ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Pod22
คังทาและยูอี มาผลัดเวรดูแลน้องกั้งแทนผมที่พรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับเมืองไทยพร้อมพี่รุจ เพราะว่าถึงกำหนดที่ผมต้องไปสอบจบและส่งวิทยานิพนธ์แล้ว เซฟเฮาส์แห่งนี้มีห้องหับมากมายไม่ต้องแย่งกันเหมือนที่บนดอย เมื่อทุกคนร่ำลากันไปพักผ่อนจึงถึงเวลาส่วนตัวของเราสักที
"เด็กน้อยทำอะไรอยู่ครับ พี่เข้าไปได้มั้ย" ผมแง้มประตูห้องไอดอลสุดหล่อหวานใจของผมพลางขออนุญาติเบาๆ ผมดูมีมารยาทขึ้นหลังจากที่ได้พบกับเขา อิอิ แหม ก็ตอนนี้มีแขกอยู่ด้วยผมก็ต้องระวังหน่อย
"กั้งกำลังพับแมวให้พี่เต้ .... พี่เต้มาดูซิฮะเหมือนมั้ยอ่า" ผมยิ้มในความเอาใจใส่แบบไม่เหมือนใครของชายหนุ่มน่ารัก เดินเข้าไปยังโต๊ะที่เขาง่วนพับแมวอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ยื่นหน้าข้ามไหล่เขาไปดู
"ไหนคับ โอ้โห น่ารักเหมือนคนพับเลยนะครับเนี่ย" แมวกระดาษโอริกะมิสีชมพูฝีมือเด็กน้อยทำให้ผมอดยิ้มภูมิใจไม่ได้
"อะไรจะคาวาอี้อย่างนี้คับคนดีของพี่...ให้พี่หรอคับเนี่ย " ผมรับแมวน้อยกระดาษมาจากมือของแมวน้อยตัวเป็นๆ จับมือเขาบีบไว้อย่างนั้น แมวน้อยของผมพยายามชักมือออก แต่ผมยังไม่ยอมปล่อยเขาไป
"พี่เต้อ่ะ เดี๋ยวแมวก็ยับหมด ปล่อยมือกั้งซิฮะ" เด็กดื้อบ่นอุบอิบ
"หือ แมวของพี่คนนี้ยับได้ด้วยเหรอ ไหนของพี่ดูให้ละเอียดหน่อย ยับยังไง" ผมจับสองมือเขาขึ้นมาจูบพร้อมเจ้าแมวกระดาษ หยิบแมวน้อยสีชมพูวางลงบนโต๊ะลูบหัวมันเบาๆ
"อย่าเพิ่งไปไหนนะเจ้าแมวน้อย ขอเค้าสำรวจเจ้าแมวตัวโตนี่ก่อน" ผมจับหัวไหล่กลมกลึงทั้งสองข้างของหนุ่มน้อยตาแป๋วลุกขึ้นยืน จับเขาหมุนช้าๆลูบไล้มือซนของผมขึ้นลงสำรวจร่างกายคนตรงหน้าแล้วสบนัยน์ตาคู่สวย ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
"ตรงไหนที่ยับล่ะคับ ไม่เห็นมีเลย น้องกั้งของพี่ออกจะนุ่มเนียนน่ากอดไปทั้งตัว มาให้พี่ชื่นใจก่อนพี่ไปพรุ่งนี้นะคับ" ผมหอมแก้มใสทั้งสองข้างอย่างทะนุถนอม ไล้จมูกของผมบนจมูกโด่งสวยของเขาอย่างอ่อนโยน แล้วกลับมาสบตาเขาคนนี้ที่ผมมองเท่าไรก็ไม่มีวันเบื่อ
"พี่เต้อ่ะ กั้งไปด้วยไม่ได้หรอ..." เด็กน้อยงอแงอีกแล้ว ผมเคลิ้มกับท่าทางแบบนี้เสียจริงๆ นี่จะทนผ่านคืนนี้ไปไหวมั้ยน๊า
"น้องกั้งก็รู้คำตอบแล้วนี่คับ แต่เดี๋ยวพี่เอาเด็กดื้อใส่กระเป๋าไปด้วย หมอริทไม่รู้หรอกเนอะ ก่อนอื่นต้องจัดการพับให้เรียบร้อยก่อนเดี๋ยวยับไง" ผมออกอาการกระหายคนหล่อมุ้งมิ้งตรงหน้าอีกละ ไม่พูดเปล่าผมก้มลงช้อนตัวคนร่างบางยกเขาขึ้นมากระชับแนบอก
<////////////////>
"ห๊ะ....พี่เต้ทำอะไร ปล่อยกั้งลงเชียว หื่นไปแล้วนะเราอ่ะ" ชายหนุ่มตกใจที่ผมจู่โจมอุ้มเขาขึ้นมาแล้วเดินพาไปยังที่หมายที่เขาคงพอเดาออก
"ว่าพี่หื่นหรอ...อ๊ะ ได้เลยครับจัดให้ ก็น้องกั้งอยากน่ารักน่าฟัดทำไมล่ะ อยู่นิ่งๆคับเดี๋ยวก็ปล่อยแมวน้อยน่ารักของพี่ลงแล้ว คงรู้ใช่มั้ยคับว่าที่ไหนแล้วก็ห้ามหนึนะครับ"
ผมเดินมาถึงเตียงด้านข้างแล้วค่อยๆประคองวางร่างบางของเขาลงบนที่นอนนุ่มโถมกอดทับตัวเขาไว้ใต้ล่างลูบไล้ทุกซอกทุกมุมอย่างเบามือ ริมฝีปากเรื่อๆของหนุ่มน้อยของผมครางเบาๆหอบหายใจถี่ ร่างกายเขาสะท้านเมื่อผมสัมผัสถูกจุดอ่อนไหวบนตัวเขา...
"พี่เต้ ...อ๊ะฮ้า...."
"น้องกั้งของพี่ พี่รักน้องเหลือเกินครับ " ผมกระซิบบอกรักหนุ่มรูปงามตรงหน้า
"กะ กั้งก็รัก...พี่เต้..." เขาส่งเสียงนุ่มตอบเบาๆ ชื่นใจผมจังสงสัยมีหวังนะคืนนี้ อุๆ
"ที่รักของพี่ พร้อมจะเป็นของพี่มััยครับคนดี" ผมถามอย่างนุ่มนวล พลางกระชับอ้อมกอด รอฟังคำตอบที่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรผมก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย ก็ผมรักเขามากกว่าอะไร เรื่องจะข่มเหงน้ำใจเขาน่ะผมไม่ทำหรอก
"สำหรับพี่เต้...กั้งยอมให้ทุกอย่างเลยฮะ เอ่อ แต่เอาจริงๆมั้ย เค้ายังไม่พร้อมอ่ะ...." ว่าแล้วหนุ่มน้อยจอมแสบของผมก็พลิกตัวผมมาไว้ด้านล่าง ลุกขึ้นวิ่งหนีไปหัวเราะไป
"อิอิ กั้งรอดแล้วคืนนี้ 555 แน่จริงมาจับแมวตัวนี้ไปสิฮะ " เด็กแสบหน้าใสของผมวิ่งหนีไปรอบๆห้อง ผมยื้มให้กับภาพแมวน่ารักลุกขึ้นวิ่งไล่จับเขา
"นี่แหนะ แบร่ๆ ..." ชายหนุ่มไอดอลที่ตอนนี้กลายเป็นแมวน้อยวิ่งวนมาที่เตียงหยิบสารพัดประเภทของหมอนปาใส่ผมอย่างน่าเอ็นดู ไมไหวล่ะ...อะไรจะน่ากอดขนาดนี้ ผมรับหมอนไว้แล้วตรงเข้ารวบตัวเขาบนเตียงนุ่มอีกครั้งหนึ่ง ประกบปากลงบนริมฝีปากนุ่มๆน้่น ดูดดื่มเนิ่นนานปานจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว หนีไม่รอดละน้องแมวของพี่...
"......................"
กลิ่นแก้มนุ่มๆนี่หอมจริงๆ ผมเปลี่ยนจากจูบริมฝีปากอุ่นๆของเขามาหอมแก้มนุ่มๆต่อ ประคองกอดเขาไว้แนบอกอุ่นที่เขาชอบ
"พี่ขอกอดน้องกั้งทั้งคืนเลยได้มั้ยครับ รับรองว่าไม่ทำอะไรอย่างอื่น" ผมลูบแขนเขาเบาๆ
"อืม พี่เต้..." เขาซุกจมูกโด่งสวยเข้าที่ซอกคอผม
"น้องกั้งดูแลตัวเองนะครับ เชื่อฟังคุณหมอกับคังทา ทานยาจะได้หายเร็วๆ แล้วพี่จะพาไปขึ้น เฮลิคอปเตอร์เที่ยวกันอีก เอามั้ยครับ" เด็กน้อยที่ตอนนี้หลับตาพริ้มพยักหน้าเบาๆครางเสียงอืม
"พี่ไปไม่นานหรอกนะครับ แล้วจะไลน์มามาหาทุกชั่วโมง โทรเช้ากลางวันเย็นก่อนนอน Hangout เท่าที่จะว่างทำได้เลย เหมือนเราไม่ได้ห่างกันไปไหน" ผมพูดปลอบเค้าทั้งๆที่ตัวเองก็ใจหาย มาคิดๆดูก็ตั้งแต่พาเขาหนีมาจากสุวรรณภูมิเราก็ไม่เคยแยกจากกันเลย ตอนนี้เราเลยดราม่ากันหนักจนเพื่อนๆเพลีย พี่รุจแซวว่าผมทำหน้าเศร้าเหมือนจะไปออกรบ
"พี่รักน้องกั้งที่สุดในชีวิตนะครับ" ผมจูบหน้าผากมนของหนุ่มน้อย
"รักพี่เต้ที่สุด เท่าขีวิตกั้งเหมือนกันฮะ" เด็กน้อยพึมพำ
ผมนอนฟังเสียงลมหายใจของเขาสักพักก็รู้ว่าหนุ่มน้อยของผมหลับสนิทไปในอ้อมกอดของผมแล้ว
ฝันดีนะครับ ที่รักของพี่....
.....................................................................................................................
หวานๆไปเลยสักตอน....สงบๆสักแพ๊พ ฮือๆ มีปมต้องแก้อีกเพียบ เป็นกำลังใจให้พวกเขากันนะๆ
รี๊ดน่ารักมากๆ เม้นกันมาเยอะๆน๊า^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น