TaeKang : ที่นี่คือรัก (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #8 : ที่นี่8

วันนี้ที่ลานคนเมือง มีวงสล้อซอซึงเล่นสลับกับการแสดงฟ้อนของพวกเด็กๆในหมู่บ้าน พวกเราจัดเลี้ยงรับรองท่านนายพลกับคณะที่แวะมาเยี่ยมและเพื่อให้ความมั่นใจกับชาวบ้านว่าจะไม่ถูกนายทุนรังแกและเน้นย้ำให้ทุกคนรักษาป่า

".......ผมดีใจที่ได้มาเจอพวกเราวันนี้ ได้เห็นความมีน้ำใจและสามัคคีกันรู้สึกขอบคุณที่ทุกคนสละเวลาดูแลป่าต้นน้ำไว้ให้ลูกหลาน ชื่นชมเจ้าหน้าที่อุทยานและพี่ใหญ่ของพวกคุณทีทำหน้าที่ปกป้องได้ดีเยี่ยม รวมทั้งคณะสำรวจหนุ่มหล่อสาวสวยที่คอยช่วยเหลือชาวบ้าน เอ้า พวกเรามาสนุกด้วยกัน" ท่านนายพลเพชรกล่าวจบ พวกเราก็ปรบมือให้ และการสังสรรค์ก็ดำเนินไป

"พี่เต้ครับลองเห็ดเผานี่ดิฮะ กั้งลองเพาะดูอร่อยมากเลยนะ"

"อ๊ะ น้องกั้งครับ แล้วพี่โตโน่ไม่ได้รับสิทธิ์ทดลองมันด้วยหรอครับ"

"เอิ่ม ...."

"คุณโตโน่เชิญทางนี้ค่ะ แก้มทำมาให้พิเศษฝุดๆ อิๆทั้งแบบเผาแบบยำ"

"ใช่ๆ ไม้นั้นน่ะน้องกั้งเขาทำให้พี่ใหญ่โดยเฉพาะ มาครับคุณโตโน่ ผมกับอ้นตักอาหารเมืองแซ่บๆมาเพียบ"

โตโน่ค้อนให้ผมวงใหญ่ เจ๊แก้มและไอ้พวกอ้น บิว มันก็หัวเราะกันครึกครื้น ผมหันมามองคนข้างๆที่ยิ้มยื่นเห็ดเผาในมือให้

"ขอบคุณนะน้องกั้ง เราก็กินอะไรบ้าง"

"ครับพี่เต้ กั้งกินเยอะมาก อากิ่งไม่ยอมให้พลาดสักเมนูนึง ฮ่ะๆ จะอ้วนแย่แล้ว"

"อยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้าง"

"กั้งชอบนะครับทุกคนใจดี โดยเฉพาะพี่เต้"

"อืมม์ อ่อ ......"

ผมก็อึ้งมองคนพูดที่หันมามองผมตาแป๋วดูจริงใจ ทำเอาผมต้องหลบตาเขา หนุ่มคนนี้มีพลังดึงดูดบางอย่างที่ทำให้คนรอบข้างอยากอยู่ใกล้

"โอ๊ะ กั้งเพิ่งนึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน ว๊า เดี๋ยวคุณแม่โทรมาไม่เจอกั้งจะต้องโทรหาอากิ่งทีนี้ล่ะเป็นเรื่องยาวทีเดียว อิๆ....งั้นเดี๋ยวกัังมานะพี่เต้"

ผมดึงแขนเขาไว้  

"พี่ไปเป็นเพื่อนนะกั้ง มันเริ่มมืดแล้ว"

"อ้อ ครับพี่เต้"

เราหลบออกมาจากงานเลี้ยงที่ไม่วายจะมีสายตาพิฆาตจากไอ้โน่มองตามมาชี้หน้าผมยิ้มๆ 

เราเดินไปด้วยกันพลางพูดคุยสารพัดเรื่องราวไปอย่างสนิทสนม ตอนนี้ทั้งผมและเขาต่างเข้าใจตัวตนของกันและกัน ปรึกษากันได้หลายเรื่อง

"พี่เต้กังวลเรื่องพวกนั้นมั้ยครับ"

"ไม่หรอกกั้ง ถ้าเรากังวลมันจะทำให้ชาวบ้านขวัญเสีย และพี่ก็คิดว่ามันคงไม่กล้าบุกอีก แต่ที่ต้องระวังคือมันคงจะใช้แผนอื่น"

"เช่นอะไรครับ"

"ก็ รังควาญการทำงานของชาวบ้าน ยุให้เราตีกัน ไม่ก็ซุ่มเป็นหัวขโมย "

"พี่เต้ถึงได้จัดงานนี้ให้ทุกคนเตรียมพร้อมใช่มั้ยครับ"

"ก็ประมาณนั้น "

เรามาถึงบ้านพักแล้ว เดินขึ้นไปด้านบนกันเงียบๆ ลมพัดมาเย็นๆเพราะหน้าหนาวกำลังจะมาเยือนในไม่ช้า ชายหนุ่มกอดอกทำท่าสั่นๆ

"หนาวหรอกั้ง เอาเสื้อแจ๊กเก็ตไปด้วยนะ"

"นิดหน่อยครับ"

ผมเดินตามเขาเข้าไปในห้องนอน ชายหนุ่มไปกวานหาโทรศัพท์บนเตียงพลางบ่นพึมพัม ผมก็ไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบแจ๊คเก็ตของผมมาให้เขา ได้ทุกอย่างครบเราก็พากันเดินออกมา ผมรอจนเขาออกไปก็ไปจัดการปิดไฟปิดประตูห้อง พลันได้ยินเสียงร้องของเขาจากด้านนอก

"ห๊าาา งู....!!! พี่เต้ช่วยด้วย"

ผมหันไปตามเสียงก็ต้องตกใจ เพราะมีงูเห่าแผ่แม่เบี้ยอยู่หน้าบันได มันคงหนีอากาศหนาวมา ผมรีบโยนแจ๊คเก็ตในมือไปคลุมมันไว้ คว้าเอวน้องกั้งออกมายืนห่างๆ

"กั้งไปรอห่างๆนะ เดี๋ยวพี่ไปจัดการกับมันก่อน "

"พี่เต้ มันอันตรายนะฮะ ตามคนมาช่วยมั้ย"

"กว่าคนจะมาถึงมันก็ไม่รู้เลื้อยไปไหน เดี๋ยวจะเป็นอันตรายกับพวกเรา แป๊ปเดียวน่ะ พี่รู้ว่าต้องทำยังไง"

"แต่กั้งเป็นห่วงพี่เต้นี่ ไม่เอาอ่ะกั้งไปด้วย" 

ชายหนุ่มเกาะหลังผมแอบมองไปที่มัน ผมหันไปมองเขายิ้มให้ความกล้าๆกลัวๆของหนุ่มน้อย

ผมคว้าไม้มายื่นให้เขา 

"เอ้า งั้นก็เอาไว้ป้องกันตัว"

ส่วนตัวผมไปหยิบอุปกรณ์จับงูที่เป็นเหมือนสวิงอันใหญ่ มองไปยังเห็นมันขลุกขลักอยู่ในเสื้อของผม มือเอื้อมไปเปิดไฟให้สว่าง ผมเห็นชายหนุ่มหลับตาปี๋ สักพักมันก็หลุดออกจากเสื้อแต่ยังแผ่แม่เบี้ยอยู่

ผมกะให้พอดีแล้วครอบสวิงลงไปพลิกมันขึ้นมาแล้วเลื่อนฝาไปปิดไว้ไม่ให้มันโผล่ออกมาได้

"เสร็จแล้วน้องกั้ง อ้าวกั้งหลับตางี้จะช่วยได้ไง หึๆ"

"ขะ ครับพี่เต้ เฮ้อ"

ผมยังถือด้ามสวิงออกมาด้วยเอามันไปใส่ไว้ที่โอ่งเปล่าหน้าบ้านปิดฝาไว้มิดชิดรอการมารีดพิษจากเจ้าหน้าที่ดูแลสัตว์ต่อไป

ผมน่ะชินกับบรรดาสัตว์ป่านานาชนิด แต่เขาคงไม่..

"เป็นไงกั้ง หน้าซีดเชียว"

"กั้ง แพ้ งู ..."

ชายหนุ่มพูดได้แค่นั้นก็อ่อนระทวยจนผมต้องไปประคองกอดเขาไว้ เขาหมดสติไป

นี่เขาแพ้งูแต่ยังอยู่รอจนผมจับมันได้ก็นับว่าเก่ง

"น้องกั้ง"

ผมจำต้องช้อนตัวเขาเข้าไปในห้องนอนวางเขาลงบนเตียงแล้วเดินไปสำรวจรอบๆห้องว่ามีสัตว์ประหลาดอะไรเข้ามา่ในห้องมั้ย

จนเห็นว่าปลอดภัยดีแล้วเลยมานั่งลงข้างๆร่างสมส่วนของชายหนุ่มที่ยังหลับไหล ผมก็มีน้องชายกลัวงูแบบนี้ 

ผมวางมือบนหน้าผากเขา ก็ไม่ร้อนดูปกติดี จับชีพจรเขาก็สม่ำเสมอ ก้มมองหน้าคมคายผิวเนียนจมูกโด่งอย่างเพลินๆสักพักก็...


ตึ๊ดๆๆ...

เสียงโทรศัพท์จากกระเป๋าชายหนุ่มดังขึ้น ผมหยิบมันออกมาลังเลว่าจะรับสายดีมั้ย

พลันมือก็ไปกดถูกปุ่มบางปุ่มที่ดันกดรับสาย เสียงหวานๆของผู้หญิงในสายเรียกชื่อเขา

"พี่กั้งคะ นี่มุกนะคะ"

"............"

"มุกจะกลับไทยอาทิตย์หน้าเพราะต้องไปเยี่ยมคุณย่าอ่ะค่ะ พี่กั้งไปรับมุกนะ... พี่กั้งคะ ได้ยินมั้ย"

"............"

ผมไม่รู้จะตอบอะไรก็เลยกดวางสายไป คงเป็นแฟนสาวของเด็กหนุ่มอย่างที่เขาเคยบอกไว้ เธอกำลังจะกลับมา แล้วทำไมผมต้องใจเต้นแรงหน้าร้อนด้วยล่ะ นี่เราเสียมารยาทหรือเปล่าที่วางสายไป 

ผมยังถือโทรศัพท์ของเขาอยู่อย่างนั้น จนได้ยินเสียงขยับตัวของคนที่นอนอยู่

"น้องกั้ง ฟื้นแล้วหรอ"

"อืมม์ พี่เต้ ... กั้งหลับไปนานมั้ย"

"สักพักครับไหวมั้ยจะนอนต่อก็ได้นะ"

"ไม่ล่ะครับ กั้งดีขึ้นแล้ว เมื่อกี้มันช็อคน่ะ กั้งเป็นแบบนี้เพราะตอนเด็กๆเคยโดนงูกัด งูดินตัวเล็กๆไม่มีพิษแต่ว่ากลัวจนโตเลย"

"แต่เมื่อกี้เก่งนะ อยู่จนพี่เอามันไปเก็บ"

"อิๆ กั้งเป็นห่วงพี่เต้นี่"

เขาทำปากยู่ทำหน้าอ้อนๆ ที่ผมไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนเขาทำหน้าแบบนี้กัน เหมือนเป็นเด็กขี้อ้อนน่าเอ็นดู ผมเลยเอามือไปลูบผมเขา

"ขอบใจนะกั้ง"

"... อ๊ะ นั่นโทรศัพท์กั้ง แม่โทรมาหรอฮะ"

"เอ่อ คงเป็นแฟนเราน่ะ ชื่อมุกแต่พี่ไม่ได้คุยอะไรพอดีมือไปโดนรับสาย เขาว่าจะมาอาทิตย์หน้า เพราะย่าป่วย พี่ว่ากั้งก็โทรกลับไปหาเขานะ"

ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้เขา แล้วเดินออกไปจากห้องปล่อยให้เขาคุยกับคนรัก



ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ ใจมันหวิวๆ ท้องมันปั่นป่วนพิกล หรือว่าจะกินมากไป 



ผมสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด ยืนมองฟ้าที่เริ่มมืด ได้ยินเสียงหัวเราะสดใสของชายหนุ่มลอดออกมาจากในห้อง เขากำลังมีความสุขซึ่งผมควรจะดีใจ



"น้องกั้ง " 


ผมพึมพัมชื่อเขาเบาๆกับตัวเอง ทำไมถึงอยากเรียกชื่อนี้



"ครับพี่เต้"



ผมสะดุ้งที่ได้รับการขานรับจากคนที่ออกมายืนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"เอ่อ คุยเสร็จแล้วหรอครับ "

"ฮะ เมื่อกี้...พี่เต้เรียกกั้ง"

"พี่ เอ่อ ปะ ปล่าว เมื่อกี้จะบอกอะไรไม่รู้ลืมแล้ว"

"จริงหรอ"

"......."

เขาเดินมาดักหน้ามองจ้องผมพลางเม้มปากบาง ผมหลบตาเขาเอาแจ๊คเก็ตตัวใหม่ในมือมาคลุมตัวให้แล้วกอดคอพาเดินลงจากบ้าน

เราเดินไปด้วยกันเงียบๆไม่เหมือนตอนขามา หัวสมองผมไม่สั่งการอะไร วนเวียนอยู่แต่กับเสียงใสๆในปลายสาย .... พี่กั้งคะ นี่มุกนะ...



"พี่เต้มีอะไรป่าวคับ"



"ปะ ป่าวนี่"



"มุกเป็นญาติกั้งครับ ไม่ใช่แฟน"

".... อ้าว หรอครับ"

"555 ครับยัยน้องคนนี้ซนมากๆ เดี๋ยวจะพามาแนะนำพี่เต้นะ รับรองว่าพวกเราต้องปวดหัว"


"อ้อ หึๆ"

"แหนะๆ พี่เต้ยิ้มได้ขึ้นมาเลย คิดไรกับกั้งหรือเปล่าเนี่ย"

"......................"

"กั้งล้อเล่นครับ เอ้านั่นหน้าแดงถึงหูเลย เอ หรือว่าคิดจริงๆน๊า"

"เรานี่นะ"

ผมเขกหัวเขาไปทีนึง เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจยังหรี่ตามองผมที่สายหน้ายิ้มๆให้




แต่




ผมก็โล่งอกจริงๆนั่นแหละ 




ที่รู้ว่านั่นไม่ใช่แฟนเขา และยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะต้องรับรู้ 



ความรู้สึกนี้ คืออะไรกัน



..............................................................