ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ที่นี่7
.
.
......
"พวกลื้อไม่ได้เรื่อง ทำไมทำงานพลาดแบบนี้"
"ขอโทษครับเสี่ย แต่พวกมันใช้ทหารมาลุยเลยน่ะ"
"มันจะแน่ซักแค่ไหนกันวะ ไอ้อาร์พรุ่งนี้พาพรรคพวกเราไปจัดการพวกมันให้หมด"
"แต่เสี่ย..."
"ไม่มีแต่ .... "
"แต่จิ้งมีวิธีดีกว่านั้นครับเตี่ย"
หนุ่มชุดขาวพูดแทรกขึ้น ทุกคนหันไปมองเขา
"อาจิ้ง ลื้อมีแผนอารัย"
"เข้าถ้ำเสือไงครับ ถ้าเราเข้าไปทำให้พวกนั้นไว้ใจได้ งานเราก็ง่ายขึ้น"
"นายน้อยจะให้ผมเข้าไปสอดแนมมันหรอครับ"
"หึๆ พี่อาร์ชื่อดังขนาดนั้น คงเข้าไปปะปนไม่ได้หรอกครับ"
"งั้นลื้อจะให้ใคร"
...
.....
.............................................................................
ฟ้ามืดในวนอุทยานทำให้ดวงดาวส่งระยิบระยับ ผมออกมาสูดอากาศยามค่ำคืนก็ได้เจอกับ...
"พี่เต้ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะฮะ"
"พี่ชอบดูดาวน่ะกั้ง"
"อืมม์ พี่เต้ดูดาวเป็นหรอครับ"
"ไม่เป็นหรอก น้องชายพี่เขาชอบพี่ก็เลย..."
"พี่เต้ คิดถึงเขา...พี่ก็ต้องได้เจอฮะ"
"หึๆ น่าแปลกที่พี่ตามหาเขามาตลอด อยากเจอกันอีก แต่พอได้เบาะแสทำไมมันถึงรู้สึกกลัว"
"กลัวเขาจะจำพี่ไม่ได้ กลัวจะไม่เป็นอย่างที่คิด ไม่แปลกนะครับ"
"กั้ง...."
ผมเดินไปเกาะระเบียง มองหน้าคนพี่
"ยิ้มหน่อยฮะพี่เต้"
"หึๆ ยิ้มทำไมล่ะ"
"ก็ กั้งชอบให้พี่เต้ยิ้ม"
"..........."
เขาหันมามองหน้าผมงงๆ คิ้วขมวดอย่างสงสัย
"เวลาพี่เต้ยิ้มแล้วทำให้พวกเรามั่นใจครับ"
"เราจะไปรู้อะไร ชีวิตที่มีแต่ความสุขสมหวัง"
"แล้วกั้งต้องมีชีวิตที่รันทดเพื่อจะเข้าใจพี่หรอครับ"
"......."
"น้องชายของพี่เต้ก็เหมือนกัน ไม่ว่าเขาจะมีชีวิตแบบไหน เป็นคนยังไง เขาก็เป็นน้องพี่เต้อยู่ดี"
"น้องกั้ง"
"ไม่ว่ากั้งจะเกิดมาแบบไหน พี่เต้จะใช้ชีวิตมาแบบไหน ตอนนี้เราก็อยู่ในปัจจุบันที่ได้มาเจอะเจอกันอยู่ดี .... ฮ่ะๆ กั้งปรัชญาเพ้อเจ้อไปหน่อย ฮ๊าวววว ง่วงล่ะ"
"ไม่เพ้อเจ้อหรอก พี่พอเข้าใจแล้ว "
"หรอฮะ เก่งนะพี่เต้ อิๆ"
"น้องกั้ง เอ่อ เป็นคนที่เข้าใจคนอื่นดีนะครับ อย่างนี้แฟนคงรักมาก แล้วไม่คิดถึงกันหรอ"
"เธออยู่เมืองนอกครับ ปีหน้าถึงจะกลับ"
ผมลอบมองคนพี่ที่หลบตาผม
"อ่อ งั้นอย่าลืมพามาเที่ยวที่นี่นะครับ เพราะที่นี่เป็นความรัก ทุกคนจะได้รับพลังจากป่านี้"
"ครับเดี๋ยวกั้งจะบอกเธอ เอ่อ แล้วพี่เต้ล่ะครับ คนรักของพี่เต้ไม่มาอยู่ด้วยหรอ"
"พี่เลิกไปหมดแล้วครับ ตอนนี้อยากทำงานโดยไม่ห่วงใคร"
"งั้นก็หาเอาใหม่นะพี่นะ จะได้มีเพื่อนคู่คิดไง คิดคนเดียวมันเหงา"
"รู้ดีนักนะเรา ไหนเมื่อกี้บอกว่าง่วงไง"
"ตาจะปิดอู่แล้วครับเนี่ย แต่กั้งนอนคนเดียวก็กลัว แหะๆ"
"งั้นเรากลับเข้าไปกันเถอะ อากาศเริ่มเย็นๆแล้ว"
เขาเดินมากอดคอผม พากันเดินเข้าห้องไป
เราสองคนยังคงแชร์ห้องกันจากที่ไม่สบายคราวนั้นก็ปล่อยเลยตามเลย ผมกับพี่เต้เลยเป็นรูมเมทกันถาวรไป ก็ดีเหมือนกันเพราะพี่เกรทกรนดังน่าดู
"กั้ง พี่ปิดไฟนะ"
"ครับพี่เต้ ฝันดีครับ"
.
.
เงียบ
ท่ามกลางความมืด
ผมเพ่งมองเงาของคนพี่ ยังนั่งอยู่บนเตียง
"พี่เต้ ...."
ผมเรียกเขาเบาๆ
"นอนเถอะกั้ง ฝันดีนะ"
.
.
"โถพี่เต้ ...."
ในความมืด ความเงียบ ลูกผู้ชายที่เข้มแข็งคนหนึ่ง กำลังร้องไห้
ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินไปหาเขา ทรุดนั่งลงข้างๆ โอบกอดพี่ชายคนนี้ไว้
"กั้ง พี่...."
"พี่เต้ขี้แย อุๆ แต่กั้งไม่บอกใครหรอก สัญญา "
ผมตบหลังเขาเบาๆ ปลอบใจคนพี่หวังให้คลายเศร้า
"หึๆ น้องกั้งปลอบคนไม่เป็นเลยเนอะ"
"ฮ่ะๆ นั่นดิฮะ โอ๋ๆ พี่เต้ อย่าร้องนะ กั้งจะกล่อมนอนดีมั้ย"
ผมเห็นพี่เต้ส่ายหน้ายิ้มๆ หัวเราะในลำคอ ก็อดยิ้มตามไม่ได้
"พอเถอะครับคุณชายกั้ง พี่รู้สึกเหมือนเป็นเด็กสามขวบเลย"
"แหะๆ ก็คุณแม่ชอบปลอบกั้งแบบนี้นี่ฮะ "
"อืมม์ หรอครับ"
"ใช่ๆ แล้วก็กอดแบบนี้" ผมดึงตัวคนพี่เข้ามากอดไว้ มือใหญ่ค่อยๆโอบตอบอย่างเก้ๆกังๆ
"........"
"สงสัยว่าพี่เต้จะไม่เคยกอดใคร กั้งการันตีว่าเราจะรู้สึกดีขึ้นครับ เอ่อ ยกเว้นอากิ่งที่ท่าเยอะไปหน่อย อิๆ"
ผมรู้สึุกว่าคนในอ้อมกอดเริ่มสะอื้นในอกผม สองมือกอดเอวผมแน่น ผมถอนหายใจตบหลังเขาเบาๆ
เนิ่นนานสักพัก เขาก็หยุดอาการโศกเศร้า ผละออกมามองหน้าผมในความมืด
"น้องกั้ง ขอบคุณมากนะ"
"รู้สึกดีใช่ม๊า ไม่เป็นไรครับ กั้งให้กอดฟรีเวลาเหนื่อยๆนะพี่เต้"
"กั้งเข้มแข็งกว่าพี่อีกนะ"
"จริงหรอครับ อุๆ แต่วันหลังถ้ากั้งเหนื่อย ขอไหล่พี่เต้ไว้พิงมั่งนะ ผลัดกัน"
"ได้เลยครับ แต่พี่คิดตังค์นะ"
"อื๋ย งกจังพี่เต้"
"เอาล่ะ ไปนอนเถอะไหนว่าง่วงไง"
"หายง่วงไปเลยฮะ "
"แต่ก็ต้องนอนนะ"
พี่เต้ลุกขึ้นพาผมไปที่นอนของตัวเอง ค่อยๆจัดให้ผมนอนลง เอาผ้ามาห่มให้ มือใหญ่ยื่นมาลูบผมเบาๆ
"พี่ดีใจที่ได้รู้จักกั้งนะ บางครั้งอาจไม่ได้พูดอะไร"
"ไม่ต้องพูดกั้งก็เข้า่ใจครับ เป็นกำลังใจให้พี่เต้นะ สู้ๆครับ"
เปลือกตาผมเริ่มหนัก หูยังได้ยินเสียงคนพี่พูดอะไร...
"หึๆ ได้เลย พี่จะสู้ๆ แล้วอีกอย่าง.....อ้าว กั้ง หลับซะแล้ว"
คนพี่ลุกมานอนที่ของตัวเอง ตะแคงมองใบหน้าคมสันที่หลับพริ้มมุมปากมีรอยยิ้มน้อยๆ เขาได้กำลังใจจากคนน้องที่เจอกันไม่นาน แต่กลับอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา มิตรภาพที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น ภายในใจของคนสองคน
.
.
.
......................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น