ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    TaeKang: รักนอกหัวใจ

    ลำดับตอนที่ #2 : พบเจอ

    • อัปเดตล่าสุด 12 พ.ค. 58




    "หมวย วันนี้มีเรียนอะไรมั่งอ่ะ" 

    "นี่เต้ แกไม่เคยจำไรเองเลยหรือไง ถามตาหลอด"

    "ความจำไม่ดี เก่งปฏิบัติ" 

    "มีที่แกตกประจำไง คอมน่ะ คนสมัยนี้เค้าไม่ตกกันแล้วนะเต้"

    "คณะกีฬาทำไมต้องเรียนคอมวะ"

    "ก็มันง่ายสุดแล้วไง เล่าซือแกคงไม่นึกว่าสมัยนี้จะมีใครตก" 

    "เป็นไงล่ะเท่ห์มั้ย อุๆ" 

    หมวยเรียนคณะเดียวกับผมแต่เอกเทควันโด้ สาวแก่นคนนี้ติวให้ผมทุกอย่าง ส่วนผมเป็นเด็กทุนประเภทหมัดมวยและลู่ลาน วันๆก็ซ้อมๆๆ แข่งๆๆ คะแนนงี้เต็มตลอด ถนัดมากๆนะผมเนี่ย

    "เต้ ถ้าแกไม่แก้เอฟตัวนี้จะโดนระงับทุนนะ กรุณาจริงจังหน่อย"

    "เออๆ แกก็ติวให้หน่อยละกัน ... แต่ไว้วันอื่นนะ วันนี้ขอโดดก่อน .."

    "อ้าว จะไปไหน ไม่เข้าเรียนแล้วจะผ่านได้ไง ...เต้ ..."

    .
    .
    .
    ผมชอบออกมานอนพักใต้ต้นหลิวที่ประจำของผมข้างๆมหาลัย มันอยู่ไกลเลยสงบดี แต่ตอนนี้ท่าทางจะไม่สงบ

    "เอาคืนมานะ ช่วยด้วย"

    ผมเด้งตัวลุกขึ้นเพราะเสียงนั้น มองไปก็เห็นพวกอันธพาลกระจอกกำลังรุมหนุ่มคนนึงอยู่ คงกะจะปลดทรัพย์ล่ะ แถวนี้เยอะไม่ค่อยมีใครกล้ามานอกจากผม 

    "เฮ้ย ....." ผมก็ไม่รอช้ากำลังคันมือ โดดเข้าไปเผือกทันที 

    ผลั่ก 

    ตุ๊บ

    พวกมันอาจหาญมาสู้ผมได้สักพักก็รู้ตัวว่าอ่อน พากันวิ่งหนีกระเจิงไป

    ผมก็บิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยล้า แล้วก็คว้ากระเป๋าเป้จะเดินไป

    "เดี๋ยวสิคับ ขอบคุณที่ช่วยผมไว้คับ" 

    "ไม่เป็นไร ถือซะว่าตอบแทนค่าน้ำ... อ้อ แล้วถ้าไม่จำเป็นก็อย่ามาแถวๆนี้" 

    ผมไม่ได้มองหน้าคนที่ผมช่วยเอาไว้ด้วยซ้ำ จำได้ว่าเป็นเสียงของหนุ่มใจดีเว่อร์คนนั้น แต่ผมเบื่อลูกคุณหนูไม่สู้คน เลยเรียกแท็กซี่ให้พาไปคอนโดไอ้ดิว คืนนี้ผมมีแมทช์สำคัญน่ะ

    .
    .
    .
    ..............................

    "น้องกั้งรอนานมั้ย ไปกันรึยัง"

    "พี่อาร์ ..เอ่อ แล้วพี่กันล่ะครับ"

    "เขาติดงานน่ะเลยให้พี่มารับ มาๆขึ้นมาเดี๋ยวค่อยโทรหานะ"

    ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้คิดอะไรขึ้นรถไปกับเพื่อนพี่ชายแต่โดยดี

    .
    .

    กั้ง หนุ่มหล่อนักศึกษาแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรม มาเรียนตามโปรแกรมหนึ่งปี จึงย้ายมาอยู่กับพี่ชาย กัน นภัทรเจ้าของธุรกิจเดินเรือที่ได้สัมปทานฝั่งใต้ แต่ก็กลับบ้านแค่อาทิตย์ละครั้งชายหนุ่มพอใจจะอยู่หอพักมากกว่า

    โชคไม่ดีที่ตอนนี้ธุรกิจกำลังมีปัญหาเรื่องพื้นที่ทับซ้อนกับมาเฟียใหญ่ จึงต้องอาศัยบารมีผู้ว่าการเกาะ ซึ่งเพื่อนของพี่ชายที่ชื่ออาร์คนนี้เป็นเลขาส่วนตัว

    "น้องกั้งทำไมอยู่หอล่ะครับ ไม่เห็นจะสะดวกเลย คอนโดพี่มีห้องว่างนะสนมั้ย" 

    "ไม่เป็นไรครับ กั้งต้องทำงานให้มหาลัย เอ๊ะ พี่อาร์ทำไมเลี้ยวมาทางนี้ล่ะฮะ" 

    "พี่ลืมของน่ะ ว่าจะเอาไปให้กันซะหน่อย กั้งขึ้นไปนั่งเล่นๆรอก่อนนะ"

    "กั้งรอด้านล่างดีกว่านะพี่"

    "พอดีพี่อยากให้กั้งช่วยดูให้ด้วยน่ะ มันเป็นเอกสารลับภาษาญี่ปุ่น ไปครับ" 

    ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อยก็จำต้องขึ้นตามไป เพราะพี่ชายเขายังไม่รับสายซักที"

    .
    .
    .

    "น้องกั้ง ดื่มอะไรมั้ยครับ"

    "ไม่ฮะพี่อาร์ "

    ขึ้นมาถึงห้องคอนโด หนุ่มตัวโตกว่าก็ปิดประตูล็อค มองสำรวจคนร่างบาง

    "แต่พี่อยากดื่ม มาดื่มเป็นเพื่อนพี่นะกั้ง"

    มือแข็งแรงยึดข้อมือเล็กไว้ พลางกรอกเหล้าที่เพิ่งรินใส่ปากบางที่ขัดขืน

    "อะไรเนี่ย อย่านะพี่อาร์ "

    "หืม อย่าขัดใจพี่สิ ถ้ายังอยากให้พี่ชายเป็นอิสระอยู่"

    ชายหนุ่มใจหายวาบ เกิดอะไรขึ้นกับพี่กันของเขาแน่

    "หมายความว่าไง..." ชายหนุ่มดิ้นหลุดออกมา เดินถอยหลังไปจนชิดเคาท์เตอร์

    "หึๆ พี่ชายน้องกั้งน่ะ ถูกจับพร้อมหลักฐานการค้าอาวุธเถื่อน พี่เองก็จนใจจะช่วย"

    "ไม่จริง พี่กันไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น เขาโดนใส่ร้าย โอ๊ะ"

    คนตัวใหญ่เดินมาประชิดตัวชายหนุ่มรวบร่างบางไว้ไม่ให้ขยับหนี

    "นั่นสิ พี่ก็ไม่เชื่อ แต่ก็ช่วยไม่ได้มาก ถ้าน้องกั้งอยากให้พี่ช่วยก็น่าจะมีอะไรมาแลกเปลี่ยนหน่อย" จบคำปากหนาก็ซุกไซร้ซอกคอขาว กอดรัดคนตัวเล็กกว่าที่พยายามดิ้นอย่างหนัก แต่ก็ทานกำลังไม่ได้

    "อะ ไอ้บ้า ปล่อยนะ ช่วยด้วย" ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียง แต่ปากบางพลันถูกมือหนาเลื่อนมาปิดไว้แน่น เสื้อเชิ๊ตของเขาถูกกระชากออกอย่างแรงจนหลุดลุ่ยเผยให้เห็นอกแน่นนวลเนียนที่เจ้าตัวรีบยกมือเรียวมาปิดไว้

    "บ้างั้นหรอ ได้เลยเดี๋ยวจัดให้ตามคำขอ " คนตัวโตกว่าลากตัวหนุ่มน้อยพาไปที่ห้องนอน ชาหนุ่มสบโอกาศสะบัดหลุดจากการเกาะกุมรีบวิ่งไปที่ประตูเปิดมันออกแล้วหนีไปโดยมีคนชื่ออาร์วิ่งไล่ตามออกมา

    "โอ๊ะ" ชายหนุ่มชนเข้ากับคนที่เดินสวนมาอย่างแรงจนสองคนเสียหลักลงไปกองกับพื้น 

    .
    .
    .



    ..................................


    ผมผิวปากอย่างอารมณ์ดีกดลิฟท์จะขึ้นไปฟิตเนสก่อนแข่งซะหน่อย แต่ว่า...

    "เฮ้ย อะไรวะแม่ง" เสียงอุทานอย่างหัวเสียของผมเพราะมีคนซุ่มซ่ามวิ่งมาชนจนล้มไปทั้งคู่

    "ฮือๆ พี่ช่วยผมด้วย" คนที่ชนผมแล้วดันมาหลบหลังผมอีก

    "กั้ง มานี่" ผมเห็นคนตัวโตวิ่งไล่มาอีกคน คว้าข้อมือคนที่หลบอยู่จะดึงไป ตามสัญชาติญาณผมก็ปัดมือมันออกด้วยท่าผีเสื้อราตรี ลุกขึ้นผลักอกมันจนเซ 

    "คุยกันก่อนมั้ย พวกแกเล่นไล่จับอะไรกัน" ผมเสียมู๊ดมากๆ

    "ไม่ใช่เรื่องของมึง ไอ้ตี๋ ... นี่มันคนของกู ..." 

    "อ้าว พูดงี้ก็สวยเด่ " ผมไม่ชอบใครเรียกไอ้ตี๋ห้วนๆแบบนี้เลยอัพเปอร์คัทไปเบาะๆ แต่ผลก็คือ ไอ้ตัวโตใจเสาะ ร่วงลงไปกองกับพื้นซะงั้น

    "ฮึกๆ โหพี่เก่งจังเลย " ไอ้หนุ่มที่หลบหลังผมมันชมแฮะ 

    พอดีลิฟท์เปิดออก ผมเลยเผ่นเข้าลิฟท์ไปโดยมีหนุ่มคนนั้นตามเข้ามาด้วย

    "ไอ้น้อง รู้จักมันหรอ" ผมก็หันไปหาเขา 

    "ไม่ กั้งไม่อยากรู้จักมัน" 

    "กั้ง ชื่อนี้อีกแล้ว " ผมก็มองเขาอีกที ตากลมโต จมูกโด่งเป็นสัน ไอ้คนที่เจอกับผมเป็นครั้งที่สามแล้ว

    "ขอบคุณคับ พี่ช่วยกั้งสองครั้งแล้ว ยังไม่รู้ชื่อพี่เลย"

    "เราไม่รู้จักกัน ต่างคนต่างไป แล้วก็อย่าหาเรื่องใส่ตัวบ่อยนักนะ" 

    "ฮึกๆ แต่กั้งไม่รู้จะไปไหนนี่ครับ พี่ชายกั้งถูกตำรวจจับไปแล้ว ฮือๆ" 

    "อ้าว ไรวะแม่งมาร้องไห้ใส่กูอีก พอเลยผู้ชายอะไรวะ ก็แค่พี่โดนจับ ...!! ห๊ะ ว่าไงนะ"

    ผมก็จำได้ว่าไอ้นี่มีพี่ชายขับรถหรู ไม่กี่วันทำไมโดนจับวะ

    "ฮือๆ พี่กันถูกใส่ร้าย ตอนนี้กั้งกลับไปบ้านไม่ได้" ชายหนุ่มโผเข้ากอดผม 

    "อ้าวเฮ้ย ไอ้น้อง "

    "ให้กั้งไปด้วยนะพี่ ฮึกๆ กั้งกลัว"

    ลิฟท์เปิด ฝรั่งที่รอลิฟท์อยู่ก็อุทาน โอ้มายก๊อต ผมก็รู้ว่าทำไม เลยจำต้องลากเขาออกมาพาเดินไปห้องแต่งตัวของฟิตเนสก่อนดี่กว่า ผมก็เพิ่งสังเกตุว่าเสื้อผ้าเขาหลุดลุ่ย มิน่าล่ะ

    "เอาล่ะหยุดร้องไห้ เอาเสื้อยืดนี่ไปเปลี่ยน"

    "ฮือๆ พี่จะให้กั้งอยู่ด้วยใช่มั้ยครับ" 

    เขาก็ถอดเสื้อเชิ๊ตหลุดลุ่ยออกแล้วก็สวมเสื้อยืดแทน เออ ค่อยยังชั่วหน่อย

    "คิดดูก่อนโว้ย เฮ้อ โคตรซวยเลย"

    "ฮึกๆ พี่ใจดีจัง " ตาแป๋วมองผมน้ำตาคลอๆ

    "เอางี้ นายรอที่ห้อง"

    "ไม่เอา เดี๋ยวพี่อาร์มันมาอีกครับ "

    "เฮ้อ นี่ถามจริงๆ มันทำอะไรนายกันแน่ถึงได้เสื้อผ้าหลุดลุ่ยอย่างกับโดนปล้ำ"

    ">/////<"

    "อย่าบอกนะว่ามันปล้ำนายจริงๆ !?!"

    เขาพยักหน้าช้าๆเริ่มสะอื้นอีกแล้ว 

    "ฮือๆ มันเลวที่สุด "

    "โอเคๆ งั้นนายไปกับชั้นแต่ห้ามร้องไห้นะ แล้วก็แค่วันนี้วันเดียว เข้าใจมั้ย"

    "ครับพี่" เขายิ้มทั้งน้ำตา

    ผมเลยต้องเปลี่ยนใจไม่ฟิตเนสมันแล้ว ไปที่สนามแข่งเลยละกัน
    .
    .
    .
    ...............................................





    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×