TaeKang : The Anchor

ลำดับตอนที่ #6 : News6

.
.
.

"กล้องพร้อม... เอ่อ พี่วันช่วยซับเหงื่อให้น้องเขาหน่อยครับ โชกอีกแล้วเนี่ย"

"ค่ะๆ เอ สงสัยน้องเขาตื่นเต้นนะคะเนี่ย จะไหวมั้ยคะสุดหล่อ"

"ครับๆ ไหวฮะ " ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำสมาธิ แต่นี่มันครั้งแรกของเขาเลยนะ มืองี้เปียกเหงื่อจนโดนไมค์ดูดไปหลายที

"เอ่อ น้องครับไม่ต้องกลัว ค่อยๆพูดไป จำสคริปได้แล้วใช่มั้ยเรา" 

ในจอมอนิเตอร์รับสัญญาณจากรถถ่ายทอดสด พี่โดม Producer คู่ใจของผมกำลังกำกับคุณวรกร หรือน้องกั้ง ให้รายงานภาคสนามครั้งแรกแทนผมที่ต้องเข้ามารับอยู่ที่สถานีเพราะพี่แก้มไม่สบายกระทันหัน 

อีกทั้งงานนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของเขาเองที่เสี่ยงเข้าไปช่วยตำรวจสอดแนมการค้าไม้เถื่อนข้ามชาติจนจับได้ยกแก๊งค์เป็นข่าวใหญ่ แถมพอรู้ว่ามีนักข่าวโดนยิง ทุกสำนักก็แห่กันมาสัมภาษณ์วรกรกันใหญ่ หมวดดิวจึงอยากให้หนุ่มวรกรเป็นคนรายงานสรุปข่าวนี้เอง แล้วตอนนี้เขาก็หายดีแล้วนี่นา น่าจะผ่านฉลุย

แต่ทว่า...

ผมเคยดูเทสต์หน้ากล้องเขา ก็โอเค หน้าตาหล่อขึ้นกล้องไม่ประหม่า พูดจาฉะฉาน

วันนี้ ทำไมถึงได้....

เฮ้อ อุตส่าห์โม้ไว้กับพี่โดม หมดกันเจ้าเด็กน้อยวรกร...

.
.
.

ผมต้องทำอะไรสักอย่าง...

"พี่โดมฮะ ช่วยตัดเสียงกับภาพผมให้คุยกับวรกรหน่อยครับ"


"เอ่อ ได้ๆเต้ แต่เรามีเวลาแค่เบรคเดียวนะ"


"คุณวรกร ได้ยินผมมั้ยครับ" 


"เอ่อ ฮะ ครับ ได้ยินครับ "


"คุณอยากรู้มั้ยว่าอะไรทำให้ผมต่างจากที่คุณเขียนวิจารณ์ผมไว้"


"หือ... คุณเต้ มันสำคัญในเวลาอย่างนี้หรอครับเนี่ย ผมตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว"

"สำคัญซิ เพราะว่าการสร้างภาพมันไม่ได้ทำกันง่ายๆไง มันต้องมีภาพในหัว และความกล้าในตัว ถึงจะข้ามความกลัวส่งมันออกไปได้ มันเป็นพรสวรรค์ที่ผมมี และตอนนี้คุณ...ขาด"


"เฮ้ย คุณเต้ มันจะปลอบหรือขู่น้องวะเนี่ย" โดมกระซิบกับช่างกล้องงงๆ


"แต่ผมก็ยังคิดว่ามันควรมีการนำเสนอที่เป็นธรรมชาติ ไม่เฟคได้ " 

หนุ่มน้อยเชิดหน้าขึ้นมองผมนิ่งๆ

"อืมม์ งั้น ผมจะคอยดูซิว่ามันจะออกมาเป็นยังไง "


"พี่โดมครับ ขอให้สนุกนะครับ ...อย่าลืมเล่นตามผมกับเขาล่ะ " 


"ห๊ะ อะไรอีกเนี่ย ... เอ้า จบเบรคแล้ว... ไปที่สถานี CU คุณเต้ ในสามวินาที 3 2 1...."โดมสั่ง

"กลับมาอยู่กับผมเต้ ธีระ รายงานพิเศษวันนี้เราเกาะติดสถานการ์ณร้อนที่กำลังอยู๋ในความสนใจ ข่าวใหญ่เรื่องการลักลอบค้าไม้ข้ามชาติที่ตำรวจได้นำตัวผู้ต้องหาทั้งหมดสั่งฟ้องในวันนี้ เราจะไปฟังรายงานสดจากคุณวรกร ศิริสรณ์ ...."

...." Wide ภาพศาล แพนมา anchor ใน 5 4 3 2 ..."


"... สวัสดีครับ คุณวรกร สถานการ์ณทางคุณตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ..." 

ผมหันไปหากล้องสอง ที่มีภาพผมกับวรกรอยู่ในเฟรมเดียวกัน

" ... สวัสดีครับคุณธีระ คดีนี้เป็นที่จับตามองจากสังคมมากโดยเฉพาะชาวญีปุ่นที่อยู่ในเมืองไทยต่างเสียความรู้สึกที่คนญี่ปุ่นกลุ่มหนึ่งมาทำเรื่องไม่เหมาะสมแบบนี้ แล้วเมื่อสักครู่ผมเข้าไปดูบรรยากาศภายในห้องพิจารณาคดีแล้ว ทนายจำเลยยังแก้ต่างอยู่แต่อัยการมีสำนวนแน่นหนามากผมว่าน่าจะพิพากษาได้ในอีกหนึ่งชั่วโมงครับ คือ เอ่อ ....." 

ให้ตายซิผมเห็นหน้าเขาเริ่มแดงขึ้นมา

"...เอ คุณวรกร ทำไมคุณถึงได้คิดว่าสำนวนอัยการดีพอละครับ ทางจำเลยเขาอาจมีไม่เด็ดก็ได้นี่....อ้อ ลืมไปว่าคุณเองก็อยู่ในเหตุการณ์ปะทะกันจนได้รับบาดเจ็บ งั้นระหว่างรอผลขอฟังมุมมองของคุณก็แล้วกันครับ น่าสนใจกว่านะครับเนี่ย ..."

ผมขยับตัวนั่งสบายๆขึ้น ประสานมือไว้ใต้คาง พยักหน้ายิ้มให้เขา...กลางการถ่ายทอดสด!

"อ้าว เฮ้ย เต้เพี้ยนอะไรวะ จะเป็นทอล์คโชว์ซะงั้น " โดมส่ายหน้ามึนๆ สั่งทีมกล้องให้จับภาพแบบทอล์ค

"CG หาภาพ insert ด้วย จากสต็อคของวรกรนะ"โดมสั่ง ทุกคนที่สถานีวิ่งกันวุ่นวายเพราะ anchor ทั้งสองที่ปรับเปลี่ยนกระทันหัน

ผมเปลี่ยนมานั่งกอดอกพิงพนักเก้าอี้มองชายหนุ่มในจอที่พี่โดมสวิชท์มาให้ตามfeel

พลางสั่งพี่โดมให้ดอลลี่โคลสอัพหน้าวรกรไล่ตั้งแต่ตาคม จมูกโด่งสวย ไปจนถึงปากบางที่ขยับพูดอยู่...

"สำหรับผมอะไรก็ไม่สำคัญเท่าความจริง และความจริงก็คือจำเลยที่หนึ่งได้จ่ายเงินเพื่อซื้อทรัพยากรสงวนของประเทศเราไปจำนวนมหาศาล ส่วนจำเลยที่สองก็รับเงินจำนวนนั้นมาแลกกับการลำเลียงสิ่งมีค่าออกจากบ้านเมืองไปโดยไร้สำนึก...."

เขาชะงักเล็กน้อย เสียสมาธิเพราะมีกลุ่มคดีอื่นๆพากันเดินพูดคุยผ่านไปมา ....

พี่โดมสั่งสวิชท์เข้าหน้าผม ...ผมเม้มปากพยักหน้าให้กล้องเหมือนกำลังฟังวรกรอยู่...

"คุณกำลังจะบอกว่าคำแก้ต่างแม้สร้างภาพทำให้คนคล้อยตามได้แต่ไม่สามารถลบธรรมชาติของความเป็นจริงได้สินะ และคุณก็เป็นหนึ่งในพยานรู้เห็นความจริงนั้น ... ประทับใจมากคุณวรกร ... ครับ เรามาเอาใจช่วยความจริงกันนะครับ .."

ผมสรุปและต่อประเด็นของเขาให้จบ แล้วหันมาหากล้องหลักที่สถานี ไฟแดงขึ้นแสดงว่าพี่โดมสั่งสวิทช์ตามมา

"ช่วงหน้ายังอยู่กับผมและคุณวรกร เราจะพาไปพูดคุยกับผู้เกี่ยวข้องกันที่นี่ TBS เดี๋ยวกลับมาครับ" 

ผมยิ้มให้ผู้ชม จนตัดเข้าโฆษณา...
.
.
.
"เฮ้ย เต้ น้องกั้ง มันส์ดีว่ะคิดได้ไงวะ เฮ้ย เรตติ้งขึ้นแล้วนิ่งเชียวว่ะ คนดูไม่เปลี่ยนช่องด้วย "

พี่ตูมตามทีมไอทีนั่งเช็คsocial และ Rating อยู่พูดใส่มาในหูฟังทีมทุกคน

"คัทแล้วนะครับน้องกั้งครับ เป็นไรเปล่าครับ " พี่โดมยืนมองเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่ง สักพักเขาก็หลับตาถอนหายใจยาวๆ

"กั้ง ขอโทษครับ กั้ง ออกนอกสคริปไปเยอะมาก " เขาโค้งให้ทีมงาน

ผมมองเขาในมอนิเตอร์ ขอให้พี่โดมตัดเสียงกับหน้าผมให้คุยกับเขาอีกที


"น้องกั้ง ครับ นี่ พี่เต้นะครับ น้องกั้งเก่งมากนะครับ "

"พี่... พี่เต้ .... กั้ง "

"ดีมากเลยครับ เรียบเรียงได้ดี เรียกเรตติ้งได้ด้วย พี่เต้ยอมเลย ฮึๆ "

ผมมองหน้าเขา ยกนิ้วโป้งให้สองนิ้ว

"จริง หรอฮะ พี่เต้ "

"ยิ่งกว่าจริงอีกครับ น้องกั้ง ฟังพี่เต้ให้ดีๆนะ เป็นตัวของตัวเองที่สุดแล้วน้องกั้งจะผ่านไปได้ สคริปมีไว้เป็นไกด์เฉยๆ พี่เต้แน่ใจว่าทักษะของเราน่ะมี เอาล่ะ ยังไม่จบนะ ไปสัมภาษณ์หมวดดิวได้แล้วครับ ...Fighting ! "

ผมยกมือทำท่า Fighting ให้ชายหนุ่ม เขาก็เลยทำมือFightingตอบมา ทำเอาคนในห้องข่าวพากันเหวอไปหมด

"เอ้า ทุกคนรออะไรอยู่ ทำท่าด้วยสิครับ Fighting! " ผมหันไปสั่งคนในห้องส่งที่มีทั้งทีมข่าว น้องๆฝึกหัดที่ต่างนั่งเงียบเหมือนหยุดหายใจฟังผมปะทะคารมกับวรกรอยู่นาน ทุกคนจึงทำท่าและส่งเสียง fighting ตามผม

ผมเห็นหน้าวรกรในจอมอนิเตอร์ยิ้มขึ้นมาได้ ผมพยักหน้าขยิบตาให้เขา

การดำเนินต่อจากนั้นผ่านไปด้วยดี วรกรสัมภาษณ์ผู้หมวดดิวได้คล่องแคล่วเพราะเขาก็รู้จักกันอยู่แล้ว และไอ้เพื่อนผมคนนี้ก็ผ่านงานหน้ากล้องบ่อยๆ ไม่มีปัญหา 

ผมสั่งให้ทีมงานหาแม่บ้านญี่ปุ่นที่ดูรักเมืองไทยแถวๆนั้นมาให้วรกรสัมภาษณ์ไปแปลไปได้ซีนดราม่าขั้นเทพมา เพราะเธอทั้งหลายร้องไห้ซบไหล่วรกรคนหล่อของเราซะงั้น ผมก็ช่วยแซวไป ฮึๆ เรตติ้งถล่มทะลายสิครับ พอดีกับการพิจารณาคดีสิ้นสุดลง อัยการเป็นฝ่ายชนะ ผู้สมรุ้ร่วมคิดทั้งหมดก็ต้องเข้าซังเตไปโดยปริยาย

ผมกับวรกรช่วยกันพูดสรุปและปิดช่วงข่าวนั้น ทีมข่าวทุกคนพากันปรบมือให้พวกเรา


ผมถอดไมค์ออกหันมาบอกผู้กำกับว่าให้กวางดำเนินต่อคนเดียวเลย เพราะผมต้องไปทำหน้าที่สำคัญ

"พี่ตั้ม ไปครับเราต้องไปที่ที่นึง" 

.
.
.
ศาลอาญา

เด็กหนุ่มวรกรเสร็จภารกิจแล้วมีสีหน้าสดชื่นขึ้น เขายกมือไหว้ขอบคุณทีมงานรอบๆที่เข้ามายินดีกับงานแรกของเขา แต่ก็ยังยืนนิ่งๆอยู่

"คุณกั้งครับ คุณเต้อยากพบคุณครับ " ผมให้พี่ตั้มช่วยไปตามวรกรส่วนผมนั่งรอในรถ

"ห๊ะ พี่เต้ พี่เต้มาที่นี่หรอคับ " ผมเห็นชายหนุ่มเขย่ามือพี่ตั้มอย่างดีใจ วิ่งมาที่รถผม


เปิดประตูเข้ามาแล้ว.... โผมากอดผมแน่นร้องไห้สะอึกสะอื้น .....


โว๊ะ ผมตกใจเล็กน้อย เอ่อ ก็ไม่ทันตั้งตัวนี่ครับ 


"พี่เต้ พี่เต้ ขอบคุณฮะพี่เต้ กั้ง กั้ง ... ฮือๆ " 

"ฮ่ะๆ อืมม์ วรกร น้องกั้งครับ น้องกั้งเก่งมากเลยนะวันนี้ เอ ไหนบอกคอปเตอร์ว่าเป็นผู้ชายห้ามงอแงไงครับ ... อุๆ เอ้า ร้องใหญ่เลย ..."

ผมยิ้มพลางกอดเด็กหนุ่มขี้แย ตบหลังปลอบเขาเบาๆ

"ฮือๆ พี่เต้ ถ้าไม่ได้พี่เต้ช่วย วันนี้กั้งแย่แน่ๆ " 

"ครับๆ เราก็หัวไวดีนะ กล้าดีด้วยสำหรับครั้งแรกดูมืออาชีพมากๆ ตอนแรกว่าจะพาน้องกั้งไปเลี้ยง ถ้างั้นเราต้องเลี้ยงพี่เต้สินะ"

เด็กหนุ่มปาดน้ำตา เพิ่งยิ้มออก

"ได้เลยฮะ กั้งเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นนะ พี่ตั้มไปด้วยกันนะคับ " ชายหนุ่มเปิดประตูรถออกไปบอกพี่ตั้ม

"ไปกับคุณเต้เถอะครับ พี่น่ะต้องทานข้าวกับเจ้านายที่บ้าน อุๆ ยินดีด้วยนะครับคุณกั้ง ..คุณเต้งั้นผมกลับกับทีมข่าวเลยนะ เที่ยวให้สนุกนะครับ"

พี่ตั้มหลิ่วตาทำท่าล้อเลียนเพื่ออะไรกันเนี่ย ผมไม่ได้จะไปเดทกะสาวนะ 

ผมก้มมองตัวเองที่ตอนนี้เสื้อเปียกน้ำตาปนรองพื้นเครื่องสำอางของเด็กวรกรที่ยังไม่ทันล้างหน้าก็โผมากอดผมร้องไห้ มองไปคล้ายมีสาวมาซบเหมือนกันนะเนี่ย ...

"ง่ะ เดี๋ยวๆพี่ตั้มมีเสื้อให้ผมเปลี่ยนมั้ยเนีย" 

วรกรมองผมขำๆ แน๊ะ ยังจะมาขำก็ใครเป็นคนทำเลอะเทอะล่ะ

พี่ต้้มเดินไปท้ายรถหยิบเสื้อยืดส่งให้ผมแล้วลากลับไป

ผมถอดเสื้อเชิ๊ตออกแล้วก็เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดในรถเนี่ยแหละ วรกรตกใจมองผมยกมือปิดตา

"เฮ้ย พี่เต้ ถอดเปลี่ยนในนี้เลยหรอฮะ"

"อ้าว เป็นไรไปก็เราผู้ชายด้วยกัน ... หรือว่าน้องกั้งคิดกับพี่ ..... ฮึๆ " ผมยื่นหน้าเจ้าเล่ห์ไปหาเด็กหนุ่มที่ผงะออกทำหน้าแดงๆ

" 555 พี่ล้อเล่นครับ โห ดูทำหน้าเข้าสิ หุ่นพี่ออกจากหล่อล่ำแฮมซั่มอย่าติดใจละกัน ฮึๆ มื้อนี้พี่เลี้ยงเองครับแต่เดี๋ยวน้องกั้งเลือกร้านนะ ไปครับไป ...."

ผมเดินไปนั่งที่คนขับ มองวรกรเดินช้าๆมานั่งข้างๆผม

ผมมีความสุขมากมายที่วันนี้ได้ทำภารกิจค้นหาคนที่จะมาทำหน้าที่แทนผมได้สำเร็จ

ชายหนุ่มมีแววมาก เขาไม่ทำให้ผิดหวังเลยจริงๆ 

ผมจะได้วางใจซะที ....



....................................................................................................................