TaeKang: รักนอกหัวใจ

ลำดับตอนที่ #5 : พิษรัก

.
.
.
"กั้ง เราอยู่แต่ในห้องนี้นะอย่าออกไปเพ่นพ่าน พวกมันอาจปะปนมา"

"ฮะพี่เต้ แล้วพี่เต้กลัวมั้ยฮะ ไอ้มืดมันตัวโตจังเลย"

"ไม่หรอก พี่น่ะชินแล้วแต่ก็ไม่ประมาท ตัวโตแบบนี้ก็น่าจะมีช่องโหว่ใหญ่อยู่ อุๆ"

"กั้งเป็นห่วงนะฮะ เพราะกั้งพี่เต้เลยต้องมาลำบากแบบนี้ แถมยังช่วยอะไรไม่ได้"

ชายหนุ่มก้มหน้าเม้มปากบาง ผมเดินเข้าไปลูบผมเบาๆ

"กั้งอย่าคิดมาก พี่อยากช่วยให้กั้งกลับถึงบ้านปลอดภัย ไม่เอาแบบครึ่งๆกลางๆอีกแล้ว พี่เต็มใจนะ " 

"แค่นั้นหรอฮะพี่เต้ให้กั้งกลับบ้าน  ..... เอ่อ ก็ได้ฮะ ระวังตัวนะครับ" 


ผมยิ้มให้เขา ปิดประตูลงแล้วมุ่งหน้าไปที่สังเวียน ครั้งนี้ผมไม่มีความมั่นใจเท่าที่ควร แต่มันก็เป็นแมทช์เอ็นเตอร์เทน ถ้าแพ้ก็ยังไม่เป็นไรแต่อาจเจ็บตัวบ้าง

ยกที่หนึ่งเริ่มขึ้น ... ผมดูฟอร์มของมันแล้วไอ้มืดคนนี้สุขุมพอควร เราแลกหมัดกันอย่างออกรส คนดูเชียร์กันอย่างสนุก ผมก็ได้เรียนรู้วิธีการใหม่ๆพลิกแพลงจากหมอนี่ 

สามยกผ่านไป เรายังไม่มีใครยอมใคร ผมก็ออมแรงไว้เพราะยังไม่เห็นช่องโหว่จริงๆ ผมเองก็ปิดของตัวเองไว้มิดชิด จนกระทั่ง

ช่วงเบรคขึ้นยกสี่

สาวสวยในชุดกี่เพ้าสีแดงเดินมาหาผมที่มุมพัก หอมแก้มทักทายผมอย่างที่เคยทำ

ผมอึ้งไปดันเธอออกห่าง นั่นแหละเธอ...


อาเหมย


คนที่ทิ้งผมไป เธออยู่บนเรือสำราญนี้ กับ สามี

เธอหน้าเสียพยายามจับแขนผมแต่ผมก็สะบัดออก สักพักไอ้หนุ่มซินตึ้งคนนั้นก็มาโอบเธอไว้ ชี้หน้าบอกว่าผมไม่เป็นลูกผู้ชาย แล้วมันลูกผู้ชายรึไงวะ 

ขณะกำลังจะวางมวยนอกสังเวียน กระดิ่งก็ดังขึ้นให้เริ่มยกใหม่ 

คราวนี้ผมหัวเสียมาก ออกลุยไอ้มืดอย่างไม่ยั้งจนเปิดจุดอ่อนของตัวเอง

ผมเริ่มโดนมันต่อยมากขึ้น รู้โดยสัญชาติญาณว่าถ้าหมดยกนี้เป็นรองแน่ๆ แต่ผมยังดึงสติกลับมาไม่ได้

.
.
.

พี่เลี้ยงของผมมาประคองเมื่อจบยก เหลือยกสุดท้าย อาเหมยยังบีบน้ำตาหันมามองผมเป็นระยะๆ ทำให้ผมเลือดขึ้นหน้า

มีมือเรียวเย็นเฉียบมาจับแขนผมไว้


"กั้ง มาทำไม" ผมหันไปเห็นเขาก็ต้องตกใจ มองรอบๆหาว่ามีใครดูน่าสงสัยมั้ย

"พี่เต้ ตั้งสติไว้ กั้งรู้มาว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันถือพนันข้างไอ้มืดนั่น มันแกล้งให้พี่เต้สับสน"

"โอเคพี่เข้าใจแล้ว เรากลับไปเถอะ"

"อีกยกเดียวกั้งขอรอดูนะ"

ผมจะพูดต่อแต่สัญญาณดังขึ้น ผมหันไปมองเขาที่ยิ้มให้ยกนิ้วโป้งสองข้าง ผมส่ายหน้ายิ้มๆ หันไปมองคู่ต่อสู้ แล้วก็เริ่มมีสติขึ้นมา

การต่อสู้คราวนี้ของผมเป็นไปอย่างเข้ารูปเข้ารอย ผมกลับมานำอีกครั้ง กะว่าเอาแค่ชนะคะแนนก็พอ แต่แล้วผมก็เห็นพวกของสามีอาเหมยมาเกาะแกะน้องกั้ง กุมตัวเขาไว้แล้วยักคิ้วให้ผม


ไอ้พวกนี้ วอนหาเรื่อง ผมไม่มีเวลาเล่นอีกแล้ว หันไปอัพเปอร์คัทไอ้ตัวโตนี่จนน็อค แล้ววิ่งออกไปจากสังเวียนคว้าคอเสื้อไอ้สองตัวที่ลวนลามน้องกั้งอยู่ต่อยมันแล้วเหวี่ยงไปคนละทาง กรรมการต้องมาห้ามผมไว้ ลากพวกมันออกไป ผมถลึงตาใส่สามีอาเหมยที่หลบตาผมรีบดึงผู้หญิงคนนั้นหนีออกไปก่อนที่ผมจะตามไปราวีมันอีกคน

ผมหันมาหาชายหนุ่มตรงหน้า ดึงข้อมือเขาลากเดินฝ่าฝูงชนออกไป

มาที่ห้อง ผมเหวี่ยงร่างบางลงไปที่เตียง

"กั้ง พี่บอกแล้วว่าให้รออยู่อย่าออกไป ถ้ามีพวกมาเฟียล่ะจะทำยังไง"

"แต่กั้งห่วงพี่เต้"

"ห่วงตัวเองก่อนมั้ย เราน่ะกำลังทำให้พี่กังวล "

"พี่เต้โกรธกั้งมากหรอฮะ"

"ใช่ พี่ควรรีบเอานายไปส่งผู้ปกครองแล้วจะได้ใช้ชีวิตของตัวเองซะที รำคาญโว้ย" 
 
ผมโมโหมาก ทั้งเจ็บที่โดนอาเหมยหลอกอีกครั้ง ทั้งอายที่ต้องให้เขามาเตือนสติ

และยังไอ้พวกนั้นที่ลวนลามเขาอีก โอ๊ย อะไรกันนักหนาวะ

"ฮึกๆ พี่เต้ กั้งขอโทษ"

"อยู่นี่ อย่าไปไหน .. เข้าใจมั้ย" ผมจับสองไหล่เขาเขย่าๆ แล้วผละออกไป ปิดประตูลงอย่างแรง ตอนนี้ผมต้องการดับความโกรธนี่ และไม่อยากไปลงที่เขา

ผมเดินดุ่ยๆไปที่บาร์เหล้า สั่งมาทุกอย่างที่จะทำให้อารมณ์สงบได้

นานเท่าไหร่ผมไม่แน่ใจ แต่ผมดื่มเข้าไปมากจนเซ เอ หรือเพราะเรือมันโคลงวะ

ผมเป็นคนคอแข็ง ไอ้เมาๆเนี่ยก็ยังต่อยคนได้เลยไม่มีใครยุ่งกับผม 

เริ่มมึนๆผมเลยลุกขึ้นโซเซกลับไปที่ห้องพัก 

เออ ดีแฮะ ลืมไปเลยว่าโมโหใคร เรื่องอะไรหว่า เอิ๊ก เหล้ามันก็ดีอย่างนี้ 

.
.
.

"พี่เต้..." ชายหนุ่มนั่งสะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงรีบมาประคองหนุ่มตัวโตที่เดินโซเซเข้ามาในห้อง

"ครายวะ อ้อ หน้าตาดีนะเรา ฮ่ะๆ"

"พี่เต้ทำไมเมาแบบนี้"

"ม่ายเมา เอิ๊ก เออ เมาว่ะ อุๆ " หนุ่มนักบู๊ล้มไปนอนแผ่หราบนเตียง

หนุ่มน้อยรีบเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวที่ชุ่มเหงื่อให้คนพี่

"พี่เต้ เอาชาดีกว่านะจะได้สร่าง" เขาขยับตัวลุกขึ้น มือแข็งแรงคว้าจับข้อมือเรียวไว้

"กั้ง อย่าไป"

"ครับพี่เต้ ไม่ไปฮะ" ชายหนุ่มนั่งลงที่เดิม กลัวจะโดนดุอีก

"เอิ๊ก ยัยผู้หญิงเสเพล มันทิ้งพี่ไป..."

"เอ่อ คนนั้นน่ะเหรอฮะ"

"อาเหมย มันหลอกพี่ เอื้อก เจ็บใจที่สุด"

"พี่รักเธอหรอฮะ"

"รักเหรอ ฮ๋ะๆๆๆ หนุ่มน้อยถามอะไรไร้เดียงสา ไม่รักจะอกหักได้ไง"

"พี่เต้ต้องได้เจอคนดีๆฮะ ตอนนี้นอนเถอะ พี่เมาแล้ว"

"เมาหรอ เออ ใช่ๆ แม่งโคตรเมา...ฮ่ะๆ แต่พี่เมาแล้วพูดเยอะ "

"พี่เต้ระบายออกมาก็ได้ฮะ"

ชายหนุ่มกุมมือหนาไว้ มองไปที่คนเมามาย

"เราชื่อกั้งหรอ เออ ๆ ใช่สินะ ฮ่ะๆ แม่งลืมๆ แล้วพี่ช่วยเราทำมายวะ"

"พี่เต้ ไม่อยากช่วยกั้งหรอฮะ"

"จะบ้าป่าว ใครจะอยากช่วยผู้ชายด้วยกันขนาดนี้ โอ๊ยย ไม่พูดๆ"

"แล้วพี่เต้ช่วยกั้งทำไม"

คนตัวโตลุกขึ้นมามองหน้าหนุ่มน้อย ร่างยังโงนเงน

"ก็กั้งทำให้พี่ใจเต้นแรง ฮ่ะๆ แรงออกมานอกอก เอิ๊กๆ แม่งบ้าไปใหญ่ กับผู้ชายนี่นะ เพี๊ยนๆ"

"พี่เต้รู้สึกอย่างนั้นหรอฮะ" ชายหนุ่มยังมองหน้าคนเมาที่บอกเล่าความในใจ

"ไม่รู้โว้ย กำลังเมา เอิ๊ก อย่าถามมากเดี๋ยวพี่บอกหมด ได้อายกันพอดี "

"กั้งอยากตอบแทนบุญคุณพี่เต้นะฮะ กั้งดีใจที่ไม่ได้ทำให้พี่เต้รำคาญ"

"โอ๊ย พี่ก็พูดไปงั้นแหละ ให้นายเจ็บๆ เรื่องไรมารู้ความลับล่ะ อายเป็นนะโว้ย"

"หึๆ แล้วพี่เต้อยากจะทำอะไรต่อไปฮะ" 

ชายหนุ่มเริ่มอยากคุยกับคนพี่ให้รู้เรื่องความจริงที่คนเมาแบบพี่เต้คนนี้ต้องตอบตรงๆ

เต้ยื่นหน้ามาใกล้ชายหนุ่ม หรี่ตามอง

"ตอนนี้หรอ พี่เมาว่ะ แล้วก็อยากจูบกั้ง"

"......."

"ฮ่ะๆ เอิ๊ก ปากสวยดี"

คนเมาล้มตัวลงไปนอนที่เดิม ชายหนุ่มค่อยๆโน้มหน้าตามลงไป

"งั้น กั้งให้พี่จูบฮะ"

"หือ จริงอ่ะ เอิ๊กๆ ฮ่ะๆ อย่าเปลี่ยนใจนะ คนเมาจูบจริงนะเว้ย ฮ่ะๆ"

มือใหญ่ดึงร่างบางลงมาทับตัวเขา ประกบปากหนาจูบปากบาง ส่งลิ้นเข้าไปแลกในโพรงปากนุ่มอย่างดูดดื่มเนิ่นนาน สองมือลูบไล้หลังแน่น

"อืมม์ หวานจังกั้ง ฮ่าๆๆๆ แม่งหวานกว่าผู้หญิงอีก ใจพี่เต้นโคตรแรง เอื๊อก สงสัยหลงรักหนุ่ม ฮ่ะๆ เพื่อนแม่งต้องล้อแน่ๆ บอกแล้วพี่เมาพูดเรื่องจริง เรื่องน่าอาย แถมขี้ลืม เออ นายชื่ออะไรนะหนุ่มน้อยลิ้นหวาน..."


"พี่เต้อ่ะ " ชายหนุ่มหน้าแดงขึ้นมา

"อ่อ กั้ง น้องกั้ง พี่หลงรักน้องกั้งซะแล้วซินะ อุ๊บ พูดอารายอ้ายเต้ บอกไม่ได้ บอกกั้งไม่ได้" 

"ทำไมถึงบอกกั้งไม่ได้ล่ะฮะ"

"บ้าหรอ บอกไปก็ซวยสิ เราอยู่คนละโลกกัน เอิ๊ก เขาเป็นคุณหนูเชียวนาาาา รู้ยัง "

"แต่กั้งไม่คิดอย่างนั้นนี่ฮะ"

"ไม่อาววว ชีวิตโคตรอยู่ยาก อยากอยู่แบบเดิมดีแล้ว ฮ่ะๆ กูเมาป่าวเนี่ย"

"ถ้าพี่เต้ส่งกั้งแล้ว จะหายไปเลยแบบที่บอกกั้งหรือเปล่าฮะ"

"เออ ใช่ๆ พี่ไม่อยู่ให้อายหรอก เอิ๊กๆ เดี๋ยวเกิดรักจริงๆทำไง ซวยอีกอกหักอีก ไอ้น้องคนเราไม่ควรให้ใจใครนะ รู้ยัง ขืนโดนหนุ่มหักอกคราวนี้ล่ะได้โดนล้อไปชาติหน้า ฮ่ะๆๆ เมาๆ ดื่มๆ"

"ฮึกๆ ถ้ากั้งไม่ให้พี่เต้ไปล่ะ" หนุ่มน้อยสะอื้นเมื่อเริ่มรู้ว่าพี่เต้คนนี้จะไม่อยู่ดูแลเขา จะทิ้งเขาไป

"ไม่ให้ไป ไม่ด้าายยยย เดี๋ยวเกิดห้ามใจไม่ไหว พี่ปล้ำกั้งนะ เอิ๊กๆ เมื่อตอนโมโหๆ ก็เกือบแล้ว ระวังด้วยนะหนุ่มน้อยจะหนีเสือปะจระเข้ ดื่มๆๆๆๆ ฮ่ะๆ"

มือใหญ่ดึงร่างบางลงมาทับไว้ที่อกกอดเขาไว้ พลางหัวเราะร่วน

ชายหนุ่มมีน้ำตามาริน ดันอกคนพี่ไว้พลางตัดสินใจบอกเขา

"พี่เต้เมาแล้วลืมใช่มั้ยฮะ"

"เออ โคตรๆ"

"พี่อยากทำอะไรฮะตอนนี้" 

"ตอนนี้เหรอ .... อยากมีอะไรกับกั้งไง ฮ่ะๆๆ ยอมป่าว"


"-///////-"

"ไหวป่าวววว"
.
.
.

"ได้ฮะ กั้งยอมเป็นของพี่เต้" ชายหนุ่มมองตาที่ปรือๆของคนที่กอดเขาไว้ หายใจแรง

"ไม่เปลี่ยนใจนะ แต่พี่เมาว่ะ เอิ๊ก" หนุ่มนักบู๊พลิกคนด้านบนลงไปไว้ด้านล่าง โถมทับเขาไว้โน้มหน้าลงพรมจูบไปทั่วใบหน้าเนียน กดริมฝีปากลงบนปากนุ่ม สองมือเปลื้องเสื้อคลุมของคนใต้ล่างออกลูบมือหนาไปทั่วอกเนียนหน้าท้องแบนราบมีกล้ามน้อยๆ เลื่อนลงมาไซร้ซอกคอขาวเนินอกนุ่มดูดเม้มยอดอกของหนุ่มน้อย

"ฮ๊าาา เด็ดจริงๆ เนื้อเนียนลื่นอย่างงี้ให้จูบทั้งคืนก็เอาวะ เอิ๊กๆ กูเมาอยู่นี่ จะให้หยุดมั้ย"

"กั้งยอมเป็นของพี่เต้ฮะ ต่อเถอะ"

"ได้เลยหนุ่มน้อย อย่ามาว่ากันนะ ดื่มๆ ดื่มต่อ ... พูดไรวะ เออ จูบๆ จูบต่อ"

ลิ้นร้อนโลมเลียไปทั่วร่างกายของคนใต้ล่าง ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกเหวี่ยงไปคนละทิศแล้วเบียดตัวลงไปแนบชิดกับเนื้อเนียน 

กิจกรรมร่วมรักเป็นไปอย่างดูดดื่มร้อนแรง ตามความปรารถนาและยินยอมของทั้งสอง ความซาบซ่านกับรสสัมผัสที่คนพี่ส่งเข้าไปในร่างกายคนน้องทำให้เกิดความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งมีความสุข กับครั้งแรกของชายหนุ่มที่ยอมมอบให้คนที่เขาเพิ่งรู้จักแต่เกิดความผูกพันเกินห้ามใจ แม้อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่กับพี่ชายคนนี้ ที่เขาเริ่มมีใจให้

เพลงรักที่เร่าร้อนสงบลง หน้าเนียนซบลงบนอกของคนพี่ที่หมดฤทธิ์หลับไป ....

"พรุ่งนี้พี่คงลืมหมด แต่กั้งจะจำไว้ทุกสิ่งทุกอย่าง "

ชายหนุ่มผละออกมาใส่เสื้อผ้ากลับคืนให้ตัวเองและคนที่เป็นครั้งแรกของเขา

นอนลงหันหลังให้เขา มีน้ำตารินมาอาบแก้มเนียน

.
.
.

.........................................


เช้าแล้ว

"อืมม์ กั้ง ไปทำอะไรข้างนอกนั่น ลมมันแรงเดี๋ยวก็ไม่สบาย เข้ามาเลยเรา"

ผมงัวเงียตื่นขึ้นก็มองไปรอบๆเห็นหนุ่มน้อยนั่งรับลมที่นอกระเบียง

"พี่เต้ตื่นหรอฮะ"

"เออ แม่งสงสัยเมาหนัก พี่กลับมาห้องยังไงวะ"

"ก็เอ่อ เดินมาฮะ พี่เต้คอแข็งออก"

"เฮ้อ ที่พี่ตวาดเราน่ะ ขอโทษที อย่าคิดมารู้เปล่า"

"ครับพี่เต้"

"นี่พี่เมาพูดอะไรเพ้อเจ้อมั้ย"

"ไม่นี่ฮะ พี่เต้ก็ร้องเพลงให้ฟัง กับพูดพึมพัมๆ"

"เฮ้ย ร้องเพลง เออแปลกใหม่ ฮ่ะๆ พี่พร่ำอะไรก็อย่าไปใส่ใจนะ "

ผมลุกขึ้นมาดื่มน้ำ มองสำรวจไปรอบๆ เมื่อคืนพี่ไม่ได้ทำร้ายกั้งใช่มั้ย

"ไม่หรอกฮะ กั้งมีความสุขดี"


"อะไรนะ "

"ไม่มีไรฮะ"

"อืมม์ เหมือนจะลืมๆอะไรไป"

ชายหนุ่มพาร่างสมส่วนเข้ามายืนต่อหน้าคนพี่ มองเข้าไปในดวงตาของเขา

"พี่เต้จำอะไรไม่ได้เลยหรอฮะ"

"ไม่ได้ เออ พี่คงเพ้อถึงยัยเหมยป่าว อย่าใส่ใจนะพี่ลืมมันไปแล้ว เอ้อ แปลกๆแฮะทำไมเช้านี้สดชื่นมากๆ นอนเต็มอิ่มสุดๆ เอ้า พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวเราต้องลงเรือแล้ว กั้งโทรหาพี่หรือยัง"

"ฮะ พี่แกงเพิ่งลงเครื่องกลับมาจากเมกา เดี๋ยวจะมารับกั้งที่ท่าเรือฮะ"

ผมเดินเข้าห้องน้ำไป พลางตะโกนมาบอกเขา

"ดีๆ พี่จะได้ส่งมอบกั้งคืนผู้ปกครองเลย หายห่วงซะทีนะหนุ่มน้อย" 

"ฮะพี่เต้ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างฮะ กั้งจะไม่มีวันลืม" น้ำตาเริ่มมาเอ่อดวงตาใสของเขาอีกครั้ง
.
.
.

......................................

"ขอบคุณมากนะคุณเต้ที่ช่วยเหลือน้องชายผม ถ้ายังไงอยู่ต่ออีกสักหน่อยเราจะได้ตอบแทนคุณด้วย"

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแกงส้ม พวกผมยินดี น้องกั้งเองก็เป็นรุ่นน้องที่มหาลัย เราก็ต้องช่วยเหลือกัน"

"พี่เต้จะไปจริงๆเหรอฮะ" ชายหนุ่มมองหน้าคนพี่

"ใช่สิน้องกั้ง พี่เสร็จภารกิจแล้ว ว่าจะขึ้นไปบ้านเกิดเยี่ยมพ่อแม่ก่อนกลับฮ่องกง ยังต้องไปสอบจบซะที เอ้อ แล้วน้องกั้งจะทำไงต่อ"

"กั้งไม่กลับไปแล้วล่ะฮะ เดี๋ยวพี่กันสู้คดีเสร็จก็มาอยู่เมืองไทย"

"่อ่อ งั้นก็โชคดีนะ หมดเรื่องซะทีเราจะได้มีความสุขนะกั้ง ชอบทำหน้าเศร้าตลอดๆ ก็มีอะไรโทรมาได้นะทั้งน้องกั้ง ทั้งคุณแกงส้ม เฮ้อ แต่ผมก็คนตัวเล็กๆ ธรรมดาๆ คงช่วยอะไรพวกคุณไม่ได้มาก ผมไปล่ะ"

"พี่เต้ ... กั้งจะไม่ลืมพี่เต้เลย"

"เออๆ เดี๋ยวพอมีเพื่อนใหม่ มีฟงมีแฟนก็ไม่ว่างคิดถึงใครล่ะกั้ง ฮ่ะๆ ไปนะคุณชายกั้ง รักษาตัวนะครับ" ผมเดินเข้าไปเขย่ามือเขา แต่คนน้องโผเข้ากอดผมไว้


ผมก็อึ้งไป สัมผัสนี้ ....

สะบัดหัวไล่ความมึนงง ตบหลังเขาเบาๆ

"อย่างอแงนะ เราต้องหัดสู้คนรู้มั้ย แล้วก็อย่าไว้ใจใครง่ายๆ สู้ๆ" 

ผมยื่นมือไปโยกหัวเขา สะพายเป้แล้วหันหลังออกเดินไปโบกมือให้คนทั้งสอง


.
.
. 

ทำไมใจผมถึงได้โหวงๆแบบนี้ ผมเดินน้ำตาไหลจนไม่กล้าหันกลับไป

นี่ผมผูกพันกับน้องกั้งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

มีอะไรบางอย่างที่จุกอยู่ในอก 

อะไรกันนะที่ทำให้ใจหาย



ผมขึ้นเครื่องไปน่านด้วยอภินันทนาการจากพี่ชายของน้องกั้ง 

คงต้องพักยาวๆสักระยะนะเต้

.
.
.
..........................................................