คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เมื่อองครักษ์จะเป็นนักร้อง"กิ๊บ!!" (ยังไม่จบ)
รถยนต์คันที่เพิ่งเผ่นหนีจากห้างสรรพสินค้าขณะนี้มาปรากฏอยู่ในบริเวณโรงเรียนมัธยมเอกชนแห่งหนึ่ง ที่ก้าวลงมาจากรถไม่ใช่มนุษย์สามสี แต่เป็นเด็กหนุ่มสองคนกับหนึ่งเด็กสาวในชุดนักเรียนสีลูกกวาด “พี่บอลเย็นนี้จะแวะไปที่บ้านไหมคะ ต่ายคิดว่าผลงานประดิษฐ์ชิ้นใหม่ของคุณพ่อคงเสร็จวันนี้แหละ” เด็กสาวที่ชื่อต่ายเอ่ยชวน แม้คนฟังอยากจะตามไปใจแทบขาดแต่นึกขึ้นมาได้ว่าเย็นนี้มีนัด
“ขอโทษนะน้องต่าย เย็นนี้พี่บอลต้องรีบกลับบ้านแต่วัน ต้องไปให้เตี่ยเห็นหน้าเสียหน่อย ยิ่งเมื่อคืนย้ำว่ามีอะไรจะให้ดูด้วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไว้พรุ่งนี้ก็ได้” แต่ถึงเธอจะไม่ว่าอะไรแต่อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นห้วนๆ ด้วยความไม่พอใจ
“ไม่ได้ยังไงก็ต้องไป”
“พี่ต๊ะเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้นะ ก็พี่บอลเขาไม่ว่างนี่จะให้ไปบ้านเรายังไง”
“เสร็จธุระแล้วค่อยตามมาสมทบที่หลังก็ได้นี่” บอกน้องสาวก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนสนิท “ยังไงก็ต้องไปนะบอล ที่พ่อทำครั้งนี้น่ะไม่ใช่แค่น้ำยาสารพัดสีแบบครั้งก่อนแต่เป็นหน้ากากสวมหัวแบบยอดมนุษย์เลยนะ ถ้านายไม่มาวัดขนาดด้วยตัวเองเวลาต้องใส่เกิดไม่พอดีจะทำยังไง”
“อะไร! มีหน้ากากด้วยเหรอ แค่ผ้าชัดหน้าก็พอแล้วมั้ง” บอลแย้ง แต่คนชี้แจ้งไม่ใช่ต๊ะเพื่อนเขาแต่เป็นต่ายสาวน้อยเสียงใสที่พูดขึ้นด้วยความกระตือรือร้น “ยอดมนุษย์ก็ต้องมีหน้ากากสิคะถึงจะเท่ หรือว่าพี่บอลไม่ชอบเป็นยอดมนุษย์คะ”
“ชอบจ๊ะชอบ” บอลรีบพูดเอาใจ แม้ว่าใจจริงที่เขายอมเป็นยอดมนุษย์สีเขียว หรือมะยมแมนก็เพื่อจะได้ใกล้ชิดกับต่าย น้องสาวของเพื่อนสนิทที่เขาแอบชอบอยู่ ที่ตอนแรกว่าจะจีบเฉยๆ แต่ไม่รู้ไปไงมาไง ตอนนี้เขาต้องมาเป็นฮีโร่ผู้พิทักษ์เมืองในชุดรัดรูปแสนน่าอาย แต่เพื่อคนที่หมายปองก็ต้องยอม
“ดีมาก ตกลงตามนี้นะ เย็นนี้นายรีบกลับบ้านไปหาพ่อคุยธุระให้เสร็จแล้วรีบมาที่บ้านฉัน” ต๊ะสรุป
สามเกลอขบวนการยอดมนุษย์ยังไม่ทันสลายตัว เสียงเรียกด้านหลังดังตำหนิมาแต่ไกล
“เฮียบอล โดดเรียนตอนเช้าไปไหนมาน่ะ” ลูกพรุนวิ่งมาพร้อมกับไข่ตุ๋น “แถมยังพาพี่ต๊ะกับต่ายโดดเรียนไปด้วย”
“ไปธุระมานิดหน่อยเองลูกพรุนอย่าบอกคุณเตี่ยนะ” บอลอธิบายพร้อมกับขอร้องน้องสาวแต่เจ้าเพื่อนตัวดีกลับพูดแทรกขึ้นมาว่า
“เราไปทำงานลับระดับโลกมา และเพราะเป็นความลับเลยบอกใครไม่ได้ไง”
“ลูกพรุนก็หวังว่าการไปทำงานลับระดับโลกจะทำให้อาจารย์ของพวกพี่ใจอ่อนไม่ให้พี่ติดศูนย์ในวิชาที่โดดนะคะ”
ต๊ะดูเหมือนจะไม่สนใจฟัง เพราะเขาหันไปทักทายสาวห้าวที่ยืนอยู่ข้างลูกพรุน “สวัสดีน้องไข่ตุ๋น สนใจร่วมกิจกรรมกับพวกเราไหม ถ้าเป็นไข่ตุ๋นละก็พวกเรายินดีบอกความลับให้นะ แต่นั่นต้องบอกตกลงก่อน”
“จะชวนกี่หนคำตอบก็เหมือนเดิมค่ะรุ่นพี่” ไข่ตุ๋นตอบชัดเจน จะให้เข้ากิจกรรมกับสามคนนี้เห็นจะไม่ไหว
“พวกเราไปกันดีกว่าไข่ตุ๋นเดี๋ยวเครื่องจะไม่ว่าง” ลูกพรุนกลัวว่าเพื่อนจะถูกตามตื้อให้เข้ากลุ่มพิลึกจึงรีบลากตัวออกมาแต่ยังไม่วายหันไปบอกกับพี่ชาย “เฮียอย่าลืมนะว่าวันนี้ต้องรีบกลับบ้าน”
“รู้แล้วน่า” ลูกบอลรับพร้อมกับโบกมือให้
สองสาวรีบเดินมาจนถึงห้องคอมพิวเตอร์ โชคดีที่มีเครื่องว่างให้ใช้งานได้ ไข่ตุ๋นรีบเปิดใช้งานเชื่อมต่อเน็ต ก่อนจะหมดเวลาพักลูกพรุนออกความเห็นว่าน่าจะมาเช็คอีเมล์ดูสักครั้งก่อน
“เธอว่าเขาจะมาหาจริงหรือ” ลูกพรุนถาม
“มาสิ ล่าสุดเขาเมล์มาบอกแล้วนี่ว่าจะมา” ไข่ตุ๋นตอบ
“ไว้ใจได้แน่นะ เดี๋ยวนี้พวกหลอกลวงเยอะยังไงก็อย่าประมาท” ลูกพรุนเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง สังคมปัจจุบันนี้มีอันตรายรอบด้าน ยิ่งการคบหาโดยเริ่มจากพูดคุยผ่านระบบออนไลน์ด้วยแล้ว ดูเหมือนจะเพิ่มความไม่ปลอดภัยขึ้นอีกหลายเท่าตัว
เมื่อเพื่อนเตือนด้วยความหวังดีไข่ตุ๋นก็พยักหน้ารับฟังก่อนจะถาม “หรือว่าจะปฏิเสธไม่ไปพบเขาดี”
เห็นสีหน้าลำบากใจของอีกฝ่ายลูกพรุนก็รู้ว่าลึกๆ แล้วไข่ตุ๋นคงอยากเจอ ก็อุตส่าห์พบคนที่มีความชอบอะไรคล้ายกัน คุยกันถูกคอขนาดนี้ ถ้าพลาดไปก็อาจต้องมานั่งเสียใจทีหลัง “เอาอย่างนี้สิ” ลูกพรุนช่วยวางแผน
ลองเมล์บอกเขาไปว่าถ้าจะพบกันก็ต้องมารอหน้าโรงเรียนตอนเลิกเรียน ที่ๆ มีคนเยอะแยะแบบนี้คงไม่อันตราย ดีกว่าไปนัดพบกันที่อื่น อีกอย่างที่โรงเรียนมีพวกเราอยู่ฉุกเฉินยังไงก็ช่วยกันได้ แต่ถ้าเขานัดที่อื่นอย่าไปนะ ถ้าเป็นพวกไม่ดีเขาอาจดักคนไปเจอทีนี้แหละเสร็จแน่ไข่ตุ๋น”
“ก็ดีนะ”
“ใช่ไหมละ แล้วหากอยากหาที่นั่งคุยกันต่อ แถวนี้มีร้านไอศกรีมกับร้านอาหารอร่อยๆ หลายร้านแล้วก็เป็นร้านคนคุ้นเคยกันทั้งนั้นปลอดภัยกว่าเจอกันที่อื่นชัวร์ๆ”
“ตกลงงั้นฉันจะเมล์ไปบอกตามนั้น ว่าแต่จะรู้ได้ยังไงว่าเป็นพี่เขา”
“นี่เขายังไม่เคยส่งรูปมาให้ดูหรือ”
“ยังเลย ก็ฉันไม่กล้าส่งรูปตัวเองไปให้เขาดูนี่จะกล้าขอรูปเขาได้ยังไง” ไข่ตุ๋นถอนใจเศร้าๆ “แล้วไหนจะเรื่องที่ฉันใช้ชื่อลูกพรุนในการติดต่อกับเขา”
“ไม่ต้องห่วงนะ บอกแล้วไงว่าลูกพรุนจะช่วยพิสูจน์เองว่าคนๆ นี้เป็นไง ถ้าเขาดีจริงอย่างที่ไข่ตุ๋นคิดสักวันถ้ารู้ความจริงคงไม่โกรธ” หรือถ้าโกรธก็หวังว่าคงไม่มาก ลูกพรุนคิดต่อแต่ไม่กล้าพูดเดี๋ยวเพื่อนจะยิ่งเสียกำลังใจ พอดีที่ไข่ตุ๋นเปิดเช็คแล้วพบว่าเพิ่งมีเมล์ส่งมาจากเขาคนนั้นพอดี
“ดูสิลูกพรุน พี่เขาส่งเมล์มาแล้ว นี่ไง บอกด้วยว่าอยากพบแล้วก็ถามว่าสะดวกไหมถ้าจะขอรู้ชื่อโรงเรียนเผื่อจะมาหาที่นี่”
“ไหนดูหน่อย” ลูกพรุนอ่านจบแล้วออกเสียงประโยคสุดท้ายในอีเมล์ฉบับนั้น “แล้วเจอกันครับน้องลูกพรุน จากพี่ปลาหมึก” ช่างเป็นประโยคธรรมดาสามัญจริงๆ นายคนที่ชื่อปลาหมึกคนนี้
“ตอบเลยดีไหมลูกพรุน แต่จะนัดเขายังไงดีละ”
“หน้าโรงเรียนพรุ่งนี้เย็น แล้วก็ให้เขาถืออะไรเป็นสัญลักษณ์ หรือสีเสื้อก็ได้”
“เสื้อสีฟ้าก็แล้วกัน”
“สีฟ้าดีแล้วเพราะแถวนี้มีแต่ชุดนักเรียนสีลูกกวาด” พูดจบลูกพรุนก็ชี้ที่ชุดนักเรียนของตัวเองและเพื่อน
“งั้นก็ตามนี้” ไข่ตุ๋นพรมนิ้วลงบนคีย์บอร์ดด้วยความรวดเร็วหลังจากส่งเสร็จแล้วปิดเครื่องเพื่อเตรียมเข้าเรียนวิชาช่วงบ่าย “ขอบใจนะ” ไข่ตุ๋นเอ่ยเบาๆ “ถ้าไม่ได้ลูกพรุนฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง”
“ไม่เป็นไรๆ ก็เราเพื่อนกันนี่นา” ลูกพรุนยิ้มให้เพื่อนจนเห็นลักยิ้ม
“จากนี้ไปก็ฝากด้วยนะ”
“แน่นอนเชื่อมือลูกพรุนคนนี้ได้เลย”
…………………………………………………………………….
ความคิดเห็น