Taekang: แอบรัก Secret Love

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3

"น้องกั้งครับ รู้สึกยังไงบ้าง"

.

.

พี่เตเต้ กับพี่โดมพาผมมาถึงโรงพยาบาลที่พี่โดมแกรู้จักกับคุณหมอเรื่องอาการแพ้เป็นอย่างดี ผมมองพี่ๆและคุณหมอพรีนพลางตอบไปอย่างเพลียๆ

"ดีขึ้นบ้างแล้วครับพี่เตเต้ พี่โดม"

"พรีนฉีดยาแก้แพ้ให้แล้วนะคะคุณโดม อีกสักพักผื่นก็จะหาย แต่คงต้องพักผ่อนต่ออีกหน่อยและทานยาด้วย"

"ขอบคุณมากครับคุณหมอพรีน สวยเก่งแล้วยังใจดีอีกด้วยนะครับ"

"ชมเกินไปแล้วล่ะค่ะ พรีนเขินนะ"

.

.

ผมจำได้ว่าระหว่างที่เดินทางมามีมือแข็งแรงกับเสียงนุ่มๆปลุกไว้ตลอดเวลา แต่มีอย่างนึงที่คลับคล้ายคลับคลา

"เมื่อกี้ใครอุ้มกั้งมาหรอครับ พี่เตเต้ เอ่อ พี่โดม..."

ผมมองพี่เตเต้ที่นั่งไขว่ห้างประสานมือไว้ที่หัวเข่า

"มะ ไม่ใช่พี่อ่ะนะ "

"อ้าว แต่ผมเห็นว่าคุณเตเต้ ...."

"โอ้ว เป็นปลื้มฮ่ะ พี่โดมเก่งมากๆ แข็งแรงที่สุดเลยครับน้องกั้ง คุณหมอพรีน นี่น่ะลูกผู้ชายตัวจริง"

พี่เตเต้ลุกขึ้นไปสวมกอดพี่โดมพลางส่งยิ้มหวานกระพริบตาถี่ๆให้ผม เอิ่ม คงไม่ใช่แกล่ะนะ ท่าทางผมจะตาฝาด

"ขอบคุณทุกคนครับ กั้งนี่แย่จริงๆเลยทำให้พี่ๆเดือดร้อน"

"โอ้ย ไม่เลยครับน้องกั้ง อย่าพูดอย่างนั้น ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมากไม่งั้นพี่ชายคุณน้องคงจะไม่ปลื้มรายการเราแน่ๆ อีกอย่างนึงพี่เตเต้ก็เป็นห๊วงเป็นห่วง..."

"นั่นสิครับ พี่โดมโทรหาคุณฮั่นหลายครั้งแต่แกติดประชุมยังไม่รับสาย เฮ้อ ก็เตรียมโดนเฉ่งได้เลยที่ไม่ดูแลน้องกั้งให้ดีๆ"

"พี่โดมก็อย่าบอกพี่ฮั่นดิครับ นะๆ กั้งไม่ได้เป็นไรแล้วด้วย พี่ๆจะได้ไม่เดือดร้อน อีกอย่างนึงเดี๋ยวพี่ฮั่นไม่ยอมให้กั้งมาช่วยงานแบบนี้อีก นะครับ"

"แต่ผู้ปกครองต้องทราบนะคะว่าน้องกั้งแพ้อะไร ต้องระวังด้วยว่าจะแพ้อย่างอื่นอีกมั้ย" 

"คุณหมอครับ กั้งโตแล้วนะครับ เอางี้ กั้งจะมาตรวจอีกตามโปรแกรมและจะทานยาดูแลตัวเองให้ดีๆ"

"เอ่อ เอางั้นหรอคะ"

ผมคว้าจับมือคุณหมอมาลูบไปมาทำหน้าตาอ้อนๆ

"นะครับคุณหมอ พี่โดม พี่เตเต้ กั้งขอร้องล่ะ กั้งไม่อยากโดนพี่ฮั่นห้ามโน่นนี่ พลีสสสส"

พี่ๆมองหน้ากันไปมาแล้วก็ต้องยอมให้ผมจนได้

"โอเคครับ งั้นตอนนี้เราก็พาน้องกั้งไปพักที่บ้านก่อนคุณฮั่นจะตามหา พี่โดมเองก็ไม่อยากโดนบ่นหูชา อุๆ ไว้จะเป็นธุระพาน้องกั้งมาหาคุณหมอพรีนเองนะครับ "

ผมว่าคงเข้าทางพี่โดมแน่ๆล่ะงานนี้

.

.

.

.....

"ถึงแล้วครับน้องกั้งเดี๋ยวพี่โดมพาไปส่งบนห้อง มาช่วยผมนิดนะครับคุณเตเต้"

"ด้วยความยินดีครับ"

ผมมาถึงบ้านแล้ว และดีใจที่พี่เตเต้ตามมาส่งผมอยากคุยกับเขาตั้งหลายเรื่องแหนะ

"ขอบคุณครับ พี่โดม พี่เตเต้ ... "

"เย้ย คุณฮั่นโทรกลับมา"

"พี่โดมอย่าบอกเรื่องกั้งป่วยนะฮะ "

"ครับๆ ... เอ่อ ฮัลโหลครับเจ้านาย คือ เอ่อ เรียบร้อยครับตอนนี้ส่งน้องกั้งถึงบ้านแล้ว แหะๆ อ่อ ได้ครับ ... น้องกั้งครับ คุณฮั่นจะขอสาย..."

พี่โดมกระซิบบอกพลางส่งมือถือแกให้ผมที่รับมาแล้วปรับเสียงให้เป็นปกติ

"ครับพี่ฮั่น กั้งสนุกมากเลย ไว้พี่ฮั่นกลับมาแล้วค่อยเล่านะครับ อ๋อ ไม่เป็นไรตามสบายครับพี่ฮั่นทานข้าวเย็นกับลูกค้าเถอะ กั้งเองก็จะพักผ่อนครับ ไม่งอนครับ อืมม์ เอาคุ้กกี้ก็ได้ครับที่โรงแรมนั้นอร่อยดี ขอบคุณฮะแล้วเจอกัน"

ปลายสายวางไปแล้วทำให้ผมถอนหายใจโล่งอก 

"นี่ถ้าคุณฮั่นรู้ว่าเราสมรู้ร่วมคิดกันมีหวังตายหมู่แน่ๆ คุณเตเต้แล้วเราจะปิดทางสตูได้หรอ"

"ผมโทรไปสั่งซูซี่แล้ว อีกอย่างนึงตอนออกมาไม่มีใครสังเกตุหรอก หายห่วงครับ เอ่อ ฮ่ะ"

"ขอบคุณนะครับพี่ๆ เห็นมั้ยทุกอย่างก็เรียบร้อย อิๆ"

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมปิดบังพี่ฮั่น ตั้งแต่อยู่กับเขามา ตอนแรกก็รู้สึกกลัวๆแต่ทำไงได้ ผมไม่อยากโดนสั่งห้ามไม่ให้เจอพี่เตเต้นี่นา พี่ฮั่นน่ะบางทีก็เป็นห่วงผมแบบเกินเหตุ ซึ่งผมเองก็พอรู้ว่าทำไม

"งั้นพี่โดมไปสั่งแม่บ้านทำข้าวต้มอ่อนๆมาให้นะครับ จะได้ทานยา เอ่อ เดี๋ยวต้องโทรถามคุณหมอพรีนก่อนดีกว่าว่าต้องใส่อะไรไม่ใส่อะไร ... ฮัลโหลๆ"

ผมมองตามพี่โดมที่ทำหน้าตาชวนฝันในการหาข้าวให้ผมทาน เออนะ จนเสียงทุ้มนุ่มของคนข้างๆพูดขึ้น

"อะแฮ๋ม"

ผมหันไปหาแล้วลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงโดยมีเขาประคอง

"บ้านคุณน้องหรือว่าวังครับเนี่ย ใหญ่โตโอฬารจริงเชียว"

"บ้านพี่ฮั่นเขาน่ะครับ กั้งแค่มาอาศัยอยู่"

ผมคงหน้าจ๋อยลงเพราะพี่เตเต้จิกตามองผม

"คุณน้องมีอะไรในใจหรอ"

"กั้ง คือ ไม่ได้เป็นน้องชายแท้ๆของพี่ฮั่นหรอกครับ เขาเป็นผู้อุปการะน่ะ"

"อ้าว แล้วครอบครัวของคุณน้อง ... เอ่อ ขอโทษครับ พี่จะถามซอกแซกไปเนอะ"

"ไม่เป็นไรฮะ ... คุณลุงของกั้ง เอ่อ โดนพิพากษาจำคุกครับพี่ฮั่นเลยพากั้งมาอยู่ด้วย นี่ไม่ได้เจอลุงนานแล้วเพราะพี่ฮั่นไม่อยากให้กั้งต้องตกเป็นขี้ปากคน กั้งคิดถึงลุงมากเลย"

ผมมีน้ำตามาเอ่อ ลุงเป็นครอบครัวคนเดียวของผมซึ่งปกติแกก็เป็นคนดีอยู่ในระเบียบไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

"โถ เด็กน้อย นิ่งซะนะครับ มานี่มา"

พี่เตเต้ขยับเข้ามาโอบกอดผมไว้ มือใหญ่ลูบหลังเบาๆ ผมรู้สึกอบอุ่นและไว้ใจเขามาก 

"พี่เตเต้เป็นคนเดียวที่กั้งบอกเรื่องนี้ด้วยนะครับ ไม่รู้ว่าทำไม"

"ทำไมล่ะครับ"

"พี่เป็นคนอบอุ่นใจดี เหมือนแม่กั้งมั้งครับ"

"........"

"หึๆ แม่เลยหรอ พี่ก็พอม้างงง"

"อิๆ ให้กั้งกอดพี่ไว้แบบนี้นานๆนะครับ"

"ได้เลย โคลนนิ่งตัวพี่ไว้ที่นี่สักตัวป่ะล่ะ "

"555 ได้หรอครับ"

"ล้อเล่น ... จะเอาจริงนะเราเนี่ย หยุดร้องนะคนดี"

มือเรียวของเขาประคองหน้าของผมและลากนิ้วมาเช็ดน้ำตาให้ ช่างอ่อนโยนจัง พี่ฮั่นเองก็ดูแลผมอย่างดีแต่ทำไมไม่รู้สึกแบบนี้นะ อาจเป็นเพราะพี่เตเต้เค้าไม่ใช่ผู้ชายดิบๆก็ได้

"ขอบคุณฮะ กั้งติดต่อกับพี่เตเต้ได้อีกมั้ยครับ"

"ได้สิครับ เอามือถือมา นี่เลยเบอร์กับไลน์ของพี่ ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะ"

เขายิ้มให้ผม พลางเอามือถือไปกดโน่นนี่ 

.

.

"มาแล้วข้าวต้มไก่หอมๆจากพี่โดมผู้ใจดี น้องกั้งต้องงดอาหารทะเลทุกอย่างก่อนนะครับ ทานสปีชี่อื่นๆไปก่อน"

"หอมจังครับพี่โดม ขอบคุณฮะ"

"มานี่เลยพี่เตเต้ป้อนให้นะพ่อหนุ่ม "

พี่เตเต้คว้าชามไปถือไว้ ใช้ช้อนคนไปมาไล่ความร้อนตักพอดีคำมาจ่อปากผมที่ยังทำหน้างงๆ

"อ้าปากสิครับ หรือจะให้พี่ช่วย"

"..........."

"เอ่อ คือว่ารับรองว่าอุ่นกำลังดี การให้คนป้อนให้เนี่ยจะทำให้กำลังใจเราดีขึ้น หายป่วยไวฝุดๆ เชื่อพี่เตเต้นะ"

ผมเปิดปากขึ้นมองตารูปเรียวของเขาที่มีแววห่วงใยจริงใจ ดวงตาคู่นี้เองที่ผมเฝ้ามองผ่านจอทีวี มันมีความลึกซึ้งหนักแน่นบางอย่างที่ต่างจากลุ๊คในรายการ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมาอยู่ตรงหน้าแล้ว

"อืมม์ อร่อยครับ"

"ดีมาก ทานอีกนะ เอ้า อั้มมม"

ผมทานได้เยอะเพราะวิธีหลอกล่อของพี่เตเต้ ทั้งๆที่ผมเองไม่ค่อยชอบข้าวต้มหรอก 

"ทานยาแล้วก็นอนซะนะครับน้องกั้ง มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ พี่ยินดีพุ่งมาหาทันทีถ้าฝ่าด่านคุณฮั่นมาได้นะ 555"

"พี่เป็นคนตลกเนอะ คุยด้วยไม่เบื่อเลย ... ทำไงกั้งจะได้เจอพี่เตเต้อีกอ่ะครับ"

"ก็ฝันถึงไง จริงๆนะ"

"แกจะมาเข้าฝันน้องกั้งเชียวหรอ ต้องจุดธูปมั้ยอ่ะ"

"นายโดม พอเลยชั้นยังไม่เด็ท"

"กั้งคิดออกแล้ว เทอมหน้ากั้งจะต้องทำโปรเจคจบ เอาเป็นว่าทำเรื่องรายการเมนูเลิฟของพี่ดีกว่า ได้มั้ยครับ"

"โอ้ว เริ่ด"

"พี่่โดมก็ต้องช่วยพูดกับพี่ฮั่นให้กั้งด้วยนะ เนียนๆล่ะ เย้ๆ ดีจัง'

"คนป่วยอะไรมาเย้ๆ เอ้านอนซะพี่ต้องไปแล้ว"

"ใช่เลย ทุ่มกว่าแระ คุณฮั่นเลิกงานเลี้ยงแล้วด้วยเดี๋ยวคงกลับมา น้องกั้งพักเยอะๆนะครับ"

"ขอบคุณครับพี่ๆ ขอกั้งกอดหน่อย ทั้งสองคนเลย"

ผมสวมกอดพี่เตเต้ และพี่โดม วันนี้ผมมีความสุขจังแม้ว่าจะมีเรื่องตื่นเต้นกับอาการแพ้ที่เพิ่งรู้ตัว แต่มันก็ทำให้ผมมีความหวังบางอย่างลึกๆ 

อะไรที่ทำให้วันเนือยๆเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมา

.

.

.

..........

"ผมถามจริงเถอะคุณเตเต้ ทำไมต้องโกหกน้องกั้งเรื่องช่วยอุ้มเขามาล่ะ"

"หึๆ จอดตรงนี้แหละครับ ผมต้องลงแล้ว"

"แหนะ ไม่ตอบอีก แล้วที่นี่มัน Fitness อ๋อ มิน่าล่ะถึงได้แข็งแรงขนาดนั้น"

"ก็ เหมือนเวลาไฟไหม้แล้วเรายกตุ่มได้ไงล่ะ พี่โดมก็อย่าบอกใครนะผมอาย แบบนี้ล่ะดีแล้วอีกอย่างนึงคุณหมอก็ปลื้มพี่มากๆไปแล้วด้วย อุๆ ถ้าอยากลดหุ่นเสริมหล่อก็มาที่นี่ได้นะครับ ... ผมไปล่ะ ไว้เจอกัน"

ผมโบกมือให้แกที่ทำหน้าตาเคลิ้มอีกล่ะ วันนี้ผมแอ๊บสาวนานเกินเวลาที่กำหนดไว้ทำให้เริ่มหงุดหงิด

.

.

"อ้าวเต้ ไหนบอกไม่มาไง"

"พอดีเสร็จธุระแล้วว่ะเอก นี่ไอ้บิ๊กมันมายัง"

"มาแล้ว มันชวนเล่นบาสน่ะ"

"เอาสิวะ กูกำลังอยากปลดปล่อย ไปเจอที่สนามนะกูขอเปลี่ยนชุดก่อน"

ผมเดินจ้ำๆเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า บางอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้ผมสับสน คาแร็คเตอร์ที่ผมสร้างมันขึ้นมาอาจทำให้เรื่องราวยุ่งยากวุ่นวาย ถ้าหนุ่มน้อยคนนั้นติดเตเต้ขึ้นมาแล้วผมจะแอ๊บได้อีกนานแค่ไหน ชีวิตผมจะเปลี่ยนไปมั้ย 

.

.

"กูมาแล้ว วันนี้แนวโหดนะเว้ย ไม่ชนะไม่เลิก "

"อ้าวไอ้เต้ มึงก็พูดบ้าๆ งี้ไม่แข่งกันยันเช้าหรอวะ"

"บิ๊ก มึงป๊อดไงวะ"

"5555 ท้ามาก็ต้องตอบไปโว้ย เอางี้ 3 ลูกถ้าใครแพ้ต้องเลี้ยงเหล้า"

"เออ เข้าท่า กูก็อยากเมาแต่ไม่อยากเสียตังค์"

"โห แม่งโคตรมั่นใจนะเว้ยเต้ กูกับโบ้ มึงกับไอ้เอก ดีล เริ่มได้"

.

.

.

"โห แม่งแดกยังกับตายอดตายอยาก นี่เงินเดือนกูทั้งเดือนจะหมดเพราะไอ้เต้เนี่ย"

"ผมบอกแล้วอย่าไปแข่งพี่เต้มัน "

ตอนนี้เราอยู่กันที่ผับของจัมโบ้ ผมก็สั่งมาทุกประเภทของเหล้าเลย เพราะว่าผมกับเอกชนะ คนมันเก่งอยู่แล้ว"

"เอิ๊ก พวกมึงเติมเหล้าให้กูอีก"

"อะไรวะเต้ มึงอกหักมาจากไหน แฟนก็ไม่มี"

"หือ ทำไมวะ"

"ก็ดื่มหนักแบบนี้มีแต่อกหักสถานเดียว"

"พูดไรวะไอ้บิ๊ก กูสบายใจชนะมึงไง ก็ดื่ม ไม่เห็นมีไร เอิ๊ก"

"เออๆ ตกลงวันนี้ไปทำไรวะ"

"ทำงานสิวะ "

"นี่ไอ้เต้ ถุ้างานแอ๊บของมึงทำให้เครียดขนาดนี้ก็เลิกเถอะ กิจการพวกเราก็ดีอยู่"

.

.

ผมเองก็คิดอยู่บ่อยๆ ถ้าผมมาจับงาน Fitness เต็มตัวสักพักอาจได้ทำรายการสุขภาพ ก็เปลี่ยนเป็นแบบแมนๆได้ จนกระทั่งวันนี้

'ทำไงกั้งจะได้เจอพี่อีกอ่ะครับ....'

'...พี่เตเต้อบอุ่นใจดี'

ผมสะบัดหัวไล่ภาพเด็กหนุ่มอ่อนต่อโลกแล้วเอาผมเป็นที่พึ่งออก นั่นเป็นเหตุผลนึงที่ทำให้ลังเล

"คิดดูก่อนว่ะ ที่นั่นเงินดี เอิ๊ก ดื่มๆ"

"เมื่อกี้มึงคิดเรื่องงานหรือว่าคิดถึงใครวะเห็นตาลอยๆ อย่าบอกนะว่ามึงปิ๊งยัยซูซี่อะไรนั่น"

ปิ๊งงง ... ภาพซูซี่ขนตาแผงหนาๆ ปากแดงไปไหน อกปลอมบึ้มๆ สะโพกซิลิโคน 

ผมทำตาค้าง มันช่างเป็นภาพที่ดับมโนความฟินที่สุด

"5555 พี่ดูดิ พี่เต้มันทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก" ไอ้โบ้หัวเราะงอหาย

"มึงก็ช่างเอายัยซูมาใส่หัวกู ไม่ใช่โว้ย โคตรน่ากลัว" 

"งั้นก็เป็นสายเรียกนี้ ...."

"อะไรวะ"

"นี่ไง " ไอ้บิ๊กชูมือถือของผมที่ตั้งสั่นไว้แต่มันขึ้นสายเรียกจาก 

เด็กน้อย 

คือ ... ผมเมมชื่อเขาไว้ว่าอย่างนั้น จริงๆ 

น้องกั้ง 

เด็กน้อย

"เฮ้ย อย่าเล่น เอามานี่"

"กิ๊วๆๆๆ มีคนแอบซ่อนเด็กว่ะ "

"พวกมึง ... เอ่อ หวัดดีคับ ...."

ผมกดรับสายเดินเลี่ยงไปห้องน้ำ ให้ไกลจากสายตาสอดรู้สอดเห็นของพวกมัน

.

.

.

"ยังไม่นอนอีกหรอน้องกั้ง"

["ใกล้แล้วล่ะครับ ยานี่ง่วงใช้ได้ พี่เตเต้ทานข้าวยัง"]

"ก็ เอิ๊ก อุ๊ป แหะๆ เรียบร้อยครับ กำลังสังสรรค์กับเพื่อนๆน่ะ คงยาวๆกันไปล่ะ น้องกั้งมีไรป่าวครับ"

["คือ กั้งไลน์ไปไม่เห็นพี่เตเต้ตอบ ไม่รู้ว่าถึงบ้านยัง"]

"อ๋อ พี่เล่นบาส ...เอ่อ คือ ... มาสค์อ่ะ มาสค์หน้าไว้อ่ะนะ ไม่ได้ดูโทรสับเลย ขอโทษนะครับ "

["โห วันหลังสอนกั้งบ้างนะครับ หน้าพี่เตเต้ใสดีจัง โอ๊ะ ... "]

ก๊อกๆ

ผมได้ยินเสียงเคาะประตูลอดเข้ามาในโทรสับ พร้อมกับการทักทายของใครคนนั้น

"เป็นไรป่าวครับน้องกั้ง"

["... น้องกั้งครับ นอนหรือยังเอ่ย มีใครอยากทานขนมมั้ย ... พี่ฮั่นเข้าไปนะครับ"]

["พี่ฮั่นมาแล้วน่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับพี่เตเต้ ฝันดีฮะ"]

"เอ่อ goodnite ครับ"

เขาวางสายไป ... นี่เป็นอีกเรื่องนึง เขามีผู้ปกครองที่รู้สึกจะมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง

"ไงวะเต้ ตอนเข้าไปหน้าบาน ออกมาหน้าจ๋อย เด็กน้อยไม่รับรักหรือไงวะ"

"พวกมึงอย่าเดามั่วๆ ลูกค้าเว้ย เฮ้อ มาดื่มต่อ"

ผมขี้เกียจเอาไว้พรุ่งนี้ละกัน

.

.

.

......

"เข้ามาได้ครับพี่ฮั่น"

"ว่าไงครับน้องกั้ง นอนเร็วนะเราน่ะวันนี้เหนื่อยหรอ หรือว่างอนพี่ พี่มีคุ้กกี้มาง้อนะครับ ของชอบเลย"

"อืมม์ ขอบคุณครับพี่ฮั่น กั้งใช้พลังงานมากไปหน่อยแถมกลับมาก็เล่นเกมส์ซะเหนื่อยน่ะไม่ได้ว่าอะไรพี่ฮั่นหรอก พี่ฮั่นอย่าคิดมากดิครับ "

"ว๊า ก็พี่อยากให้น้องกั้งงอนพี่บ้างนี่นา รู้สึกว่าสำคัญไง"

"โธ่ พี่ฮั่นสำคัญเสมอแหละครับ"

"จริงนะ"

"ครับผม ... อิๆ แต่น้อยกว่าคุ้กกี้นี่นิดนึง ฮ่าๆๆ"

"โห เรานี่นะ ดับฝันพี่ซะกลางทาง ... "

"กั้งง่วงจังครับ พี่ฮั่นก็ไปพักผ่อนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันเลย ไว้เจอกันพรุ่งนี้เช้านะฮะ ราตรีสวัสดิ์ครับ"

"โอเคครับ นอนเถอะ"

ผม ฮั่น อิสริยะ เจ้าของธุรกิจอาหารใหญ่โต ปกติไม่ค่อยแคร์ใครยกเว้นหนุ่มน้อยในปกครองคนนี้ ผมนั่งมองเขาหลับตาพริ้มไป สงสัยจะเหนื่อยจริง ผมยิ้มให้กับเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักที่เฝ้าทะนุถนอมเขามาตั้งแต่เกิดเรื่อง ... ซึ่งอันที่จริงผมก็มีส่วนไม่น้อย ... 

"น้องกั้ง หลับฝันดีนะ"

ผมเลื่อนมือไปลูบผมนุ่มๆของเขาเบาๆ ลากผ้าห่มมาคลุมตัวให้ร่างสมส่วนบนเตียงได้หลับสบายขึ้น ลุกไปปิดไฟให้เขา หันมามองอีกครั้งก่อนจะปิดประตูลง 

เขาเป็นคนที่ผมแอบชอบมานาน จนเพิ่งจะกล้าบอกออกไปแม้ว่าเขาจะไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น แต่เวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันผมยิ่งรู้สึกมากขึ้น 

"พี่จะรอนะน้องกั้ง"

ผมพึมพัมที่หน้าประตูก่อนจะพาตัวเองไปพักบ้าง

ความคิดที่ว่าพรุ่งนี้ก็จะได้เจอกับเขาอีกทำให้ผมอยากตื่นในทุกๆวัน

..........