TaeKang: รักนอกหัวใจ

ลำดับตอนที่ #6 : ลาจาก

ผมจะเดินเข้าเกท ได้ยินเสียงไลน์เตือนเลยยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู

พลั่ก 

ตึกๆ


"เฮ้ย อะไวชนมาได้"


"โทษทีพี่พวกผมกำลังรีบ.. "

แก๊งค์เด็กวัยรุ่นแต่งตัวประหลาดๆ ฮาราจุกุสี่ห้าคนวิ่งมาจากไหนไม่รู้กระแทกผมอย่างจัง ผมน่ะตั้งหลักดีพอแต่พวกมันบางคนล้มคะมำ

"โอ๊ย... " 

"เฮ้ยรีบลุกขึ้น จะปิดเกทแล้วววว"

"อูย เออๆ โทษทีพี่ ... ไปโว้ย ย๊าาาาาห์"

ไอ้เด็กแสบพากันลุกขึ้นแล้วก็วิ่งแข่งไปแบบไม่คิดชีวิต ผมก็ส่ายหัว แล้วก็ต้องตกใจเพราะมีเสียงเรียกจากเกทของผมเหมือนกัน อ๊าาคคค เราจะไปทันมั้ย


.
.
.


................................................


"กั้ง เป็นอะไรไปหรือเปล่า ลงไปทานข้าวเถอะ"

"พี่แกง กั้งไม่หิวครับ ขอพักก่อนนะฮะ"

"งั้นถ้าหิวก็บอกป้านิ่มนะ .... เอ้อ แล้วเพื่อนของกั้งคนนั้นเขาถึงหรือยังล่ะ"

"กั้งไม่รู้เลยฮะ ไม่ตอบไลน์"

"อืมม์ คงอยู่บนเครื่องน่ะ ... เอ้า พักซะนะเจอเรื่องหนักๆมามาก"

แกงส้ม ชายหนุ่มหน้าตาดีบุคลิกนุ่มนวล พี่คนรองของกั้งลูบผมน้องชายอย่างเอ็นดูแล้วปล่อยให้หนุ่มน้อยพักในห้อง


ปิดประตูลง ชายหนุ่มพาร่างบางไปนอนบนเตียง เรี่ยวแรงเขาแทบไม่มีจะยืน ทั้งคิดถึง ทั้งห่วงหาอาลัยอาวรณ์ ทั้งน้อยใจที่คนที่เขามอบทั้งตัวทั้งใจให้กลับไม่ใยดีสักนิด

"พี่เต้ลืมกั้งจริงๆหรือนี่ ฮึกๆ พี่เต้จะตัดขาดจากกั้งจริงๆใช่มั้ย"

ชายหนุ่มสะอื้นนอนมองมือถือที่ยังไม่มีการอ่านไลน์ เขาโทรไปก็ไม่รับ หลับตาลงอย่างหมดความหวังไม่นานเขาก็หลับไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย

.
.
.
..........................................


"เฮ้ย ไอ้เต้มึงทำไมไม่รับสายกู พ่อแม่ก็เป็นห่วงว่ามาถึงปลอดภัยดีมั้ย"

"หวัดดีครับ พ่อ แม่ พี่ตั้ม .... ก็มือถือผมหายที่สนามบิน ไอ้พวกเด็กแสบมันวิ่งมาชน ผมก็เพิ่งรู้ตัวตอนลงเครื่องนี่แหละ"

ผมถึงบ้านแล้ว ทักทายพ่อแม่และพี่ชายของผม พี่ตั้ม ที่เป็นคนจุดประกายเรื่องหมัดมวยให้ผม แกแต่งงานมีครอบครัวแล้วและเปิดค่ายมวยอยู่ที่นี่

"อ้าวแล้วไปแจ้งหายยัง"

"แจ้งแล้วพี่ ทำอะไรมากไม่ได้หรอก รอฟ้าประทานอย่่างเดียว เดี๋ยวค่อยไปหาเอาใหม่ แต่เบอร์สำคัญๆหายไปหมดนี่ดิ"

ใช่ สำคัญมาก ทั้งเบอร์เพื่อนๆ โค้ช และที่สำคัญที่สุด หนุ่มน้อยหน้าหวานที่ชื่อกั้ง รวมทั้งภาพและคลิปของเขาที่ผมแอบบันทึกไว้ แล้วนี่ผมจะเจอเขาอีกได้ยังไง ... แต่เขาอาจจะไม่อยากเจอผมอีกก็ได้ คิดแล้วใจผมมันหวิวๆชอบกลแฮะ

.
.
.
.................................................

"กั้ง มีข่าวดีนะ ตอนนี้พี่กันเขาจะได้รับการประกันตัวแล้วอาทิตย์หน้าพี่จะไปฮ่องกง กั้งคงต้องอยู่คนเดียว ระวังตัวด้วยล่ะ แต่พี่ให้อาเฉินมาคอยดูแลนะ"

"หรอครับ ดีใจจังฮะพี่แกง แล้วเราจะชนะคดีใช่มั้ยครับ"

"ก็มีความเป็นไปได้สูง ท่านผู้ว่าการน่ะช่วยเต็มที่"

"เอ่อ แต่พี่อาร์อะไรนั่น เชื่อใจไม่ได้นะฮะ"

"พี่บอกท่านมันก็เลยโดนเด้งไปแล้วไม่ต้องห่วง หน็อยดันมารังแกน้องพี่ได้ " 

"พี่แกงก็ต้องระวังด้วยนะฮะ"

"กลุ่ม Red Scorpion ช่วยถล่มพวกมังกรคู่บ้าอำนาจนั่นไปแล้ว สบายใจได้"

ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มๆ

"ว่าแต่ ทำไมกั้งดูไม่สดชื่นเลย ดูเหมือนกับ... คนไม่มีกะจิตกะใจ ไม่สบายหรือเปล่า"

"กั้งสบายดีฮะพี่แกง กำลังคิดถึง ..เรื่องเรียนต่อฮะ"

"คิดถึงเรื่องเรียน หรือคิดถึงใครกันแน่"

"กั้งจะไปคิดถึงใครได้ "

"ก็พี่กล้ามโตคนนั้นไง นี่เขายังไม่ติดต่อมาอีกหรอ หลายวันแล้วนะ"

"พี่เต้เขาคงรำคาญกั้งน่ะฮะ เค้าอยากไปใช้ชีวิตปกติของเขาคงไม่อยากเจอกั้งอีก"

"หืมมม ไม่มั้งเขาก็ดูท่าทางเอ็นดูน้องของพี่ดีนี่"

"หึๆ พี่เต้ก็เกรงใจพี่แกงละมั้ง พี่เต้เขาก็มีเพื่อนมีใครๆให้ดูแลเยอะแล้วด้วย"

ตาสวยของชายหนุ่มหลุบลง พยายามอดกลั้นความสะเทือนใจไว้

"แล้วน้องของพี่ล่ะ "

"กั้งทำไมฮะ"

"มีใจให้ใครบ้างหรือยัง"

".... ไม่มีหรอกฮะ กั้งไม่อยากเจ็บ"

หนุ่มคนพี่มองตากลมโตของคนน้อง เดินเข้ามานั่งข้างๆโอบเอวไว้

"แล้วตอนนี้เจ็บอยู่หรือเปล่า"

"พี่แกง"

"พี่ว่า เคลียร์ๆกันซะดีมั้ย กั้งดูเหม่อลอยมากๆตั้งแต่กลับมา แทนที่จะดีใจ นั่งมองแต่โทรศัพท์  พี่น่ะโตมาด้วยกันทำไมจะดูไม่ออก มีอะไรก็บอกพี่นะอย่าเก็บไว้"

"พี่แกง ... ไม่มีอะไรจริงๆฮะ ถ้าจะมีก็แค่กั้งคิดไปเองคนเดียว ฮึกๆ"

ชายหนุ่มหลุดสะอื้นไห้ออกมา โผเข้า่กอดคนพี่ที่ลูบหลังปลอบใจเขา

"กั้งเอ้ย แล้วจะเก็บไว้ทำไมคนเดียวไม่บอกเขาไปล่ะ"

"ฮือๆ กั้งไม่อยากเจ็บไง เขาไม่อยากจะต้องดูแลกั้งหรอกไม่งั้นคงไม่เงียบไปขนาดนี้ "

"งั้นพี่โทรนัดให้นะ"

"ไม่มีประโยชน์หรอก กั้งไม่ได้อยากให้เขามารับรู้ ... กั้งจะพยายามทำใจเองฮะพี่แกง ...."

"น้องของพี่ แล้วจะทำได้หรอ"

"ได้สิฮะ ... พี่แกงครับ กั้งตัดสินใจแล้ว กั้งขออนุญาติพี่แกงนะฮะ"

"หือ... อะไรล่ะ"


.
.
.

..................................................................


"เต้ ตกลงเนี่ยแกจะกลับมาช่วยพี่มั้ย"

"ครับพี่ตั้ม ผมจะไปเรียนให้จบแล้วจะกลับมาช่วย"

"อืมม์ ดีมากไอ้น้อง ชื่อเสียงของแกน่ะกระฉ่อนมากๆเลยนะ แชมป์นักบู๊ข้ามชาติ หล่อ โสต สาวติดรึม ฮ่ะๆ"

"ผมไม่สนหรอกครับพี่"

"อ้าว แล้วจะสนหนุ่มหรือไงวะ"

"..........."

"เฮ้ย อย่าบอกนะว่าใช่"


"บ้าหรอพี่ตั้ม เลิกเลอะเทอะได้แล้ว .... ฮ๊าาาววว"


"เออ ทำไมหมู่นี้เองดูเหมือนไม่ได้นอนวะ "

"ผมนอนไม่ค่อยหลับน่ะ ฝันเรื่อยเปื่อยมาก สงสัยจะใช้แรงเยอะไป"

"ฝันว่าอะไรวะ"

พี่ตั้มกอดคอผม พลางลดเสียงลง

"เฮ้ย ทำไมต้องทำหน้าอย่างงั้นวะพี่"

"อ้าว ก็มึงน่ะชอบละเมอเรียกชื่อคน กูเดาว่ามึงฝันอีโรติคแน่นอน โหย เสียงกระเส่าเชียว .... น้องกั้ง ฮ๊าาา น้องกั้ง ... อุๆ ถามจริง สาวบ้านไหนวะ ครางงี้เสร็จมึงแล้วแน่ๆจะได้ให้แม่ไปขอ"

"เฮ้ย อย่าพูดไปนะโว้ยพี่ตั้ม บ้าไปแล้ว"

ผมตกใจกับสิ่งที่แกเล่า เพราะว่าผมฝันแบบนั้นจริงๆ และคนในฝันก็เป็น เขาจริงๆ

.
.
.
ผมฝันไม่ซ้ำกันแต่เห็นหน้าคนคนเดียวกัน .... วลีเหล่านั้น...


"น้องกั้ง เป็นของพี่นะ"

"ฮ๊า กั้งไม่เคยนะ เบาๆ"

ผมเห็นร่างกายนวลเนียนขยับขึ้นลงตามการรุกล้ำส่วนสำคัญของเขา ใบหน้าหล่อเหลาคมคายกับอาการเสียวน้อยๆจนหนักขึ้นเรื่อยๆ

บางครั้งก็เห็นอกแน่นชูชันที่ผมใช้ลิ้นเลียไปทั่ว เสียงครางของเขาร้องเรียกชื่อผมยังติดหู

สุดท้ายเมื่อคืนนี้ ผมฝันเห็นร่างเปลือยเปล่าของหนุ่มน้อยนั่งบนตัวผม มือผมจับเอวคอดไว้ขยับร่างสมส่วนขาวเนียนขึ้นลงตามรสรักที่ผมปรนเปรอให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าที่ชัดเจนนั้นไม่ใช่ใครอื่นแน่นอน แม้แต่พอผมสะดุ้งตื่น ก็ยังจำภาพของเขาได้ แถมนึกตอนต่อไปได้อีก

นี่ผมเป็นเอามากขนาดนี้ ผมตกหลุมรักหนุ่มรูปงามเข้าแล้วใช่มั้ย

แต่ผมจะติดต่อเขายังไง ป่านนี้เขาคงโกรธผมมากๆเลยที่ขาดหายไป


ผมอยากเจอเขา อยากจูบปากนุ่มเหมือนในฝัน 


นึกแล้วก็ขำตัวเอง 

ใครเขาจะให้เราจูบวะ ไอ้เต้เอ๊ย


.
.
.

...............................................



ผมลงมาจากน่านแล้ว นัดเจอพวกไอ้ดิว ไอ้อ้น ที่กรุงเทพฯ เพราะพวกมันมาเที่ยวช่วงวันหยุดยาวเหมือนกัน ที่สำคัญ ผมต้องการเจอคนที่ผมฝันถึง...

"เฮ้ย ไอ้เต้ นี่พี่แคนจำได้ป่าววะ ที่เป็นพี่เลี้ยงให้มึงบนเรือ"

"หวัดดีครับพี่แคน จำได้สิครับ ขอบคุณพี่มากๆเลย"

"ไม่เป็นไรไอ้น้อง เก่งนะเรา พี่มีงานจะเรียกใช้ เออ แล้วน้องหน้าหวานไม่มาด้วยหรอ"

"เอ่อ ใคร อ๋อ น้องกั้งเขากลับไปแล้วครับ"

"พวกนายไม่ได้เป็นแฟนกันหรอ"

"แฟนเนี่ยนะ"

"เออ ก็วันนั้นเห็นลากดึงกันเข้าห้องไป"

"เฮ้ย ป่าวนะพี่ ผมกลัวเขาโดนรังแกเลยเอาไปส่งไว้ที่ห้อง "

"ไม่ต้องมาไก๋เลย พี่น่ะนอนห้องข้างๆ ได้ยินท้าางงงคืน ฮ่ะๆ"

"ห๊ะ พี่ได้ยินอะไร"

"ก็เสียงเรียกชื่อพี่เต้ น้องกั้ง แล้วก็เสียงครางหวานๆ เสียง .... สรุปว่ามีคนเอากันไงวะ"

".............."

"เฮ้ย ไอ้เต้ มึงเอากันกับน้องเขาหรอวะ"

"กูป่าวนะไอ้ดิว พี่แคนฟังผิดป่าว"

"ฟังผิดไรอ่ะ พี่ยังโทรหาแฟนเพราะเริ่มมีอารมณ์ตามเลย เออ นี่ๆ เสียงคืนนั้น"

ผมใจหายวาบ เพราะเสียงที่แกให้ฟังเป็นของผม และ เขา จริงๆด้วย แถมเป็นการทำอย่างว่าแน่ๆ แล้วทำไมผมจำอะไรไม่ได้ หรือว่า...

"ไงไอ้เต้ หน้าชาไปเลย มึงลืมหรอวะ"

"ไอ้อ้น กูจำอะไรไม่ได้"

"ไอ้เต้ มึงซวยแล้ว มึงจำไม่ได้แต่น้องกั้งต้องจำได้ทุกช็อตแน่ๆ แล้วเขาก็คงโคตรเสียใจ"

"ไอ้ดิว ...."

"กูรู้แล้ว คืนนั้นมึงคงเมามาก เพราะมึงน่ะเมาแล้วลืมโคตรๆ ขนาดตื่นมากินข้าวยังไม่รู้เลย งี้ดันกินกั้งเข้าไปแล้วจำไม่ได้ งานเข้าละโว้ย"

"มิน่าล่ะ เขาถึงได้ถามกูแปลกๆ"

"แล้วเนี่ย พี่ได้ยินน้องเขาบอกว่าครั้งแรกของเขาด้วยนะ ป่านนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วมั้ง หน้าตาเขาน่ารักดีนะ ลืมได้ไงวะ"


"น้องกั้ง ....."

"เออ ตกลงเขาเป็นเมียมึงแล้วสินะไอ้เต้ แม่ง ฟันแล้วเสือกลืม"

ไอ้ดิวส่ายหัว .... ผมสมองเบลออีกแล้ว แต่สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ คือตามหาเขา

แต่ เบอร์เขาก็ไม่มี หายไปกับโทสับ

ไอ้ดิวบอกว่าอาเฉินก็ไม่อยู่ฮ่องกง ปิดเบอร์ไปด้วย

ผมนึกได้แล้ว...

"กูจำ กท รถพี่แกงได้ว่ะ เบอร์รถคนรวยมันจำง่าย "

"เออ งั้นพี่พอช่วยได้ พี่มีเพื่อนอยู่กองทะเบียน...."

"ขอบคุณมากครับพี่แคน"

ผมยกมือไหว้พี่เลี้ยงของผมอย่างดีใจที่สุด ทำไมผมไม่รู้สึกอายล่ะ ผมไม่รู้สึกว่าการรักเขามันผิด 


ตอนนี้คืออยากเจอ อยากกอดเขาที่สุด


น้องกั้ง น้องเป็นของพี่แล้ว.... พี่มันโง่จริงๆ รอพี่นะคนดี

.
.
.
..................................................................