TaeKang เต้กั้ง : ปฏิบัติการรักสุดฟ้า

ลำดับตอนที่ #18 : Pod18

ผมนอนมองเด็กน้อยน่ารักของผมหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ มือของเขายังจับมือของผมไว้แน่น เขาคงเหนื่อยล้ากับเหตุการณ์ที่เจอในวันนี้ ผมลูบผมนุ่มๆของเขาเบาๆก้มลงจูบหน้าผากมน

"พักซะนะคนดีของพี่ ....."มองเขาเนิ่นนานด้วยความรักจับใจ....

ข้างนอกฝนเริ่มตกพรำๆ แล้วเริ่มหนักขึ้นสงสัยจะมีพายุเข้า บนดอยอย่างนี้ท่าทางจะหยุดยาก

ผมรู้สึกว่ามีคนมองเราอยู่แต่ช่างเถอะอาจจะเป็นพวกคังทาแวะมาดู ผมเองก็อ่อนล้ามากจนผล็อยหลับไปในที่สุด

............................................................................................................

เสียงอึกทึกวุ่นวายข้างนอกทำให้ผมสะดุ้งตื่น มองมาที่เด็กหนุ่มข้างๆที่ยังหลับพริ้มอยู่ แล้วยิ้มให้กับภาพงดงามตรงหน้า

ผมลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาแล้วเดินออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเห็นลมพัดแรงแทบจะหอบบ้านทั้งหลังไป ผมก็เจอเข้ากับพี่รุจพอดี

"อ้าว เฮ้ยเต้ เออมาก็ดีแล้วจะไปบอกอยู่พอดีว่าให้เตรียมตัว มีพายุใหญ่เข้าว่ะกลัวจะมีโคลนถล่มแต่ทางเราเตรียมรถกู้ภัยกันไว้แล้วสักพักจะออกเดินทางลงดอยไปเก็บของนะโว๊ยอย่ามัวจ้องน้องอยู่ 555" พี่รุจอธิบายแต่ไม่วายกัดผม เออนะ นี่แอบดูกันจริงจังใช่มั้ยวะ

ผมเดินเข้ามาในห้องตรงเข้าไปปลุกคนน่ารักของผม

"น้องกั้งครับ ตื่นเถอะเราต้องไปกันแล้ว น้องกั้ง....ไม่ตื่นเดี๋ยวพี่หอมนะ"

ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบจากหนุ่มหน้าใส ผมใจหายวาบเขย่าตัวเขาพลางอังมือสำรวจความร้อนที่ตอนนี้ดูเหมือนจะขึ้นสูง ผมร้องเรียกพี่รุจที่น่าจะยังวนเวียนอยู๋แถวหน้าห้อง

หมอริท นายแพทย์ทุนไทย-ญี่ปุ่นประจำกองตำรวจสากลกำลังตรวจอาการน้องกั้ง เขายกแขนน้องกั้งขึ้นพลิกไปมาไล่ดูอย่างละเอียดแล้วหยุดที่จุดแดงๆบนต้นแขน มีอาการตกใจอย่างมาก

"หมอคับ น้องกั้งเป็นยังไงบ้างครับ" ผมทนไม่ไหวเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบ

"เอ่อ เป็นไข้น่ะครับแต่ผมขอเช็คอีกทีให้ละเอียดก่อนดีกว่า รบกวนทุกคนออกไปรอด้านนอกก่อน แต่...คุณเต้ใช่ไหมครับ...อยู่ช่วยผมก่อนนะครับ"

เขาซ่อนความกังวลในใบหน้า ผมสังหรณ์ใจว่ามีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นกับดวงใจของผม 


"หมอริท น้องกั้งเขา....." ผมร้อนใจเขย่าตัวหมอถามอาการของเขา ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาจากอก



"ใจเย็นก่อนครับ เอ่อ ไม่สิ เราต้องรีบกันแล้ว แต่โปรดตั้งสติฟังผมดีๆนะครับ..."

หมอริทเล่าอาการของน้องกั้งที่ทำให้ผมถึงกับช็อค ใจหายหมดเรี่ยวแรงน้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้ม...

.
.
.
.
ผมขับรถฝ่าพายุฝนตรงไปยังลานจอดเฮลิคอปเตอร์ พันธกาลการบิน วิ่งลุยฝนไปค้นหาบางสิ่งบางอย่างที่หอบังคับการที่ตอนนี้ร้างอยู่ ผมกวาดทุกอย่างในห้องนั้นใส่ถุงดำที่เตรียมมา ออกมาเดินหาของสำคัญที่ผมทำหล่นไว้ตอนสู้กัน


เจอแล้ว! ชุดยูกาตะของน้องกั้ง

ผมหอบของทั้งหมดขึ้นรถบึ่งกลับไปยังที่พักด้วยความเร็วสูง !

นัยน์ผมแดงก่ำ มือผมเย็น หัวใจผมบีบเค้น รอพี่นะคนดีของพี่ อย่าเป็นอะไรนะครับได้โปรดเถอะ น้ำใสๆไหลออกมาอีกแล้ว ผมเม้มปาก ภาพน่ารักของหนุ่มรูปงามกับเสียงหัวเราะสดใสรอยยิ้มที่อบอุ่นผุดขึ้นในหัวซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมไม่ยอมให้ใครหน้าไหนหรืออะไรมาพรากเขาไปแม้แต่ซาตาน!



...............................................................................