ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Taekang: แอบรัก Secret Love

    ลำดับตอนที่ #4 : บทที่4

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 98
      0
      30 มิ.ย. 59



    .
    .

    "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณฮั่น"

    "อืมม์ กวางช่วยเอาไส้กรอกเยอรมันที่ผมซื้อมาเมื่อคืนออกมาอุ่นให้น้องกั้งด้วยนะ เขาตื่นหรือยัง"

    "เช้านี้ยังไม่เห็นคุณกั้งเลยค่ะ"

    "โห นี่ก็ไม่เช้าแล้วนะ งั้นเดี๋ยวผมไปเรียกเขาดู"

    ผมมองนาฬิกาเป็นเวลา 9 โมงเพราะวันนี้ผมไม่มีธุระที่ออฟฟิศมากมาย กะว่าจะไปสายหน่อยจะได้อยู่เป็นเพื่อนเขาบ้าง

    .
    .


    ก๊อกๆ 


    "น้องกั้งตื่นหรือยัง ไม่หิวเหรอ"

    ไม่มีเสียงตอบ ผมเลยเปิดเข้าไปดู

    "พี่มีอาหารพิเศษด้วยนะครับ ... หือ ? ยังนอนอุตุจริงๆด้วย หึๆ"

    ผมยิ้มเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยังนอนอยู่ในท่าเดิมตั้งแต่เมื่อคืนนี้ เขางัวเงียปรือตามองผมนิ่งๆ

    "พี่ฮั่น ... กั้งยังไม่หิวครับ"

    "น้องกั้งทำไมหน้าซีดจัง " ผมเอามือไปแตะตัวเขาก็ต้องตกใจเพราะหนุ่มน้อยตัวร้อนมาก ท่าทางจะมีไข้

    "กั้งเพลียๆครับ"

    "ไม่ใช่แค่เพลียแล้วล่ะน้องกั้ง ตัวร้อนมากด้วย ไปครับเดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ"

    "โอ๊ะ ไม่เป็นไรครับพี่ฮั่น กั้งทานยาก็คงดีขึ้น จริงๆนะ...พี่ฮั่นไปทำงานเถอะ"

    เสียงนุ่มตอบแผ่วๆ ผมมองหน้าเขาอย่างเป็นห่วง

    "พี่เคยปล่อยน้องกั้งไว้คนเดียวเวลาป่วยหรอครับ เอางี้ พี่จะอยู่ดูแลเรานี่แหละ ถ้าไม่ดีขึ้นต้องไปหาหมอนะครับ โอเคมั้ย"

    "เอ่อ ...ก็ได้ฮะ .."

    "เดี๋ยวพี่ให้ป้าอุ่นมาเช็ดตัวให้แล้วพักอีกสักหน่อย พี่ให้ทำข้าวต้มให้ดีกว่าคงทานไส้กรอกไม่ได้แล้วล่ะ"

    "ข้าวต้มอีกแล้วหรอ"

    "อีกแล้ว... ?"

    "อ่อ เปล่าๆครับ ข้าวต้มดีแล้วฮะ ..."

    ผมขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างห่วงๆ ขยับผ้าห่มคลุมตัวให้เขา เดินไปปรับแอร์ให้เบาแล้วลงไปสั่งเหล่าแม้บ้านทั้งหลายผมต้องโทรหาคนที่พอจะช่วยได้อีกคน

    .
    .
    .

    "ฮัลโหล โดม ... น้องกั้งเป็นไข้ผมอยากให้คุณหาคุณหมอที่มารักษาที่บ้านได้ให้ผมหน่อย"

    ["ห๊ะ น้องกั้งเป็นไข้เหรอครับ ... โอ้ว ครับๆคุณฮั่น ผมมีคุณหมอที่สนิทกันเดี๋ยวติดต่อได้แล้วจะพาไปเลยนะครับ"]

    "ดีครับ ผมยังไม่ได้บอกเขา มาสายหน่อยก็ได้นะจะได้ให้เขาเตรียมตัวก่อน"

    ["ครับๆ เดี๋ยวเจอกันครับ"]

    ผมถอนหายใจโล่งอกได้บ้างนิดหน่อย รีบกลับขึ้นไปดูชายหนุ่ม


    ...........



    "ฮ้าวววว .....เต้ มึงจะรีบไปไหนแต่เช้าวะ"

    "กูมีธุระว่ะเอก เดี๋ยวสายๆจะมาเข้าคลาสด้วย"

    "เออๆ ไรของมันว๊าาาา"

    ผมรีบบึ่งออกมาตามนัดหมายจากพี่โดมเพราะเรื่องอาการของน้องกั้ง 9 โมงเช้ากับคนอย่างผมเนี่ยมันไม่ค่อยจะเข้ากัน ผมพักอยู่ที่sport club ของเรานั่นแหละจะได้ประหยัดค่าเช่าและไม่ต้องเดินทาง ยกเว้นไปอัดรายการ 

    .
    .
    .

    "เป็นไงครับพี่โดม"

    "ก็ไข้ขึ้นน่ะ ดีที่น้องกั้งส่งข้อความมาบอกก่อนพี่เลยไปรับคุณหมอพรีนมานี่แหละ"

    "ค่ะ รู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้ร่วมขบวนการกับพวกคุณ เชอะ"

    คุณหมอเหวี่ยงเล็กๆใส่พวกเรา 

    "ถ้าจำเป็น ผมจะสารภาพเองครับทุกคนไม่ต้องห่วง แต่ตอนนี้อยากเจอน้องกั้งเร็วๆ ไม่รู้ว่าเป็นไง"

    "ก็เป็นอาการโยโย่จากที่แพ้เมื่อวานน่ะค่ะ พรีนเตรียมยาฉีดมาอีกจะได้ระงับเชื้อของมันได้"

    ผมมองมือถือที่มีสติ๊กเกอร์น่ารัก           'สู้ๆ'  ส่งมาจากน้องกั้ง เพราะทันทีที่ผมได้ข่าวก็ไลน์ไปถามอาการของเขา

    .
    .
    .



    .......



    ผมมาถึงคฤหาสน์นี่อีกครั้ง พวกเรารุดขึ้นไปดูคนป่วยในห้องนอนชั้นบน คุณฮั่นอะไรนั่นก็มองผมงงๆ แต่ผมก็เนียนๆไปล่ะนะ เป็นห่วงน้องกั้งนี่นะ

    .
    .
    .

    "ให้นอนพักและก็ดื่มน้ำเยอะๆทานยาตามที่หมอสั่ง พรุ่งนี้ก็หายค่ะไม่ร้ายแรงอะไร ออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์บ้างก็ได้นะคะจะได้ไม่อุดอู้อยู่แต่ในบ้านหน้าจอคอม อิๆ แล้วอยากให้ไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกทีค่ะ "

    "ขอบคุณครับคุณหมอพรีนที่รีบมาให้ ถ้าอย่างงั้นผมจะขอให้เป็นคุณหมอประจำตัวน้องกั้งเลยนะครับ ผมจะได้วางใจ เขาน่ะเป็นคนแข็งแรงแต่เวลาป่วยทีนึงจะค่อนข้างหนัก"

    "ยินดีค่ะ เอ่อ พรีนเลยจะขอให้คุณเตเต้ดูแลเรื่องอาหารกับการออกกำลังอีกคนเพราะเขาจบด้านโภชนาการและการกีฬา"

    "เอาอย่างนั้นหรอครับคุณหมอ แต่เกรงใจคุณเตเต้"

    "โอ้ว ไม่ต้องเกรงใจเลยฮ่ะ ก็ทีคุณน้องยังอุตส่าห์มาช่วยงานก็ต้องตอบแทนบ้างไรบ้าง โนพรอบเปลิ้มฮ่ะคุณฮั่นสุดหล่อ "

    ผมก็กรีดกรายสวมรอยสำทับให้เขามั่นใจ ใครใช้ให้ผมเป็นต้นเหตุทำให้เขาป่วยกันล่ะ

    "ใช่ครับคุณฮั่น ไม่ต้องห่วงครับโดมจัดให้ ถ้าคุณฮั่นจะเข้าโปรแกรมด้วยก็ได้นะครับ นี่ผมจะเริ่มๆด้วยล่ะ"

    "หึๆ ผม่ไม่ค่อยมีเวลาหรอก เอาเป็นว่าโดมดูแลเขาให้ดีล่ะ... น้องกั้งโอเคมั้ย"

    "โอเคเลยครับพี่ฮั่น "

    "ตาเป็นประกายหายป่วยเลยนะเราน่ะ ชอบล่ะสิ คือว่าน้องกั้งเขาติดรายการเมนูเลิฟมาก แล้วก็ชอบมาลองทำอาหารให้ผมทานบ่อยๆ นี่กะว่าจะให้เปลี่ยนจากนิเทศไปเรียนคหกรรมแล้ว หุๆ"

    "อิๆ แซวกั้งอีกพี่ฮั่น อ้อ เทอมหน้ากั้งจะทำโปรเจคจบอยากขอทำเคสรายการเมนูเลิฟได้มั้ยครับ"

    "ต๊าย จริงป่าว ได้เลยพี่เต็มที่"

    "งั้นก็ดีครับ ...เอาล่ะ ผมว่าให้คนป่วยพักผ่อนนะครับ โดมไปส่งคุณหมอกับคุณเตเต้ด้วยนะ"

    "ครับผม พักนะน้องกั้ง"

    พวกเราพากันกลับออกไป ผมเห็นคุณฮั่นยังอยู่เฝ้าเด็กน้อยก็อดมองไม่ได้ 

    "เมื่อยคอมั้ยเตเต้ มองซะ..."

    "ห๊ะ ปะ เปล่า "

    ผมตกใจเพราะพี่โดมแกตบไหล่ผมซะแรง

    "เปล่าอะไร เห็นมองเหลียวหลังขนาดนั้น ตกลงสนคุณฮั่นหรอตะเอง"

    "เย้ย มะ ไม่ช่าย อย่าพูดน่ากลัวแบบนั้นดิพี่โดม"

    "555 บอสพี่น่ะหล่อสเป็กสาวแท้สาวเทียมนะ "

    "แต่คงไม่ใช่สเป็กคนแบบผม "

    ผมคงทำเสียงแข็งเกินไปจนพี่โดมขมวดคิ้วมองแบบสงสัย 

    "โหยแค่นี้ต้องทำดุด้วย"

    "ไปกันเถอะครับ ผมมีงานต่อ"

    ว่าแล้วผมก็จ้ำนำหน้าไปที่รถ เล่นเอาทั้งคุณหมอและพี่โดมงุนงง

    ผมแค่ไม่ชอบสายตาของคนพี่เกินความห่วงใยแบบพี่ชายน้องชาย มันดูน่าขนลุกและทำให้ผมอารมณ์ขึ้นซะงั้น ผมกำลังคิดว่าน้องกั้งไม่ควรอยู่ลำพังกับคนคนนั้น

    แต่

    นั่นมันธุระของผมซะที่ไหนล่ะ!

    เขาอยู่กันมาตั้งเป็นปีๆ ไม่รู้ว่าสนิทกันมากมายขนาดไหนไปแล้ว โธ่เว้ย..

    .
    .
    .


    ..............



    "น้องกั้ง วันนี้พี่ฮั่นอยู่เป็นเพื่อนนะครับ"

    "ง่ะ พี่เบี้ยวงานหรอครับ อุๆ"


    ผมได้ยาฉีดเข้าไปก็ดีขึ้น ความร้อนลดลงแล้วก็ได้บอกพี่ฮั่นเรื่องที่อยากร่วมงานกับพี่เตเต้ต่อได้ก็ดีใจ

    "555 ก็ใครทำให้เป็นห่วงล่ะ วันนี้คงต้องงดเล่นเกมส์นะครับ"

    "โหย เซ็งแย่เลย นี่กั้งดีขึ้นมากแล้วนะครับ"

    "ถ้าดีขึ้นจริงๆ พี่จะพาไปเที่ยวผ่อนคลาย สูดอากาศดีๆจะได้หายไวๆ"

    "ไปเที่ยว?"


    "เอ หรือถ้าน้องอยากนอนในห้องนี้ต่อก็โอเคนะ พี่จะได้โทรไปแคนเซิลรีสอร์ทที่หัวหิน"

    "โหย พี่ฮั่นอ่ะ ไปดิคับ"

    "ฮ่ะๆ เรื่องเที่ยวล่ะร่าเริงนะเรา"

    "ก็กั้งไม่ค่อยได้ไปไหนเลยอ่ะ พี่ฮั่นก็ไม่ค่อยว่างนี่ "

    "พี่ขอโทษครับ พี่เองก็อยากพาน้องกั้งไปที่ไหนๆบ้าง ช่วงหลังๆงานมันยุ่งน่ะ แต่วันนี้วันศุกร์และเสาร์อาทิตย์พี่งดรับงานทั้งหมด ชดเชยให้คนป่วยไง"

    "โห ใจดีที่สุดเลยพี่ชายของกั้ง "

    ผมยิ้มแก้มปริลุกขึ้นกอดพี่ฮั่นที่เอื้อมมือมาลูบหลังผมเบาๆ

    "นอนต่อยาวๆเลยน้องกั้ง เดี๋ยวเย็นๆค่อยออกไปกัน "

    "พี่ฮั่นดีกับกั้งมากเลยนะครับ"

    ผมผละออกมามองคนพี่ พลางล้มตัวลงนอนเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว

    "แน่นอนครับ พี่รับปากคุณลุงของน้องว่าจะดูแลให้ดีที่สุด"

    "อืมม์ คิดถึงลุงจัง"

    ผมพึมพัม แล้วก็เข้าภวังค์ไม่ค่อยได้ยินว่าพี่ฮั่นพูดอะไรต่อ....

    .
    .
    .


    "อีกอย่างนึงน้องก็รู้ว่าพี่คิดยังไง พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้น้องต้องลำบากใจ ... แล้วน้องกั้งพอจะให้โอกาสพี่มั้ย"

    "zzzzz"

    "อ้าว หึๆ หลับปุ๋ยไปซะแล้ว"

    หนุ่มตัวโตยิ้มมองหนุ่มน้อยที่หลับไหล นิ้วเรียวยาวเขี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากมน นั่งมองอยู่เนิ่นนานก่อนจะไปจัดการเรื่องทริปให้หนุ่มน้อยอย่างกระตือรือร้น



    .....................



    "กลับมาแล้วหรอวะเต้ เด็กมึงโอเคป่าว"

    "เด็ก?"

    "ก็เออน่ะสิ มีกิ๊กไรก็ไม่เล่าให้พวกกูฟัง อาการมึงดูไม่ค่อยปกติเลยนะ"

    "มึงเดาไป๊"

    "หึๆ เดาอะไร นี่กูกำลังดูย้อนหลังรายการเมนูเลิฟ ทะเลรักของมึงอยู่ .. "

    ไอ้เพื่อนตัวแสบชี้มือไปที่จอทีวีกลาง lobby ของ Fitness เป็นรายการย้อนหลังที่ผมมีแขกรับเชิญเป็นสองหนุ่ม...

    "เฮ้ย"

    "ตกใจไรนักหนาวะ พี่เตเต้ 555 นี่ถ้ากูไม่รู้จักตัวตนของมึงนะจะคิดว่าปลื้มไอ้หนุ่มล่ำนั่น แต่ที่จริงแล้วมึงปิ๊งคนน้องใช่ม้้ยวะ"

    "มึงมั่วแล้วไอ้เอก กูก็ทำไปตามหน้าที่"

    "แหมๆ หน้าที่ของใจดิวะไอ้นี่ ดูตามึงโคตรมีความสุขไม่เห็นเหมือนเวลามองสาวๆเลย"

    "เฮ้อ แทนที่มึงจะมายัดเยียดความเป็นเกย์ให้กูเนี่ย มึงมาช่วยกูคิดเลยละกัน"

    ผมคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดไหล่ เดินไปนั่งลงกอดคอมัน

    "ยังไงวะ"

    "คืองี้ ...."

    ผมเล่าเรื่องราวของหนุ่มน้อยน่าสงสารคนนั้นให้มันฟังรวมทั้งที่เขาติดผมในฐานะเตเต้จนผมอึดอัด

    "ก็บอกเขาไปสิวะ ไม่น่ายาก"

    "บอกว่า..."

    "ก็มึงไม่ได้กระตุ้งกระติ้งไง "

    "แล้วพี่ชายเขาล่ะ"

    "เออว่ะ บอกไปแม่งก็กันมึงสุดโคตร"

    "เฮ้ยไอ้นี่ ..."

    ผมตบหัวมันไปทีนึง

    "โอ๊ย ไรวะ พูดความจริงก็โมโห"

    "ความจริงไร ก็กูบอกแล้วว่าไม่ได้ชอบเขาแบบนั้น แล้วเขาก็ไว้ใจตัวที่กูสร้างขึ้นมา"

    "ไอ้เต้ กูจะบอกมึงให้นะ ที่จริงน่ะมึงมีความเป็นเตเต้ในตัวครึ่งนึง บางทีก็อบอุ่นอ่อนโยนเกิ๊นขัดกับลุ๊คที่มึงเป็นตอนนี้ แล้วตกลงมึงเป็นคนไหนวะ"

    ".........."

    "ทั้งสองตัวก็มึงนั่นแหละ แค่เด็กมึงเขาไม่รุ้มุมนี้ของมึง ก็บอกเขาไปซะ"

    "ไม่ใช่เด็กกู"

    "มึงแน่ใจ?"

    "เออ แน่ใจ กูชอบผู้หญิงโว้ยแล้วก็ไม่มีทางเปลี่ยนไปชอบผู้ชายด้วยกัน"

    "พิสูจน์สิว๊า กล้าป่าว"

    "ยังไงล่ะ ว่ามาเลย"


    ผมไม่ชอบโดนใครท้าทายอยู่แล้ว 


    "เดี๋ยวเลิกงานไปตึ๊ดกัน วันนี้ไอ้บิ๊กมันไปเล่นงานจ้างเปิดรีสอร์ทที่หัวหิน แม่งบอกว่าสาวเซ็กซี่ใจกล้ามากันตรึมแล้วเฮียโตโน่เจ้าของใจดีเปิดห้องให้พวกเราไปสังสรรค์โว้ย คืนนี้มึงต้องโชว์ฝีมือหิ้วสักคนนึงให้ได้แล้วกูจะยอมเชื่อ ป๊อดป่าววะ"

    "ไม่ป๊อดโว้ย เอาไงก็ได้"

    "เออ แล้วกูจะคอยดู มึงไม่เคยยอมไปกะสาวไหนเลยนี่หว่า"

    "ก็ไม่ได้แปลว่ากูทำไม่เป็นโว้ย "

    "555 ดีเลยกูจะบอกไอ้บิ๊กไอ้โบ้ให้หาเจ๋งๆไว้ให้เราสักคนสองคน คืนนี้ฟินๆว่ะ"

    "เออ ตามนั้น ครูปาร์คมาแล้วไปเข้าคลาสอย่ามัวมโน"

    "เหยยย ทำไมหน้าแดงวะ อิๆ ต้องไลน์ไปขออนุญาติเด็กก่อนป่ะว๊า ... บอกว่าพี่ขอเวลานอกไปอึ๊บสาววันนึงนะคร๊าาาาบบบ 5555"

    "ไอ้เชี่ยะนี่...."


    มันพูดจบก็วิ่งหนีไปรอบๆ ผมเลยลุกขึ้นวิ่งไล่เตะมันไปซะหอบแฮ่กๆ ใจก็นึกถึงหน้าเด็กป่วยไม่รู้ตอนนี้จะดีขึ้นหรือยัง

    .
    .
    .

    ...........



    "เย้ ทะเลหัวหินสวย อากาศสดชื่นจังครับพี่ฮั่น ฮ๊าาาาาา"

    ผมมาถึงรีสอร์ทสวยชื่อ The Dust ที่เพื่อนพี่ฮั่น ... พี่โตโน่เป็นเจ้าของ บรรยากาศดีดนตรีเพราะ

    "อ้าวฮั่น น้องกั้ง ยินดีต้อนรับเว้ย นึกว่าจะมาไม่ได้ซะแล้ว ดีใจว่ะ"

    "หวัดดีครับพี่โน่"

    "เออ น้องกั้งเขาป่วยนิดหน่อยน่ะ แต่หมอบอกว่ามาสูดอากาศก็น่าจะดีกว่านอนอยู่บ้าน"

    "ไปดูห้องหรือยังวะ จัดไว้ให้พิเศษเลยนะ ชอบมั้ย"

    "โอเคเลยว่ะ แต่งได้สวยดี"

    "น้องกั้งเงียบจัง ชอบป่าวครับ'

    "เอ่อ ... ฮะ ชอบมากเลย มีระเบียงเดินออกไปทะเลได้ด้วย..."

    ผมกำลังสงสัยกับกลุ่มเพื่อนของนักดนตรีที่นั่งรวมกันอยู่หน้าเวที หนึ่งในน้้นผมรู้สึกคุ้นๆแต่จำไม่ได้ว่าเห็นที่ไหน แล้วนี่มันก็โพล้เพล้มากแล้ว
    .
    .
    .


    "ดีเลย เรือนหลังนั้นชื่อ Star dust นะครับ .... ออกแบบมาสำหรับคู่รักที่ยังอยากมีความเป็นส่วนตัว หึๆ ค่อยเป็นค่อยไปนะไอ้คุณฮั่น" 

    "เฮ้ย น้องกั้งอย่าไปฟังมันนะ"

    .
    .

    "หือ ..อะ อะไรนะครับ... คือ กั้งไม่ทันฟังฮะ"

    "ดีแล้วล่ะ ไม่มีไรหรอกเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า พี่ต้องดูแลอาหารให้น้องด้วย"

    "ไม่ต้องกลัวเลยฮั่น อาหารทะเลที่นี่สดใหม่วันต่อวัน ยิ่งงานเปิดแบบนี้รับรองว่าจัดมาแบบพิเศษสุดๆ ไปนั่งที่ซุ้ม VIP นะเว้ย เดี๋ยวผมไปหาตอนนี้ขอทักทายสาวๆก่อน 555"

    ตายล่ะ ผมแพ้อาหารทะเลทุกอย่างหรือป่าวล่ะเนี่ย แล้วถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง พี่ฮั่นต้องสงสัยแน่ๆ ผมคิดได้ไปจนพี่ฮั่นมากอดคอผมเดินไปนั่งลงที่ซุ่มนั่น

    "หือ น้องกั้งทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ"

    "เอ่อ เพิ่งหายไข้นี่ครับ กั้งไม่แน่ใจว่าทานอาหารทะเลได้มั้ย"

    "น้องกั้งไม่เคยแพ้อาหารทะเลนี่ แล้วก็ทานข้าวต้มมาทั้งวันเบื่อแย่เลย พี่บอกโน่แล้วว่าให้ปรุงอ่อนๆ อย่างซุปหอยเชลล์อันดามันงี้ หายากและสดอร่อยมากๆ"

    "อะไรนะ เอ่อ ... คือว่ากั้ง ..."

    "หรือว่าจะให้เขายกไปให้ที่ห้องมั้ย ตรงนี้ลมแรง"

    เอาล่ะสิ ทำไมต้องเป็นเจ้าหอยเชลล์อีกแล้ว ... 

    "ฮั่น ไปรู้จักกับ Mr.Chang หน่อยวะ ขอยืมตัวมันหน่อยนะครับน้องกั้ง..."

    พี่โน่เดินมาดึงตัวพี่ฮั่นไปพบแขกเหรื่อ 

    "แต่ว่าน้องกั้ง..."

    "ตามสบายเลยครับพี่ฮั่น กั้งนั่งเล่นดูวิวดี๊ดี ฮ๊าาา อากาศสดชื่นจัง "

    ผมจำเป็นต้องเลี่ยงให้เนียนๆไม่งั้นพี่ฮั่นคงเป็นห่วงอีก แล้วผมก็ต้องการใช้โทรศัพท์ปรึกษาผู้รู้


    ตื๊ดดๆๆๆๆ

    .
    .

    กริ๊งงงง

    .
    .

    "ฮัลโหล พี่เตเต้หรอครับ"


    ผมรู้สึกว่าเสียงเรียกและคนที่รับสายอยู่ใกล้ผมมากๆ จนต้องหันไปมองด้านหลัง



    "ครับ น้องกั้ง ... "



    หนึ่งในกลุ่มคนที่ผมเห็นข้างเวทีเดินมาหยุดที่ซุ้ม VIP 

    ใบหน้าด้านข้างคุ้นๆ ดวงตาเรียวคมผมจำได้ แต่ทำไมรูปลักษณ์เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ 

    ผู้ชายคนนี้ใส่เสื้อโชว์กล้ามเป็นมัดๆกางเกงทหาร ท่าทางการเดินการยืนก็ดูดิบๆต่างจากเขา...คนนั้น

    "เอ่อ กั้งปรึกษาพี่ได้มั้ยครับ พี่ยุ่งมั้ย"

    "เอิ่ม พี่อยู่ต่างจังหวัดครับ แต่คุยได้"

    "หรอฮะ กั้งก็อยู่ต่างจังหวัด"

    .
    .
    .


    "เฮ้ยไอ้เต้ มึงทำไรตรงนี้วะ น้องเคียงดาวไปรอบนห้องแล้วนะเว้ย รอมึงอึ๊บคืนนี้ 555"

    "ชู่ว์... เบาดิวะ"

    ผู้ชายอีกคนเดินมาตบไหล่ เขารีบเอามือปิดโทรศัพท์ไว้

    แต่...ผมก็ยังได้ยินชัดเจนจากนอกโทรศัพท์

    "พี่เต้?"

    "เอ่อ ครับๆ คุณน้องเล่ามาเลยฮ่ะ"

    "......."

    "เป็นไรป่าวคุณน้อง แล้วป่วยอยู่ออกไปเที่ยวได้หรอ"

    "คือ กั้ง อยู่หัวหินครับ"

    "หัวหิน?"

    "ครับ The dust resort เห็นคนคล้ายๆพี่อ่ะ"

    "............"

    ผมเห็นเขาค่อยๆหันมาหาผม ตาเรียวเบิกกว้าง ค่อยๆวางโทรศัพท์ลงช้าๆ ผมก็เหมือนกัน

    ตอนนี้ผมเห็นชัดเลยว่าเป็นพี่เตเต้ แต่เขาไม่ได้อ่อนโยนนุ่มนวลอย่างที่ผมรู้จัก

    "น้อง....."

    "ขอโทษครับ กั้งไม่รบกวนพี่เต้แล้วล่ะ รีบไปสิฮะเดี่ยวแฟนจะรอ... กั้งขอตัวนะ"
    .
    .


    ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้ ใจมันเจ็บแปลบๆ น้ำตามันรินออกมา

    ผมหันหน้าหนีวิ่งกลับไปห้องพักอย่างเร็วที่สุด
    .
    .


    " น้องกั้ง เดี๋ยวก่อน ..."

    เสียงเรียกของเขากังวานไม่เหมือนเสียงนุ่มๆหวานๆของพี่เตเต้ 

    ผมรู้สึกเหมือนถูกหลอก ตอนนี้ผมก็ไร้ที่พึ่ง

    .
    .
    .

    เขาไล่ตามมาทันที่หาดหน้าห้องสวีท มือใหญ่คว้าข้อมือผมไว้กระชากทั้งตัวกลับมาประจันหน้ากับเขา



    "ฮือๆ หลอกกั้งทำไม"

    "พี่ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกน้องกั้ง"

    "ใจร้าย"

    ผมพยายามดันตัวเขาออกห่าง ไม่ไว้ใจคนคนนี้อีกแล้ว

    "พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอก "

    "กั้งไม่ได้สำคัญอะไร ปล่อยกั้ง"

    "น้องกั้ง สำคัญมากนะ"

    ผมเบี่ยงตัวหนีเขาแต่ร่างกายกำยำมาขวางไว้รวบเอวผมไปชิดตัว ยังจับข้อมมือไว้แน่น

    "โอ๊ย กั้งเจ็บนะ"

    "พี่ขอโทษ"

    "พี่เตเต้เขาไม่รุนแรงกับกั้งแบบนี้ ฮึกๆ พี่ไม่ใช่ ปล่อยเดี๋ยวนี้!"

    "ไม่ปล่อย น้องกั้งฟังเหตุผลพี่บ้าง"

    "ไม่ฟัง!"

    ผมหอบหายใจแรงขึ้น ... รู้สึกหน้ามืด แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง 

    .
    .
    .


    "น้องกั้ง..."

    ............................









    Note: สับสนกันไป คุๆๆ คลายปมบ้างแล้วเตรียมสรุปล่ะน๊า

















    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×