Taekang : Catwalk (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #3 : จุดเริมต้นใหม่

มือเรียวยาวจรดปากกาลงที่หนังสือสัญญา นายแบบลำดับที่ 13 ของเอเจนซี่ 13 Gen ลายเซ็นต์สวยของ กั้ง วรกร...

"ยินดีมากๆเลยฮ่ะที่น้องกั้งตัดสินใจร่วมงานกับเรา พี่กับคุณธีธัชน่ะเห็นความสามารถของน้องกั้งมากเลยและแฟนๆก็คงรอผลงานกันอยู่ รับรองว่าเราจะผลักดันอย่างเต็มที่นะคะ"

"เอ่อ ครับพี่ฟ้าคราม กั้งเองก็ไม่ได้มีสังกัดบางทีก็เหนื่อยจะดูคิวเองฮะ เอิ่ม เพียงแต่ว่า"

"หือ มีอะไรบอกมาได้เลยนะคะคุณน้องไม่ต้องเกรงใจ จะให้ปรับให้แก้สัญญาหรือว่าอยากได้อะไรบอกเราได้เลย จะได้สบายใจฮ่ะ"

"คือว่า .. กั้งอยากจะใช้ผู้ดูแลคนเดิมน่ะฮะ พี่ฮันนี่อยู่กับกั้งมานาน"

"อ๋อ ไม่เป็นปัญหาเลยค่ะ ดีซะอีกตั้มมี่จะได้มีคนช่วยดูแล ลำพังเด็กๆในสังกัดก็ล้นมือ .. ว่าไงคะคุณเต้ ... หือ วันนี้ไม่พูดไม่จานะฮ๊า นี่พี่อยากถามเหมือนกันว่าไปพูดอีท่าไหนน้องกั้งถึงได้ใจอ่อนยอมมาเข้าสังกัด ฮิๆ ไม่ธรรมดานาคะเนี่ย พี่พูดตั้งนานน้องเค้ายังไม่ยอมเลย"

"ก็...น้องกั้งคงเชื่อมือพี่ฟ้าครามด้วยน่ะครับ ผมพูดนิดเดียวเขาก็ตัดสินใจได้แล้ว จริงมั้ย"

ผมปรายตาไปที่ชายหนุ่มหน้าใส วันนี้เขาดูออร่ามากในชุดเสื้อยืดมีดีไซน์คัทติ้งเนี๊ยบสีโอลด์โรสกับกางเกงสีขาว ชายหนุ่มยิ้มมุมปากส่งเสียงตอบผม


"... ใครจะกล้าค้านคุณธีธัชล่ะครับ ข้อเสนอแน่นขนาดนี้"

สายตาคมกริบจ้องเขม็งมาที่ผม ปากบางเม้ม แล้วก็เบือนหน้าไป

"หึๆ ขอบคุณที่ชม... ผมก็ไม่ติดอะไรถ้าจะให้คุณฮันนี่มาช่วยเพียงแต่ต้องทำตามกฏของทาง 13Gen ให้ตั้มมี่อธิบายก็แล้วกันนะครับ "

"ได้เลยฮ่ะบอส..."

"ถ้าไม่มีอะไรงั้นกั้งขอตัวนะครับ ส่งตารางงานมาก็แล้วกันฮะ"

ชายหนุ่มลุกขึ้นไหว้อย่างนอบน้อมพาร่างสมส่วนเดินออกจากประตูไปโดยมีตั้มมี่ไปส่งถึงรถ

.
.
.

ขายาวก้าวเดินลงบันไดของสตูดิโอดังแห่งนี้ ผ่านหนุ่มหล่อมากมายที่เดินขวักไขว่ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหยุดมอง ครั้งหนึ่งเขาเองก็เคยเป็นเด็กหน้าใหม่มาแสวงหาโอกาสจากวงการเพราะต้องการทำงานที่เป็นศิลปะ ไม่ใช่แค่การใช้เรือนร่างทำมาหากิน 

"เฮ้อ..." 

"อุ๊ย เป็นไรคะคุณน้องกั้งสุดหล่อ ถอนหายใจทำม้ายยย พี่ตั้มมี่หัวใจหล่นไปตาตุ่ม"

"ป่าวครับ กั้งแค่นึกถึงตัวเองตอนเข้ามาใหม่ๆ"

"อ๋อ เด็กๆพวกนี้ก็มารอแคสกันน่ะค่ะ"

"เขาคงอยากได้ใบสัญญาที่กั้งเพิ่งเซ็นต์ไปใช่มั้ยครับ"

"ใช่เลยฮ่ะ นั่นนะสำคัญที่สุดสำหรับนายแบบเลยนะฮ๊า ยิ่งค่ายเรางานชุกโด่งดังไปถึงเมืองนอกอย่างนี้ด้วย"

"งั้นก็เท่ากับว่ากั้งตัดโควต้าพวกเขาน่ะสิครับ"

"โอ๊ย ไม่ได้ๆอย่าคิดอย่างงั้นนะคะ น้องกั้งน่ะอยู่เหนือความคาดหวังของค่ายเลย ใครๆก็แย่งตัวกัน เนื้อหอมนะคะ"

"แต่ก็เส้นอยู่ดี"

สองคนหันไปมองเสียงขุ่นๆของหนุ่มล่ำชื่อเอก ที่เดินตามมาทักทายอย่างไม่พอใจ

"เอกจ๋า ไปพักในห้องก่อนนะ มาเหนื่อยๆ นะๆ"

"ไม่เป็นไรครับพี่ตั้มมี่ ผมแค่อยากรู้จักรุ่นน้องเอาไว้ นี่หรอนายแบบฮอต "

หนุ่มตัวโตกว่ากวาดตามองรุ่นน้องหมาดๆพลางเดินวนไปรอบๆตัวเขา

"สวัสดีครับพี่เอก กั้งนะครับ"

"รู้จักแล้วล่ะ นายน่ะชื่อดังไปทั้งวงการ งานที่ไหนๆก็มีแต่น้องกั้งๆ ตัดหน้าคนอื่น "

"เอก อย่าหาเรื่องนะ ถ้าง่วงถ้าแฮงค์ก็ไปนอนพักซะก่อน เดี๋ยวตอนเย็นมีงานจะได้เฟรชๆ แล้วอีกอย่างบอสก็อยู่ ระวังคำพูดหน่อย"

"พี่เต้น่ะหรอ รายนั้นเขาก็ทำตามตลาด ทำตามพี่ฟ้าครามแหละ อย่าคิดว่าพี่เค้าจะชื่นชมอะไร"

"หึๆ กั้งก็ไม่เคยคิดแบบนั้นนี่ฮะ "

"เอาล่ะๆ สองคนพอได้แล้ว นี่ต้องอยู่ค่ายเดียวกันนะฮ๊า ผู้ใหญ่ก็อยู่ เด็กๆแถวนี้ก็เพียบ เราก็ต้องระวังมารยาทหน่อยเอก"

ตั้มมี่หรี่เสียงลงกระซิบกระซาบบอกสองคนที่ยังเชิดใส่กันอยู่

.
.
.

"มีอะไรกัน"

"อุ๊ยบอส"

ผมกำลังจะไปสตูดิโอภาพนิ่งที่นัดเพื่อนช่างภาพมือดีไว้ ก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นสองหนุ่มยืนประจันหน้ากันอยู่

"หวัดดีครับพี่เต้"

"เออ ไงวะเอก "

"มาถ่ายงานพี่ล่ะครับ พอดีมาทักน้องใหม่ ไม่ได้มีประเด็นอะไร"

"หึๆ ทักเบาๆหน่อยว่ะ เด็กเขาอ่อนต่อโลก"

ผมแขวะหนุ่มน้อยในกำมือของผม ที่มองมาอย่างเคืองๆ 

"กั้งจะกลับแล้วครับ "

"...ถ้าน้องกั้งไม่มีธุระต่อที่ไหน ผมอยากให้มาเทสหน้ากล้องกับเอกเลย..."

ผมหันไปมองเขาตรงๆ บังคับหน่อยๆ

"พี่เต้อย่าไปเสียเวลาเลยครับ งานart แบบเราเขาไม่ถนัดหรอก เขาก็แค่โชว์หน้าแบ๊วๆให้สาวและไม่สาวกรี๊ดกันไปวันๆ รับตังค์ได้มากกว่าพวกผมซะอีก"

"ว้าย เอก ทำไมไปว่าน้องเขาอย่างงั้น"

"หรือไม่จริง ถ้าเขามีฝีมือก็มาโชว์กันหน่อย"

"ใช่อย่างที่เอกว่า น้องกั้งจะกล้ามั้ยเท่านั้น เดี๋ยวพี่รุจ ตากล้องระดับเอเชียจะมาทดลองถ่ายงานศิลป์ "

"บอสคะ น้องกั้งเขาไม่แนวนี้นี่ฮ๊า"

"พอได้ฮะพี่ตั้มมี่ ตกลง กั้งจะรับคำท้า ว่าแต่ถ้าเกิดถ่ายได้ติดใจช่างภาพขึ้นมาจะว่าไง"

"หึๆ น้องกั้งอยากได้อะไร ก็จะทำให้เลยครับ"

"คุณธีธัช พูดแล้วอย่าคิดคืนคำก็แล้วกัน "

"คุณชายหน้าแบ๊ว บอกซะก่อนนะว่าพี่รุจน่ะไม่ใช่ประเภทชอบเด็กมุ้งมิ้ง ขี้อ้อน"

"กั้งก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นนี่ฮะ โจทย์เป็นไง ที่ไหน เมื่อไหร่ ว่ามา"

"ตั้มมี่ เตรียมตัวให้เขาด้วย ห้าโมงเจอกันที่สตู1"

"เอ่อ ค่ะบอส ... ไปค่ะน้องกั้ง พี่ตั้มมี่จะบรีฟให้สุดฝีมือเลย เชอะ นายเอก เธอก็ไปเตรียมตัวล่ะ"

ผมเดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่จ้องตอบผมอย่างไม่ลดละ

"อย่างที่เอกบอก ความเซ็กซี่ของคุณใช้ไม่ได้กับงานนี้"

ผมกระซิบบอกเขาก่อนจะเดินเลยไป

.
.
.
.

เจ้าเอกเดินตามมา

"พี่เต้ ทำไมรับเขาเข้ามาครับ"

"พี่ฟ้าครามแกอยากได้ แล้วเขาก็ดัง"

"แต่...."

"ถ้านายไม่ชอบเขา ก็ทำให้เขารู้ว่าวงการนี้ต้องการคนมีความสามารถมากกว่าหน้าตาและจริตมารยาออดอ้อน"

"โอเคครับ ผมจะเขี่ยมันให้กระเด็นไป"

"หึๆ แต่อย่าประมาทนะ เขาน่ะมีดีพอตัว"

ผมตบบ่าเด็กในสังกัดที่เริ่มเป็นดาวรุ่งเหมือนกัน เจ้าเอกมีร่างกายสมบูรณ์แบบผู้ชายทั้งแท่ง มีความดิบเถื่อนกำลังดีเป็นที่สนใจของสปอนเซอร์ประเภทสปอร์ต จนกลายเป็นนายแบบคนเดียวที่มีงานชุกในกลุ่มนี้ เสียแต่ว่าหน้าตาไม่ได้หล่อเย้ายวนใจเท่ากับ...เขา...

.
.
.

"ฮัลโหล พี่รุจหรอครับ วันนี้มีเพิ่มนายแบบมาอีกคนนะครับผมอยากให้พี่ช่วยดูหน่วยก้านให้ด้วย ... ก็แล้วแต่พี่จะจัดวางเลยผมไม่มีโจทย์อะไรตายตัว แค่พี่รับปากมาถ่าย Photo book ให้เราก็ดีใจมากแล้วครับ ..."


ผมวางสายจากพี่รุจ รุ่นพี่ที่ไปร่ำเรียนด้านการถ่ายภาพมาจากญี่ปุ่น มือฝีมือจนได้รับรางวัลมากมาย และเป็นคนที่เขี้ยวมากกับงานแต่ละชิ้น วันนี้นัดเขามาถ่ายเดโมสำหรับถ่าย Photo Book รับปีใหม่ของค่าย นายแบบ 12 คนของเรา พี่รุจเลือกเอกมาคนเดียวทำให้เจ้าตัวหัวใจพองโต ผมเองก็หมั่นไส้มันเหมือนกันเลยเพิ่มเขาคนนั้นเข้าไปอีกคน

เส้นทางสายนี้ของเขาจะดับมืดหรือรุ่งโรจน์ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถที่แท้จริง ไม่ใช่หน้าตาอย่างเดียว ซึ่งผมจะต้องทำให้เขาได้รู้ความจริงข้อนี้
.
.
.

........................................................



"น้องกั้งขา เชิญทางนี้ฮ๊า นี่เป็นห้องพักผ่อนของนายแบบคนที่ 13 ของเรานะฮะ"

ตั้มมี่นำชายหนุ่มไปยังห้องริมสวนญี่ปุ่น มีสระว่ายน้ำส่วนตัวเล็กๆสำหรับลงแช่ผ่อนคลาย ภายในตกแต่งอย่าง cozy ด้วยสีม่วง สีประจำของ 13 Gen 

กลางห้องวางไว้ด้วยSofa Bed ขนาดใหญ่ที่ได้ทั้งนอนทั้งนั่ง พร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันและมีห้องน้ำในตัว

"พรุ่งนี้พี่ตั้มมี่จะเอาของใช้ส่วนตัวมาเพิ่มให้นะคะ วันนี้กระทันหันยังหาให้ไม่ทัน"

"ของใช้ส่วนตัว?"

"ก็พวกครีมบำรุงผิวเอย ผ้าขนหนูอาบน้ำ ชุดลำลอง ชุดออกงาน รวมทั้งชุดชั้นในน่ะค่ะ"

"อ่อ ครับ ที่จริงกั้งให้พี่ฮันนี่เอามาเองก็ได้ฮะ แล้วอีกอย่างกั้งก็ไม่ได้จะอยู่ที่นี่ตลอด"

"หือ บอสไม่ได้บอกน้องกั้งหรอคะว่าต้องอยู่ที่นี่น่ะ"

"อะไรนะ!"

"ค่ะ นายแบบของเราทุกคนพักอยู่ที่นี่เพื่อจะได้ง่ายต่อการทำงาน คุณธีธ้ชก็พักอยู่ด้านบนน่ะฮ๊า"

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเรียวงามขึ้น หายใจแรงเพราะความโกรธ

"ผมไม่ใช่นักโทษนะครับ"

"อุ๊ย ขอโทษทีค่ะคุณน้องขา ใจเย็นๆ เอ่อ แต่ที่นี่สะดวกสบายเป็นส่วนตัว นะฮ๊า"

"แต่ผมไม่อยู่ "

"คือ เอิ่ม"

"ถ้างั้นช่วยบอกคุณธีธัชให้มาอธิบายให้ผมฟังหน่อย ในสัญญาไม่มีเขียนไว้นี่ฮะ"

ชายหนุ่มหัวเสียอย่างยิ่งที่จู่ๆก็โดนกักบริเวณ


.
.
.

ผมได้รับสายจากผู้ดูแลว่าน้องกั้งมีปัญหาเรื่องห้องพักทำให้ต้องตามไปดูเขา

"ตั้มมี่ ออกไปก่อน "

"บอสคะ เอ่อ น้องเขาไม่สะดวกน่ะค่ะ"

"ออกไปก่อน ถ้าผมไม่เรียกไม่ต้องเข้ามานะ"

"แต่"

"ไม่เป็นไรหรอกฮะพี่ตั้มมี่ กั้งดูแลตัวเองได้"

ผมหันขวับไปมองชายหนุ่มที่กอดอกมองผมอย่างไม่ยี่หระ อะไรทำให้เขามั่นใจกระทันหันขนาดนั้น


"ก็ได้ฮ่ะ ไว้เจอกันที่สตู1นะคะน้องกั้งสุดหล่อ"

ผมรอจนตั้มมี่เดินออกไป จึงปิดประตูลง เดินไปนั่งที่โซฟา มองไปรอบๆ

"ก็น่าสบายดีออก จะเอาอะไรก็ให้ตั้มมี่หาให้"

"แต่ผมไม่ชอบ"

"ทุกคนเขาก็อยู่ที่นี่ บางคนอยากจะอยู่จนต้องมากราบกรานอ้อนวอน"

ผมหันไปมองหน้าหวานที่เดินไปเปิดประตูระเบียงด้านสวนญี่ปุ่น

"ผมอึดอัด และผมก็มีคอนโดของตัวเอง"

"น้องกั้งก็กลับไปช่วงที่ไม่มีงานได้ แต่เวลางานชุกๆก็ต้องอยู่ที่นี่"

"กี่วัน"

"สัปดาห์ละ 5 วัน"

ผมลุกขึ้นเดินไปรอบๆห้อง

"โรงเรียนประจำงั้นหรอ"

"หึๆ เข้าใจคิดนี่ จะว่างั้นก็ได้"

"ผมไม่อยากอยู่ชายคาเดียวกับคุณ โอ๊ะ"

ผมเข้าประชิดตัวโอบกอดเอวคอดของเขาไว้ ชะโงกหน้าไปหา

"กลัวห้ามใจไม่ไหวหรอน้องกั้ง"

"นิสัยแย่ ปล่อยนะ"

"ฮ๋ะๆ แต่ก็เคยๆกันนี่นะ"

"คุณไม่มีสิทธิ์ลวนลามผม"

ชายหนุ่มออกแรงดันตัวผมออก ผมก็ปล่อยเขาไปยืนล้วงกระเป๋ามองสำรวจร่างบาง

"ลวนลาม หึๆ มันเกินกว่านั้นไปนานแล้ว"

"นี่ หยุดพูดนะ "

"เอาล่ะ ผมจะยอมให้ถ้าน้องกั้งทำให้พี่รุจพอใจได้ ตกลงมั้ย"

"ดูเหมือนคุณจะมั่นใจว่าผมต้องยอม หาว่าผมไม่มีความสามารถพอ..."

"ก็ลองดู น้องกั้งเป็นคนฉลาด ก็ลองใช้มารยาเอาตัวรอดนะครับ ที่จริงถ้าจะอยากนอกกฏก็ต้องทำให้ทุกคนเขารู้ว่าคุณเหนือพวกเขา ถ้าทำได้ก็ไม่มีใครเขม่นหรอก "

ผมอ้อมไปด้านหลังกอดเขาไว้แนบอกก้มลงกระซิบที่หูของเขา ร่างกายที่น่าหลงไหลยอมให้ผมกอดแต่โดยดี

"สงสัยคุณจะชอบผมเอามากๆนะคุณธีธัช .... ระวังจะถอนตัวไม่ขึ้นล่ะ"

ผมผละออกจากเขาอย่างหัวเสีย ในนาทีนั้นที่ผมรู้สึกอยากพูดจากับเขาดีๆ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าไม่มีประโยชน์ 

"ห้าโมงเย็น แล้วเราจะได้รู้กัน"

.
.
.
.
............................................................