TaeKang : The Anchor

ลำดับตอนที่ #7 : News7

หลังอาหารเย็นแสนอร่อยที่นามิ เทปันยากิ ของโรงแรมชื่อดัง ผมก็พาวรกรมาดื่มต่อกันที่ผับJW ของโรงแรมแห่งเดียวกันนี้อันเป็นแหล่งรวมผู้ประกาศ พิธีกร เซเล็ปคนดังมาพบปะแลกเปลี่ยนพูดคุย บางทีก็ได้ข่าวจากที่นี่ล่ะ ตกดึกๆอย่างนี้มีวงดนตรีเล่นเพลงเบาๆให้ฟังด้วย...

"น้องกั้งดื่มอะไรดีครับ"

"เอ่อ กั้งไม่ค่อยดื่มฮะพี่เต้ "

ผมลืมไปว่าเด็กหนุ่มเพิ่งจะอายุยี่สิบปี

"งั้นลองอะไรเบาๆนะ ดื่มดูบ้างเผื่อต้องเข้าสังคม ... น้องๆ ขอเป็นวิสกี้ให้ผมนะ แล้วก็ของเขาเป็นยีนโทนิค"

"พี่เต้มาเที่ยวบ่อยหรอฮะ"

"ก็ไม่ถึงกับบ่อยหรอกนะ แต่ถ้าจะมาดื่มนั่งชิวๆก็ต้องเป็นที่นี่ล่ะเพราะมีคนในวงการข่าวมากันเยอะ ไม่ค่อยมีคนนอกมารบกวนน่ะ"

"อ๋อ คับ งั้นเดี๋ยวกั้งขอไปห้องน้ำก่อนนะฮะ หน้ากั้งมันเหนอะๆยังไม่ได้ล้างเลย"

เด็กหนุ่มขอตัวเดินออกไป ผมก็นั่งฟังเพลงไปเพลินๆสักพักก็มีสาวไฮโซเริ่มมาขอถ่ายรูปกับผมกลัวจะแห่กันมาอีกหลายคนผมต้องเลี่ยงไปคุยกับ บก. หนังสือพิมพ์ที่เดินมาทักทายกันไปยาวๆ 

.
.
.
ห้องน้ำในผับหรูของโรงแรมนี้เงียบเชียบปลอดผู้คนมีความเป็นส่วนตัวสูงทั้งยังกว้างขวางใหญ่โตมีส่วนที่แยกมาเพื่อไว้สำหรับแต่งตัว จัดอุปกรณ์ล้างหน้าล้างมือ cologne ไว้ให้เสร็จสรรพ แต่ละมุมวางเก้าอี้นวมนุ่มสำหรับนั่งพัก 

ที่อ่างล้างหน้า หนุ่มวรกรกำลังจัดการล้างเครื่องสำอางบนหน้าเขา
.
.

"โห รองพื้นนี่มันหนามากจริงๆ " ชายหนุ่มพยายามล้างน้ำใช้ทิขชูเช็ดมันก็ยังเห็นเป็นวาวๆอยู่

"ให้พี่ช่วยมั้ยครับ น้องวรกร"

เขาเงยหน้าขึ้นในกระจกเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่แต่งตัวดีหน้าตาคุ้นๆทักเขา .... ชายหนุ่มนึกสักพักก็จำได้

"เอ่อ คุณอาณัตพล ...คุณรู้จักผมเหรอครับ"


"น้องวรกร จาก TBS ใช่มั้ย วันนี้น้องทำข่าวได้สุดยอดมากๆ ใครๆก็รู้จักน้องน่ะคับ... พี่ดูอยู่ตลอดเลย"

"ขอบคุณนะครับ "

"ครั้งแรกสินะ เอ่อ ที่เป็น Anchor น่ะ ขนาดล้างหน้ายังไม่เป็นเลย"


"กั้งรีบออกมาน่ะครับ พี่ช่างแต่งหน้ายังไม่ทันลบออกให้"

"อ้อ ชื่อน้องกั้งหรอครับ "

"ใช่ครับ กั้ง วรกร ยินดีที่ได้เจอนะครับคุณอาร์"

"พี่อาร์ Newstime นะครับ อย่าเรียกคุณเลยพี่น่ะอยากรู้จักน้องกั้งนะ เอ่อ เมื่อกี้น้องกั้งล้างหน้าแล้วถูๆแบบนั้นหน้าหล่อๆก็พังหมดพอดี มานี่เดี๋ยวพี่ช่วยนะครับ"

สายตาชายหนุ่มรุ่นพี่มองมาที่หนุ่มหล่อรุ่นน้องอย่างกรุ้มกริ่ม หากแต่หนุ่มน้อยไม่ได้เอะใจอะไร 

"นี่ครับใช้ครีมเทบนสำลี แล้วเช็ดเบาๆอย่างงี้ มันถึงจะออกน่ะ" 

หนุ่มอาร์จับหน้าเรียวของวรกรมาบรรจงเช็ดสำลีไปตามผิวหน้าเนียนๆของเขาอยู่นานจนหนุ่มคนน้องเริ่มอึดอัด

"เอ่อ ใช้ได้แล้วมั้งฮะพี่อาร์ ขอบคุณนะฮะ"

"ต้องเช็ดที่คอด้วยสิครับ เดี๋ยวเดียวก็เสร็จนะครับน้องกั้ง" 

เขาใช้สำลีชุบครีมอีกก้อนมาลูบไล้ลำคอขาวของหนุ่มวรกร พลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาออก หนุ่มน้อยรู้สึกว่าถูกรุกล้ำก็ปัดมือเขา

"อะไรเนี่ย อย่านะคับ "

"หืมมม อย่าขัดจังหวะพี่สิครับน้องกั้ง "

"ปล่อยผมนะ อย่า..."

หนุ่มอาร์ที่เริ่มกรึ่มๆจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปผสมกับความหล่อเหลาของหนุ่มวรกรพอจะทำให้เขาหน้ามืด เริ่มดันคนตัวเล็กกว่าไปฝั่งห้องแต่งตัวกดร่างบางที่พยายามขัดขืนลงบนเก้าอี้ยาวมือหนาปิดปากของเด็กหนุ่มไว้ ก้มลงไซร้ลำคอขาวและอกเนียนที่เผยออกมาจากเสื้อเชิ๊ตที่คนตัวโตกว่าใช้แรงกระชากมันออก

"ได้ข่าวว่าเป็นเด็กธีระใช่มั้ย เสร็จมันไปแล้วหรือยังล่ะ โอ๊ะๆๆ ท่าทางยังสดซิงนะเนี่ย รูปหล่อน่ารักจริงๆมาเป็นเด็กของพี่ก่อนเถอะน้องกั้ง"

หนุ่มวรกรรวบรวมแรงผลักเขาออกแล้วออกวิ่งไปที่ประตูแต่ไม่พ้นมือแข็งแรงคว้าเอวเขาเหวี่ยงกลับมาที่เดิม พลางเอื้อมมือไปล็อคประตูกลับมากอดจูบร่างบางที่ดิ้นไปมาร้องขอความช่วยเหลือ

"โอ๊ย ...อย่า... พี่เต้ๆ ช่วยกั้งด้วย ปล่อยนะ "

"โห ร้องเรียกอย่างงี้พี่ยิ่งได้อารมณ์ รู้ไว้ซะด้วยว่าธีระน่ะมันไม่มีน้ำยาหรอก "

อาร์ก้มบดปากลงไปที่ริมฝีปากบางของคนใต้ล่าง เบียดกดทับตัวเขาไว้ หนุ่มน้อยมีน้ำตามาคลอ
.
.
.

ผมลืมไปเสียสนิท...เพราะเพื่อนๆในวงการทะยอยมานั่งคุยด้วย จนไอ้กัน นภัทร จากช่อง Newstime มันถามขึ้นมา

"เอ้อ เด็กใหม่ของค่ายมึงเก่งดีนะ กูดูอยู่ใช้ได้ๆ หล่อมีเสน่ห์พูดจาดี ชื่อวรกรใช่มั้ย"

"ใช่ๆ เฮ้ยช่องมึงมีคู่แข่งเพิ่มแล้วนะโว้ย นี่กูก็พาเขามาเลี้ยง อ้าว เอ๊ะ ทำไมน้องกั้งไปห้องน้ำนานจัง"

"เฮ้ย ดีๆ มาแนะนำหน่อย เออ แต่ระวังไอ้อาร์มันหน่อยว่ะวันนี้มันมาด้วยมันยังเขม่นมึงอยู่ โดยเฉพาะตอนเด็กวรกรรายงาน เอ แต่นี่มันหายไปห้องน้ำนานแล้วเหมือนกันว่ะ..."


"ห๊ะ ไอ้อาร์มาด้วยเนี่ยนะ แล้ว...อยู่ในห้องน้ำ กับ น้องกั้ง ซวยแล้วมึง"

ผมรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำชายทันทีโดยมีไอ้กันวิ่งไปตามผู้จัดการผับ

ประตูล็อค มีเสียงกุกกักต่อสู้กันอยู่ในนั้นไม่ต้องเดาเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

"น้องกั้ง น้องกั้ง ไอ้อาร์มึงอย่าทำอะไรน้องเขานะโว้ย เฮ้ยเปิดประตู "

"มาแล้วเต้กุญแจ ... เอ้ารีบเปิดเลยครับ " กันวิ่งตามมากับผู้จัดการร้านที่รีบเปิดกุญแจห้องน้ำให้

ผมกับไอ้กันวิ่งเข้าไป พลางปิดประตูล็อค กันบอกกับผู้จัดการให้ดูไว้อย่าให้คนอื่นเข้ามา ดีที่เวลานี้ไม่มีผู้คนมาเข้าห้องน้ำ

แต่ที่ผมเห็น...

ไอ้อาร์คร่อมอยู่บนตัวน้องกั้งที่อ่อนแรง เสื้อของเด็กหนุ่มหลุดลุ่ย สองแขนเรียวโดนจับกดไว้ด้วยมือหนาของคนร่างใหญ่ที่กำลังระดมจูบชายหนุ่มจนเขาต้องส่ายหน้าไปมาหลบจากการรุกล้ำนั้น ส่งเสียงร้องเรียกชื่อผม

"ปล่อยกั้งนะ ช่วยด้วยพี่เต้ พี่เต้..."

ผมวิ่งเข้าไปกระชากมันออกจากร่างบางชกเสยคางมันไปเต็มแรงจนมันล้มคว่ำอยู่บนพื้น เข้าไปเตะซ้ำจนนิ่งไป กันเข้ามาห้ามผมไม่ให้อัดต่อ

ผมหอบหายใจแรงหันไปทางหนุ่มวรกร ที่ลุกขึ้นมานั่งตัวสั่นท่อนบนเกือบจะเปลือยเปล่า ผมตรงเข้าไปกอดเขาไว้... ไอ้กันถอดเสื้อสูทมายื่นให้ผมใช้มันมาปิดร่างเนียน

"วรกร น้องกั้ง เป็นไงบ้าง พี่เต้มาแล้วนะ พี่ขอโทษที่เข้ามาช้า..."

"พี่เต้ พี่เต้... กั้ง ... "

"น้องกั้ง เจ็บตรงไหนไหมครับ มันทำอะไรหรือเปล่า "

"กั้งจุกฮะพี่เต้ แต่ กั้งไม่เป็นไรฮะ พี่เต้เราไปจากที่นี่กันเถอะ กั้งไม่อยากอยู่ตรงนี้ฮะ" 

เด็กหนุ่มเข้มแข็งมากตาสวยของเขามีน้ำใสๆมาเอ่อแต่ไม่ยอมร้องไห้ออกมา ผมอุ้มพาเขาออกไป พลางบอกผู้จัดการที่รู้จักกันว่าให้ช่วยสะสางกับไอ้อาร์มันให้ผมด้วย 

กันช่วยผมพาหนุ่มวรกรหลบออกไปด้านหลังโรงแรม ลัดเลาะไปที่รถผม ผมวางชายหนุ่มที่ยังตัวสั่นบนเบาะหน้าหันไปตบบ่าขอบคุณไอ้กัน วิ่งไปที่คนขับรีบพุ่งออกไป


.
.
.

ผมขับพาชายหนุ่มมาที่บ้านผมน่าจะดีที่สุด เพราะผมเองก็เริ่มมึนๆด้วยฤิทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไป

"น้องกั้งครับ เป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะครับ" 

ผมบอกกับคนบนเตียงที่นอนนิ่งๆมองหน้าผม

ผมลุกจะเดินไปแต่มือเรียวคว้าแขนผมไว้

"พี่เต้ อย่าเพิ่งไปฮะ ขอยืมไหล่พี่เต้ให้กั้งร้องไห้ก่อน ....ฮือๆๆ "

เขาลุกขึ้นมาซบไหล่กอดผมแล้วปล่อยโฮออกมา ผมกอดปลอบเขา

.
.
.
สักพักเด็กหนุ่มก็หยุดสะอื้น ผมยังกอดเขาตบหลังเบาๆพลางคิดถึงเรื่องที่เขาต้องมาเจอเพราะผม 

"น้องกั้ง พี่ขอโทษที่ต้องมาโดนแบบนี้เพราะพี่เป็นต้นเหตุ"

"พี่เต้ กั้งไม่เป็นอะไรแล้วฮะ อย่าคิดมากดิ แต่ เอ่อ คนชื่ออาร์เขาดูแค้นพี่เต้นะฮะ ทำไมหรอ"

"อาร์เนี่ยเมื่อก่อนก็เป็นผู้ประกาศมีชื่อเสียงทีเดียวเป็นลูกทีมของพี่ที่ TBS เหมือนกัน แต่ เอ่อ มันมีเรื่องลวนลามเด็กในทีมน่ะพี่ก็เลยไล่มันออก มันก็ย้ายไปอยู่ Newstime แล้วยังแค้นพี่อยู่ แต่ มันมาลงกับน้องกั้งเนี่ย พี่ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ พี่ขอโทษนะครับ ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงทำแบบนั้น มันน่าจะมาคิดบัญชีกับพี่เองถึงจะถูก"

"เอ่อ เขาบอกว่ากั้งเป็นเด็กพี่เต้ฮะ ก็เลย ..."

"ห๊ะ มันคิดไปได้ยังไงเนี่ย น้องอย่าไปเชื่อมันนะ พี่ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับน้องกั้งนะครับ เอ่อ วางใจได้ครับ เอาหล่ะจะอาบน้ำมั้ยเนี่ย หรือจะให้พี่เช็ดตัวให้ครับ " 

"เดี๋ยว ... กั้งพักสักหน่อยแล้วจะลุกไปอาบน้ำเองดีกว่าฮะ พี่เต้ไปอาบก่อนเถอะครับ"

"อืมม์ ก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่มาหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยนด้วยนะ" 

.
.
เด็กหนุ่มหันหลังให้รุ่นพี่คนดังที่รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

น้ำตารินออกมา ปากบางขยับพูดกับตัวเองเบาๆ

"พี่เต้... ไม่ได้คิดอะไรกับ กั้ง สินะ " 


เขาหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม



...........................................................................................................................


ผมอาบน้ำเสร็จก็รีบออกมาเอาชุดนอนให้เด็กหนุ่ม 

"อ้าว หลับไปซะแล้วหรอเนี่ย "

ผมถอนหายใจยาวๆ กับเหตุการณ์วุ่นๆที่ทำร้ายเขาวันนี้ ลุกขึ้นไปเอาผ้ากับอ่างน้ำเล็กๆมาวางข้างเตียง ชั่งใจอยู่พักนึงก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าหลุดลุ่ยของเขาออก คว้าผ้าขนหนูมาจุ่มน้ำอุ่นบิดหมาดๆค่อยๆเช็ดลงไปที่ร่างเนียน เขาขยับเบาๆเมื่อน้ำถูกตัว

"น้องกั้ง ตื่นหรอคับ อืมม์ งั้น พี่เช็ดตัวให้ละกันนะครับ"

ผมมองชายหนุ่มที่นอนหลับไหลอ่อนแรงตรงหน้า บรรจงเช็ดร่างบางต่อไปอย่างเบามือใส่เสื้อผ้าที่เตรียมมาให้เด็กหนุ่ม ลูบผมนุ่มของเขา

"น้องกั้ง พี่โกหกน้อง ความจริงใจพี่มันคิดเกินเลยกับน้องมานานแล้ว แต่น้องคงจะรับไม่ได้ถ้าพี่บอกออกไป ... บางครั้งพี่ก็สร้างภาพเก่งซะจนไม่กล้าจะอยู่กับความจริง"

ผมพึมพัมบอกคนร่างบางที่นอนหลับไปนานแล้ว 

เขาไว้ใจผม และผมก็ไม่กล้าจะล่วงเกินทำลายความไว้วางใจนั้น


.
.
.


ผมลุกขึ้นไปปิดไฟ เดินไปนอนที่โซฟายาวมองเงาร่างของวรกรจนหลับไป 


...............................................................................................................

เช้าแล้ว เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้นรัวๆ ผมรีบลุกขึ้นมองไปที่เตียงโล่งใจที่ยังเห็นเขานอนหลับอยู่

ผมกดรับสายจากหมวดดิว พลางเดินไปหาวรกร 

"ว่าไงวะดิว โทรมาแต่เช้าเชียว ... อูย...."

เสียงมันพ่นใส่หูผมดังลั่น โวยวายเรื่องที่น้องกั้งถูกไอ้อาร์ลวนลาม ก็สงสัยไอ้กันเป็นคนให้ข่าว

"เออ น้องกั้งไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องห่วง แล้วไอ้อาร์ล่ะ มึงทำยังไงกับมัน"

ดิวลากตัวอาร์ไปขู่ส่วนตัวคาดโทษมันไว้ว่าอย่าได้คิดทำอย่างงี้อีก แต่ไม่ได้ลงบันทึกไว้เพราะกลัวจะเสียหายมาถึงผมกับน้องกั้ง

"อ้อ ได้สิ กูอยู่บ้านนี่แหละเดี๋ยวไปดูเขาก่อน แค่นี้นะโว้ยไอ้หมวด เดี่ยวเจอกัน"

"หมวดดิวโทรมาหรอฮะพี่เต้ "

"อ้าว ตื่นแล้วหรอครับน้องกั้ง เป็นยังไงบ้าง ปวดหัวตัวร้อนตรงไหนมั้ย "

"ไม่เลยฮะ กั้งหลับสบายดี"

"งั้นก็ดีครับ ไปทานข้าวเช้าก่อนนะ พี่ตั้มเขาเตรียมไว้ให้แล้วน่ะ สักพักหมวดดิวก็จะมาเยี่ยมนะครับ"

"ขอบคุณฮะพี่เต้ งั้นกั้งขอไปอาบน้ำก่อนนะฮะ แต่ กั้ง ต้องไปเอาชุดที่คอนโด "

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวใส่ของพี่ก่อนก็แล้วกัน เอ่อ ดูๆแล้วก็น่าจะใส่ได้นะ  "

"อืมม์ ก็ได้ฮะ แล้วแต่พี่เต้ "

เด็กหนุ่มคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป

.
.

เราแต่งตัวกันเสร็จแล้ว ด้วยความอนุเคราะห์จากพี่ตั้มที่ช่วยเลือกให้ซะจนเราเหมือนฝาแฝดก้น 

เสื้อเชิ๊ตขาวมีกั๊กสีดำกับกางเกงสแล็คสีดำ

"พี่ตั้มครับ ทำไมเราต้องแต่งตัวเหมือนกันขนาดนี้ครับ"

"คุณเต้ก็แต่งอย่างงี้ประจำนี่ครับ แล้วคุณกั้งก็ใส่แบบนี้แล้วหล่อดีเหมือนกันด้วย เอาน่า ใส่ได้พอดีเลยนะเนี่ย อุๆ"

"พี่เต้เขาไม่อยากดูเหมือนกั้งมั้งฮะ"

"เฮ้ย ไม่ใช่ครับน้องกั้ง คือ พี่น่ะดูแก่ไปเลยอ่ะดิ ฮ่ะๆ เอาเถอะก็ดูเป็นคู่หูดูโอ้ดีเหมือนกัน"

เสียงออดดังขึ้นที่ประตู ผมรู้ว่าใครมา ไอ้หมวดดิวที่ปลุกผมแต่เช้านั่นเอง 

"เอ้าดิว มากินข้าวเช้าด้วยกันดิวะ"

"หวัดดีว่ะเต้ น้องกั้งเป็นไงบ้างครับ บาดเจ็บมั้ย ตกใจมั้ยครับ โอเคหรือยัง"

"หวัดดีครับผู้หมวด กั้งสบายดีฮะ ไม่เป็นไรแล้วพอดีพี่เต้ขี่ม้าขาวมาช่วยไว้ทัน"

"ไอ้เต้เอ้ย ปล่อยให้น้องกั้งเจออะไรแบบนี้ได้ไงวะ ดูแลให้ดีๆหน่อยดิวะ"

"้อ้าวเฮ้ย กูไม่ได้ปล่อยนะเว้ย ตกใจเหมือนกัน "

"พี่เต้เขาดูแลกั้งดีฮะ หมวดไม่ต้องเป็นห่วงหรอกคับ พี่เต้ เขาเป็นรุ่นพี่ที่ดี "

ชายหนุ่มหลุบตาลง 

"เอ้าทานข้าวกันก่อนมั้ยครับคุณเต้ คุณกั้ง คุณดิว เดี๋ยวไปทำงานกันสายหมดหรอก" พี่ตั้มท้วงขึ้นมา

.
.
.

ถึงที่สถานีแล้ว หมวดดิวขอติดรถผมตามมาส่งวรกรด้วย อะไรมันจะเว่อร์อย่างงี้

ในห้องทำงานผม

"เฮ้ย ไอ้คุณเต้ ขอคุยอะไรด้วยหน่อยดิวะ"

"มีอะไรวะ ลับๆล่อๆ"

"ถามจริงๆนะ ตอบมาตรงๆ"

"เออ อย่าเวิ่นเว้อ"

"มึง ชอบน้องกั้ง เขาป่าววะ"

"เฮ้ย อะไร... ไม่มี ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น เขาเป็นรุ่นน้องโว้ย" ผมโกหกรอบสองหรือนี่

"เออ งั้นค่อยโล่งใจ"

"โล่งใจอะไรวะ"

"ที่มึงไม่ได้มาเป็นคู่แข่งไงวะ ขืนมึงชอบเขาด้วยกูก็แห้วดิวะ"

"หา! ผู้หมวด อย่าบอกนะว่าคุณ"

"ใช่ว่ะ กูชอบน้องเขา เออ งั้นกูขออนุญาติจีบเลยนะเว้ย"

"ไงวะเนี่ย เลิกหลีสาวมาหลีหนุ่มแทนเนี่ยนะ"

"เฮ้ย ไม่ได้หลีนะเว้ย กูเอาจริง เพื่งรู้ตัวเหมือนกันว่า กูชอบน้องกั้งของมึงว่ะ"

"หมวดครับ อย่ามาล้อเล่นกับน้องเขานะ"

"คุณธีระ ผมไม่ล้อเล่นครับ กูอยากดูแลเขาว่ะ ยังไงก็ช่วยเชียร์กูด้วยนะเว้ย กูไปล่ะ บอกเขาไว้ว่าเย็นๆจะมารับไปส่งที่คอนโด ...เดี๋ยววันนี้จะลองสารภาพกับเขาดู ..."

ผมรู้สึกว่าใจมันหายไปกับคำสารภาพของเพื่อนซี้

หมวดดิวลากลับไปแล้ว ผมยังนั่งนิ่งๆ พิงพนักเก้าอี้หลับตาลงอย่างหมดแรง

หัวใจผมมันเป็นอะไรไปเนี่ย

มันเจ็บแปลบๆ

.
.
.


ผมหลงรักเขาใช่มั้ย และผมกำลังจะเสียเขาไป

แต่ผมก็แค่รักเขาข้างเดียว


......................................................................





ลุ้นๆ ก็ตามที่บอกไว้ว่าจะจบภายในสิบตอน น๊า 

ขอบคุณทุกเม้นจ้า 

fighting ...