนัขครบวงจร อีกด้วย
"เฮ้ย หมาเพียบเลย นี่ฉันยิ่งแพ้ขนสัตว์อยู่ด้วย หยี ไปดีกว่า" เขารีบวิ่งกลับเข้าไปข้างใน เมื่อเห็นว่ามีสุนัขกำลังวิ่งเล่นเต็มไปหมด แต่แล้วก็ได้มีเสียงเอ่ยทักทายขึ้น
"เฮ้ย เดี๋ยวสิ่นาย จะรีบไปไหน มาว่ายน้ำเล่นด้วยกันไหม" มีเสียงทักทายของชิวาวา เพศผู้ทักทาย เขาจึงหยุดชะงักและทำให้คิดถึงลุงพุดเดิ้ลตัวสีดำที่เคยเจอกันในโรงพยาบาลสัตว์ "ใช่แล้ว ที่นี่สุนัขเยอะแยะเลย เราอาจจะเจอตัวที่เหมือนลุงพุดเดิ้ลนั่นก็ได้ เราคุยกันรู้เรื่องนี่นา ดีเหมือนกันเผื่อจะได้หาวิธีกลับเข้าร่างเดิมได้
"เฮ้...พวกขอฉันเล่นด้วยคนสิ่ เอ้ยพูดผิด ต้องบอกว่าด้วยตัวสิ่ถึงจะถูก" เขารีบวิ่งเข้าไปหาชิวาว่าเพศผู้ตัวสีดำลายน้ำตาล ทันที "
ดูท่าแล้วเจ้านี่จะเฮ้วน่าดู"
อาชิพรางเอ่ยขึ้นในขณะที่เขากำลังวิ่งไปหาบริเวณสระน้ำ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบกระโดดลงสระตามเจ้าชิวาว่าตัวนั้นไป ทว่าเขาอยู่ในร่างของสุนัขพันธุ์เล็กจึงทำให้ขาสั้นนัก กระโดดแทบไม่พ้นขอบสระ เจ้าหน้าที่ฝึกหมาว่ายน้ำ ไม่มีใครสนใจเขาเพราะโดยปกติแล้ว เจ้าร็อคกี้ตัวเดิมมันว่ายน้ำเก่งใช่เล่น
"เฮ้ นายนี่สปริงตัวไม่เป็นเลย เป็นหมาภาษาอะไรวะ" เสียงเจ้าชิวาวาจอมเฮ้ว แซวใส่ " นี่ฉันไม่ใช่หมาเหมือนพวกนายนะ แต่ฉันเป็นคนอยู่ในร่างหมาต่างหาก"
เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น จึงทำให้บรรดาสุนัขที่อยู่รอบข้างได้ยินและหันมาหัวเราะเยาะกันเกรียวกราว อาชิได้แต่ยืนมองพวกเขาอย่าง งงๆ
"นี่พวกนายดูกันไม่ออกหรอกหรือเนี่ยะ ไม่เห็นฉลาดเหมือนหมาที่อยู่ในโรงพยาบาลสัตว์เลย" เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาจึงยั๊วนักรีบว่ายขึ้นจากสระน้ำ และสลัดขนให้ตัวหมาดทันที "นี่รู้สึกว่าฉันจะชินกับการอยู่ในร่างของหมาแล้วสิ่นะ...เฮ้ยหนักใจแท้ๆ"
เขาบ่นพรึมพรำด้วยความว้าวุ่นใจในการตามหาวิธีสลับกลับคืนร่างเดิมให้ได้โดยเร็ว "มันต้องมีสักตัวสิ่ที่สามารถบอกอะไรเราได้บ้าง" เขายังคงเดินเตร็ดเตร่อยู่ภายในสนามหญ้า เพื่อตามหาสุนัขที่สามารถรับรู้เรื่องราวของเขาได้
"ว่าไงนาย ตามหาอะไรอยู่หรอ" ปอมเพศผู้อื่นทักทายเขา อาชิจึงใจชื้นขึ้นมา เพราะคิดว่าเจ้านี่สามารถสัมผัสได้ว่าเขาไม่ใช่สุนัข "เฮ้ย หวัดดีพวก นายสัมผัสฉันได้ใช่ไหมว่าฉันไม่ใช่หมาเหมือนพวกนาย" "ฮาๆๆๆ นี่นายฝันกลางวันหรืออย่างไร ก็เห็นๆ กันอยู่ ดูท่าสมองของนายจะเลาะเลือนนะ..เอ๊ะหรือว่านายจะมาจีบน้องมิลนี่ ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะว่าน้องมิลนี่ เป็นของฉันตัวเดียวเท่านั้น"
"ไอ้หมอนี่ ดูท่าจะไม่ได้เรื่องซะแล้ว" อาชิบ่นพรึมพรำ แต่เจ้าปอมจอมเฮ้วนั่นก็หูไวใช่เล่น มันได้ยินสิ่งที่อาชิบ่น "เฮ้ย อะไรของนายหาเรื่องหรอ กลับไปแทะกระดูกเถอะไป" เจ้าปอมตัวนั้นมันขู่คำรามโดยที่คิดว่าตัวเองเป็นเช่นสิ่งโต อาชิจึงถอยหลังและเดินหนีออกมา เขาถอดใจแล้วว่าจะไม่สามารถมีสุนัขตัวไหนรับรู้เรื่องราวของเขาได้อีก
"โถ่เอ้ย คิดว่าตัวเองเป็นสิงโตหรือไง คอยดูเถอะถ้าฉันกลับเข้าร่างได้จะกลับมาเล่นงานซะให้เข็ดเลย" เขาเดินไปพรางบ่นไป ด้วยความเจ็บใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
"นี่ร็อคกี้ แอบไปเล่นน้ำไม่รอแม่ก่อน ทีหลังจะถูกตีนะรู้ไหม" น้ำอิงยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า พร้อมออกเสียงบ่น ด้วยท่าทางที่แสดงออกบ่งบอกได้ถึงการวางอำนาจ ให้สุนัขเฉกเช่นเขารู้สึกกลัว แต่ไม่สามารถทำให้อาชิในร่างร็อคกี้รู้สึกหวาดหวั่นใดๆ นอกจากการแสดงความดีใจเท่านั้น
"เฮ้...น้ำอิงกลับมาแล้ว" เขาวิ่งไปเกาะที่ขาของเธอแน่น ก่อนที่จะถูกอุ้มไปเป่าขน ให้ตัวแห้ง "หิวจังเลย ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน นี่ทำไมคุณใจร้ายกับผมจัง ก็เห็นๆ อยู่ว่าผมไม่กินของพวกนี้ยังจะเอามาให้อยู่ได้" อาชิบ่นพรึมพรำพร้อมมองอาหารเม็ดในจานที่ถูกวางไว้บนพื้น
อาชิพยายามจะมากวนใจเธอที่โต๊ะทำงาน แต่เห็นสีหน้าของน้ำอิงที่เอาแต่จ้องมองโทรศัพท์แล้ว จึงทำให้เขารับรู้ถึงความไม่สบายใจของเธอได้ เขาจึงได้แต่นอนอยู่บนพื้นและจ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้น พร้อมเสียงบ่นภายในใจของเขาว่า "ฉันพึ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า หมามองเครื่องบิน ก็คราวนี้ล่ะ ได้แต่มองแต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย...เฮ้อ เซ็ง"
"เฮ้ย หมาเพียบเลย นี่ฉันยิ่งแพ้ขนสัตว์อยู่ด้วย หยี ไปดีกว่า" เขารีบวิ่งกลับเข้าไปข้างใน เมื่อเห็นว่ามีสุนัขกำลังวิ่งเล่นเต็มไปหมด แต่แล้วก็ได้มีเสียงเอ่ยทักทายขึ้น
"เฮ้ย เดี๋ยวสิ่นาย จะรีบไปไหน มาว่ายน้ำเล่นด้วยกันไหม" มีเสียงทักทายของชิวาวา เพศผู้ทักทาย เขาจึงหยุดชะงักและทำให้คิดถึงลุงพุดเดิ้ลตัวสีดำที่เคยเจอกันในโรงพยาบาลสัตว์ "ใช่แล้ว ที่นี่สุนัขเยอะแยะเลย เราอาจจะเจอตัวที่เหมือนลุงพุดเดิ้ลนั่นก็ได้ เราคุยกันรู้เรื่องนี่นา ดีเหมือนกันเผื่อจะได้หาวิธีกลับเข้าร่างเดิมได้
"เฮ้...พวกขอฉันเล่นด้วยคนสิ่ เอ้ยพูดผิด ต้องบอกว่าด้วยตัวสิ่ถึงจะถูก" เขารีบวิ่งเข้าไปหาชิวาว่าเพศผู้ตัวสีดำลายน้ำตาล ทันที "
ดูท่าแล้วเจ้านี่จะเฮ้วน่าดู"
อาชิพรางเอ่ยขึ้นในขณะที่เขากำลังวิ่งไปหาบริเวณสระน้ำ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบกระโดดลงสระตามเจ้าชิวาว่าตัวนั้นไป ทว่าเขาอยู่ในร่างของสุนัขพันธุ์เล็กจึงทำให้ขาสั้นนัก กระโดดแทบไม่พ้นขอบสระ เจ้าหน้าที่ฝึกหมาว่ายน้ำ ไม่มีใครสนใจเขาเพราะโดยปกติแล้ว เจ้าร็อคกี้ตัวเดิมมันว่ายน้ำเก่งใช่เล่น
"เฮ้ นายนี่สปริงตัวไม่เป็นเลย เป็นหมาภาษาอะไรวะ" เสียงเจ้าชิวาวาจอมเฮ้ว แซวใส่ " นี่ฉันไม่ใช่หมาเหมือนพวกนายนะ แต่ฉันเป็นคนอยู่ในร่างหมาต่างหาก"
เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น จึงทำให้บรรดาสุนัขที่อยู่รอบข้างได้ยินและหันมาหัวเราะเยาะกันเกรียวกราว อาชิได้แต่ยืนมองพวกเขาอย่าง งงๆ
"นี่พวกนายดูกันไม่ออกหรอกหรือเนี่ยะ ไม่เห็นฉลาดเหมือนหมาที่อยู่ในโรงพยาบาลสัตว์เลย" เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาจึงยั๊วนักรีบว่ายขึ้นจากสระน้ำ และสลัดขนให้ตัวหมาดทันที "นี่รู้สึกว่าฉันจะชินกับการอยู่ในร่างของหมาแล้วสิ่นะ...เฮ้ยหนักใจแท้ๆ"
เขาบ่นพรึมพรำด้วยความว้าวุ่นใจในการตามหาวิธีสลับกลับคืนร่างเดิมให้ได้โดยเร็ว "มันต้องมีสักตัวสิ่ที่สามารถบอกอะไรเราได้บ้าง" เขายังคงเดินเตร็ดเตร่อยู่ภายในสนามหญ้า เพื่อตามหาสุนัขที่สามารถรับรู้เรื่องราวของเขาได้
"ว่าไงนาย ตามหาอะไรอยู่หรอ" ปอมเพศผู้อื่นทักทายเขา อาชิจึงใจชื้นขึ้นมา เพราะคิดว่าเจ้านี่สามารถสัมผัสได้ว่าเขาไม่ใช่สุนัข "เฮ้ย หวัดดีพวก นายสัมผัสฉันได้ใช่ไหมว่าฉันไม่ใช่หมาเหมือนพวกนาย" "ฮาๆๆๆ นี่นายฝันกลางวันหรืออย่างไร ก็เห็นๆ กันอยู่ ดูท่าสมองของนายจะเลาะเลือนนะ..เอ๊ะหรือว่านายจะมาจีบน้องมิลนี่ ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะว่าน้องมิลนี่ เป็นของฉันตัวเดียวเท่านั้น"
"ไอ้หมอนี่ ดูท่าจะไม่ได้เรื่องซะแล้ว" อาชิบ่นพรึมพรำ แต่เจ้าปอมจอมเฮ้วนั่นก็หูไวใช่เล่น มันได้ยินสิ่งที่อาชิบ่น "เฮ้ย อะไรของนายหาเรื่องหรอ กลับไปแทะกระดูกเถอะไป" เจ้าปอมตัวนั้นมันขู่คำรามโดยที่คิดว่าตัวเองเป็นเช่นสิ่งโต อาชิจึงถอยหลังและเดินหนีออกมา เขาถอดใจแล้วว่าจะไม่สามารถมีสุนัขตัวไหนรับรู้เรื่องราวของเขาได้อีก
"โถ่เอ้ย คิดว่าตัวเองเป็นสิงโตหรือไง คอยดูเถอะถ้าฉันกลับเข้าร่างได้จะกลับมาเล่นงานซะให้เข็ดเลย" เขาเดินไปพรางบ่นไป ด้วยความเจ็บใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
"นี่ร็อคกี้ แอบไปเล่นน้ำไม่รอแม่ก่อน ทีหลังจะถูกตีนะรู้ไหม" น้ำอิงยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า พร้อมออกเสียงบ่น ด้วยท่าทางที่แสดงออกบ่งบอกได้ถึงการวางอำนาจ ให้สุนัขเฉกเช่นเขารู้สึกกลัว แต่ไม่สามารถทำให้อาชิในร่างร็อคกี้รู้สึกหวาดหวั่นใดๆ นอกจากการแสดงความดีใจเท่านั้น
"เฮ้...น้ำอิงกลับมาแล้ว" เขาวิ่งไปเกาะที่ขาของเธอแน่น ก่อนที่จะถูกอุ้มไปเป่าขน ให้ตัวแห้ง "หิวจังเลย ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน นี่ทำไมคุณใจร้ายกับผมจัง ก็เห็นๆ อยู่ว่าผมไม่กินของพวกนี้ยังจะเอามาให้อยู่ได้" อาชิบ่นพรึมพรำพร้อมมองอาหารเม็ดในจานที่ถูกวางไว้บนพื้น
อาชิพยายามจะมากวนใจเธอที่โต๊ะทำงาน แต่เห็นสีหน้าของน้ำอิงที่เอาแต่จ้องมองโทรศัพท์แล้ว จึงทำให้เขารับรู้ถึงความไม่สบายใจของเธอได้ เขาจึงได้แต่นอนอยู่บนพื้นและจ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้น พร้อมเสียงบ่นภายในใจของเขาว่า "ฉันพึ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า หมามองเครื่องบิน ก็คราวนี้ล่ะ ได้แต่มองแต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย...เฮ้อ เซ็ง"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น