TaeKang : ที่นี่คือรัก (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #2 : ที่นี่2

ฝนมาหยุดเอาเมื่อตอนใกล้สว่าง ฟ้าหลังฝนมักสดชื่นชะโลมใจผู้คน

"ตื่นเช้าดีนะพี่เกรท"

"พี่ติดน่ะ เต้เองก็เหมือนกัน"

"ผมชอบดูป่าตอนเช้า มันให้พลังดี"

"อืมม์ จริง...นี่ไม่รู้ต้องสั่งอุปกรณ์ทดลองมาใหม่เปล่า หายไปกับน้ำแล้วมั้ง"

"ลูกน้องผมเอาตาข่ายดักไว้แล้ว พี่ลองไปดูนะว่าครบมั้ย"

"โห รอบคอบดีจริงๆ ขอบใจว่ะเต้"

"เอ่อ แล้วรุ่นน้องพี่ที่ไม่สบายเขาเป็นยังไงบ้าง"

"ใคร...? อ๋อ กั้งน่ะหรอ ยังนอนหลับอยู่ ก็ไม่ได้มีอาการอะไรให้พักเยอะๆก็น่าจะดีขึ้น"

"ฮ๊าาดดดชิ้ว ใครนินทากั้งฮะ"

พวกเราหันไปมองชายหนุ่มที่โดนพาดพิงพาร่างสมส่วนเดินยิ้มออกมาสมทบ 

"กั้งออกมาทำไมแต่เช้า หายแล้วหรอ"

"ครับพี่เกรท ยาพี่เต้ดีมาก แล้วก็แรงมาก กั้งหลับเป็นตายเลยตอนนี้ไม่ปวดหัวแล้วแต่ยัง ฮะ ฮ๊าดดดชิ้วว " ชายหนุมเอามือปิดปากกับจมูกโด่งๆไว้
.
.
.

"พี่เกรทครับ .... มาช่วยดูหน่อยว่างเราต้องสั่งของเพิ่มมั้ย...." เสียงหนุ่มร่างกำยำอีกคนหนึ่งที่ชื่อเอกตะโกนเรียกหัวหน้านักวิจัยของพวกเขา

"ได้ๆเอก เอ่อ งั้นเดี๋ยวผมไปเช็คอุปกรณ์ก่อนนะ"

"กั้งไปช่วยฮะ ฮ๊าาาดดด อุ๊บ" 

"ไม่ต้องเลย อยู่นี่แหละเรา"

รุ่นพี่ตบบ่ารุ่นน้องแล้วเดินไปสมทบกับทีมที่เอาตาข่ายดักข้าวของที่ไหลตามกระแสน้ำมา

"เอ่อ กั้งไม่พักอีกหน่อยล่ะ"

"ไม่ล่ะครับ กั้งค่อยยังชั่วแล้ว"

"อ่อ"

"............"

"............"

เราก็นิ่งกันไป หันไปเกาะลูกกรงระเบียงมองฟ้ากว้างเริ่มมีแดดรำไร เขาคนนี้เหมือนอยู่คนละสปีชี่กับผม ไม่รู้จะพูดอะไร

"สองคนคุยอะไรกันเงี๊ยบเงียบคะ หญิงคุยด้วยดิ อิๆ" 

"เอ่อ ดูธรรมชาติน่ะครับ"

"อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ พี่แก้มเรียกให้ไปทานกันได้แล้ว น่าอร่อยมากๆอาหารเมืองเหนือผสมลาวเนี่ย "

"ใช่เลยหญิง ข้ามโขงไปก็ลาวล่ะ "

"แต่กั้งท่าจะกินยากอยู่ พี่แก้มเลยให้เจียวใข่เผื่อ"

"ของโปรดเลยฮะ ไข่เจียวเนี่ย "

"งั้นผมไปบอกพี่เกรทแล้วจะตามไปนะ " ผมยิ้มให้ทั้งสองคนแล้วแยกไปตามคนที่เหลือ



.
.
.



หลังอาหารเช้า เราก็นั่งล้อมวงประชุมกันได้ข้อสรุปว่าให้ทีมวิจัยทั้งหมดพักที่นี่ แล้วจึงเข้าพื้นที่ไปเก็บตัวอย่างตามตารางเวลาเพื่อป้องกันการเกิดอันตราย


"เรามีที่ทางพอจะรับรองพวกคุณได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง"

"ขอบคุณค่ะพี่แก้ม คนที่นี่ใจดีจัง"

"อุปกรณ์ของเราอยู่ครบเลยด้วย พี่เต้กับทีมเก่งจริงๆที่ช่วยดักไว้ เรายังนึกไม่ถึง"

"เอกยังไม่รู้อะไร เต้เนี่ยเขารอบรู้มากก็เคยเป็นนักสำรวจก่อนจะมาเป็นหัวหน้าอุทยาน ถ้าไม่...."

"เอ่อ...พี่เกรทก็พูดเกินไป เอาล่ะครับทุกคน แยกย้ายกันเถอะผมมีธุระในเมืองไว้เจอกันตอนเย็นนะครับ"

"ฮ๊าาาดเช้ย...แค่กๆ ขอโทษครับ แหะๆ" 

"พี่ว่ากั้งต้องไปหาหมอแล้วล่ะ ตามพี่เต้เข้าเมืองไปดีมั้ย"

"ไม่เป็นไรครับพี่หญิง เดี๋ยวก็หาย แค่กๆ"

"อย่าดื้อสิกั้ง ไปหาหมอในเมืองน่ะดีแล้ว ไม่ต้องห่วงทางนี้พวกพี่เก็บกล่องตัวอย่างไว้ให้ เออ พี่ฝากเราซื้อพวกแอลกอฮอล์มาเพิ่มด้วยนะมันแตกหมดแล้ว ฝากกั้งด้วยนะเต้"

"ได้ครับ ไปกันเถอะ" 

ผมก็ตอบสั้นๆอีกล่ะ แล้วไปด้วยกันนี่ผมจะเป็นใบ้มั้ย

.
.
.

"แค่กๆ ฟื๊ดๆ ขอโทษฮะ พี่เต้จะติดหวัดกั้งมั้ยเนี่ย"

"หึๆ กั้งไม่ได้เป็นหวัดหรอกแค่ร่างกายปรับอุณหภูมิไม่ทันน่ะ" 

"อ่อ"

"........."

เขาตอบยิ้มๆ ผมก็ขับรถไปเงียบๆ เหลือบเห็นเขามองออกไปนอกหน้าต่าง เรียวหน้าด้านข้างมีสันจมูกโด่งมากๆยื่นออกมา หนุ่มคนนี้หน้าตาเด่นสะดุดตา

.
.
.

"ถึงแล้ว นี่โรงพยาบาลกลาง ไปกันเถอะ"

"พี่เต้ไปทำธุระเถอะฮะ กั้งดูแลตัวเองได้"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวส่งกั้งแล้วค่อยไปก็ได้"

ผมลงจากรถเดินนำเขาเข้าไปในตัวอาคาร ทักทายคุณหมอ พยาบาลที่คุันเคยพลางแนะนำหนุ่มที่มาด้วย พาเขาไปทำบัตรแล้วส่งจนเขาเข้าห้องตรวจ

"เต้ นั่นใครวะ"

"ทีมสำรวจน่ะ เมื่อคืนโดนฝนเลยไม่สบาย"

"หือ หรอ"

"ทำไมวะพี่ตั้ม"

"เอ็งมันขาลุย ไม่น่าเชื่อว่าจะไม่รำคาญพวกลูกคุณหนู"

พี่ตั้ม สุธน เป็นสาธารณะสุขจังหวัดซี้กับผมมานาน ปกติผมก็ไม่ค่อยบริการใคร เออ นั่นน่ะสิ

"เขาไม่เคยเหมือนพวกเรา ฝากด้วยนะพี่ ผมมีประชุม"

"ฝาก? นี่ยิ่งแปลก ห่วงไรเขาวะ เออๆ กูจะดูให้"

ผมโบกมือให้พี่ตั้มแล้วแยกไปทำภารกิจของตัวเอง วันนี้ทางกรมกองนัดประชุมเรื่องการบุกรุกป่าอีกแล้ว เครียดอีกแน่ๆ
.
.
.

"กั้งไปไหนต่อมั้ย เจ้าเต้มันฝากพี่ไว้น่ะ"

"ไม่ฮะพี่ตั้ม กั้งรอที่นี่ก็ได้"

"คงไม่นานหรอก แค่รับนโยบายเดิมๆ พวกนั้นน่ะไม่รู้เรื่องในพื้นที่ มาถึงก็สั่งๆๆ "

"มีปัญหาหรอครับ"

"ตลอดๆแหละ แต่เต้มันจัดการได้"

"อันตรายมั้ยครับ"

"ถ้าเป็นคนอื่นก็อาจจะ แต่พี่ใหญ่อย่างเต้นักเลงกลัว ชาวบ้านรัก หายห่วง"

".............."

"กั้งยังดูมึนๆนะ"

"ตาลายด้วยฮะ "

"งั้นไปนอนพักห้องพยาบาลรอเต้มันดีกว่า ... น้องๆพาคนป่่วยไปพักก่อนนะ"


.
.
.

ตอนนี้ผมเสร็จงานแล้ว แต่ต้องมานั่งเฝ้าหนุ่มน้อยที่สลบไสลบนเตียงพักคนไข้ รอให้เขาตื่น 

เปลือกตาใหญ่ของเขาเริ่มปรือขึ้น ตาโตมองผมนิ่งๆ ผมก็มองเขา เราเลยกลายเป็นจ้องตากันแบบไม่มีคำพูดใดๆ

เนิ่นนานจนเขาขยับตัวจะลุกขึ้น ผมเลยเข้าไปประคอง

"กั้งไหวมั้ย แอดมิดสักคืนดีกว่า"

"ไม่เอาฮะ เรากลับกันเถอะ"

เขาตอบสั้นๆ ยิ้มน้อยๆให้ ผมก็ต้องทำตามเขาไป

"กั้ง เอ่อ หิวมั้ย เราไปหาอะไรกินก่อนเถอะ"

ผมดูนาฬิกาก็เกือบเที่ยงล่ะ คงต้องหาอะไรใส่ท้องก่อนกลับ เพราะต้องขับรถอีกเป็นชั่วโมง

"ก็ได้ครับ อ้อ พี่เกรทจะเอาแอลกอฮอล์"

"พี่เอาไปไว้ในรถแล้ว "

ผมจัดการเรื่องเบิกค่ารักษา เบิกยา รำลาพี่ตั้มและทุกคนแล้วก็พาเขาไปร้านอาหารประจำใกล้ๆโรงพยาบาล

"กินอะไรดีกั้ง"

"ข้าวผัดง่ายๆดีกว่าฮะ กั้งไม่ค่อยหิว"

"งั้นเอาข้าวผัดปูจานใหญ่ แล้วก็ซุปหัวปลานะน้อง" ผมก็หันไปสั่งอาหารประจำที่กินทุกครั้ง

.
.
.


เรานั่งกินกันไปแบบเงียบๆอีกล่ะ น่าแปลกที่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร มองหนุ่มน้อยที่จัดการข้าวผัดกับซุปปลาอย่างเอร็ดอร่อย 

"สงสัยกั้งจะไม่คุ้นอาหารเมือง ชอบแบบนี้สินะ"

"ฮะ กั้งกินเผ็ดๆไม่ค่อยได้"

"แล้วก็ไม่บอก"

"กั้งอยากลองนี่ฮะ อืมมม์ อร่อยจังเลย "

ผมเห็นชายหนุ่มเริ่มสดชื่นขึ้นมาได้ ตาใสเป็นประกาย ใบหน้าเนียนเริ่มมีสีแดงเรื่อๆ จนเขาเงยหน้าขึ้นมามองผม

"เอ่อ ร่าเริงขึ้นมากระทันหันนะเรา"

"อิๆ กั้งนะ ถ้ากินได้นอนหลับก็เหมือนได้ชาร์ทแบตเต็มที่ฮะ พี่เต้ กั้งขอแวะ 7eleven ก่อนนะ อยากได้ช็อคโกแลตน่ะ อยากทานมาหลายวันแล้ว อุๆ"

ปากบางยิ้มกว้าง ทำหน้าทำตาไปด้วย นี่มันคนละคนกับเมื่อตอนขามาเลย

"อืมม์ อยากไปแหล่งที่เขาผลิตมั้ยล่ะ"

"ห๊ะ โรงงานช้อคโกแลตใช่มั้ยฮะ กั้งได้ยินมาเหมือนกัน ดีจัง อยากไปฮะ"

"แต่ยังไม่สบายอยู่นะ"

"ถ้ากั้งได้ช็อคโกแลตเข้าไปแล้วจะหายสนิท อิๆ "

ผมยิ้มให้ความสดใสกระทันหันของเขา 

ผมอ่านประวัติหนุ่มคนนี้มาบ้าง เขาเป็นอัจฉริยะหนุ่มที่วงการจับตามองเพราะบ้านช่องร่ำรวย แถมหน้าตาดี ถ้างั้นมาหมกตัวทำอะไรอยู่ที่นี่กันแน่

"ถ้าเริ่มมึนต้องบอกพี่นะ"

"คร๊าาาบบบ ไปกันเถอะ"

ผมพาเขาไปที่ไร่ของเพื่อนซี้ โตโน่ มันจบการบินมาแต่ชอบมาอยู่บ้านนอก แล้วก็ทำโรงงานช็อคโกแลตส่งออกไปทั่วเอเชีย 
.
.

"ผมโตโน่คนเดิม ยินดีต้อนรับไอ้คุณเต้กับน้องกั้งสุดหล่อ เอ้า เลือกเลยครับ มีทั้งแบบชง หรือช้อคบาร์ แบบทำเป็นฟองดู ก็มีนะ "

"โห เหมือนสวรรค์เลยครับ กั้งเลือกนะไม่เกรงใจล่ะ ฮ่ะๆ"

"ตามสบายนะกั้ง เดี๋ยวพี่กับโตโน่มา"

ผมเองก็มีเรื่องปรึกษาเพื่อนคนนี้ เพราะว่าไอ้พวกนายทุนมันจะเข้ามาตัดไม้กันอีกแล้ว คราวนี้มีเอกสารมาตามระเบียบทางการ ซึ่งไม่รู้ว่าต้นตอใหญ่ขนาดไหนถึงได้กันพวกเราไม่ให้ไปขัดขวางมันได้

.
.
.
"อย่างงั้นเลยหรอวะ แม่งโคตรเลว "

"เออ ช่วยบอกท่านนายพลให้ช่วยดูให้หน่อย กูเองก็จะไปคุมเชิงพวกมัน"

"ได้เลย พ่อกูจะขึ้นมาอาทิตย์หน้า ไงจะให้แวะไปที่อุทยานก่อน"

"ขอบใจมากๆเลยว่ะเพื่อน "

"เฮ้ย เพื่อบ้านเพื่อเมือง ขอบใจอะไรนักหนาวะ ว่าแต่ หนุ่มน้อยหน้าใสเนี่ยใครวะ"

"อ้อ กั้งเป็นนักวิทยาศาสตร์มากับทีมวิจัย เขาไม่สบายเลยพามาหาหมอในเมืองน่ะ"

"คนอะไรทั้งเข้มทั้งหวาน น่ารักว่ะ พาเขามาบ่อยๆนะ "

"เฮ้ย อย่าบอกนะว่ามึง"

"ก็ช่วงนี้กูเหงาๆนี่หว่า ลองเปลี่ยนโหมดอาจจะดีขึ้น ไม่แน่นะ กูอาจเจอคนที่ใช่"

ผมก็อึ้งไป โตโน่กอดคอผมเดินกลับเข้ามามองกั้งที่ยังสาละวนกับการเลือกชิมช็อคโกแลตในร้านของมัน พนักงานสาวๆก็ดูจะเอาใจเขาดีเพราะนานๆจะมีหนุ่มหล่อหลุดเข้ามา

"กั้งเอาทุกแบบเลยฮะ คิดตังค์เลยครับ"

"ไม่ต้องหรอก ถือเป็นของฝากจากพี่โตโน่นะกั้ง ไว้มาหาพี่บ่อยๆได้นะ เอ หรือพี่จะเยี่ยมกั้งบ้างดี ฮ่ะๆ"

"โห ขอบคุณครับพี่โตโน่ กั้งมาได้บ่อยๆหรอฮะ ดีจัง แต่มายากเหมือนกันม้นไกลจัง พี่ไปเยี่ยมศูนย์เพาะพืชของเราบ้างก็ได้ครับ ยินดีเลย "

"ถ้ากั้งอยากมาก็บอก พี่ให้รถไปรับจะได้ไม่กวนเต้มัน ไอ้นี่มันมีงานล้น อ่อ พาเพื่อนๆมาด้วยก็ได้นะ จะได้ไปดูที่ไร่กันเพราะยังมีผลไม้อีกหลายอย่าง เผื่อจะวิจัยเพิ่ม เอ มีเบอร์มั้ยล่ะ "

ผมก็ยืนมองสองคนแลกเบอร์แลกไลน์กันไปมา มันเอาจริงหรือนี่

"พวกกูไปก่อนวะโตโน่ อย่าลืมที่บอกไว้นะ "

"ไปนะฮะพี่โตโน่ ขอบคุณมากๆเลย "

"ขับรถดีๆนะเว้ยเต้ อย่าซิ่งมาก ระวังกั้งเขาจะเมารถ" 

เราออกจากไร่ก็เกือบเย็น ระยะทางที่ไกลทำเอาหนุ่มน้อยข้างๆผมเริ่มเพลียหลับไปอีก

มือยังกอดถุงขนมไว้เหมือนเด็กๆ ผมยิ้มให้กับภาพน่ารัก


ผมเองก็มีน้องชาย


ถ้าไม่ใช่เพราะคนใจร้าย เราคงจะได้อยู่ด้วยกัน


ผมจะต้องหาไอ้ตัวการให้ได้


นั่นเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ผมต้องมาเฝ้าอยู่ที่นี่ ...


.
.
.


..........................................................................................