TaeKang : ที่นี่คือรัก (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #6 : ที่นี่6

.
.

รถตู้โฟค์คันใหญ่มาจอดเทียบที่หน้าบ้านพักเจ้าหน้าที่อุทยานของเรา ผมเดินไปต้อนรับบุคคลสำคัญผู้เป็นที่พึ่งของผืนน้ำผืนป่าและชาวบ้าน ท่านนายพลเพชร พ่อของโตโน่

"สวัสดีครับท่านนายพล"

"อ้าวเต้ สวัสดี เรียกลุงอย่างเคยก็ได้ เป็นไงสบายกันดีนะพวกเราพร้อมหน้าพร้อมตา อ้น ดิว ล่ำขึ้นนะ ฮ่ะๆ"

แกเดินมาตบไหล่พวกผม ทักทายอย่างเป็นกันเอง

"ครับคุณลุง เชิญข้างในก่อนดีกว่า" 

"เดี๋ยวนะ เอ ทำไมมันยังมาไม่ถึงล่ะเนี่ย ล่วงหน้ามาก่อนตั้งนานสองนาน"

"ใครหรอครับ"

"อ้าว นั่นไงมาโน่นแล้ว"

รถสปอร์ตลัมโบกีนี่สีส้มเปิดประทุนขับมาโดยคนคุ้นเคย เพื่อนจอมเว่อร์ของผม นั่งมาด้วยหนุ่มนักวิทยาศาสตร์ ด้านหลังมีสาวพยาบาลอาสา กับหนุ่มนักเคมี... 

"หวัดดีคร๊าาาบบ ไอ้คุณเต้ ...."

"เออ....ลมอะไรหอบมาวะโตโน่ ไหนบอกว่าติดลูกค้าไง"

"ลมคิดถึงไง ฮ่ะๆ พ่อครับโตโน่แนะนำให้รู้จักคณะวิจัยนะครับ หนุ่มน้อยหน้าหวานปนเข้มนี่ชื่อน้องกั้ง ส่วนสาวสวยน่ารักคนนี้คือน้องหญิง ส่วนเด็กโข่งนั่นชื่อเอกมั้ง ใช่มั้ยเราอ่ะ.."

"โห พี่โตโน่แนะนำผมซะเป็นเด็กยกของเลย ฮ่ะๆๆ"

ทุกคนพากันขำท่าทางของโตโน่ และเอก ที่ดูเหมือนจะซี้กันไปแล้ว

"เอ้า สวัสดีเด็กๆ .... ที่มาช้านี่ไปรับน้องๆมาน่ะเอง เออ ไอ้ลูกคนนี้ก็แปลกๆ "

"ผมเป็นคนจริงจังนะครับพ่อ คิดถึงใครก็คิดจริงๆ " โตโน่ไม่พูดเปล่า ปรายตาไปที่น้องกั้ง กับน้องหญิง อ้าว ตกลงมันจะจีบใครวะ

"เฮ้ยๆ โตโน่ เกรงใจพี่มั่งนะโว้ย นั่นน่ะลูกน้องพี่ขออนุญาติรึยังวะ"

เสียงพี่เกรทเดินมาสมทบ

"เฮ้ย พี่เกรท! เป็นไงมาไงวะ โคตรดีใจ ...." โตโน่กระโดดกอดคอพี่เกรทจนเซไป

สองคนนี้เคยรู้จักมักคุ้นกันตอนโตโน่ไปเป็นอาสาสมัคร ก็เป็นทีมเดียวกับผม แต่พอเกิดเหตุการณ์ทีมเราก็แยกย้าย 

"เออๆ กูก็ดีใจได้เจอมึง .....สวัสดีครับท่านนายพล ผมเกรทเป็นหัวหน้าสำรวจครับ เราไปด้านในกันดีกว่านะครับ"

"ครับคุณลุง พักผ่อนก่อน แล้วค่อยปรึกษากัน"
.
.

หลังจากพักดื่มน้ำตะไคร้ฝีมือชาวบ้านและพี่แก้มแล้ว เราก็เริ่มวงหารือ

"....ตามเอกสารพวกมันใช้โครงการปลูกป่าทดแทนมาบังหน้าครับ พวกเราเลยขวางไมได้ "

"อืมม์ แต่ว่าลุงน่ะให้หัวหน้าพวกมันชะลอโครงการไว้แล้ว ทางฝั่งผู้ตรวจสอบเขาก็แย้งไปว่ายังไม่ถึงเวลาตัด เพราะฉะนั้นตอนนี้มันไม่มีสิทธิ์ล่ะนะ สบายใจได้ ถ้ามีการละเมิดก็จับได้เลย"

"อย่างนี้พวกมันอาจจะเล่นวิธีรุนแรงนะครับ" อ้นออกความเห็น

"ก็ลุยเลยสิวะ กลัวอะไร" นั่นล่ะไอ้ดิว ใจร้อนเสมอ

"ใจเย็นดิว ไปแลกกับพวกมันน่ะไม่คุ้มหรอก " ผมก็ปรามๆมันไว้

"เห็นว่าไอ้เสี่ยชัยมันมีอิทธิพลมากนี่วะ ยิ่งไอ้อาร์ลูกน้องมันเป็นมือขวาเลยลุยมาทุกอุทยานไม่มีใครกล้าหือ"

"ผมก็ไม่ประมาทหรอกพี่เกรท ให้ลูกน้องไปสืบอยู่ รู้ว่ามันมาในพื้นที่ของเราแล้วด้วย"

"โอ๊ย เครียดจุงเบย น้องกั้ง น้องหญิง พาพี่ไปเดินเล่นแก้เครียดหน่อยได้มั้ยครับผม ไหนว่ามีแปลงพืชไง ไปดูกัน"

โตโน่โพล่งออกมาอีกล่ะ พวกเราหันไปมองมัน

"เออ ลุงว่าเอามันไปเก็บที่อื่นก่อนก็ดีนะ ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน"

"พี่รบกวนหน่อยนะน้องกั้ง น้องหญิง  อุๆ"

"จะไปไหนกันคะ .... กิ่งค่ะ อาของหลานกั้ง จะให้น้องไปตากแดดไม่ได้นะ เดี๋ยวเป็นอะไรไปอีก"

เสียงแหลมใสของหญิงสาวที่ป่วนพวกเรามาสองวันแล้ว มาดักคอโตโน่ได้พอดิพอดี

"เอ่อ ไม่ร้อนหรอกครับอากิ่ง "

"งั้นอาไปด้วย ไม่ไว้ใจหรอกจ๊ะ"

"ดีเลยครับคุณอากิ่งคนสวย โตโน่คนดีคนเดิมนะครับ ยินดีบริการทุกท่าน เชิญคร๊าาบบ"

ผมเห็นอากิ่งของกั้งทำหน้าไม่เชื่อหูตัวเองกับความกะล่อนของโตโน่ จำต้องเดินตามไป

.
.
.



...................................................



"ชะลอการตัดไม้ .... นี่หมายความว่ายังไงวะอาร์"

"พวกมันคงเล่นงานเราครับเสี่ย "

"อย่าไปกลัวมัน เดินหน้าเลยอั๊วรับผิดชอบเอง ให้มันรู้กันไป"

"รับทราบครับ"

"เออ แล้วนี่อาจิ้งไปไหนล่ะ อย่าไปเพ่นพ่านนอกเขตนะ"

"เห็นบอกว่าจะไปไหว้ เอ่อ ที่สุสานน่ะครับ "

"อ่อ ลื้อให้ใครตามดูแลหรือเปล่า"

"ตามไปครับเสี่ย"

.
.
.

....................................................................



.
.
.
.



ปัง ปัง 


"พี่ใหญ่ พวกมันบุกเรา"


หน่วยสอดแนมวิ่งกระหืดกระหอบมาบอก พร้อมๆกับเสียงปืนดังในป่าทำให้พวกเราตกใจ ผมรีบออกคำสั่งไปยังหน่วยคอมมานโดของทหารที่คุ้มครองอุทยานให้จับกุมผู้บุกรุก 

"ทุกคนครับ อยู่ที่นี่อย่าออกไปไหน ..."

"เต้ พี่ติดต่อพวกน้องกั้งไม่ได้ว่ะ"

"ไม่เป็นไรเดี่ยวผมแวะไปดูให้ เอก ไปกับพี่.... เฮ้ย ดิว อ้น พวกมึงล่วงหน้าไปก่อนเดี๋ยวกูตามไป"

ผมคว้าปืนแล้วรีบขึ้นรถจี๊บรุดออกไปกับเอก ส่วนลูกน้องผมก็บึ่งไปที่เกิดเหตุ งานนี้ต้องมีบู๊กันแหลกลานแน่ๆ

แต่ว่าคนที่ออกไปเดินเล่นกันคงยังไม่รู้ตัว

.
.

ผมรีบไปที่แปลงพืชเพื่อเตือนโตโน่และคนอื่นๆ แต่ทว่า

"อะไรนะ โตโน่พากั้งไปขับรถเล่นในป่าหรอหญิง"

"ใช่ค่ะพี่เต้ พวกเราขี้เกียจไปเลยรอที่นี่ ทำไงดีคะ ...."

"กิ่งก็ไม่น่าปล่อยน้องกั้งไปเลย ฮือๆ นายคนนั้นจะดูแลหลานกั้งได้มั้ยเนี่ย"

"...เอก ช่วยพาสองสาวกลับที่พักนะ พี่จะไปตามโตโน่กับกั้งเอง ฝากด้วยนะ"

"ครับพี่เต้"

ผมสั่งเอกเสร็จก็เอามือถือมาต่อหาสองคนนั่น แต่ไม่มีสัญญาณเอาเสียเลย จำต้องตามรอยรถสปอร์ตที่มีดอกยางพิเศษไปก็แล้วกัน

.
.



..................................................................


"พี่โตโน่ เสียงปืนนี่ครับ"

"แย่แล้วน้องกั้ง สงสัยมันจะลุยพวกเต้ เสี่ยชัยมันคงรู้เรื่องเอกสารสั่งระงับนั่นแล้ว"

"ทำไงดีครับ ดูเหมือนจะมีเสียงรถดังมาทางเรา"

"ไม่ต้องกลัว รถพี่กันกระสุน เอ้าระวังหัวนะพี่จะปิดประทุน"

ผมมากับพี่โตโน่ จะพากันไปดูบ่อน้ำเน่าต้นเหตุก็ต้องตกใจกับเสียงปืนใกล้ๆ สัญญาณมือถือก็หายไป 

"เอาล่ะ พี่ว่าเราไปจอดซุ่มดีกว่า ขืนขับไปแบบนี้โดนลูกหลงแน่"

"พี่จะซุ่มด้วยรถสีส้มเนี่ยนะครับ เอิ่ม "

"เออ จริง ว๊าพี่ก็ไม่นึกว่าจะมาเจองานเข้าขนาดนี้ ถ้าน้องกั้งกลัวให้พี่กอดเอาไว้ดีมั้ย"

"หึๆ ไม่เป็นไรมั้งฮะ กั้งโอเคอยู่"

"แย่จัง แต่พี่กลัวนี่นา "

พี่โตโน่เอาหัวมาพิงซอกคอผม ก็รู้นะว่าพี่เค้าชอบแกล้ง แต่เวลาแบบนี้....

"กั้งว่าเรากลับไปที่พักดีกว่าครับ ป่านนี้พวกพี่เต้คงเป็นห่วง"

"หือ น้องกั้งสนิทกับเต้มันมากสินะ"

"ก็เพิ่งเจอกันน่ะครับ "

"หรา ไหงดูเป็นห่วงถามหาอาทร อุๆ พี่อิจฉาว่ะ"

"อะไร๊ .... " ผมฟังแล้วรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ไม่ใช่อย่างงั้น

"อย่าห่วงเลย พี่ให้ GPS ของรถส่งสัญญาณหาไอ้เต้มันแล้ว รอเดี๋ยวมันคงมาเจอเราแหละ มาดูหนังเล่นเกมส์ฆ่าเวลากันดีกว่านะครับน้องกั้ง ..."

ผมมองหน้าพี่โตโน่ที่ผิวปากไปกดเลือกรายการหนัง รายการเกมส์บนจอในรถไป อย่างไม่เชื่อว่าจะมีคนชิวขนาดนี้อยู่ 

ผมก็ต้องทำตามล่ะนะ ไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านี้แล้ว

สักพักนึง ผมก็ใจชื้นที่ได้เห็น....

"นั่นไงครับพี่เต้ ..."

"ไหนๆ โห ตั้งไกลยังอุตส่าห์เห็น สายตายาวป่ะเราเนี่ย"

พี่โตโน่กระพริบไฟให้รถจี๊บที่ขับมาหาเรา ลดกระจกลงคุยกับคนที่มาช่วย

"ไงวะเต้ ตามยากมั้ย"

"พี่เต้ฮะ "

"กั้ง โตโน่ ตรงนี้อันตราย ...โน่ ไปตาม GPS ทางไปหางดงนะมันจะลัดลงเขามีทางไปถนนใหญ่ จะปลอดภัยกว่า ไปรอที่บ้านพักนะโว้ยอย่าไปซ่าส์ที่ไหน"

"เอ่อ กูว่ามึงนั่นแหละต้องไปกับกู โน่น พวกไม่ได้ร้บเชิญมันขึ้นเขามาแล้ว รถกูน่ะกันกระสุน รถมึงน่ะแม่งโล่งทั้งคัน มึงจอดไว้นี่เลย"

ผมมองตามกล้องในรถของพี่โตโน่ที่จับภาพระยะไกลของกลุ่มโจรได้ ก็ต้องตกใจ

"จริงด้วยพี่เต้ มาเร็วๆฮะ"

พี่เต้จำเป็นต้องสละรถแล้วขึ้นมานั่งตอนหลัง พี่โตโน่เร่งเครื่องพาเราบึ่งออกไปจากทางของพวกมันก่อนที่จะมาถึง

"เอาไงวะเต้ GPS กูมันบอกว่าทางตันตลอด แม่งทำไมเครื่องมันบื้ออย่างงี้วะ"

"ไม่ต้องใช้มันล่ะ เดี๋ยวกูบอกทางเอง" 

ปังๆ 

เสียงปืนยิงรัวๆใส่รถพวกเรา เพราะมีอีกคันมาดักหน้าทำให้ต้องหักหลบแล้ววิ่งลงจากทางไปตามไหล่ทาง

"พี่โตโน่ระวัง!" 

ผมร้องเสียงหลงเพราะรถเราพุ่งเข้าหาดงไผ่ ดีที่พี่โน่หลบได้ทัน 

"จับแน่นๆนะกั้ง เต้ ยะฮู้ ได้ทดสอบสมรรถภาพรถละโว้ยงานนี้"

"มึงยังจะเล่นอีก เอ้า เข้าทางเส้นเล็กๆนี่แล้ววนไป"

พี่เต้คล่องเส้นทางสมกับที่เป็นพื้นที่ของเขา ผมไม่ก้ังวลอะไรแล้ว นอกจากทักษะการควบคุมรถของพี่โตโน่...

"เฮ้ย่ ทำไมทางมันวังเวงอย่างงี้วะ"

"ก็แถวๆนี้มันเป็นสุสานไง"

"..........."

"..........."

ผมกับพี่โน่หันมองหน้ากัน และพูดขึ้นพร้อมกัน

"สุสาน"

"เออ ... พวกมันไม่ตามมาหรอก "

เสียงพี่เต้นิ่งและสีหน้าก็ขรึมมากๆ 

"พี่เต้ เป็นอะไรรึปล่าวครับ"

"นั่นสิวะ"

"ไม่เป็นไรหรอก อ้นกับดิววอลล์มาบอกว่าพวกมันหนีไปหมดแล้ว เอ่อ .... งั้น มึงช่วยจอดให้กูลงตรงนี้แป๊ปนึง"

พี่โตโน่มองหน้าเพื่อนซี้แล้วก็จอดรถ ดับเครื่อง พี่เต้ก็เปิดประตูเดินเงียบๆลงไป

เราสองคนมองตามพี่เต้ที่เดินขึ้นไปบนเนิน ทำความเคารพและยืนสงบนิ่งอยู่

"โตโน่ น้องกั้ง เขาเป็นผู้มีพระคุณของพี่เอง เขาจากไปเพราะช่วยพี่กับน้องชายไว้"

"เสียใจด้วยครับพี่เต้"

"เออ มีคนมาเยี่ยมเขาก่อนมึงนะ"

"ยังไงวะ"

"นั่นไง มีดอกลิลลี่สดช่อเล็กๆอยู่ตรงนั้น"

เรามองตามพี่โตโน่ก็เห็นดอกลิลลี่สีขาวยังสดๆใหม่ๆวางอยู๋ด้านหลังป้าย

"ใครกันวะ เขาไม่มีญาติที่ไหนและไม่มีใครรู้นอกจากกู ... กับ....."

.
.
.




........................................................................