Taekang : Catwalk (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #5 : ผู้บริสุทธิ์

"เอาล่ะ สองคนช่วยพี่หน่อยนะ พี่อยากได้ภาพขาวดำ จะเห็นน้ำกระเซ็นกับกล้ามที่เล่นแสงเงาชัดๆ ถ้าพร้อมแล้ว ก็จัดมาเลยนะครับ "

สองหนุ่มนายแบบลำดับที่ 12 และ 13 ถูกจัดให้อยู่ใต้ฝักบัวใหญ่สองฝั่ง โชว์ท่อนบนกับกล้ามอกกล้ามท้องสวย ส่วนกางเกงใช้เป็นเวทสูทขาสามส่วน

สองหนุ่มโพสแยกกันไปสักพัก ก็เกิดปัญหาขึ้น

"กั้งครับ หลังตรงๆอกจะได้พึ่งผาย "

"ครับพี่...."

.
.
.
 
"เอกโอเค ดีแล้ว เอ...กั้งครับทำไมทำท่าเหมือนไม่มีแรงล่ะ ...."


"เอ่อ ...พี่รุจครับ ให้ผมถ่ายกับกั้งเลยดีมั้ยครับ ผมเองก็ไม่รู้จะโพสอะไร แหะๆ.."

"อืมม์ ก็ดีนะ เอาแบบไฟท์ๆกันหน่อย เข้าท่า ลองดู"

หนุ่มล้ำชื่อเอกเข้าไปหาหนุ่มน้อยที่ท่าทางจะหมดแรงพิงหลังกับเขา พลางกระซิบบอก

"นายพิงมาที่ชั้นนะ อย่าออกแรงมากแสดงออกแต่หน้าก็พอ หน้าตานายน่ะหล่อมัดใจตากล้องอยู่แล้ว ส่วนไอ้พวกกล้ามๆเนี่ย ชั้นจัดการเอง ..."

"พี่เอก ..."

"ตามนั้น ลุย"

สองหนุ่มโพสต์ไปตามความถนัดและสรีระที่มีความเด่นแตกต่างกัน ได้ภาพศิลป์ตามความต้องการของช่างภาพมือโปร ไม่นานนักการถ่ายก็สิ้นสุดลง

"เรียบร้อย เก่งมากๆทั้งสองคน และเป็นภาพที่ได้เห็นถึงมิตรภาพแบบแมนๆด้วย ดีๆ พี่จะนัดมาอีกทีนะตั้มมี่ จะได้เลือกรูปกัน"

"ขอบคุณฮ๊า พี่รุจสุดหล่อ "

สองนายแบบฮอตยกมือไหว้ร่ำลาตากล้องกิตติมศักดิ์ ที่ตบบ่าแล้วเดินออกไปจากโลเกชั่นโดยมีตั้มมี่ตามไปส่ง

ชายหนุ่มร่างบางรู้สึกเวียนหัวโงนเงนจนหนุนรุ่นพี่ที่เป็นคู่กัดกันต้องเข้ามาประคอง

"กั้ง ไหวมั้ย แข็งใจหน่อยไปกับพี่"

"พี่เอก คือว่ากั้ง"

"ทำหน้าให้ปกตินะ พี่จะพาไปห้องนาย"

สองหนุ่มกอดคอกันเดินเลี่ยงไปตาม star way ลัดเลาะไปห้องลำดับที่ 13

"เอ้านี่ ผ้าเช็ดตัวแล้วก็พักซะ เดี๋ยวพี่ไปตามพี่ตั้มมี่มาให้เผื่อจะอยากได้อะไร"

"พี่เอก ... เอ่อ ทำไม"

"ก็นายไม่สบาย ใช่มั้ย นั่นแหละ นอนซะ พี่ไปล่ะ"

"ขอบคุณฮะ"

ชายหนุ่มห่อตัวเองในผ้าเช็ดตัวล้มตัวลงนอน หลับตาลงอย่างอ่อนแรง

.
.

....................................


ผมนั่งเล่นกับมาร์คสักพัก นางพยาบาลก็มาพาตัวเขาไปให้ยาและพักผ่อน ...

มาร์คเป็นนายแบบรุ่นน้องของผม เราเข้าวงการมาด้วยกัน 

... เรา สามคน ...



"คุณหมอก้องครับ มาร์ค เขาดีขึ้นมั้ยครับ"

"ยังเลยคุณเต้ ตอนนี้เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ และมีอาการแทรกซ้อน ผมกำลังติดต่อหมอด้านสมองโดยตรงที่เยอรมัน เขาศึกษาเคสแบบนี้อยู่ถ้าเขาสนใจก็อาจจะรับมาร์คเป็นผู้ป่วยพิเศษ"

"รบกวนคุณหมอด้วยครับ"

"ไม่เป็นไร ว่าแต่ คุณได้เจอกั้งเขามั้ย"

"น้องกั้ง ...."

ชื่อนี่ทำให้ผมสะดุด

"ใช่ เขาก็มาเยี่ยมมาร์คนะ ...เหมือนมาร์คจะตอบสนองกับเขาดี ถ้าเขาว่างก็ให้เขาหมั่นมาหาบ่อยๆ อาจจะพอช่วยได้น่ะ"

"... ครับ"

ผมรับคำไปก็ต้องรู้สึกเจ็บแปลบในอก นี่เขาก็เป็นห่วงมาร์ค แล้วทำไมไม่บอกผมปล่อยให้ผมเข้าใจผิดทำร้ายเขาสารพัด

"เอ่อ เขามาคนเดียวหรอครับ"

"มากับหนูมุก กับผู้จัดการของเขามั้ง ชื่ออะไรน๊า ฮั่นนี่อะไรนี่แหละ ตัวโตๆล่ำๆแต่ตุ้งติ้ง หึๆ"

"อ่อ ... ครับหมอ "

ผมอึ้งไปสักพัก

"งั้นผมกลับนะครับ"

.
.


ผมลาคุณหมอก้องแล้วก็ขึ้นรถปิดประตูลง ถอนหายใจอย่างหมดแรงพลางกดหาตั้มมี่

"ตั้มมี่ ช่วยบอกผู้จัดการส่วนตัวของน้องกั้งที่ชื่อฮั่นนี่ ให้เขามารับน้องกั้งกลับคอนโดนะ ผมอนุญาติให้เขาพักนอกค่ายได้ แล้วก็อธิบายงานให้เขาฟังด้วย ต่อไปเขาจะดูแลนายแบบคนที่ 13 ของเรา"

ผมวางสายแล้วหลับตาลง วันนี้ผมทำกับเขาเกินไปจริงๆ ภาพหน้าเนียนที่มีน้ำตาไหลลงมาทำให้ผมปวดใจ 

.
.
.

"นัองกั้ง ... จะทำอะไรกันแน่ "

............................................


"ตายแล้ว ... ทำไมนุ้งกั้งของฮันนี่อยู่ในสภาพนี้ยะตั้มมี่"

"เอ่อ ยังไม่ตายมั้ง หายใจอยู่น่ะ"

"นี่... อย่ากวน"

"เขาคงเหนื่อยน่ะ วันนี้มีถ่ายกับคุณรุจ"

"ไปเตรียมรถตู้ให้เรียบร้อย เปิดแอร์ 25 องศานะ แล้วก็เอาโอโซนไปอบให้ด้วย อีก 20 นาทีชั้นจะพาน้องกั้งไป เร็วๆสิยะ"

"ฮ๊าาา โอ๊ย อย่าเร่งสิยะ ไปทำให้เดี๋ยวนี้แหละ เอ้านี่เสื้อผ้าใหม่ของเขา"

.
.
.


"น้องกั้งฮ๊า เป็นไง โถ พี่ฮั่นนี่หัวใจจะวาย"

"ไม่เป็นไรฮะพี่ฮั่นนี่ พี่มาได้ไงฮะ"

"ก็ตั้มมี่บอกว่าคุณธีธัชให้พี่มาดูแลน้องกั้งเหมือนเดิม แล้วก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้วนะฮ๊าา ใส่เสื้อผ้าก่อนแล้วเรากลับบ้านกัน "

"ขอบคุณฮะพี่ฮันนี่"

ชายหนุ่มอ่อนแรงแต่ก็มีกำลังใจขึ้นเมื่อเห็นคนสนิทของเขากุลีกุจอเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้อย่างคุ้นเคย กระนั้นเขาก็ยังไม่มีแรงจะเดิน

"ไม่เป็นไรฮ่ะ พี่ฮั่นนี่บริการเอง"

กระเทยร่างสูงใหญ่ผู้ภักดีช้อนร่างบางของหนุ่มน้อยขึ้น อุ้มพาเขาไปที่รถตู้ประจำตัวนายแบบของ 13 Gen 

"อื๋ย ฮั่นนี่ นางช่างสามารถ"

"ก็ใช่ซิยะ น้องกั้งของชั้นทั้งคน เธอเปิดรถเร็วๆ"

ทั้งคนขับรถ และตั้มมี่ก็มาช่วยประคองหนุ่มน้อยไปจัดแจงให้นอนสบายก่อนจะส่งเขากลับคอนโด


.
.
.



...............................................


"พี่เต้ครับ ผมขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยครับ"

ผมกลับมาถึงก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากเจ้าเอก

"อ้าว ทำไมยังไม่นอนอีก ดึกแล้วนะ"

"เอ่อ ผมรอพี่น่ะครับ"

"มีอะไรหรือเปล่า"

ผมเดินเข้าไปหาเขา กอดคอพามานั่งลงที่โซฟา

"คือ ผมไม่ได้อยากจะละลาบละล้วง แต่ผมเห็นพี่ออกมาจากห้องของกั้ง แล้วก็ได้ยินเสียงเขาร้องไห้"

".............."

"ตอนเขาถ่ายงานให้พี่รุจ เนื้อตัวเขามีรอยช้ำ กว่าช่างแต่งหน้าจะลบรอยได้ก็แทบแย่"

"เขาเป็นไงบ้าง"

"แทบยืนไม่อยูด้วยซ้ำไปครับ แต่เขาก็กัดฟันอดทน ผมไม่เข้าใจว่าพี่ทำไมต้องทำแบบนั้นกับเขา ปกติพี่เต้ไม่ใช่คนอย่างนั้นนี่ครับ นายแบบนางแบบกี่คนพี่ก็ไม่สนใจ แล้วทำไมถึงต้อง เอ่อ รังแกเขา ขอโทษนะครับที่ใช้คำนี้"

"รู้สึกว่านายกำลังพิพากษาพี่สินะ"

"ผมเคารพพี่นะครับ เลยไม่อยากให้พี่ทำแบบนั้น"

"เฮ้อ มันเรื่องของชั้น เข้าใจแล้วก็อย่าเข้ามายุ่ง"

"พี่เต้..."

"ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ไปถ่ายต่างจังหวัดใช่มั้ย พักให้พอจะได้เฟรชๆ"

"ตกลงพี่จะยังทำแบบนั้นกับเขาหรอครับ"

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม"

"ผมก็จะขัดขวางทุกวิถีทาง "

"หึๆ นี่นายไปสนิทกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เขาเป็นคนเก่ง ผมยอมรับในตัวเขาและอยากแข่งกันแบบแฟร์ๆ ไม่ใช่ให้พี่ไปรังแกเขาแบบนั้น"

"อ้อ นายคิดว่าชั้นทำไปเพราะอยากให้เขาแพ้นายหรอ"

"ผมไม่รู้ แต่ถ้าผมเป็นต้นเหตุ ผมก็ไม่ชอบ หรือถ้าใครเป็นต้นเหตุ คนคนนั้นก็คงไม่ชอบแน่ๆ"

ผมอึ้งไปกับคำพูดนั้นของเอก คนคนนั้นคงไม่ชอบงั้นหรอ คนคนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าตัวเองมีตัวตน เขาเหมือนตายทั้งเป็นไปแล้ว

"เอาล่ะ มันไม่เกี่ยวกับนายหรอกเอก และชั้นก็ไม่ทำแบบนั้นอีกถ้าไม่จำเป็น"

ผมเบือนหน้าไปหลบตาเขา หัวใจเต้นแรงขึ้น 

ผมลุกขึ้นยืนเดินไปที่ลิฟท์เพื่อขึ้นห้องพัก ...


"พี่เต้ครับ ผมไม่รู้ว่าระหว่างเขากับพี่มีอะไรกัน แต่ดูเหมือนกั้งเองก็ยอมทนรับไว้ ไม่ปริปากบ่นอะไร ผมหวังว่าพี่จะรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่"

ผมหยุดเล็กน้อย แล้วก็ก้าวขึ้นลิฟท์ไป

.
.
.


ทำไมผมจะไม่รู้สึก ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเขาเป็นฝ่ายอดทน ยอมให้ผมทำรุนแรง 

เพื่ออะไรกัน

สำนึกผิดหรอ

แล้วทำไมมุกถึงได้มากับเขา

.
.
.
.


"ฮัลโหล น้องมุกครับ นี่พี่เต้นะ ขอคุยด้วยนะครับ"



....................................................