กั้งเกรซ แฟนฟิค : You are my little dream

ลำดับตอนที่ #7 : คำถามของหัวใจ

"วันนี้ทำได้ดีมากนะทุกคน เลิกซ้อมได้ไปเตรียมตัวแล้วก็พักผ่อน พรุ่งนี้เช้าต้องออกเดินทาง"

"ครับพี่เต้ ...เกรซเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ"

"ไม่เป็นไรพี่เอกเกรซเอารถมา พรุ่งนี้เจอกัน"

"เอ้อ... แล้วเพื่อนเกรซจะไปด้วยกันมั้ย'

"หือ ใครหรอครับพี่เต้ อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้หน้าอ่อนนั่น"

"คงไม่แล้วล่ะพี่เต้ เกรซขอตัวนะ"

.

.

"ผมต้องไปสิครับพี่..."

หญิงสาวหันหลังไปหาเจ้าของเสียงที่เธอจำได้ดี ยกมือไหว้รุ่นพี่แล้วผลุนผลันออกไป

.
.
.

"เดี๋ยวสิเกรซ .. เอ่อ เจอกันพรุ่งนี้ครับพี่เต้"

ผมมาทันเวลาที่พวกเธอกำลังเลิกซ้อมพอดี ใจมันยังกรุ่นๆ แต่ก็อยากจะคุยให้รู้เรื่อง

"หนีผมทำไมล่ะ"

"เกรซรีบค่ะ พรุ่งนี้มีคิวแต่เช้า"

"ทำไมถึงคิดว่าผมจะไม่ไป"

"ก็คุณชายไม่ค่อยว่างนี่"

"หรืออยากให้เป็นคนอื่นไปกันแน่ ... "

ผมเดินไปขวางเธอที่มอเตอร์ไซด์ 

"คุณชายพูดจาไม่รู้เรื่อง กลับบ้านไปเถอะค่ะเดี๋ยวว่าที่คู่หมั้นจะรอ"

"คู่หมั้น?"

คำนี้ออกมาจากปากเธอได้ไง ผมกำลังงุนงง เลยเป็นช่องว่างให้เธอผลักตัวผมออก ขึ้นรถบึ่งออกไป ผมเลิกตะลึงก็รีบไปที่รถขับตามเธอ

.

.

.

"อ้าว ยัยเกรซมาทำไมดึกดื่นเนี่ย"

"ีพี่เมย์ เกรซนอนด้วยคนนะ"

"หือ เข้ามาก่อนสิมีอะไรกันแน่ "

"ฮ้าวววว เดี๋ยวค่อยเล่าละกัน เหนื่อยจังขอพักก่อนนะ ขอบคุณค่ะ"

หญิงสาวยกมือไหว้รุ่นพี่คนสนิทที่เธอคิดว่าคุณชายคงตามไม่เจอ อาบน้ำจนสบายตัวแล้วจึงเดินออกมาก็เจอสายตาคาดคั้นของพี่เมย์

"ว่าไง จะเล่ามั้ย"

"ไม่มีไร พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าบ้านพี่เมย์ใกล้กว่า"

"แล้วร้อยกว่าสายของคุณชายกั้งเนี่ยล่ะ"

"ห๊ะ อะไรนะ"

หญิงสาวหยิบมือถือที่วางไว้ตอนไปอาบน้ำมาดู miss call 120 สายจาก ชายกั้ง

"โทรผิดมั้ง นอนเถอะพี่เมย์"

"เอางั้นหรอ เออๆ ตามใจแก"

รุ่นพี่ยังสงสัยแต่ก็ไ่ม่อยากซักมากมายเพราะรู้ดีว่าน้องคนนี้ไม่ชอบให้รุกล้ำเรื่องส่วนตัว

.

.

.

...................................

"อรุณสวัสดิ์เกรซ"

"ค่ะพี่เต้ พี่เอก ไปกันยัง"

"ไปสิ แต่ทำไมเราถึงได้ตาบวมๆล่ะ"

"นอนไม่หลับค่ะ ตื่นเต้นไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเกรซหลับในรถนะ"

"เออๆ ไปโว้ยพวกเรา"

.

.

.

"เดี๋ยวสิครับพี่เต้ ..แฮ่กๆ"

ผมมาถึงก็ยกมือไหว้พี่เต้ รีบรายงานตัวก็เห็นพวกเขาเตรียมขึ้นรถกันแล้ว คนชื่อเอกมองผมเคืองๆ

"อ้าวกั้ง มาสายนะเรา"

"ขอโทษครับพี่ ไปด้วยนะครับ"

ผมหันไปมองเกรซที่ทำหน้านิ่งๆ เดินไปนั่งข้างคนขับซะงั้น ผมก็จำต้องเข้าไปนั่งในส่วนหลังคนขับที่พี่เต้ให้มานั่งด้วยพลางกระซิบดังๆ...

.

.

.

"เกรซกับนาย ทะเลาะกันหรอ"

"เอ่อ คือ"

"ยัยเกรซตาบวมเนี่ย ร้องไห้หนักมากแน่ๆ"

"ผม"

"หรือว่านาย ... เฮ้ยไวไฟนะเราเนี่ยเผด็จศึกได้ไงวะ เกรซมันโหดจะตายไป"

"พี่เต้ หยุดเดามั่วๆได้มั้ยอ่ะ" 

เสียงใสๆกับหน้าเนียนหันมาปรามรุ่นพี่ที่ขักจะเดาไปกันใหญ่ 

"เอ้า งั้นพวกเธอก็เล่ามาสิ"

"เกรซง่วงค่ะ ถึงแล้วบอกนะคะ"

ผมก็อึ้งไป

"พี่เต้ครับ ผมเตรียมรถไว้ให้ตามที่บอกนะครับ "

"ขอบใจมากกั้ง นายก็เก่งดีนะ หาได้ไงเร็วจริงๆ"

"เอ่อ พอดีผมเป็นช่างอยู่ที่โชว์รูมน่ะครับ แหะๆ"

"ช่างเนี่ยนะ ไม่เหมือนเลย"

"ก็ช่าง service ครับไม่เก่งขนาดเป็นช่างเครื่องหรอก"

ผมคุยไปก็แอบมองคนที่หลับอยู่ด้านหน้าไป สงสัยจะเพลียจริงเพราะหนีผมไปไหนก็ไม่รู้ทั้งคืน

ผมน่ะตามหาเธอไม่เจอก็เลยปรึกษาหญิง ได้คำตอบมาว่ามีภาพของผมกับแกรนด์ลงข่าวว่าจะแต่งงานกัน มีการสู่ขอจากผู้ใหญ่ ทำเอาผมไปไม่เป็นเลยทีเดียว รู้แล้วว่าทำไมถึงได้โกรธหนัก แต่ผมก็ยังไม่ได้เคลียร์เรื่องชายฮั่น ซึ่งมันไม่จำเป็นแล้วเพราะเธอหึงผมขนาดนี้ก็คงไม่มีอะไรกับชายฮั่นหรอก

.

.

.

"เอาล่ะ ทุกคนแยกย้ายไปเตรียมตัวนะ ซีนแรกก็ลงสนามแข่งธรรมดา ชิวๆ"

เสียงพี่เต้สั่ง ผมเอากล้องมาคล้องคอแล้วเดินไปเก็บภาพบรรยากาศรอบๆไว้ อากาศที่นี่สดชื่นเพราะผมได้เห็นเธอตลอดเวลา ทักษะการขี่มอเตอร์ไซด์ของเธอดีเยี่ยม ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง

ผมเก็บภาพจนเพลิน สะดุ้งเมื่อได้ยินสายเรียกเข้าจากคุณหญฺิงแม่

"สวัสดีครับคุณหญิงแม่ เอ่อ ผมมาตรวจงานที่หัวหินน่ะครับอีกสองสามวันจะกลับไม่ต้องห่วงครับ"

ผมพูดสายสั้นๆแล้วก็วางไป 

"คุณหญิงแม่หรอ?"

ผมสะดุ้งอีกทีเพราะเสียงทักจากคนชื่อเอก

"เฮ้อ ตกใจครับ มาไม่ให้เสียง"

"นายเป็นใครกันแน่กั้ง ทำไมดูแปลกๆ"

เขาเดินเข้ามาคว้าคอเสื้อผม

"ปล่อยผมดีกว่า"

"ทำไม "

"เพราะผมอาจสู้นะ"

"ก็เอาสิ "

"เฮ้ยๆ เอกๆ อย่าโว้ย นี่ไปหาเรื่องกั้งมันทำไม ไปเลยไปเก็บรถให้เรียบร้อย"

เราสองคนมองหน้ากันก่อนที่เขาจะเลี่ยงไปตามคำสั่งของพี่เต้

"ขอบคุณครับพี่"

"เออ ไม่เป็นไร หมดซีนของเกรซแล้ว นายไปคุยเองนะพี่ช่วยได้เท่านี้"

เขาตบไหล่ผมแล้วก็เดินยิ้มๆจากไป

.

.

.

หมับ

ผมรอจนเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เข้าประชิดตัวสวมกอดไว้...

"ปล่อยนะคุณชาย"

"ไม่ปล่อย เธอต้องตอบชั้นก่อน"

"ตอบอะไร"

"ทำไมให้ชายฮั่นจับมือ"

"ไม่มี ชั้นจะต่อยเขาต่างหาก"

"อ่อ เข้าใจแล้ว อืมม์ ชั้นเข้าใจผิดเพราะมีคนส่งรูปเธอกับชายฮั่นมา ก็เหมือนที่เธอเข้าใจผิดเพราะรูปกับข่าวของชั้นกับแกรนด์นั่นแหละ"

"ปล่อยเกรซก่อน"

"เธอหายโกรธก่อนสิ"

"อย่าหาว่าเกรซโหด"

"จะทำไมชั้น โอ๊ยยยย"

เธอลงศอกที่ท้องผมทำเอาตัวงอ ต้องคลายอ้อมกอด เธอเลยเป็นอิสระ

"ใจร้าย"

"ใครใช้ให้มาลวนลามอ่ะ เหมือนชายฮั่นไม่ผิด"

"ใครเหมือน ชั้นหล่อกว่าตั้งเยอะ"

"หึๆ หลงตัวเอง"

"แหนะ ยิ้มแล้ว ดีกันนะ"

"ไม่ "

"น่า นะๆ เกรซนะ ชั้นอุตส่าห์ตามมาง้อเธอยังไม่เห็นใจหรอ"

"เกรซไม่ได้บอกให้ตามมา แล้วก็ไม่ได้งอน"

"ไม่งอนก็ดีแล้ว...อูยยย "

ผมก็แกล้งลงไปบิดไปมา ได้ผลเธอชำเลืองมอง เห็นว่าผมเป็นหนักก็เลยมาประคอง

"ทำไมอ่อนแองี้เนี่ย"

"โธ่ ใครจะแข็งแรงอย่างเธอล่ะ โอ๊ะ ช้ำไปถึงตับไตป่าวเนี่ย "

"อย่าเยอะคุณชาย"

เธอพาผมเดินไปนั่งลงที่โซฟาในห้องรับรอง

"นอนลงราบๆ"

"จะทำอะไรชั้นอ่ะ"

"นี่ เดี๋ยวก็อีกทีเลย"

"นอนก็นอนคร้าบ"

ผมก็นอนลงแต่โดยดี เธอก็เอามือนิ่มๆมาคลึงท้องให้ผม เออ สบายดี

"อืมม์ ไม่เป็นไรมากหรอก คุณชายมีกล้ามท้องแน่นแบบนี้ไม่น่าจะเจ็บมาก"

"ไม่แน่นะ เปิดดูดีฝ่า"

ว่าแล้วผมก็เปิดเสื้อออก จับมือเธอมาวางบนเนื้อจริงๆ 

"ว้าย ทำไร"

"ก็จับดูดิ ม้นเจ็บตรงนี้"

ผมมองตาสวยที่จ้องมาแบบเขินอาย ก็ต้องมีบ้างแหละ หุ่นผมออกจากเซ็กซี่

"ไม่ช้ำหรอก"

"ดูดีๆ "

"ไม่เห็นมีไร"

"งั้นก็คงเจ็บหัวใจ "

ผมก็ทำท่าจะเปิดไปถึงอก เธอก็เอามืออีกข้างมาปิดตาตัวเอง

"ว้าย อย่านะอิตาบ้า"

"หึๆ นี่คุณเป็นสตั๊นท์ไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ชินกับร่างกายผู้ชายล่ะ"

"ก็คุณ เอ่อ ไม่เหมือน"

"แหนะ แสดงว่าคิดอะไรกับผมล่ะซิ"

ผมได้โอกาส หันไปมาไม่มีใครเลยลุกขึ้นคว้าตัวเธอมากอด หอมแก้มไปทีนึง

"เอ๊ะ คุณชายกั้ง"

"ครับ อยู๋นี่ไง ดีกันนะ"

"ปล่อยเกรซ"

"หอมอีกทีก่อน "

ผมก็หอมเธอไปอีกฟอด แล้วก็ยกมือเรียวขึ้นมาจูบ

"อย่าทำงี้"

"ผมห้ามใจไม่ได้น่ะ "

"เฮ้อ คุณชายคะ เกรซคิดว่าเราไม่เหมาะกันหรอก"

"หือ เราตกลงกันไว้แล้วไง"

"แต่คุณชายไม้ได้ตัวคนเดียวนะ ตระกูลใหญ่โตคงไม่อยากได้คนธรรมดาไปอยู่ในแวดวงหรอกค่ะ"

"คุณหญิงแม่ท่านไม่ได้รู้เรื่องนะ พวกซุบซิบเขาพูดไปเอง"

"เกรซเหนื่อยค่ะ"

"ผมจะจัดการเอง"

"ยังไงคะ"

"ไปหาคุณหญิงแม่กับผมนะ"

"ห๊ะ"

"กลับไปคราวนี้ ผมจะพาคุณไปแนะนำ เราจะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีกไง"

"แต่ว่า"

"เกรซ ... เชื่อใจผมเถอะนะ เราต้องผ่านไปด้วยกัน ผมรู้ว่าคุณคิดยังไง ผมเองก็เหมือนกัน"

"คุณชาย"

"ผมชอบคุณมากนะ จะบอกคำว่ารักก็กลัวคุณไม่เชื่อ แต่ให้โอกาสผมพิสูจน์นะเกรซ"

ผมมองตาเธอที่มีแววหวั่นๆ ดึงร่างบางมากอดไว้ ลูบหลังเบาๆ

"ก็ได้ค่ะ เกรซจะลองดู"

"ขอบคุณนะ "

เธอหลับตาถอนหายใจในอ้อมกอดผม 

มันคงไม่ง่าย แต่เราต้องเผชิญหน้ากับความจริงด้วยกัน

............................................................