ละลายรัก เพลิงใจ

ลำดับตอนที่ #4 : ละลายรัก เพลิงใจ ตอนที่ 4 - 100%

ละลายรัก เพลิงใจ ตอนที่ 4

         
         



                สิ่งแรกที่รดาเจอเมื่อย่างก้าวเข้ามาในห้องทำงานคือดอกลิลลี่สีขาว ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน เพราะอะไรไม่รู้นะแต่

เธอแน่ใจว่าดอกไม้นี่เป็นของผู้ชายคนนั้นอย่างแน่นอน แต่ใจนะใจ แค่นี้ก็หวั่นไหวแล้วอย่างนั้นเหรอ ผู้ชายน่ะทำได้ทุกอย่าง

นั่นแหละเพื่อจะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการน่ะ อย่าไปหลงคารมณ์คนคนนั้นเชียวนะ

             รดาโยนดอกไม้ช่อนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี เธอรู้ว่านี่เป็นฝีมือเลขาของเธออย่างแน่นอน ผู้ชายคนนั้นคงคงพยายามเกลี้ย

กล่อมเลขาเธอสินะ อลิสคงรู้ว่าแล้วว่าผู้ชายคนนั้นเคยเป็นอะไรกับเธอจึงได้สนันสนุนเขาแบบนั้น รดารู้ดีว่าเลขาของเธอ

อยากให้เธอมีความสุขและกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แต่เธอทำใจไม่ได้หรอก ที่จะให้อภัยคนใจร้ายแบบนั้น บางทีเธอน่าจะ

ตัดสินใจคบผู้ชายสักคนนึงแล้วแต่งงานไปกับผู้ชายคนนั้น เริ่มต้นชีวิตใหม่ และลืมเขาไปจากใจสักที

               รดาก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่ได้ดูนาฬิกา จนอลิสต้องเดินเข้ามาเตือนเธอด้วยความเป็นห่วงว่าเที่ยงแล้วเธอพัก

กินอะไรสักหน่อย

                “ คุณอลิส ฉันไม่ลงไปทานอาหารนะคะ คุณช่วยจัดการให้แม่บ้านหาอะไรมาให้ฉันรองท้องด้วย เป็นแซนวิซ

ง่ายๆ ละกันค่ะ ฉันไม่ค่อยหิวมาก ” อลิสรับคำแต่ตอนที่จะเดินออกไปนั้น

               “ ขอเพิ่มอีกชุดนึงนะครับคุณอลิส ผมจะทานเป็นเพื่อนเจ้านายคุณ อ้อ แล้วขอของหวานเย็นๆ ด้วยนะครับ นี่

ครับค่าเสียหาย ” ภัทรยักคิ้วให้อลิสพร้อมกับขยิบตา เธอรับคำแล้วเดินจากไป ทิ้งให้เจ้านายเธอนั่งทำหน้าไม่พอใจอยู่คน

เดียว

              ต่อไปเจ้านายของเธอคงจะมีอารมณ์เหมือนคนอื่นเค้าบ้างล่ะนะ นอกจากท่าทีเย็นชาที่แสดงออกเป็นเปลือก

นอกนั่น เธอกล้าเสี่ยงที่จะขัดใจเจ้านายของเธอ เพราะรู้ดีว่ารดาเป็นคนแบบไหน ไม่ชอบอะไรและชอบอะไร บางอย่างเจ้าตัว

ไม่ยอมรับความจริงซะด้วย ปากแข็งจริงๆ เจ้านายเรา ถ้ารังเกียจเขาจริงๆ ก็คงด่าตะเพิดออกมาแล้วไม่เงียบขนาดนั้นหรอก

อลิสลอบอมยิ้มคนเดียว

                 “ใครเชิญคุณมิทราบ แล้วคุณเข้าออกบริษัทฉันตามใจแบบนี้ได้ยังไง ใครปล่อยให้คุณเข้ามา” ภัทรไม่มีทางบอก

หรอกว่าเขาบอก รปภ ว่าเป็นแฟนของเธอ หลังจาก รปภ โทรมาถามเลขาส่วนตัวประธานบริษัทและได้คำตอบค่อนข้าง

ชัดเจนว่า ก็ทำนองนั้นแหละ ปล่อยคุณเขาเข้ามาเถอะ จากคุณอลิสแล้ว ทำให้เขาอยากจะตบรางวัลงามๆ ได้พี่สาวคนสวย

คนนี้จริงๆ

               “ก็หน้าตาพี่ภัทรไม่ได้ดูเหมือนโจรผู้ร้ายสักหน่อยนี่ครับ ทำไมเขาจะไม่ได้เข้ามาล่ะครับ ฮึ” ภัทรมองหาดอกไม้ที่

เขาฝากมาให้เธอ และก็เห็นมันอยู่ในถังขยะมุมห้องก็รู้สึกปวดใจ แต่ก็ปรับสีหน้ากลับมาได้เป็นปกติ

               “รดาครับ ทานอาหารกลางวันในห้องทำงานเสมอๆ เหรอครับ แบบนั้นจะไปเจริญอาหารได้ยังไง มองไปทางไหน

ก็งาน งาน งาน ถึงว่าถึงได้ผอมแบบนี้ ” อะไรกันผู้ชายคนนี้ ยังจะมาพูดแบบนี้อีก

                “ฉันจะกินอะไร ที่ไหน มันก็เรื่องของฉัน คุณควรจะกลับไปได้แล้ว ฉันมีงานต้องทำ ขอร้องล่ะ ฉันว่าฉันพูด

ชัดเจนแล้วนะคะเรื่องของเรา” รดาทำสีหน้าที่ชายหนุ่มมองแล้วไม่แน่ใจอยู่แวบนึง แต่ก็ปรับเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว

               
                “รดาครับ ทำไมพูดจาห่างเหินขนาดนั้นล่ะครับ ทำไมไม่แทนตัวเองว่ารดา และเรียกพี่ว่าพี่ภัทรเหมือนเดิม” เพื่อ

อะไรกัน เพื่ออะไร พูดแบบนี้อีกทำไมกัน เธอไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้วพอกันที

                “ คุณภัทรณัย คุณต้องการอะไรจากฉัน การให้อภัยอย่างนั้นเหรอ ก็ได้! ฉันให้อภัยคุณ แต่ถ้าคุณขอโอกาส คุณ

ไม่มีทางได้มันหรอกค่ะ เชิญคุณกลับไปเถอะค่ะ” ฉันขอร้อง รดาต่อในใจ ดีที่ยังไม่ได้พูดออกไปให้เขาจับความรู้สึกได้

                เจ็บ เจ็บจนเขาพูดไม่ออกมันทรมานเหลือเกิน การที่รดาทำเหมือนเขาไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วมันทำให้เขาแทบ

ร้องไห้ แต่ถ้าเขาตัดใจตั้งแต่วันนี้เขาก็ต้องปวดใจอยู่ดี เขาควรเลือกที่จะเจ็บปวดแต่ยังทำตัวมีประโยชน์ อยู่ดูแลคนที่เขารัก

ดีกว่าแม้ว่ารดาจะรังเกียจหรือผลักไสเขาแค่ไหนก็ตาม หรือจนกว่ารดาจะมีคนดูแล มีใครที่รักรดาจริงๆอยู่เคียงข้าง เมื่อถึง

เวลานั้นเขาจะไปเอง พี่ภัทรคนนี้จะไม่อยู่เกะกะชีวิตของรดาเลย

                 เจ็บ เจ็บเหลือเกินที่ต้องกัดฟันพูดในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจของเธอ ตอนนี้ฉันหวั่นไหวเหลือเกิน กลัวว่าตัวเองจะ

เผลอให้โอกาสคนคนนี้อีก กลัวว่าถ้ายอมให้วันเวลาเก่าๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ถ้าต้อง....ถ้าต้องเจ็บกับคนคนเดิมอีก

เธอคงต้องตายแน่ๆ มันทรมานเหลือเกินที่ต้องทำแบบนี้ เธอควรทำให้มันจบไม่ใช่รึไง ถ้าทางไหนก็ต้องเจ็บทั้งนั้น จะดีกว่า

ถ้าตัดมัน ดักทางนั้นไว้ไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บอีกครั้ง มันไม่มีหรอกความรักที่จริงใจแบบนั้น พอสักทีฉันไม่อยากฟังอะไรทั้ง

นั้น...

 

                “งั้นพี่จะไปหลังจากที่คุณอลิสกลับมา ได้มั้ยครับ” อะไรกันน่ะสายตาที่เจ็บปวดนั้น อะไรกัน เขาจะมาเจ็บปวด

อะไร เธอต่างหากที่ต้องเจ็บปวดคนเดียว หรือว่าเขาเลิกกับคนนั้นแล้วอยากกลับมาคบกับเธอเพราะเห็นว่าเธอดีกว่า โง่กว่า

รวยกว่า หรือว่าเขาเดือดร้อนอะไรอีกล่ะ ต้องการอะไรจากฉันกันแน่ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย

               “ก็ได้ค่ะ แต่ช่วยรอเงียบๆด้วยนะคะ ฉันจะทำงาน” ได้อยู่แล้วล่ะครับรดาแค่เฝ้ารอก็พอแล้วล่ะ ขอแค่ให้เขาได้

เฝ้ามองเธอ รู้ว่าชีวิตประจำวันช่วงที่เขาไม่ได้เห็นเป็นยังไง ชีวิตเธออยู่กับใครบ้าง มีใครดูแลไหม อยู่สุขสบายดีแล้วเขาก็

พอใจ แค่อยากตอบแทน อยากทดแทน อยากชดเชยสิ่งเหล่านั้น แม้เขาจะอยู่ในฐานะที่ไม่มีสิทธิ์ก็ตาม

                 และแล้วเวลาที่เขาไม่อยากให้มาถึงก็มา เมื่ออลิสก้าวเข้ามา ภัทรก็รู้หน้าที่ตัวเองทันที แต่เขายังคงทอดสายตา

มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน รัก เป็นห่วงเสมอมา ถ้าเพียงเธอยอมเงยหน้ามาดู เธอก็จะเห็นทุกอย่างที่เขาอยากจะบอก แต่

ไม่สินะ รดาใจแข็งมากกว่าที่เขาคิด อดทนไว้นะใจอย่าเพิ่งขาดใจไปซะก่อน รดาเจ็บและเกลียดเขามาก เธอก็คงไม่สามารถ

ให้อภัยเขาได้ง่ายๆ อยู่แล้ว แต่เขาต้องพยายาม เขายังมีคนที่เขารักอยู่ และต้องดูแลเธอต่อไปจนเขาจะหมดลมหายใจ

                ....ถ้าเพียงเธอเงยหน้าขึ้นไปเขาต้องเห็นน้ำตาเธอแน่ๆ รีบไปเถอะคนใจร้าย รีบออกไปสิ ออกไปจากชีวิตเธอ

จริงๆ สักที อย่าให้เธออ่อนแอไปมากกว่านี้เลย ฉันขอร้อง....



 

คฤหาสถ์ศีลตระกูลวงศ์

“กลับมาแล้วเหรอคะคุณหนู คุณผู้ชายสั่งไว้ว่าถ้าคุณหนูกลับมาแล้วให้ไปพบค่ะ”

“คุณพ่ออยู่ที่ไหน”

“ในสวนค่ะคุณหนู เดี๋ยวดิฉันยกของว่างไปให้นะคะ”

“อืม” รดาแปลกใจเล็กน้อยที่บิดาเธออยู่บ้าน และรอคุยกับเธอเพราะปกติบิดาเธอจะออกไปนอกบ้านหาความ

สำราญใส่ตัวซะส่วนใหญ่ เธอเข้าใจดีว่าบิดาเธอเหนื่อยและทุ่มเทให้งานมามากถึงเวลาที่จะหาความสุขใส่ตัวสักที ตั้งแต่

มารดาเสียไปเธอก็มีแค่บิดาเท่านั้นที่คอยให้คำปรึกษา แต่เธอก็ไม่ค่อยนำปัญหามาปรึกษาท่านเท่าไหร่เนื่องจากเธอ

สามารถแก้ปัญหาได้เกือบทุกเรื่องถ้าเป็นเรื่องเรียนและเรื่องงาน และบิดาเธอก็ค่อนข้างจะไว้ใจจึงไม่มีอะไรน่าห่วง

“คุณพ่อคะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ ถึงอยู่ติดบ้านได้” คนพูดติดจะงอนนิดนึงตัดพ้อไม่จริงจังนัก ซึ่งก็ไม่บ่อยที่เจ้าตัว

จะยอมพูดอะไรที่ตรงกับใจมากนักจนบิดาเธอแปลกใจเล็กน้อย

“รดา มานั่งนี่สิลูก พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูก”

“มีเรื่องอะไรเหรอคะ หน้าเครียดเชียว” คนเป็นพ่อค่อนข้างที่หนักใจกับเรื่องที่ตัดสินใจจะพูดกับรดา

“รดา ลูกเหนื่อยรึเปล่าต้องรับผิดชอบมากขนาดนี้ตั้งแต่อายุแค่นี้” ถ้าบอกว่าไม่เหนื่อยเธอคงจะโกหกแต่จะให้

บอกว่าเหนื่อยก็กลัวบิดาเธอจะไม่สบายใจ

“ไม่หรอกค่ะคุณพ่อ รดาไหวค่ะ รดาไม่ได้เป็นอะไรนะคะ รดาสบายดีค่ะ” ถึงปากจะบอกอย่างนั้นแต่สายตาคน

เป็นพ่อรู้ดีว่าลูกสาวเขาเปลี่ยนไปขนาดไหน จนคนเป็นพ่อไม่อาจนิ่งเฉยดูได้อีกต่อไปแล้ว

“รดา พ่ออยากให้รดามีคนดูแล และก็คอยช่วยเหลือกั........”

“คุณพ่อคะ เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะคะ รดายังไม่อยากมีใครตอนนี้ค่ะ”

“แต่พ่อว่าลูกควรคิดเรื่องนี้ได้แล้วนะรดา พ่อก็แก่ลงทุกวัน อยากเห็นลูกเป็นฝั่งเป็นฝา พ่อจะได้หมดห่วง”

“คุณพ่อคะ รดาไม่อยากแต่งงานตอนนี้หรอกนะคะ”

“รดา.......หรือว่าลูกยังลืมผู้ชายคนนั้นไม่ได้ เค้าทิ้งลูกไปทำไมยังไม่ลืมมันไปล่ะรดา ผู้ชายเห็นแก่เงินแบบนั้น มีค่า

อะไรให้จดจำกัน พ่อมีคนที่ดีกว่ามันตั้งมากมาย คนทั้งเอเชีย ไม่สิ ทั้งโลกใบนี้ไม่มีใครดีพอสำหรับลูกเลยรึไงกันรดา พ่อไม่

อยากหาให้ลูกหรอกนะ แต่พ่ออยากให้ลูกเปิดใจแล้วลองมองดูคนอื่นบ้างนะรดา”

“พอเถอะค่ะคุณพ่อ มันไม่ใช่แบบที่คุณพ่อคิดหรอกค่ะ รดาไม่ได้รักเค้าอีกแล้ว เพียงแต่รดายังไม่อยากมีใครค่ะ ”

“แต่....”

“พอเถอะค่ะคุณพ่อ รดาเหนื่อย รดาขอตัวไปพักนะคะ”

การสนทนาก็จบลงแบบเดิมๆ อรรถพลไม่อาจเปลี่ยนใจลูกสาวของตนได้ง่ายๆเรื่องนี้เขารู้อยู่แล้ว เขาเองก็มีส่วน

ร่วมอยู่บ้างกับการที่รดาเป็นคนที่แข็งกระด้างขึ้นมาแบบนี้ แต่ทุกอย่างล้วนแต่ทำเพื่อตัวรดาเองทั้งนั้น เขาเชื่อว่าเขาไม่ได้

ทำอะไรเลวร้าย ถ้าเทียบกับสิ่งที่พ่อแม่ควรจะมอบให้กับลูกๆ ของตัวเอง แต่ลึกๆ ในใจของพ่อแม่ต้องอยากเห็นลูกมีความ

สุขแน่นอน รดา ลูกต้องมีความสุขแน่ๆถ้าให้พ่อปูหนทางชีวิตไว้ให้วันนึงลูกจะรู้เองว่าพ่อรักลูกมากขนาดไหน สิ่งเดียวที่เขา

จะคืนให้กับรดาไม่ได้คือเวลาที่ผ่านเลยไปที่เขาไม่ได้ใส่ใจในชีวิตของแกมากเท่าที่ควร แต่รดาก็เป็นเด็กดี ไม่มีเรื่องที่ทำให้

เขาต้องลำบากใจ....

แต่สิ่งที่เขาเห็นมันก็เป็นแค่ด้านเดียวเท่านั้น..................

         เขาจะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่เขาทำมันส่งผลให้คนเจ็บปวดมากมายขนาดไหน และที่เลวร้ายที่สุดคือหัวใจและวิญญาณ

ของลูกสาวเขาซึ่งอาจจะเป็นผลลัพท์สุดท้ายที่เขาจะพรากมันออกไปจากชีวิตคนๆนึง เกือบตลอดกาล