นิยายรักของนายปลาหมึก

ลำดับตอนที่ #4 : น้องลูกพรุน 2

“ลูกพรุนหนูไปเอาพวกหมูแผ่น หมูยอในครัวมาให้พี่เขาที่”

“ไม่ต้องครับพ่อ แค่นี้ก็พอ”  บอลตักน้ำซุปรากบัวตุ๋นเข้าปากดังซู้ด ก่อนจะหันไปชมฝีมือทำอาหารของน้องสาว  “อร่อยมากลูกพรุน  พี่ไม่รบกวนเธอแล้ว เดี๋ยวกินเสร็จจะเอาไปล้างเก็บเอง ขึ้นไปนอนพักเสียเถอะ”

“ใช่ ลูกพรุนหนูไปนอนได้แล้ว  เดี๋ยวพ่อก็จะไปนอนเหมือนกัน อาบอลกินเสร็จแล้วก็รีบเข้านอนนะลูก”  กำลังจะปลีกตัวไปก็นึกขึ้นมาได้ว่าตนมีของสำคัญอยากให้ลูกๆ ดู แต่คืนนี้ดึกแล้วเห็นจะไม่เหมาะ  “ลูกบอล  ลูกพรุน  พรุ่งนี้กลับบ้านกันไวๆ หน่อยนะพ่อมีอะไรจะให้ลูกดู”   พูดจบคุณพ่อผู้มีผมน้อยเส้นก็เดินกอดกระเป๋าพลางฮัมเพลงกระบี่ไร้เทียมทานไปพลางอย่างอารมณ์ดี

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะตรงหน้าชายหนุ่มคือปลานึ่งบ๊วย เนื้อปลาสุกได้ที่ เสี่ยเม้งบอกว่าปลายังสดเนื้อจึงทั้งหวานทั้งนุ่ม  แต่ความจริงมันไม่สดแล้วนี่!  สำหรับพีจี ปลาสดคือปลาที่ยังดิ้นกระแด่วๆ อยู่ในจาน ไม่ใช่นอนตายควันฉุยแบบนี้

องครักษ์หนุ่มเหลือบมองไปทางคุณปลาหมึก  จานที่วางอยู่ตรงหน้านั้นคือปูนิ่มผัดผงกระหรี่  กลิ่นเครื่องเทศฉุนกว่าของตนเองเสียอีก  แน่นอนว่าสีหน้าของเจ้านายไม่สู้จะดีนัก และเจ้าปูตัวน้อยก็ไม่สดจริงอย่างที่เสี่ยเม้งบอก  เพราะตาไม่กระดิก อาหารที่เคลื่อนไหวไม่ได้แบบนี้มันน่ากินตรงไหนนะ  พีจีได้แต่ใช้ส้อมจิ้มๆ สะกิดๆ เจ้าปลานึ่งบ๊วยในจานหวังว่ามันจะกระดิกหางรับให้ชื่นใจสักนิด

เมื่อทนการรบเร้าของเจ้าของบ้านไม่ไหว ปลาหมึกจึงตัดสินใจตักอาหารเข้าปาก  “อุ๊!!”    ชายหนุ่มอุทานก่อนจะยกมือปิดปากตัวสั่นสะท้าน 

“หรือว่าในอาหารมียาพิษ?” พีจีสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะกระโดดขึ้นโต๊ะพลางตวัดใบมีดขนนกที่ซ่อนในแขนเสื้อออกมา  เขาเกือบจะตวาดให้เสี่ยเม้งมอบยาถอนพิษมาแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงปลาหมึกกล่าวประโยคถัดมาเสียก่อน

“อร่อย!”   ชายหนุ่มตักปูนิ่มผัดผงกระหรี่เข้าปากอีกคำโต แล้วหลับตาส่งเสียงครางเบาๆ “รสชาติดีอะไรเช่นนี้”  

“ไม่มียาพิษหรือครับ”   พีจีถามตาเหลือกค้างด้วยความประหลาดใจ

“ก็ไม่มีน่ะสิ”   ปลาหมึกตอบก่อนจะขมวดคิ้วตำหนิ  “แล้วนายขึ้นไปนั่งทำอะไรบนโต๊ะ  มีมารยาทหน่อยสิพีจี”

นอกจากไม่มียาพิษแล้วเจ้านายยังรับประทานอย่างเอร็ดอร่อยยอดองครักษ์ที่หลงเข้าใจผิดรีบโขกศีรษะกับพื้นโต๊ะดังโป้กๆ “ขออภัยที่เสียมารยาทครับ”

“ไม่เป็นไรๆ”   เสี่ยเม้งลูบเคราขาวโพลนก่อนจะหัวเราะฮ่าๆ อย่างชอบอกชอบใจ  “ความจริงคนเป็นบอดี้การ์ดก็ต้องกระตือรือร้นและเอาใจใส่ในงานอย่างพีจี นี่แหละดีแล้ว”

หนุ่มหน้าสวยถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะตะกายลงมาจากโต๊ะแล้วตักปลานึ่งบ๊วยเข้าปากแก้เก้อ  “อุ๊!!”   ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างกลมโต

“อร่อยใช่ไหมละ”  ปลาหมึกที่จ้องจับผิดอยู่มองเหล่ลูกน้องที่นั่งขนลุกซู่กับความประทับใจในโอชารส

“กิ๊บ!”  พีจีพยักหน้าถี่ๆ แล้วเผลอตอบรับด้วยภาษาท้องถิ่นของตัวเองออกไป ดีที่คนอื่นไม่ทันสังเกต

“ชอบก็กินเยอะๆ นะไม่ต้องเกรงใจ”  เจ้าของบ้านกล่าว  “ตอนนี้ลุงให้คนไปจัดห้องพักให้ปลาหมึกกับพีจีแล้ว อยู่ทางซีกตะวันออกของตัวบ้านจะได้มีความเป็นส่วนตัวตามประสาคนหนุ่ม เรื่องอาหารการกินก็มากินพร้อมกับลุงที่ตึกใหญ่นี่แหละจะให้คนจัดอาหารจำพวกปูกับปลาให้เป็นพิเศษ หรือถ้าอยากกินเมนูอะไรก็บอกล่วงหน้าได้”

“ขอบคุณครับ”  ปลาหมึกกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ  เพราะรู้ดีว่าต่อให้สะกดจิตเก่งแค่ไหนถ้าเจ้าตัวไม่มีความปรารถนาดีอยู่ในใจแล้วก็คงไม่อาจแสดงความอารีได้ขนาดนี้

“แล้วพรุ่งนี้วางแผนไว้หรือยังว่าจะทำอะไร”

พีจีหันไปมองปลาหมึกด้วยความใคร่รู้  อยากฟังคำตอบเช่นกัน เผื่อว่ามันจะเป็นการปูแนวทางไปสู่ภารกิจยึดครองโลก

ปลาหมึกนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ  “ผมอยากไปซื้อของครับ จำพวกของใช้ทั่วไป เสื้อผ้า กับเครื่องใช้อีกนิดหน่อย”

ทั้งพีจีและเสี่ยเม้งต่างพยักหน้าแต่เข้าใจกันคนละอย่าง

สำหรับเสี่ยเม้งเขาไม่ได้คิดอะไรมากเข้าใจตามที่ปลาหมึกบอก แต่พีจีกลับคิดว่าเจ้านายคงจะอ้างเรื่องซื้อของไปอย่างนั้นเอง  แต่ความจริงอาจไปดูลาดเลาสภาพความเป็นอยู่ของมนุษย์โลก หรืออาจจะพ่วงด้วยการจับจ่ายซื้อหาบรรดาอาวุธยุทโธปกรณ์  บางทีหากปลาหมึกอารมณ์ดีพอ พีจีว่าจะขอใบมีดใหม่เพิ่มสักชุด

ขณะที่องครักษ์หนุ่มฝันหวานถึงมีดสีเงินขนาดต่างๆ เป็นประกายระยิบระยับจับตา  ปลาหมึกที่จัดการอาหารของตนเรียบร้อยเอ่ยถามเสี่ยเม้งถึงสถานที่แห่งหนึ่ง

“โรงเรียนมัธยมปลายแถวถนนสุขฯหรือ”  ผู้สูงวัยลูบเคราครุ่นคิด

“ใช่ครับ ไม่ทราบว่าคุณลุงพอจะรู้จักบ้างไหมครับ”

“ถนนเส้นนั้นมีโรงเรียนมัธยมอยู่หลายแห่งนะ มีทั้งโรงเรียนรัฐบาลทั้งเอกชน เฉพาะอย่างหลังนี่มีเกือบห้าแห่ง”  ดูจากรูปร่างหน้าตาเสี่ยเม้งคะเนว่าปลาหมึกน่าจะสิบเก้าหรือยี่สิบปี  เลยวัยเรียนมัธยมปลายไปแล้ว จึงไม่ทราบว่าอีกฝ่ายถามถึงด้วยสาเหตุใด  ถ้าจะหาที่เรียนก็น่าจะถามถึงระดับมหาวิทยาลัยมากกว่า  แต่เมื่อปลาหมึกไม่ได้บอกเหตุผล เขาก็ไม่คิดซักถามให้มากความ

ดังนั้นหลังจิบน้ำชาร้อนๆ ดับกลิ่นคาวอาหารแล้ว เสี่ยเม้งจึงพาสองหนุ่มจากต่างโลกไปห้องพัก

ทันทีที่อยู่กันตามลำพังพีจี ก็ส่งเสียงโอดครวญ  “เหมือนจะพองทั้งลิ้น ทั้งคอเลยครับ”  แลบลิ้นที่แดงเถือกพลางเดินสำรวจห้องจนพบตู้เย็น. . . ประหนึ่งค้นพบมหาขุมทรัพย์ยอดองครักษ์ทั้งดื่มน้ำเย็นทั้งเคี้ยวน้ำแข็งดับฤทธิ์ของน้ำชาควันกรุ่นเมื่อครู่ที่เผลอซดอึกใหญ่รวดเดียวหมดแก้ว   วุ่นวายจนไม่ทันสังเกตอาการใจลอยของเจ้านาย

แม้จะรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย ที่ไม่รู้จักชื่อโรงเรียนเพราะเขาลืมถามลูกพรุน  แต่ปลาหมึกก็ไม่คิดท้อ  อุตส่าห์มาถึงโลกมนุษย์ได้แล้วแค่โรงเรียนไม่กี่สิบแห่งไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา  แต่. . .เพื่อไม่ให้เสียเวลาโดยไม่จำเป็น เขาส่งอีเมล์ไปถามเจ้าตัวน่าจะง่ายกว่า    ยิ่งคิดชายหนุ่มก็อมยิ้มอารมณ์ดี  จดรายการซื้อคอมพิวเตอร์ไว้อยู่ในลำดับแรกของการซื้อของในวันพรุ่งนี้  แน่นอนว่าของขวัญสำหรับการพบกันครั้งแรกของเขากับน้องลูกพรุนถูกจดอยู่ในรายการซื้อเป็นลำดับที่สอง

...............................................................................................................

สถานที่ซึ่งมีคนหมู่มากมาพบปะกัน. .มักจะเกิดความวุ่นวายตามไปด้วย  ยิ่งถ้าหมู่คนเหล่านั้นอายุน้อยเท่าไรความวุ่นวายก็คล้ายกับจะทวีมากขึ้นเท่านั้น   ดังนั้นสำหรับบริเวณหน้าโรงเรียนมัธยมปลายในยามเช้าความวุ่นวายจึงเกิดขึ้นเพียงเล็กน้อย. . . . .แค่เด็กวัยรุ่นเดินเตร่พูดคุยเป็นกลุ่มก้อนขวางถนนจนรถยนต์เฉี่ยวเสาประตูสีถลอก กับพวกแก๊งจักรยานแย่งกันหาที่จอดจนยกพวกตีกัน. . . .เท่านั้นเอง

หน้าประตูโรงเรียนมัธยมเอกชนชื่อเสียงไม่โด่งดังแห่งนี้  มีนักเรียนยืนเตร็ดเตร่อยู่หลายคน  ในจำนวนนั้นมีสาวน้อยหน้าใสผูกผมเป็นเปียสองข้างด้วยผ้าสักหลาดสีลูกกวาด สีเดียวกับสูทที่สวมอยู่ อันเป็นชุดเครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียนนี้

สาวน้อยรีบโบกมือพลางส่งเสียงทักทายเมื่อมองเห็นร่างผอมเพรียวในชุดเครื่องแบบสีเดียวกัน  ต่างกันเล็กน้อยตรงที่เธอสวมกระโปรงแต่อีกฝ่ายสวมกางเกง    “ทางนี้. .ไข่ตุ๋นทางนี้”

คนหน้าขาวแต่คิ้วดำเข้มรีบเดินเข้ามาหา ส่งสายตาดุๆ เขม่นมองพร้อมคำตำหนิ  “มายืนส่งเสียงดังอยู่หน้าโรงเรียนแบบนี้ไม่สมกับเป็นกุลสตรีเลยนะลูกพรุน”

สาวน้อยนามลูกพรุนหัวเราะคิก มองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า  ซ้ำยังชี้นิ้วตามอีกด้วย  “ว่าแต่เขานะ หรือต้องแต่งแบบไข่ตุ๋นถึงจะเรียกว่ากุลสตรีจ๊ะ  ถ้าไม่รู้จักกันคงนึกว่านักเรียนชาย”

“แซวเรื่องเดิมจนได้ ที่ใส่กางเกงเพราะใส่กระโปรงแล้วมันดูตลก  ก็เธอนั่นแหละลูกพรุนที่เป็นคนหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งวันที่ฉันใส่กระโปรงมาโรงเรียนวันแรกนั่นไง”

ลูกพรุนอมยิ้มเมื่อนึกถึงวันเปิดเรียนวันแรก ไข่ตุ๋นเป็นเพื่อนร่วมห้องที่เด่นสะดุดตาในวันนั้น  นอกจากทรงผมสั้นๆ แล้วคิ้วที่ดกดำจนดูรกบวกกับดวงตายาวรีที่ดูดุดันทำให้โครงหน้าดูเข้มสมชาย   ใช่. . .เหมาะสมจะไปอยู่บนใบหน้าผู้ชายมากกว่าผู้หญิงวัยสิบหก  ยิ่งปีนี้สิบเจ็ดปีกับส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร  แม้ไม่นับว่าสูงมากถ้าเทียบกับนักเรียนชายในห้องส่วนใหญ่  แต่ถ้ายืนในกลุ่มนักเรียนหญิงแล้วไข่ตุ๋นนับว่าสูงเด่นเชียวละ

ทั้งๆ ที่รูปร่างหน้าตาแบบนี้  แต่ตัวตนข้างในที่ลูกพรุนรู้จักดี ไข่ตุ๋นก็เหมือนกับเด็กสาววัยรุ่นทั่วไป  ยังชอบรักสวยรักงาม  ชอบของกระจุ๊กกระจิ๊กน่ารัก ชอบดอกไม้ และขนมหวาน   

แต่ด้วยสภาพรูปร่างหน้าตาทำให้ไข่ตุ๋นต้องเขินอายบ่อยครั้งเมื่อถูกคนรุมมอง   และด้วยความไม่มั่นใจในตัวเองทำให้ไข่ตุ๋นตัดสินใจสวมกางเกงนักเรียนแทนซึ่งนั่นก็ช่วยได้ไม่มากเลยในความคิดของลูกพรุน  จากที่เพื่อนเคยถูกมองถูกซุบซิบว่าเหมือนทอม หรือเป็นผู้ชายใส่กระโปรง  หลังๆ มานี่ถูกมองและถูกซุบซิบโดยกลุ่มสาวๆ ที่แอบมาชอบแทน 

เมื่อหาที่นั่งริมสนามฟุตบอลซึ่งค่อนข้างจะปลอดผู้คนได้แล้วสองสาวก็นั่งคุยกันด้วยท่าทางเหมือนกับเป็นเรื่องลับเฉพาะ   “เมื่อคืนที่ไข่ตุ๋นเล่าให้ฟังทางโทรศัพท์ ทำเอาลูกพรุนตื่นเต้นจนแทบนอนไม่หลับ”

เด็กสาวในเครื่องแบบนักเรียนชายก้มหน้าซ่อนรอยระเรื่อสีแดงกับรอยยิ้มขวยเขินเอียงอายที่มองมุมใดก็ไม่เหมาะกับบุคลิกของเธอเลย

“อย่าเขินน่า เราเพื่อนกันเป็นซี้ปึ้กนะไม่ใช่คนอื่นคนไกล. . .ว่าแต่ลูกพรุนอยากรู้ว่าไข่ตุ๋นไปรู้จักพี่เขาได้ยังไงเล่าให้ละเอียดนะไม่อย่างนั้นจะไม่ช่วยด้วย”

“เรื่องมันเริ่มจาก. . .”  แล้วไข่ตุ๋นก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้สหายสนิทฟังด้วยความกระชับรวดเร็วเพราะพอเล่าจบก็ได้เวลาเข้าเรียนพอดี

 ................................................................................