doggy love พรหมสื่อรัก ภาษามะหมา

ลำดับตอนที่ #5 : chapter 5

เมื่อน้ำอิงมาถึงโรงพยาบาล จึงรีบมุ่งหน้าไปที่ห้อง ไอซียู นัดและเพชรพราว ยังคงยืนออกันอยู่หน้าห้อง ถึงแม้ว่าหมอจะวินิจฉัยอาการแล้ว แต่ยังคงห้ามให้ใครเข้าไปเยี่ยมจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ 

"พี่นัดคะ เป็นยังไงบ้าง"
"น้ำอิง มาแล้วหรอ" 

น้ำอิงหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ นัด ด้วยความสงสัยว่าเธอคือใคร

"น้ำอิงจ๊ะ นี่เพชรพราว เป็นน้องสาวแท้ๆ ของคนเจ็บ" 

เพชรพราวจ้องน้ำอิงด้วยสายตาขุ่นเคือง น้ำอิงอ่านสายตาของเธอออกว่าขณะนี้เพชรพราวมีความรู้สึกเช่นไร เธอไม่เพียงแต่ไม่ยกมือไหว้ทักทายแต่กลับทำท่าทีเฉยเมยใส่อีกต่างหาก น้ำอิงรู้สึกได้ว่าขณะนี้เพชรพราวกำลังโกรธถึงขั้นรุนแรง เธอพยายามนิ่ง และเอ่ยปากขอโทษกับเหตุการในครั้งนี้

"เพชรพราว พี่เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆนะ คือ...พี่ไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เราก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรมันได้"

"คุณพูดง่ายดีนิ่ ใช่สิ่ เพราะว่าความสูญเสียมันไม่ได้เกิดขึ้นกับคุณ ชีวิตหมาของคุณมันเทียบเปรียบค่าอะไรไม่ได้เลยกับชีวิตของพี่ชายฉัน"

น้ำอิงมองหน้าเพชรพราวที่กำลังยืนหันหลังให้ด้วยแววตาของคนที่กำลังรู้สึกผิด นัดยืนประชิดอยู่ตรงหน้าเธอ เพื่อที่จะพยายามพูดจาหว่านล้อมให้เพชรพราวใจเย็นลง

"พราว ผมคิดว่าคุณเข้าใจในสิ่งที่ผมอธิบายไปแล้วซะอีกนะ คุณก็รู้ดีนี่ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ พวกเรายินดีและยินยอมที่จะรับผิดชอบต่อพี่ชายของคุณทุกอย่างนะ"

"พราว เข้าใจค่ะ ว่ามันคืออุบัติเหตุ แต่ถ้าคุณดูแลรับผิดชอบหมาของคุณให้ดีกว่านี้ อุบัติเหตุก็คงจะไม่เกิดขึ้น แต่ก็แปลกดีนะ ปกติพี่ชายฉันไม่ชอบหมาแต่ทำไมเขาถึงพยายามช่วยหมาของคุณจนถึงขนาดต้องเสี่ยงชีวิตของตัวเอง "  

"พราว ไหนๆ เรื่องราวมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว ต่อให้คุณโกรธน้ำอิงสักแค่ไหน พี่ชายของคุณก็ต้องนอนเจ็บแบบนั้นอยู่ดี ผมว่าตอนนี้เราอย่ามาเสียเวลากับอารมณืกับอยู่เลยนะ มาหาวิธีช่วยพี่ชายของคุณเพื่อให้วิกฤตมันผ่านพ้นไปเถอะ"

น้ำอิงยังคงจ้องมองเพชรพราวอย่างไม่ละสายตาด้วยความรู้สึกว่าตนเองนั้นเป็นคนผิด นัดกุมมือน้ำอิงแน่น เพราะเขารู้ว่าขณะนี้จิตใจของเธอกำลังเปราะบาง เหตุเนื่องจากเพชรพราวกำลังมุ่งประเด็นความผิดใส่เธอ พราวหันหลังให้นัดกับน้ำอิงอีกครั้ง และกำลังจะเดินหนีพวกเขาไปเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเอง แต่นัดยังคงแคร์อารมณ์ของเธอเพราะเข้าใจดีว่าขณะนี้เธอกำลังรู้สึกโกรธ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรใครได้ เขาจึงพยายามทุกวิถีทาง เพื่อปลอบประโลมและตะล่อมอารมณ์ของเธอให้เย็นลง เขาวิ่งไปดักข้างหน้าและจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอ เพื่อสะกัดไม่ให้เดินหนี

"พราว คุณมองหน้าผมนะ แล้วฟัง ว่าเรายินดีรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งพี่ชายของคุณ แล้วก็คุณ เราจะไม่ทำให้คุณต้องลำบาก ให้อภัยเรากับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ไหม ผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งคุณ"

พราวไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวเธอเอาแต่สะอึกสะอื้น และค่อยๆ อ่อนแรงลง นัดพยายามพยุงแขนให้เธอทรงตัว แต่พราวกำลังหายใจติดๆ ขัดๆ เธอมองไม่เห็นหน้าของนัดมีเพียงแต่แสงสีขาวๆ ยิบๆ และแสงที่กำลังดับวูบลงไปทีละนิดๆ นัดเห็นสีหน้าของเธอซีดเซียวเขาจะพยายามประครองจนกระทั่งพราวนั้นหมดสติและทรุดตัวลงไปกับพื้นเขาจึงต้องอุ้มเธอไปที่ห้องปฐมพยาบาล เพียงสักพักสติของเธอก็ค่อยๆ ฟื้นกลับคืนมา 

"พราว ฟื้นแล้วหรอ เป็นไงบ้าง ผมบอกแล้วว่าให้ทานอะไรลองท้องตั้งแต่เมื่อเย็น คุณก็ไม่เชื่อ ดูสิ่เป็นลมเป็นแล้งเลยเห็นไหม เด็กดื้อ"

นัดนั่งอยู่ข้างเตียงเพื่อดูอาการของเธออยู่ตลอดเวลา 

"นี่พวกคุณยังอยู่ที่นี่กันอีกหรอ ฉันคิดว่ากลับไปหมดแล้วเสียอีก"

"พราว พี่บอกแล้วไง ว่าเราจะไม่ทิ้งเธอไปไหน เราจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นนะ"

น้ำอิง พยายามพูดเกลี้ยกล่อมแต่ดูเหมือนว่า เธอจะเอาหูทวนลมไปเสียดื้อๆ

"พี่ชายให้คุณกินเหล็กเป็นอาหารว่างหรือไง  ถึงได้ดื้อหัวแข็งขนาดนี้ "

"เอาอะไรมาพูดคุณนัด คุณพึ่งเจอฉันแค่วันเดียว อย่าทำมาเป็นรู้ดีหน่อยเลย"  

นัดหัวเราะและมองเธอด้วยแววตาที่เอ็นดู แต่พราวเข้าใจว่าเธอกำลังถูกหัวเราะเยาะเย้ย เพราะความดื้อดึง 

"นี่คุณหัวเราะเยาะฉันหรอฮะ..." เพชรพราวไม่พูดพร่ำทำเพลงเธอรีบดีดตัวเองขึ้นจากที่นอน และพยายามเถียงเพื่อที่จะเอาชนะเขา


"เอาล่ะ พอกันได้แล้วทั้งสองคน พราว เอาเป็นว่า พี่จะช่วยรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด และจะดูแลเธอ จนกว่าพี่ชายจะฟื้นนะ เห็นพี่นัดบอกว่า พราวกับพี่ชายมีกันเพียงแค่สองคน แล้วต่อจากนี้จะทำอย่างไร"

เมื่อน้ำอิงถามเช่นนั้น น้ำตาของพราวก็หลั่งรินออกมาอาบแก้มอีกครั้ง ขณะนี้เธอไม่มีหนทางไป ไร้ทางออก มืดแปดด้านไปหมด เธอพูดอะไรไม่ออก จนกระทั่งนัด ที่ได้นั่งคุยกับเธอมาพักหนึ่ง จึงช่วยพูดกับน้ำอิงให้

"เพชรพราวพึ่งเรียนจบคณะบัญชี ตอนนี้ก็กำลังหางานทำอยู่ เห็นว่าที่คลินิกของน้ำอิงกำลังขาดพนักงานบัญชีไม่ใช่หรอ"

"นั่นสิ่นะ เอางี้ไหม เพชรพราว มาทำงานกับพี่ที่คลินิกก่อน มีทั้งเงินเดือนแล้วก็ที่พักให้ ส่วนเรื่องพี่ชายไม่ต้องเป็นห่วง พี่จะช่วยดูแลและรับผิดชอบทุกอย่างจนกว่าเขาจะฟื้นขึ้นมา" 

เพชรพราวหันไปมองหน้านัด ตอนนี้เธอไม่มีที่พึ่งที่ไหนนอกจากหมอนัดที่พอจะเป็นกำลังใจให้เธอได้บ้าง นัดพยักหน้าให้ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขาเห็นด้วยกับสิ่งที่น้ำอิงเสนอ แต่เพชรพราวยังคงไม่ยอมรับความปรารถนาดี เพราะยังไม่สนิทใจที่น้ำอิงเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

"พราวมีบ้าน และพี่อาชิ ก็มีเงินเก็บพอ ที่จะทำให้พราวสามารถอยู่ได้อีกนานโดยที่ไม่ต้องทำอะไร"

"นี่เด็กดื้อ คิดให้ยาวๆ หน่อยได้ไหม ถ้าหากใช้เงินจนหมด แล้วพี่ชายเราฟื้นกลับมา จะเอาเงินที่ไหนมาเริ่มต้นตั้งตัวใหม่ล่ะ"

นัดแย้งเธอขึ้นมาทันควัน เพราะดูท่าทีแล้ว เพชรพราวคงไม่ยอมรับความช่วยเหลือของใครง่ายๆ แต่คำพูดของเขาก็ทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าการนำเงินเก็บมาใช้นั้นไม่ได้เป็นผลดีต่ออนาคตภายภาคหน้าของเธอเลย แม้แต่น้อย

คำพูดของนัดทำให้เพชรพราวคิดย้อนกลับไปในอดีต เธอคิดถึงความตั้งใจของอาชิ ที่เคยบอกว่า "เงินทุกบาททุกสตางค์ที่พี่ทำงานมาได้ทั้งการรับจ้างเขียนโปรแกรม วางระบบ และรับจ้างสอนพิเศษให้กับนักศึกษาในมหาวิทยาลัย พี่ตั้งใจจะเก็บไว้เพื่อเป็นทุนการศึกษาให้พราวไปเรียนต่อเมืองนอก"  

นัดเห็นเพชรพราวเงียบไป เขาจึงสะกิดถามเธออีกครั้ง

"ว่าไงพราว คุณเข้าใจที่ผมพูดไหม" 

เธอตอบเพียง "อืม"  แล้วย่นจมูกใส่นัด สีหน้าที่ทะเล้นของเพชรพราว ทำให้นัดอดไม่ได้ที่จะขำ จนน้ำอิงที่ยืนอยู่ข้างๆ สังเกตเห็นอีกมุมหนึ่งที่ไม่เคยเห็นเขามาก่อน ทั้งๆ ที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยเรียน

"ถ้าอย่างนั้นพราวกลับไปคิดดูดีๆ ก่อนก็ได้นะ ถ้าหากตัดสินใจได้แล้วค่อยมาบอกพี่" 

"ค่ะ" เธอตอบแบบห้วนๆ สั้นๆ เพียงคำเดียว

นัดมองหน้าน้ำอิง เนื่องจากเขาแคร์ความรู้สึกของเธอ ที่เห็นเพชรพราวแสดงกิริยาอันไม่เหมาะสมใส่ ซึ่งน้ำอิงก็รับรู้และตอบรับด้วยสายตาว่าไม่ได้ถือสาอะไรเธอ

"พราว ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ ยังไงวันนี้ก็ไม่ได้เข้าเยี่ยมอยู่ดี เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่" เธอพูดในขณะที่สายตาไม่ได้จ้องมองใคร ดีดตัวลงจากเตียงนอนคนไข้อย่างรวดเร็ว จนนัดต้องจับเธอไว้เพราะกลัวว่าจะวูบลงไปอีก

"อ้าวนี่ ค่อยๆ ลงหน่อยสิ่พึ่งจะฟื้นขึ้นมา เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านเอง"

"ไม่ต้อง" เธอรีบตอบขึ้นมาทันควัน

"เราพึ่งรู้จักกันอีกอย่างคุณก็เป็นผู้ชายฉันไม่ไว้ใจ" นัดถอนหายใจกระแทกยิ้มที่มุมปาก แล้วหันไปมองหน้าน้ำอิง

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งเอง โอเคไหม"

เพชรพราวพยักหน้าตอบรับในท่าทีที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ยินดีที่จะให้น้ำอิงไปส่ง 

"ถ้าอย่างนั้นพี่จะไปรอที่คลินกนะ"
"ได้ค่ะพี่นัด แต่น้ำอิงวานพี่นัดไปรับร็อคกี้ที่โรงพยาบาลให้ทีนะคะ เดี๋ยวกลับมาแล้วจะปิดเสียก่อน"
"ได้จ่ะ เดี๋ยวพี่จัดการให้นะ"

นัดและน้ำอิง ดูสนิทสนมกันมาก จนทำให้เพชรพราวเข้าใจว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกัน