ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คิดถึง
ผมมาถึงโรงพยาบาลแล้ว เห็นพวกพี่ๆของเขาเดินไปเดินมาหน้าห้องฉุกเฉิน
"พี่แกง พี่กัน เขาเป็นอย่างไรบ้างครับ" ผมปาดน้ำตาเดินตรงไปหาพวกเขา
"คุณเต้ หมอกำลังช่วยอยู่เขาเสียเลือดมาก แต่ดีที่ได้ริทมาปฐมพยาบาลขั้นต้น" พี่แกงบอกผมพลางแนะนำพี่ริท นักเรียนแพทย์จากญี่ปุ่น ผมเคยได้ยินชื่อเขามาแล้วจากกั้ง
"เต้ ....กั้งเขาฝากนี่ไว้" พี่แกงยังสะอื้นอยู่ยื่นกระดาษพับนึงให้ผมที่รับมาคลี่ดูช้าๆ โปสเตอร์รูปผมเอง ด้านหลังมีลายมือน่ารักเขียนถึงผม ต้องทรุดลงนั่งน้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง
.
.
.
"อาบิว แกบอกพวกเราได้รึยังว่าทำไมกั้งถึงคิดสั้น"
"ฮือๆ เฮียฮั่น เฮียโน่ บิวรักพี่กั้งนะ"
"แล้วแกอยากได้ป้ายวิญญาณเขามานอนกอดหรือยังไง!"
"เฮียโน่ .... ฮึกๆ ฮือๆๆๆ" สาวตัวเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้น
"เอาล่ะพี่ใหญ่ อย่าไปตะคอกมันเลย ผมเข้าใจความรู้สึกของอาบิวดีเพราะผมเองก็เคยอยากทำแบบนี้"
"เฮียฮั่น..ฮือๆ"
"อาบิว เฮียขอโทษที่ไม่เคยเป็นพี่ชายที่ดีเลย ไม่เคยเป็นที่พึ่งให้แกได้ แกเลยต้องไปพึ่งพวกโจร แถมยังเป็นตัวอย่างที่แย่มาตลอด"
"เฮียฮั่นไม่ผิดหรอก บิวสิ้นคิดเอง ฮึกๆ"
"เรามาภาวนาให้น้องกั้งปลอดภัยนะ " หนุ่มตัวโตเดินเข้าไปกอดร่างเล็กไว้เป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ ลูบผมเธอเบาๆ
อาบิวเล่าเรื่องราวให้เฮียทั้งสองฟังไปร้องไห้ไป
.
.
.
ไฟห้องฉุกเฉินดับลง สักพักคุณหมอก็ออกมาบอกผล พวกเราพากันกรูไปหาคุณหมอ
"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ เราจะย้ายเขาไปห้องพักฟื้น ... เขายังต้องให้เลือดต่อ ร่างกายอ่อนเพลีย หัวใจเต้นอ่อนมากต้องระวังอีกสักพักครับ"
"ขอบคุณมากครับคุณหมอ" พี่กัน พี่แกงและพวกเรายิ้มออกมาได้
"แล้วเยี่ยมได้เลยมั้ยครับ" ผมถามอย่างร้อนรน อยากเจอเขาเหลือเกิน
"สักครู่ครับ ให้นางพยาบาลเตรียมคนไข้ก่อน เอ่อ ใครเป็นญาติครับ ผมขอคุยด้วยหน่อย"
พี่กันกับพี่แกงเดินตามคุณหมอไป พี่แกงหันมาหาผม
"นายด้วยนะเต้ คนสนิทของกั้ง " เขาตบไหล่ผม ไอ้ดิวพยักหน้าให้ผมตามไป
.
.
.
"มีอะไรรึเปล่าครับคุณหมอ"
"อาการทั่วไปน่าจะค่อยๆดีขึ้น แต่เราพบความผิดปกติเอ่อ คนไข้มีร่องรอยการถูกกระทำ เอ่อ ไม่รุนแรงนักแต่ผมไม่แน่ใจว่าเป็นสาเหตุที่เขาคิดสั้นหรือเปล่า เราจะเอาไปตรวจหา DNAได้นะครับ"
"พี่แกง พี่กันครับ ... กั้งไปหาผมเมื่อคืนนี้ แต่ผมเมาจำไม่ได้ ผมเองครับ ผมรุนแรงกับเขา ตอนนี้ผมจำทุกอย่างได้แล้ว... เค้าเป็นอะไรมากมั้ยครับหมอ" ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหว
"เอ่อ ไม่ได้ร้ายแรงอะไรเพียงแต่อาจเป็นสาเหตุ ผมเลยปรึกษาดู เพราะคนไข้อาจยังไม่ฟื้นถ้ามีเรื่องสะเทือนใจ งั้นคุณคงชื่อเต้คุง"
"เต้คุง?"
"...เขาเพ้อถึงเล็กน้อยก่อนหมดสติครับ"
"ผมรู้จักเขาคับ เต้คุง" ผมยิ้มเศร้าๆสะอื้นอีกครั้ง พี่แกงตบบ่าผมให้กำลังใจ
"ผมไม่ถามเรื่องส่วนตัวพวกคุณก็แล้วกัน แต่ผมแนะนำให้คุณเต้คุงเนี่ยไปดูแลเขานะครับ อาจทำให้คนไข้ฟื้นง่ายขึ้น"
"เข้าใจแล้วครับคุณหมอ พวกเราไปหาเขาได้หรือยังครับ" ผมใจจะขาดอยู๋แล้ว
"งั้นตามผมมาครับ"
.
.
..............................................
"กั้ง" ผมตรงเข้าไปกอดหนุ่มน้อยบนเตียงที่หลับตาพริ้มแขนเรียวมีสายโยงมาจากขวดเลือด
พี่ชายของเขาทั้งสองกุมมืออีกข้างน้องเล็กไว้
"กั้งเขาคงอึดอัดใจมากถึงได้ตัดสินใจแบบนี้ แต่มันเรื่องอะไรกันแน่ครับเต้" พี่กันถามขึ้น
.
.
"เรื่องมันเกิดจากคนของเราเองกัน กูขอโทษแทนอาบิวด้วย" เสียงมีอำนาจดังมาจากโตโน่ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง
"อาบิวหรอ"
"คุณหนูบิว...."
"ใช่ พวกต้าเหว่ยกับเหม่ยหลิงสองคนชั่วให้กั้งทำแบบนี้แลกชีวิตของคุณไง เต้ใช่ม้ั้ย...อาบิวมันก็ผิดที่หน้ามืดตามัว ขอโทษทุกคนที่ทำให้เกิดเรื่องตอนนี้ต้องไปตามล่าไอ้พวกที่จะทำร้ายกั้งซะก่อน แม่งบังอาจใช้น้องกู ไม่ต้องห่วงนะไอ้กัน กูจะขอไถ่โทษจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้เอง "
"พวกเหม่ยหลิง! ถ้าอย่างงั้นผมเองก็ผิดด้วย" ผมพอเข้าใจเรื่องราวแล้ว
พี่ใหญ่ของมังกรคู่โค้งให้ผม แล้วหันไปสั่งลูกน้องให้เฝ้าห้องของกั้งไว้เผื่อพวกนั้นจะมาทำร้ายพวกเราอีก
"พี่กั้งคุณเต้ ยกโทษให้บิวนะคะ พี่แกง กับพี่กันด้วย ฮึกๆ" หญิงสาวยกมือไหว้พวกเรา
"ไปอาบิว เราต้องยุติเรื่องนี้" ฮั่นที่คุยโทรศัพท์อยู่นานก็วางสายเดินมาคว้าตัวน้องสาวพากันออกไป
.
.
ผมฟังอะไรก็ไม่ได้ยินอีก กุมมือเรียวซีดเซียวเอาไว้แนบแก้ม มองหน้าหนุ่มน้อยที่ผมสุดรัก สงสารเขาที่ต้องมาโดนอะไรแบบนี้ เพราะช่วยชีวิตผม ...
"เต้ กั้งเขากอดตุ๊กตาตัวนี้แน่น พี่ก็เลยเอามาด้วย"
พี่แกงยื่นลิงน้อยสีน้ำตาลให้ผม
"พี่แกง พี่กันครับ ... ผมแนะนำให้รู้จัก นี่ เต้คุง" ผมรับตุ๊กตาตัวแทนของผมมาไว้ หันไปบอกพี่ชายของเขา กอดมันไว้ร้องไห้ออกมาอีกรอบ
"เต้ พวกพี่ออกไปก่อนนะ มีอะไรก็เรียกพวกเรา คงมีแต่เต้เท่านั้นที่จะปลุกกั้งได้"
พี่กันบีบไหล่ผม แล้วปล่อยผมไว้กับเขา
.............................
"คุณดิวรู้เรื่องเต้กับน้องกั้งมากแค่ไหนครับ" ริทส้มภาษณ์เพื่อนของเต้
"ก็ตั้งแต่ต้นหล่ะครับ คุณริทเป็นคนเก็บโทสับมันได้ใช่มั้ย"
"น้องชายผมน่ะ... ผมสงสารกั้งเขาแบกความทุกข์ไว้ตลอดเวลาไม่ค่อยมีช่วงที่มีความสุขเลย"
"ผมหวังว่านี่จะเป็นเรื่องสุดท้ายที่ต้องทำให้พวกเขาแยกกันนะ ผมเองก็สงสารเพื่อนผม เต้มันจะเป็นจะตายเรื่องน้องกั้ง"
"หวังว่าน้องกั้งจะปลอดภัยนะ"
.
.
............................................................................
เนิ่นนานแค่ไหนผมไม่ได้ใส่ใจ ผมไม่ยอมกินไม่ยอมนอน เอาแต่นั่งเฝ้ากั้ง จนพี่ๆต้องมาเตือนให้พัก แต่ผมไม่มีเวลาพักหรอก จนเช้า...
"กั้ง... พี่อยากได้ยินเสียงกั้งอีก รีบฟื้นขึ้นมาสิ ... พี่จะไม่จากเราไปไหนอีกแล้ว ไม่ให้ใครมันพรากรักเราได้อีก กั้ง ได้ยินพี่มั้ย พี่เต้อยู่นี่แล้ว กั้งไม่ต้องคุยกับเต้คุงแล้วนะ"
ผมกุมมือเขาไว้แน่น พร่ำบอกเขา เรียกชื่อเขา น้ำตาก็ไหลลงมาเรื่อยๆ
ร่างบางยังนิ่ง หน้าเนียนยังไม่มีปฎิกริยาตอบสนอง คุณหมอบอกว่ายานอนหลับหมดฤิทธิ์แล้ว เขาควรรู้สึกตัวได้แล้ว
"กั้ง ฟื้นสิกั้ง .... หัวใจพี่จะสลายก็เราฝากหัวใจไว้กับพี่ใช่มั้ย อยากให้เจ้าของตื่นมาเห็นหน้าตาหัวใจของเขาว่ารักและห่วงเขาขนาดไหน กั้งพี่คิดถึงกั้ง กลับมาอยู่ด้วยกันเถอะ พี่รักกั้ง"
ผมกระซิบบอกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้แรงผมแทบไม่เหลือแต่ผมอยากให้เขาตื่นมาเจอผมเป็นคนแรก จะไม่ให้เขาต้องอยู่คนเดียวคิดคนเดียวอีก
ผมกอดร่างบางไว้ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจบนอกชายหนุ่ม สะอื้นจนแทบจะไม่มีเสียง น้ำตาแทบจะเหือดไปหมด
"พี่คิดถึงกั้งเหลือเกิน อย่าทิ้งพี่ไปนะ ตื่นขึ้นมาสิกั้ง"
ผมประกบปากที่สั่นระริกจากการสะอื้นของตัวเองลงบนริมฝีปากบางซีดเซียวของหนุ่มน้อยของผม ส่งความรัก ความคิดถึงไปให้ อยากให้เขาได้รับรู้
เนิ่นนานที่ปากของเราประกบกันอยู่อย่างนั้น
เป็นผมที่จูบเม้มไปบนเรียวปากที่ยังนิ่ง ปิดสนิท
....ผมหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม
และแล้ว ผมก็ได้รับรู้ ปากบางจูบตอบผม !
หัวใจผมเต้นแรง ลืมตาขึ้นมองคนที่ผมประกบปากอยู่ เห็นน้ำใสๆไหลลงมาที่หางตาของเขาที่ยังหลับพริ้่ม
ผมดีใจสุดขีด ค่อยๆละออกจากปากบางจะออกไปตามหมอ
"กั้ง ฟื้นแล้ว คุณหมอ...."
มือเรียวบีบมือผมไว้
"พี่เต้ อย่าไป เต้คุง อย่าให้พี่เต้ไป กั้งรักพี่เต้" เสียงแผ่วๆรอดมาจากเรียวปากบางที่ขยับน้อยๆ
ผมชะงัก กุมมือเขามาแนบอก
"พี่ไม่ไปไหนกั้ง พี่เต้อยู่นี่ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป พี่รักกั้ง"
ผมประกบปากจูบเขาแผ่วเบา ควานลิ้นลงไปต้อนรับการกลับมาของคนที่ผมรักที่สุด ไม่มีอะไรจะแยกเราได้อีก
"อืมม์ ดีจัง ..." เขาพึมพัมมีรอยยิ้มผุดขึ้น ผมเช็ดน้ำตาให้เขาเบาๆ ลูบผมนุ่มๆ
"กั้งไม่เป็นไรแล้วนะ พี่จะดูแลกั้งเอง "
เขาพยักหน้าค่อยๆปรือตาขึ้นมองผม ผมยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา เลื่อนมือมาจับใบหน้าเนียนไว้
"พี่เต้จริงๆด้วย ...."
"พี่เองกั้ง ต่อไปอย่าทำร้ายตัวเองอีกนะ ถ้ากั้งเป็นอะไรไปพี่ก็จะไม่อยู่ จำไว้นะ" ผมร้องไห้ออกมา กอดเขาไว้แน่น
"เต้คุงพากั้งมาหาพี่เต้ได้จริงๆด้วย" เสียงนุ่มเริ่มมีชีวิตชีวา
"เต้คุงเก่งมาก เราสองคนต้องมีรางวัลให้เขานะ กั้งต้องรีบหายไวๆรู้มั้ย" ผมจูบเขาอีกครั้งอย่างสุดแสนดีใจ แต่ยังสะอื้นอยู่
"พี่เต้อย่าร้องไห้ " คนน้องมองตาผม นัยน์ตาสวยก็มีน้ำตาไหลลงมา
"พี่จะตามหมอนะกั้ง " ผมบอกเขาแล้วเอื้อมไปกดสัญญาณเพื่อตามคุณหมอมาดูอาการของเขา
.
.
"เต้ เกิดอะไรขึ้น ... โอ้ว ... กั้ง ฟื้นแล้ว!"
"น้องกั้ง"
พี่ชายทั้งสองรีบเข้ามากอดน้องเล็กที่ยิ้มให้อย่างอ่อนแรง คุณหมอตามเข้ามาวัดชีพจร ตรวจอาการทั่วไป แล้วพยักหน้ายิ้มๆ
"เขาปลอดภัยแล้ว อาการทั่วไปปกติดีครับ" คุณหมอตรวจอะไรอีกนิดหน่อยก็ปล่อยพวกเราไว้ลำพัง
"กั้ง ไม่เป็นไรแล้วนะ อย่าทำแบบนี้อีกรู้มั้ย มีอะไรหนักหนาแค่ไหนต้องบอกพวกพี่ จะได้ช่วยกันได้ อย่าคิดสั้นอีก พวกเรารักกั้งมากนะ" พี่แกงกับพี่กันช่วยพูดกับคนน้อง
"กั้ง ขอโทษที่ทำพี่ๆเสียใจ "
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วกั้ง อย่าไปคิดถึงมันอีกเลย เราน่ะต้องพักผ่อนรู้มั้ย" พี่กันบอกเขา
"คุณเต้ก็ด้วย ไม่ได้กินไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเดี๋ยวจะป่วยนะ" พี่แกงหันมาบอกผมอีกคน
"ผมจะดูแลกั้งครับ ผมไม่เป็นไร"
จริงๆด้วย ผมเริ่มมีแรงอีกครั้งที่ได้เห็นหน้าคนรัก
"มีข่าวดีด้วย ตอนนี้โน่ได้ตัวอาหลิงกับพวกแล้ว ส่วนฮั่นก็พาตำรวจไปจับต้าเหว่ยได้คาของกลางที่กำลังค้ายา พวกมันมาทำร้ายน้องกับเต้อีกไม่ได้แล้วนะ"
ผมยิ้มให้กับพี่ชายทั้งสอง หันไปมองคนน้องที่ยังทำหน้าสงสัย
"อาบิวสำนึกผิด แล้วก็ยอมบอกเรื่องทุกอย่าง ต่อไปนี้พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขซะทีนะกั้ง" ผมลูบผมเขาเบาๆ หยิบเจ้าลิงน้อยมายื่นให้
"นี่ไงเต้คุง เขาอยู่เป็นเพื่อนพี่กับกั้งตลอดเหมือนกัน ไม่ได้พักเลยนะ"
ชายหนุ่มยิ้มให้ผม รับมันไปกอดไว้
"ขอบคุณนะเต้คุง" เสียงนุ่มกระซิบบอก
.
.
.
...............................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น