นิยายรักของนายปลาหมึก

ลำดับตอนที่ #2 : นายปลาหมึกมาแล้ว

บนพื้นผิวของดวงจันทร์อันเป็นดาวบริวารของดาวเคราะห์สีฟ้างดงามที่มีชื่อว่า “โลก”  บัดนี้ยานอวกาศรูปร่างเหมือนปลาหมึกได้ทำการลงจอดและตรวจเช็คความเรียบร้อยครั้งสุดท้าย

ดวงตาสีดำกลมโตของบุรุษร่างสูงกำลังเหม่อมองผ่านกระจกยานชมความงามของดาวเบื้องหน้าอย่างหลงใหล   หลังการเดินทางหลายปีแสงในที่สุดเขาก็มาถึงจนได้  

ขณะกำลังจินตนาการถึงใครบางคนบนพื้นโลก เสียงรายงานขององครักษ์ก็ดังมาเข้าหู 

“กิ๊บ. .กิ๊บกิ๊บกิ๊บ-กิ๊บกิ๊บ.กิ๊บ”   

องค์ชายใหญ่แห่งดาวเอ็นเอ็นร้อยห้าสิบจุดห้าเบือนหน้ามองคู่สนทนาด้วยสีหน้าบึ้งตึง พลางใช้สายตากวาดมองรูปร่างที่บอกยี่ห้อมนุษย์ต่างดาวในสายตาชนชาวโลกของอีกฝ่ายแล้วส่งเสียงตำหนิด้วยภาษาไทยชัดเจน

“อย่ามาใช้สำเนียงเห่ยๆ ของเผ่านายพูดกับฉันนะ พีจี”  องค์ชายใหญ่หมายถึงภาษาเฉพาะเผ่าพันธุ์  ซึ่งบนดาวรูปร่างปลาหมึกที่พวกเขาจากมานั้นมีหลายสปีชีย์และภาษามากมายใช้สื่อสารกัน  แต่ภาษาราชการหรือที่เรียกว่าภาษาหลักของดาวคือภาษาปลาหมึกนั่นเอง

“แล้วก็เริ่มพูดภาษาไทยของดาวโลกได้แล้ว  อีกไม่นานพวกเราจะลงไปที่นั่น นายต้องหัดพูดให้ชินตั้งแต่ตอนนี้”

“ขออภัยขอรับ  กระหม่อมแค่อยากแจ้งให้องค์ชายทราบว่าเครื่องพลางตัวทำงานสมบูรณ์ดีแล้วเท่านั้นเอง. กิ๊บ”   องค์รักษ์รายงานอีกครั้ง  แต่ถึงจะใช้ภาษาไทยแล้วก็ยังไม่ถูกใจผู้เป็นเจ้านายอยู่นั่นเอง มิหนำซ้ำยังเผลอใช้คำลงท้ายด้วยสำเนียงเผ่าพันธุ์ตัวเองอีกต่างหาก

“ใช้ไม่ได้  ขืนนายพูดแบบนี้ต้องมีคนสงสัยแน่  บนดาวโลกฉันไม่ใช่องค์ชายใหญ่  เป็นแค่มนุษย์โลกธรรมดาๆ คนหนึ่ง ดังนั้นนายต้องจำเอาไว้ให้ดีถ้าลืมละก็จะจับถอนขนให้หมดตัวเลย”   องค์ชายขู่

“ถ้าเช่นนั้นกระหม่อม เอ้ย!  ผม ควรเรียกพระองค์. . .คุณว่าอย่างไรดีขอรับ. .ครับ”   พูดจบยอดองครักษ์ก็ยิ้มเป็นเชิงขออภัยในความไม่เคยชิน

“ปลาหมึก  นับจากนี้ไปฉันมีชื่อว่า นายปลาหมึก”   หนุ่มร่างสูงประกาศชัดเจน

“และนาย”   องค์ชายใหญ่ผู้ตั้งชื่อตนเองว่านายปลาหมึกชี้นิ้วออกคำสั่งด้วยความเคยชิน  “ชื่อพีจีเหมือนเดิมดีแล้ว  แต่ต้องเปลี่ยนรูปร่างให้เหมือนมนุษย์อย่างฉันด้วย”

ด้วยความไม่สันทัดในการแปลงร่างเป็นมนุษย์องค์รักษ์จำต้องอาศัยคำอธิบายจากเจ้านายหนุ่ม

วุ่นวายกับการสอน พีจี แปลงร่างและแต่งตัวครู่หนึ่ง  เบื้องหน้าชายหนุ่มร่างสูง ก็คือหนุ่มน้อยหน้ามน  มีผิวขาวระเรื่ออมแดง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนและผมเส้นเล็กสีดำที่ดูนุ่มนิ่มบวกกับร่างอ้อนแอ้นอรชร  ไม่เหมือนยอดองครักษ์ฝีมือดีคนเดิมเมื่อครู่สักนิด

“รู้สึกเย็นๆ ชอบกล. กิ๊บ”    หนุ่มน้อยรูปร่างเล็กพยายามดึงชายเสื้อด้วยความขัดเขิน  ไม่เคยชินกับการอยู่ในร่าง และอาภรณ์เช่นมนุษย์โลก

“เดี๋ยวก็ชินน่า”  ปลาหมึกกล่าวพลางระบุเป้าหมายที่จะลงไปบนโลก

เครื่องส่งสสารทำงานตามโปรแกรมที่ถูกสั่งการ  ทันทีที่กดปุ่มยืนยันช่องเก็บของตรงหน้าก็ถูกเปิดออก และสิ่งที่ปรากฏออกมาคือวัตถุที่มีรูปร่างคล้ายนาฬิกาข้อมือสองเรือน

“ใส่ ‘ลุค’ ติดตัวเอาไว้นะ มันเป็นเครื่องควบคุมยานอวกาศระยะไกล สามารถสั่งการได้จากพื้นโลกมาถึงดวงจันทร์นี้  รวมถึงส่งข้อมูลผ่านจากยานไปยังดาวเอ็นเอ็นร้อยห้าสิบจุดห้าได้ด้วย”

หนุ่มน้อยร่างบางรับนาฬิกาข้อมือมาอย่างงงๆ ถึงแม้จะได้ชื่อว่ายอดองครักษ์ผู้มีฝีมือในการรบเก่งกาจแต่ความรู้เรื่องเทคโนโลยีมีติดสมองเขาน้อยนิด  ที่ขับยานมาถึงดวงจันทร์ของดาวโลกได้ก็เพราะองค์ชายใหญ่หรอก  ขืนพีจีขับเองคงชนดาวลูกไก่ ไม่ก็หลงทางอยู่ในกลุ่มสะเก็ดดาวออกมาไม่ได้แน่

“แล้วก็ใส่หมวกนี่เสียด้วย”   

ยังไม่ทันที่พีจีจะทำความเข้าใจกับอุปกรณ์ตัวแรก หมวกสีฟ้าใบหนึ่งก็ถูกโยนมาให้

“เดี๋ยวพวกเราต้องออกไปใช้เครื่องส่งสสารที่ด้านนอกตัวยาน  แต่ในร่างของมนุษย์ธรรมดาอยู่ในห้วงอวกาศไม่ได้หรอกนะ  ดังนั้นหมวกนั่นถูกดัดแปลงมาให้คนใส่ไม่ขาดอากาศหายใจตายก่อนจะเหยียบพื้นโลก  เหมือนกับชุดที่ใส่ตอนนี้  สร้างมาจากวัสดุชั้นดีของดาวเรา  แม้ภายนอกจะดูไม่ต่างจากมนุษย์อื่นๆ แต่มีความยืดหยุ่นและทดทานรับแรงเสียดทานรวมถึงทนความร้อนสูง”   ปลาหมึกพูดพลางหยิบหมวกอีกใบที่มีสีเดียวกันสวมไว้เอง   

“ที่จริงยังมีคุณสมบัติอีกเยอะ แต่นายอ่านจากคู่มือเอาก็แล้วกัน ฉันขี้เกียจอธิบาย”

สองหนุ่มผู้เตรียมไปเยือนโลกเดินออกมาเพื่อไปที่เครื่องส่งสสารซึ่งติดตั้งอยู่นอกตัวยาน   ลักษณะเป็นรูปตัว V  มีแถบคาดอยู่ตรงกลางได้ผูกไว้กับปลายของสองข้าง ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนหนังสติ๊กของเด็กชาวโลกยังไงยังงั้น

ทันทีที่ พีจี เห็นอุปกรณ์พิเศษตัวนี้ถึงกับยืนตัวแข็งเบิกตาโพลงโตด้วยความคาดไม่ถึง  “เราจะลงสู่พื้นโลกด้วยสิ่งนี้หรือ. กิ๊บ”

“ใช่  เพื่อหลีกเลี่ยงจากเรดาร์ตรวจจับของชาวโลก”   ปลาหมึกหันมองหน้าซีดๆ ขององครักษ์ก็ยิ้มเจ้าเล่ห์  “ถ้านายกลัวไม่ต้องตามไปก็ได้นะ อยู่เฝ้ายานบนดวงจันทร์นี่แหละ”

แม้จะกังวลกับความปลอดภัยของอุปกรณ์ตัวนี้ใจจะขาด แต่ยอดองครักษ์เช่น พีจี จะทิ้งนายได้อย่างไร ยิ่งก่อนมาองค์ราชาได้สั่งย้ำหนักย้ำหนาให้คอยติดตามองค์ชายใหญ่ทุกฝีก้าว  ดังนั้นเมื่อกลืนน้ำลายลงคอไปสามอึก หนุ่มร่างบางก็กัดฟันสู้ตาย  “ผมไปด้วย. กิ๊บ”

“ดี  ถ้าอย่างนั้นก็รีบมาเตรียมตัวเร็วๆ เข้า อย่าลืมกระเป๋าสัมภาระกับล๊อคยานอวกาศให้เรียบร้อยด้วยนะ อ้อ อีกอย่างเลิก ‘กิ๊บ’  ได้แล้ว”

เมื่อระบุพิกัดการยิงเรียบร้อย เครื่องส่งสสารที่ดูมุมไหนก็ไม่ต่างจากเครื่องยิงหนังสติ๊ก ได้ฤกษ์ทำงานทันทีที่ปลาหมึกกดปุ่มคำสั่งบนหน้าปัด ลุค ที่เป็นนาฬิกาข้อมือ

ยางชนิดพิเศษถูกดึงไปด้านหลังเรื่อยๆ โดยมีบุรุษหนุ่มทั้งสองเกาะอยู่  ทันทีที่ยางถูกดึงจนสุด ปลาหมึกก็มองไปด้านหน้า  โลก ดาวที่เธอคนนั้นอยู่ ดาวที่เขากำลังจะได้ลงไปเหยียบย่างคู่กับเธอ   

องค์ชายใหญ่ผู้เดินทางจากดาวบ้านเกิดมาเพื่อยึดครองโลกแต่มีเจตนาแอบแฝงอย่างอื่นพ่วงด้วย  ไม่ลังเลใจสักนิดที่จะกดหน้าปัด ลุค ออกคำสั่งดีดตัว

          “ไปกันเลย . . . โลกจ๋า ปลาหมึกมาแล้วววว”  

แล้วสองหนุ่มก็ลอยละลิ่วจากดวงจันทร์ พร้อมกับมีเสียงโห่ร้องของปลาหมึก กับเสียงโหยหวนของพีจี ประกอบการเดินทาง

...............................................................

......................................................................................

ท้องฟ้าเหนือเมืองกรุงยามรัตติกาลมาเยือน แม้จะเป็นคืนเดือนแรมที่แสงนวลตาจากดวงจันทร์ไม่ส่องสว่างกระจ่างเท่าเดือนเพ็ญเต็มดวง  แต่ด้วยแสงจากหลอดไฟบนท้องถนน  ไฟจากรถยนต์และอาคารบ้านเรือนทดแทน ได้ขับไล่ความมืดมิด และก็ช่วยส่องสว่างให้พอได้เห็นเงาดำๆ สองจุดจากดวงจันทร์ตรงมายังพื้นโลกได้ไม่ยากนัก  

แต่อาจเพราะเวลานี้เป็นวสันตฤดูที่มีเมฆปกคลุมอยู่บางเบาประกอบกับสายฝนโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง  ท้องฟ้าไร้ดาวในคืนนี้จึงไม่มีคนยืนยล ชมดูภาพมนุษย์ต่างดาวลอยมาบุกโลก 

 ฟิ้ววววว  . . . 

“แอ๊ก!!”

แม้จะอยู่ในชุดสุดยอดนวัตกรรมแห่งดาวเอ็นเอ็นร้อยห้าสิบจุดห้า แต่ความจุกยามร่างกระแทกพื้นก็ไม่ใช่ย่อยเลยทีเดียว

“ปลอดภัยดีใช่ไหม. . .ครับ”   บุรุษร่างเล็กบอบบางพยุงกายลุกขึ้นจากพื้นที่เป็นหลุมแอ่งไม่ใหญ่นัก  แม้รูปร่างภายนอกจะดูเหมือนคนอ่อนแอน่ารังแก แต่ภายในก็ยังเป็นยอดฝีมือในการรบอยู่ดี  ดังนั้นพลังในการฟื้นตัวจึงมีมากกว่าหนุ่มร่างสูงที่ยังนอนแนบหน้ากับพื้นพสุธา

พีจี รีบเข้าไปช่วยพยุงเจ้านายขึ้นมา  สำรวจดูว่าไส้ยังไม่ทะลักออกนอกพุงก็เบาใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง 

“ยังดีอยู่”  ปลาหมึกนั่งสูดหายใจเข้าปอดช้าๆ เมื่อคลายความจุกเสียดได้ก็เอ่ยต่อ   “โชคดีที่ก่อนจะถึงพื้นผิวโลกฉันได้ยิงระบบซุปเปอร์เซพล่วงหน้ามาแล้ว  นอกจากจะช่วยให้ไม่ดับอนาถ ยังไม่สร้างร่องรอยผิดสังเกตบนพื้นผิวโลกมากจนน่าสงสัยอีกด้วย”    

ชายหนุ่มร่างสูงมองดูหลุมที่เกิดขึ้นแล้วใช้ให้หนุ่มร่างเล็กกว่าทำการกลบดินปิดตามเดิม  ส่วนตัวเขาเองก็ใช้ลุคตรวจสอบสถานที่เพื่อให้แน่ใจว่าลงมาถูกต้อง และปลอดจากสายตาบุคคลภายนอก

“ไม่คลาดเคลื่อนสักนิด  ยอดมาก!”  ปลาหมึกมองรอบๆ ตัวอีกครั้ง ก่อนจะหันไปบอกกับองครักษ์ที่กำลังเกลี่ยดินอยู่   “พวกเราลงมาบนพื้นที่สำหรับเตรียมสร้างเป็นสวนหย่อม และสวนสุขภาพ ของหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ยังสร้างไม่เสร็จ แถมยังมีปัญหาเรื่องงบประมาณด้วยทำให้ไม่มีลูกจ้างคอยดูแลเข้มงวดนัก ดังนั้นตอนนี้พวกเราปลอดภัยแล้ว”

แม้ตอนแรกหวั่นๆ ว่าจะถูกมนุษย์โลกจับไปเชือดทิ้งทันทีที่ถึงพื้น  แต่ในที่สุดการมาครั้งนี้ก็ไม่เอิกเกริก และไม่มีใครรู้   ถึง พีจี จะดีใจแต่ก็สงสัยว่าทำไมองค์ชายใหญ่ผู้ที่เอาแต่เก็บตัวในหอส่งสัญญาณกำลังสูงถึงได้รู้เรื่องบนโลกละเอียดนัก 

“เอาเถอะ  ในเมื่อองค์ชายใหญ่ขึ้นชื่อว่ามีนิสัยประหลาดที่สุดบนดาวเอ็นเอ็นร้อยห้าสิบจุดห้า อยู่แล้ว จะมีความสามารถพิลึกๆ ติดตัวอยู่บ้างก็คงไม่แปลก”  พีจี พึมพำเบาๆ กับตัวเองแล้วก้มหน้าลงมือทำงานต่อ  ไม่ทันได้สังเกตเห็นรอยยิ้มกว้างขององค์ชายใหญ่  หรือ นายปลาหมึก ที่แอบมองดูกระดาษแผ่นหนึ่งในมือ

..................................................

...........................................................................  

เสร็จงานพีจีตรวจความเรียบร้อยแล้วเดินไปสมทบกับเจ้านาย  เมื่อเห็นท่าทางคล้ายกับตัดสินใจอะไรบ้างอย่างได้แล้วของนายปลาหมึก  พีจีก็รีบถามตามประสายอดองครักษ์ผู้มีความมุ่งมั่นที่จะปฏิบัติภารกิจ   “ต้องทำอะไรต่อไปครับ  หรือว่าพวกเราจะเริ่มการยึดครองโลกเลยดีไหม”

“เพิ่งจะมาหายใจบนดาวโลกไม่ถึงชั่วโมงนายก็จะยึดดาวคนอื่นเขาแล้วเรอะ บ้าหรือเปล่า”   จากที่อารมณ์ดีด้วยความครึ้มอกครึ้มใจก็ต้องมาหงุดหงิดกับ องครักษ์บ้าพลัง

คนถูกเอ็ดหน้าม้านนิดๆ แต่ไม่ละความพยายาม  “หรือว่าคุณปลาหมึกมีแผนการเตรียมไว้แล้ว”

แผนยึดโลกยังไม่มี แต่องค์ชายใหญ่ผู้มีแผนงานอื่นพยักหน้ารับก่อนจะอธิบาย  “ก่อนอื่นต้องแลกไข่มุกที่เอามาจากดาวเอ็นเอ็นร้อยห้าสิบจุดห้าไปแลกเป็นเงินสกุลที่ใช้ในประเทศนี้ จากนั้นก็หาซื้อบ้านเล็กๆ สักหลังแถวๆ ถนนสุขฯ” พูดถึงตอนนี้นายปลาหมึกก็ยิ้มหน้าบานอย่างไม่รู้ตัว

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าบ้านน้องลูกพรุนอยู่หลังไหน  แต่แค่รู้ชื่อถนน และได้อยู่บนถนนสายเดียวกันก็ยังดี  อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องอยู่ห่างไกลหลายปีแสงเหมือนอย่างแต่ก่อน

ตาสีดำเคลิ้มฝันของนายปลาหมึกดูจะต่างจากดวงตาสีน้ำตาลของพีจีซึ่งกำลังเบิกกว้างกลมโตกว่าเดิมในขณะที่เจ้าตัวอุทาน  “จะเอาไข่มุกไปแลกเพื่อซื้อบ้าน!” 

“ใช่ ถ้าไม่เอาไข่มุกไปแลกแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อละ อย่าบอกนะว่าจะชวนกันปล้น”      ประโยคหลังของปลาหมึกเบรกจนพีจีที่อ้าปากค้างอยู่ต้องกลืนคำที่คิดจะพูดลงคอ

“ถ้าไม่ปล้น แล้วการนำเอาไข่มุกมูลค่ามหาศาลแบบนั้นไปแลกเป็นเงินตรา ในยามวิกาลเช่นนี้มีที่ไหนเขารับแลกครับ  แบบนั้นชาวโลกเขาจะไม่สงสัยเอาหรือ  แล้วเกิดมีคนถาม หรือต้องการสอบถึงประวัติความเป็นมาของไข่มุก พวกเราจะตอบเขาว่ายังไงกัน. . พกมาจากต่างดาวหรือครับ”

“พีจีนายลืมไปแล้วหรือว่ามากับใคร  ตอนนี้ฉันคือนายปลาหมึกก็จริง แต่ความสามารถขององค์ชายใหญ่แห่งดาวเอ็นเอ็นร้อยห้าสิบก็ยังมีอยู่ครบถ้วนนะ”

พีจีนึกถึงความสามารถขององค์ชายใหญ่ที่เคยได้ยินมาหนาหู  นอกจากจะขยันสร้างเรื่องเดือดร้อนเก่งเป็นพิเศษแล้ว  ก็มักจะนำเอาหัวข้อแปลกๆ มาสนทนา หรือที่ท่านหมายถึงจะเป็นเรื่องที่ปฏิเสธรักของสาวๆ ราชนิกุลชั้นสูงให้อกหักเป็นว่าเล่น

          ราวกับปลาหมึกรู้ว่านายยอดองครักษ์กำลังคิดเหลวไหลอะไรอยู่   “นายสอบข้อเขียนผ่านจนมาเป็นองครักษ์ในวังได้ยังไงนะ  หรือว่าผ่านเพราะสอบปฏิบัติได้เต็มเขาเลยอนุโลมให้”   บ่นแล้วเจ้านายก็มานั่งอธิบาย  “ความสามารถในการสะกดจิต เป็นคุณสมบัติพิเศษที่มีเฉพาะในสายเลือดของพระราชาและเหล่าทายาท  แม้ฉันเองจะเป็นลูกนอกคอกของเสด็จพ่อแต่ไอ้ความสามารถนี้มันก็ยังถ่ายทอดมาถึงฉันอยู่ดี  ดังนั้นนายวางใจได้  เดี๋ยวฉันจะไปสะกดจิตใครสักคนเพื่อแลกไข่มุกพวกนั้นเอง”

          ที่จริงเรื่องนี้พีจีก็พอจะรู้มาบ้าง แต่ไม่คิดว่าองค์ชายใหญ่ผู้สนใจแต่เรื่องพิลึก จะมีความช่ำชองชำนาญในการสะกดจิตด้วย 

  “ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมเราไม่ไปยึดบ้านของชาวโลกสักหลังละครับ  ถ้าคุณปลาหมึกชอบบ้านหลังใหญ่เท่าปราสาทอย่างแต่ก่อน  เราก็เอาแค่หลังย่อมๆ ขนาดตึกสูงสิบสามชั้นก็ได้”

“นายจะเอาบ้านสิบสามชั้นไปทำไม”   นายปลาหมึกต้องแอบถอนหายใจจะพยายามหาข้ออ้างมาชี้แจง  “บ้านที่ว่าพวกเราจะต้องใช้เป็นฐานลับในการปฏิบัติงานนะ  ถ้ามันเด่นสะดุดตาเกินไปจะมีคนสงสัย   เอาบ้านชั้นเดียวเนื้อที่พอเหมาะก็พอแล้ว  และที่สำคัญ”    ดวงตาสีนิลจริงจังเมื่อสบตาองครักษ์ร่างบาง 

“ก่อนจะยึดครองโลกสำเร็จ พวกเราจะไม่ทำร้ายชาวโลกหากไม่จำเป็น  และการนำเอาพลังสะกดจิตไปยึดครองบ้านมนุษย์ชาวโลกแบบนั้นมันก็เป็นการทำร้ายพวกเขาด้วยเหมือนกัน  ดังนั้นฉันถึงคิดจะเอาไข่มุกไปแลกเป็นเงินอย่างยุติธรรม”

พูดจบนายปลาหมึกก็เดินออกจากสวนที่ยังสร้างไม่เสร็จแห่งนี้  แผ่นหลังเหยียดตรงองอาจแบบมนุษย์โลกที่ทำให้พีจีฉงนใจไม่น้อยกับการตัดสินใจของเจ้านาย  

“เอาเถอะ  ไหนๆ คุณปู่กับคุณทวดก็เคยบอกไว้. . .เดินตามหลังปลาหมึกไปย่อมดีเอง”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

* * สวัสดีครับ ในที่สุดก็อัพตอน 2 จบ  รอพบกับตอน 3 "น้องลูกพรุน"  นะครับผม ^^ ขอบคุณที่แวะมาอ่านครับทุกท่าน