Taekang : Catwalk (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #7 : สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็น

ผมรู้สึกว่ามึนหัวตึ๊บๆ ลากมือมากุมหัวแต่ทำไม่ได้

"ทำไมแขนเราหนักจัง"

หรี่ตาขึ้นมองก็ต้องชะงัก อะไรกัน..

"นี่มัน..."

ข้างๆผมมีสาวนอนอยู่...ก้มลงมองส่วนบนเปลือยเปล่าของตัวเองก็ต้องถอนใจ...ผมพยายามนึกเรื่องเมื่อคืนที่ดื่มเข้าไปจนเมามายเมื่อน้องมุกเล่าเรื่องของเขาให้ฟัง เรื่องที่ต้องการให้ชายหนุ่มหน้าหวานชดใช้ กลับกลายเป็นว่า...

ติ๊งงง

เสียงข้อความในมือถือผมที่อยู่บนหัวเตึยงเตือนขึ้น สาวมุกในอ้อมกอดก็ขยับตัวทำให้ผมต้องอยู่นิ่งๆ แล้วค่อยๆดึงตัวเองออกจากสภาพที่ชวนอีโรติคนี้

ผมน่ะช่ำชองมากเรื่องบนเตียงนี่ ทั้งจริงทั้งไม่จริง ในที่สุดก็หลุดจากพันธนาการห่มผ้าให้สาวน้อย ค่อยๆย่องเก็บเสื้อผ้าคว้ามือถือรีบออกจากห้องนอน

.

.

.

"ฮ๊าาววว มาแต่เช้างี้พี่ฮั่นนี่สวยไม่ทันเล้ย"

"พี่ไปนอนต่อที่ห้องนะ กั้งไปหาเพื่อนก่อน ฝากเสื้อผ้าไว้ห้องพี่ฮันนี่ก่อนนะครับ เจอกัน"

"อ้าว ใครยังไง น้อง เอ่อ ... ไปซะแล้ว"

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสมส่วนใบหน้าใสที่มีหมวกปิดไว้กับแว่นตาอำพรางรับคีย์การ์ดห้องของเขากับที่เพื่อนคนสำคัญฝากไว้ โบกมือให้พี่เลี้ยงแล้วพาร่างบางหายขึ้นลิฟท์ไป

.

.

.

.

8.00 AM 

นาฬิกาบอกเวลาเช้า... ผมเปิดดูข้อความ

Tummie Line: บอสฮ๊ํา น้องกั้งถึงแล้วนะฮ๊า ขอเข้าห้องพักที่วิลล่าฮาเว่นก่อนเพราะนัดเพื่อนฮ่ะ แล้วจะตามไปหาบอสที่โซฟีเทลนะฮ๊า

สน Line : คุณธีธัชให้ผมไปรับกี่โมงครับ

.

.

.

"น้องกั้ง นัดเพื่อน ... หรือว่า..."

ผมประมวลเรื่องราวอย่างรวดเร็วพลางใส่เสื้อผ้า กดส่งไลน์ไปให้คนขับรถมารับ เขียนโน๊ตวางไว้ให้น้องมุก และผมต้องรีบออกไปจากที่เกิดเหตุนี่ 

.

.

.

กริ๊ก

ผมหันไปมองประตู ค่อยๆเปิดออกพร้อมกับเสียงที่คุ้นเคย ของเขา

"น้องมุกครับ พี่มาแล้วน๊า ตื่นยัง ... คุณ!!"

"น้องกั้ง"

ไม่ทัน ผมหลบจากซีนนี้ไม่ทัน ตะลึงมองหน้าเขาที่เบิกตาโตมองผมที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิง แถมได้ยินเสียงงัวเงียของน้องมุกเรียกผม

"ฮ๊าาววว พี่เต้คะ อยู่หนายยย"

.

.

.

ชายหนุ่มที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาตั้งสติได้ก่อน

"ขอโทษคับ"

"น้องกั้ง มันไม่ใช่ ... "

เขาหมุนตัวออกไปจากห้องผมรีบตามออกไป ปล่อยประตูให้ปิดลง

ผมกึ่งวิ่งตามมาทันเขาที่เดินจั้มๆมาที่ห้องพักไม่ไกลกัน ดันเขาเข้าไปแล้วคว้าแขนเรียวไว้ 

.

.

เพี๊ยะ

.

.

หน้าผมหันไปตามแรงตบจากมือเรียวของชายหนุ่มที่เข้ามาเห็น นี่ผมเอาตัวไม่รอดหรือ

"ปล่อย! ไปดูแลน้องมุกซะ.." 

"ไม่ได้เป็นอย่างงั้น น้องกั้ง ฟังก่อน"

"ไม่เกี่ยวกับผม แต่คุณควรรับผิดชอบสิ่งที่ทำไป"

"น้องกั้งเข้าใจผิด"

ผมอึ้งไป ผมเองก็เคยเข้าใจเขาผิด และตามราวีไม่เลิกทำร้ายเขาสารพัด คราวนี้กรรมตามสนอง

"ออกไป"

"ผม เอ่อ พี่เข้าใจทุกอย่างแล้ว พี่ขอโทษ น้องมุกเขาเล่าให้ฟังแล้วพี่ก็เสียใจดื่มหนักไปหน่อย เราไม่ได้มีอะไรกันพี่สาบาน "

"บอกให้ออกไป"

"โอเคๆ พี่รู้ว่าน้องกั้งเกลียดพี่ และพี่ก็เลวอย่างที่ควรจะเกลียด พี่ไม่แก้ตัวอะไรและไม่ขอร้องให้ยกโทษให้ แค่อยากให้รู้ว่า ... พี่รู้สึกผิด "

ผมกุมหัวที่จู่ๆก็ปวดขึ้นมาตุ๊บๆ มองหน้าเขาที่เบลอๆ เลือนๆ 

แล้วสติสัมปัชชัญญะของผมก็ดับวูบลง ขาอ่อนแรงจะล้มลงแต่รู้สึกได้ถึงร่างนุ่มนิ่มมาประคองไว้

"พี่เต้!"

.....................................................................

ชายหนุ่มตกใจเข้าประคองคนที่ล้มลงในอ้อมกอดเขา 

คนคนนี้เข้มแข็ง บางครั้งก็รุนแรงกับเขา แต่กระนั้นเขาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี

"พี่เต้ตัวร้อน.."

ร่างคนตรงหน้าร่างกายร้อนผ่าวใบหน้าคมคายออกสีแดงๆมีเหงื่อผุด จำต้องประคองเขาไปนอนไว้บนเตียง

"เป็นอย่างนี้อีกแล้ว รู้ก็รู้ว่าดื่มเหล้าไม่ได้"

ชายหนุ่มพึมพัมพลางจัดแจงให้คนป่วยนอน ก็ต้องตกใจเพราะมือใหญ่คว้าตัวเขาดึงไปแนบอกร้อน

"น้องกั้ง ขอโทษ พี่มันเลว"

.

.

.

.

ผมได้สติขึ้นมาอีกครั้งหัวมันปวดมากแถมตัวร้อนอย่างกับไฟ แต่ผมอยากเห็นเขา

"มียามาหรือเปล่า"

"มี เอ่อ อยู่..." ผมควานมือลงไปในกางเกงหาตลับยาประจำตัวอย่างอ่อนแรง

"มานี่ เดี๋ยวหาให้"

มือเรียวดึงมือผมออกล้วงกระเป๋าไปเอาตลับยาออกมาให้ดีที่มันยังอยู่

"น้องกั้ง อย่าไป"

"เดี๋ยวก็ตายหรอก จะไปเอาน้ำมาให้กินยา"

ผมแข็งใจลืมตามองเห็นร่างบางเดินหายออกไปไม่นานก็กลับมาพร้อมน้ำ เขาประคองผมแต่ร่างกายผมมันสั่นไปหมด อาการเริ่มกำเริบหนัก เขากอดผมไว้ลูบหลังให้ผ่อนคลาย ตอนนี้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้หูอื้อตาลาย แต่ยังพยายามมีสติ

รู้สึกถึงอ้อมกอดที่กระชับขึ้น มีนิ้วมืออุ่นๆบรรจงใส่ยาในปากผม ปากนุ่มประกบลงส่งน้ำตามมา 

"ฮ๊าา น้องกั้ง "

"นอนซะ"

"อย่าไป "

คราวนี้ผมสงบลง ร่างกายค่อยๆคลายอาการเกร็งและสั่นแต่ยังเหมือนไม่มีแรง ผมปรือตามองจ้องตาคู่สวยตรงหน้าที่มองตอบมานิ่งๆ ใจปวดแปลบๆ เขาคนนี้ที่ผมรักที่สุด และทำร้ายเขามากที่สุด 

"หลับตา"

ผมส่ายหน้าเบาๆ ขมวดคิ้วเพราะเริ่มอึดอัด

"กั้งบอกให้หลับตานอนไงพี่เต้ ดื้อจริง"

"พี่"

"เอา่ล่ะ กั้งไม่ไปไหน เร็วๆ หลับตาซะ"

ผมพยายามเลื่อนมือไปแตะที่หลังมือเขา

มือเรียวจับมือผมไว้

"พักนะพี่เต้"

ผมยอมหลับตาลง แต่ใจยังไม่สงบ น้ำใสๆรินออกมาจากหางตาจนมือเรียวต้องมาเช็ดให้

"อย่าร้องไห้ เราต้องเข้มแข็ง กั้งให้อภัยพี่ทั้งหมด แต่เรามีคนที่ต้องดูแล หลับซะนะครับพี่เต้"

.

.

..

ในภวังค์ นานมาแล้ว 

น้องกั้ง ชายหนุ่มสดใสเดินทางมาแสวงหาโอกาสจากการประกวดนายแบบอินเตอร์ไทยแลนด์ ผมรู้ทันทีว่าเขาคือคนที่ทำให้ใจเต้น ผมรวบรวมความกล้าเข้าไปทักทายเขาพร้อมกับเพื่อนคู่หูที่มาด้วยกัน

มาร์ค

ในงานนั้น เราสามคนได้เซ็นต์สัญญาเป็นนายแบบในสังกัดของรายการ 

แต่ผมขอสละสิทธิ์เพราะรู้สึกว่าไม่ใช่ตัวเองเลยผันไปเป็นผู้จัดการสองหนุ่มแทน 

ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามาร์คคิดยังไงกับน้องกั้ง

แต่ผมกับน้องกั้ง 

เราสองคนแอบคบกันโดยไม่ให้ใครรู้ 

"พี่เต้ฮะ เราทำผิดมั้ย"

"ความรักไม่ผิด"

"แล้วทำไมต้องหลบๆ"

"เพราะน้องกั้งต้องทำงานในวงการนี้ "

"งั้นกั้งก็ควรบอกมาร์ค"

"อย่าเพิ่งเลย พี่คิดว่าสักพักเขาคงจะเจอคนที่ใช่น่ะ"

"กั้งรักพี่เต้นะฮะ"

"เด็กน้อยของพี่ พี่ก็รักน้องกั้งมากนะ หวงมากด้วย"

เรามีความสุขกันแบบลับๆ แต่กระนั้นผมก็ไม่เคยล่วงล้ำเขาจนเกินเลย

และวันที่ความสัมพันธ์เราสะบั้นลง

วันที่ผมและเขาต้องแยกทางกัน

.

.

.

..........................................................................................

Note: อัพรัวๆ แต่มาดูยอดวิว อุ๊ต๊ะ สงสัยรี๊ดจะอ่านไม่ทัน 555 งั้นหรอหน่อยละกันน๊า จะได้ฟินไปพร้อมๆกันจร้า

luv u joop joop