คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่6.1
เ้าวันรุ่ าริานำอาหารมาส่ให้มาวินพร้อม่วยทำายภาพให้อย่าไม่อิออ มีุอยูแล้าไม่ห่า วามรัพ่อแม่นำพาหัวใที่เย็นาล้ายมีประายไฟหลอมละลายบาเบา
“อบุรับ แม่ พ่อ”
“หายเร็วๆนะวิน พ่อับแม่รอวินอยู่นะ”มือให่อมีุับมือแร่อเาไว้แน่น ทาบทับ้วยมือเล็อมาราที่บีบเบาๆ
“รับ สัา้วยหัวใเลยรับ”รอ่อนเถอะ ับนที่ไม่เอาไหนอย่าเา นที่ปล่อยให้วามทุ์วามสิ้นหวัเาะินในใ เาำลัพยายามลุและ่อสู้
อีเป็นบทเรียนที่ะทำให้เาเินอย่าระวัในเส้นทาอนา ทุอย่าะไม่เป็นแบบนั้นอี
“หาว ่วัเลย”้นหอมหาวมาหลายรอบเมื่อำลัอ่านหนัสือสอบใน่วเทอมสุท้าย ีวิมหา’ลัย ำลัะสิ้นสุแล้ว
“หอมนี่เ่ัเลย ถ้า้าวเป็นหอมนะ ายเรียบ”้าวสวยนั่ล้าๆ่อนะเปิปาพู ้นหอมยมือมาเ็น้ำาที่ปริ่มออมาเพราะวาม่ว
“เ่อะไรล่ะ หอมแ่อทนเท่านั้นเอ อีอย่า สิ่ที่ทำถ้ารั็ไม่ถือว่าเหนื่อย”้นหอมว่าพลาบิเนื้อัวไปมา
“้า แม่นเ่”้าวสวยส่ายหน้าเบาๆ เป็นัหวะเียวับที่เนนิสา านุรัษ์ เพื่อนในะที่ึ้นื่อว่าฮอสุเินเ้ามา
“นี่ วันเสาร์ว่าันป่ะ”ทั้้นหอมและ้าวสวยเยหน้าไปมออย่าสสัย
“เอ่อ มีอะไรหรือนิสา”้าวสวยเป็นฝ่ายถามอย่าสสัย เนนิสารียิ้มที่ทาลิปสิสีส้มบาเบา
“นี่บัรเิ อย่าลืมมาันนะ มาให้ไ้ ไหนๆ็ใล้ะบันแล้ว หวัว่าะเอพวเธอในานนะ”ยิบาให้่อนะเินาไปพร้อมเพื่อนสาวอีสอน ้าวสวยและ้นหอมมอระาษาร์เิานวันเิแล้วเยหน้ามาสบาัน
“านวันเิอนิสาเหรอ”นานๆทีึะเที่ยววนเพื่อนในานไปเที่ยวบ้าน
“หอมว่าไ ไปีมั้ย”้าวสวยถามวามเห็น ้นหอมนิ่เียบไป
“เอ่อ วันเสาร์้วยสิ”เธอ้ออยูู่แลมาวิน
“้าวว่าน่าสนุีออ อีอย่า เรา็ไม่่อยไ้เที่ยว้วย นานที ไม่เป็นไรหรอ ไป้วยันนะ ถ้า้าวไปนเียวเหาแย่”้าวสวยรุ่นิพลาบอ้วยรอยยิ้ม
“เอ่อ หมอยัไม่แน่ใ”ไม่รู้วันนั้นะมีใรยู่บ้านูแลมาวินหรือเปล่า
“น่านะ หอมลออนป่วยหอมสิ เาไม่ว่าอะไรหรอเน้อ อย่ามา็โนสายาุๆหรือหน้าึๆ หอมอ้อนหน่อยเียว็น่าะหายแล้วล่ะ”้นหอมยิ้มแห้ๆ เพราะเล่าถึมาวินในบับไม่ยอมพูมาลอเือบสิบปีนี่นา ้าวหอมะิแบบนั้น็ไม่ผินี่
“น่านะ นะหอมนะๆ”้าวสวยอออ้อน ทำาน่าสสารเห็นในสุท้าย้นหอมำ้อพยัหน้า
“เี๋ยวหอมะลออู”
“เย้ หอมน่ารัที่สุเลย ้าวรู้ว่าหอมใี”
วันเสาร์มาถึเร็วอย่าไม่ทันั้ัว ้นหอม่วยูแลทำายภาพให้มาวิน่วเ้าเสร็ ระหว่าทาน้าวเที่ยอยู่ มาวิน็สัเถึท่าทีที่เปลี่ยนไปอ้นหอม เหมือนมีวามในใแ่ไม่ล้าพู วบนินเสร็ หิสาวรับถ้วยมาในมือแล้วบีบแน่นอย่าเรียวามล้าออมา
“ุวินะ”เอ่ยเรียเสียแผ่วเบาล้ายไม่ล้า วันนี้มีุและาริาไปออานอีแล้ว ลับึแน่ๆ
“ว่า?”ออนิ่ เหล่ามอร่าเล็
“ือ อนบ่าย อหอมไปทำโรารที่บ้านเพื่อนไ้ไหมะ”เลียบเียถามอย่าล้าๆลัว เธอไม่ไ้โห ไปทำโราร่อนแล้ว่อยไปานวันเิเนนิสา
“อย่าลับึแล้วัน”มาวินพยัหน้ารับรู้ ้นหอมเยหน้ามอส่ยิ้มอย่าีใออไปทันที
“อบุนะะุวิน หนูหอมะรีบลับมาให้เร็วที่สุเลย่ะ”้นหอมร้อบอเสียสใส่อนะเร่รีบออาห้อ มาวินยยิ้มที่มุมปาพลาส่ายหัวเล็น้อย แ่พอนึย้อนไปถึเมื่อหลายวัน่อน็หน้าึ ทีับเพื่อนเาเล่นหูเล่นา ับเาล่ะ ีัวออห่า หึ
แวะไปทำโรารที่บ้าน้าวสวยเือบเย็นแล้วึพาันแ่ัวออาบ้านเพื่อรไปยับ้านเนนิสาเพื่อนสาวที่มีานะ่อน้าี มีพ่อเป็นนายอำเภอ
้าวสวยแ่้วยุเรสสีมพูอ่อน ับผิวาวใหู้สว่าน่าหลใหล ผมยาวปล่อยสยายามแรลม ส่วน้นหอมใสุ่เรสสีฟ้าอมเียว ผมสวยถูม้วนเป็นมวยไว้บนศีรษะ มีปอยผมลอเลียสอ้าแ้ม ใบหน้าถูเิมแ่้วยเรื่อสำอาอ่อน ับใหู้อ่อนหวานสใสสมนิสัยอเ้าัว
“โห านให่เว่อร์”้าวสวยหันระิบที่้าหู ้นหอมเอ็พยัหน้าะที่วาามอฤหาสน์หลัให่ที่แม้ะเล็ว่าบ้านอมาวิน็เถอะ แ่วันนี้รอบบ้านถูแ่้วยไฟระับสว่าไสวทั่วบ้าน ผู้นมาหน้าหลายาทะลัไหลเ้ามาไม่าสาย บ่บอไ้อย่าีทีเียวว่าอีนนั้นมีื่อเสียไม่น้อยหน้า
“ป่ะ เ้าานันเถอะ”
“้าว เอ่อ หอมว่าเราให้อวัแล้วลับันเลยีไหม”อนนี้หโมรึ่แล้ว โทรไปบอใหุ้ลยับ้าวให้มาวินแทนแล้วเนื่อาอ้าว่ายัทำรายานไม่เสร็ รู้สึไม่สบายใที่โหเอาแบบนี้
“อือ ให้แล้ว็ะลับ แ่อเินูในานให้ทั่ว่อนไ้ไหม ไหนๆ็มาถึแล้ว อสำรวหน่อยเถอะน้า”้าวสวยลา้นหอมเ้ามาในาน เนนิสาถูแ่เิมสวยราวเ้าหิในนิทาน สวมใสุ่หรูสีแสที่เ่นส่าเว้าหลัให้เ็ี่เบาๆ
“นี่่ะ อวัอพวเรา”้าวสวยยื่นล่ออวัให้เ้าอวันเิ
“อบใที่มานะ เิเ้าาน่อนสิ รอร้อเพลอวยพรให้ัน้วยนะ”เนนิสายิบาให้ทั้สอ่อนที่ะมีพนัานมาเิเ้าไปในาน ้นหอมและ้าวสวยวามอวามสวยามที่ถูประับนหรูหราราวับไม่ใ่านวันเิ เ้้อนให่ั้ระห่านหน้าเวทีราวับานแ่อย่าไรอย่านั้นแหละ
“ว้าว สวยั ันะมีบุวาสนาไ้ัานอลัแบบนี้ไหมเนี่ย”้าวสวยพึมพำราวับละเมอ ้นหอมยิ้มบาๆส่ายหน้า
“ฝัน มีแ่ในฝันเท่านั้นแหละ”านะอเธอและ้าวสวยไม่่าันมา ้าวสวยอาศัยอยู่ับพ่อและแม่เลี้ยที่บ้านเ่าหลัเล็
“หอมอ่ะ ้าวเพ้อ็ไม่ไ้”้าวหอมหน้าเบ้เพราะฝันับ หันมาทำเสียเ้าอนใส่้นหอม
“ฮิๆ น่านะ สำหรับหอมน่ะ แ่มีแม่อยู่แ่นี้็พอแล้ว”้าวหอมะั เอื้อมมือหยิแ้มเพื่อนสาวอย่าหมั่นเี้ยว ้นหอมมอโลในแ่บวเสมอ ยิ้มเ่ อยให้ำลัใให้ำปรึษาที่ีเลย
“้าๆ แม่นเ่”
“้าวน่ะหยิมาเ็มแรเลย หอมเ็บนะเนี่ย”สอสาวหยอเย้าันอย่าสนุโยไม่ทันระวันเ้าับผู้หินหนึ่เ้า
“อโทษ่ะ”้าวสวยรีบร้อนอโทษเพราะไม่ทันระวั ้นหอมเอ็โ้หัวอโทษเ่นัน พอเยหน้าึ้นมอ็ทำให้ะัไป เมื่อผู้หิรหน้าือยานี นนั้น
“นี่น้อันเินานะ่ำแบบนี้มา้วยเหรอ”ยานีวแนหนุ่มฝรั่แล้วเบ้ปาเหยีย
“่าเถอะรับ เราไปันเถอะ ว่าานนิสาะเริ่มอีั้สอั่วโม ไปสนุสัหน่อยนะนสวย”หนุ่มฝรั่ผมทอลูบปลายามนบาเบาส่สายาเป็นวามหมาย ่อนะพาันเินออไปารนั้นและไม่สนใทั้สออี ้นหอมมอนลับสายาะที่้าวสวยเบ้ปาใส่น้อยๆ
“พวนรวยนีู่ถูเ่ัเน้อ”บ่นพึมพำ วามสนุเริ่มหม
“หอม เราลับันเลยีไหม ้าวเบื่อแล้วอ่ะ หอม หอม เหม่ออะไรอหอมเนี่ย”เรียหลายรั้แ่้นหอมยัเหม่อมอู่นั่นอยู่ ้นหอมะพริบาเรียสิ่อนะหันมาส่ยิ้ม
“เมื่อี้้าวพูว่าอะไรนะ”
“้าวว่าเราลับันเถอะ ็อย่าว่าแหละ เรามันนนี่นา ไม่มีใรอยา้อนรับหรอ”
“เี๋ยว เี๋ยวสิ้าว เอ่อ หอม หอมอยาอยู่่ออีหน่อย”ึแน้าวสวยแล้วพู อยาะรู้ว่ายานีนั้นทำอะไร เป็นนแบบไหน ใ่นเียวับที่มาูมาวินริๆหรอ?
“ทำไม มีอะไรน่าสนใหรอ”้าวสวยถามพลายื่นหน้าเ้ามาใล้ รี่าับผิ ้นหอมส่ยิ้มแห้
“หอม็อยาินอแพๆูบ้า ิูสิ ถ้าื้อินเอ เสียายัแย่”้นหอมบอยิ้มๆ ้าวสวยหัวเราะิัเมื่อไ้ฟัแบบนั้น
“เอาั้น็ไ้ ป่ะ านนี้เรา้ออิ่ม่อนลับ”้นหอม็ส่ยิ้มอบ สอสาวพาันวิ่ไปโนอินและหยิบินอย่าสนุนลืมเวลา วบนถึเวลาที่เหมาะสมในารอวยพรวันเิลูสาวนเล็อนายอำเภอั พวผู้ให่มีหน้าาในสัม่าพลัันอวยพร่อนะพร้อมใันร้อเพลอวยพรวันเิ บ้วยารเป่าเทียนและัเ้ส่ให้แในาน นรีที่เรียมไว้ึเริ่มบรรเล แสไฟสาส่อทั่วานสร้าบรรยาาศราวับอยู่ในผับบาร์ไม่ปาน
“้าว เี๋ยว่อนสิ เอ่อ หอมอเ้าห้อน้ำสัรู่นะ”เห็นแวบๆว่ายานีเินวแนหนุ่มฝรั่ไปทาเินออ
“เอ๋ ้าวไป้วยสิ”
“ยะ อย่าเลย ้าวสนุ่อเถอะ เี๋ยวหอมมา แปบเียว”้าวสวยไม่ทันั้าน ร่าบอบบาอ้นหอม็เบียทาผู้นเินออไป ้าวสวยยู่หน้าและนึสสัยในท่าทีนั้น
้นหอมเร่ฝีเท้าะที่ฝ่าออมาาผู้นที่ำลัเ้นสนุสนานในาน วาลมโวามอหาเป้าหมายเห็นว่าเินออาบ้านรไปยัประู เร่สาวเท้าเ้าไปใล้ เห็นแวบว่าทั้สอูบัน่อนะพาันนั่บนรถ เพราะเร่รีบึไม่ทันเห็นนที่เินสวนมานน ร่าเล็เือบทรุลับพื้นถ้าไม่ไ้อ้อมแนแ็แรอผู้ายสูวัยอายุน่าะราวๆแม่อเธอประอไว้
วาเบิว้าเพราะใ ้อมอสบานที่่วยอย่าอึ้ันไป ่อนะไ้สิเมื่อไ้ยินเสีย้าวสวย รีบยับออห่าานรหน้า วาสวยวามออย่าระแวไม่ไว้ใ
“ไม่เป็นไรนะรับ”ผู้ายรหน้ายิ้มอ่อนับให้ใบหน้าที่ึมึนนั้นเป็นมิรมาึ้น
ความคิดเห็น